Την απατηλή διαχωριστική γραμμή, όπως την χαρακτήρισε, που εμφανίστηκε ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, σχετικά με το νόμο-πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια, αποκάλυψε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής, μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής.
Όπως σημείωσε η κυβέρνηση φέρνει ένα νόμο-πλαίσιο, όπως λέει, για να συνδέσει την Παιδεία με την αγορά, για να αντιστοιχηθεί η Παιδεία στις ανάγκες της αγοράς και μαζί με αυτό να να μειωθεί η ανεργία. Από την άλλη μεριά, τόνισε, υπάρχει η άποψη που λέει ότι το πανεπιστήμιο δεν πρέπει να ακούει τους κανόνες της αγοράς ή ότι το πανεπιστήμιο είναι εκτός αγοράς.
Αυτή η πλαστή διαχωριστική γραμμή, είπε η Αλ. Παπαρήγα, κρύβει μεγάλες συγκλίσεις. Γιατί η Παιδεία ήταν, είναι και θα είναι αντικειμενικά δεμένη με τις ανάγκες της οικονομίας, ολόκληρου του πολιτικού, πολιτισμικού εποικοδομήματος και αυτή η σχέση δεν αφορά μόνο τον καπιταλισμό, αλλά και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, καθώς είναι μια αντικειμενική σχέση.
Η κυβέρνηση, υπογράμμισε, λέει ωμά ότι θέλει ένα πανεπιστήμιο-φρούριο, που θα υποτάσσεται στα συμφέροντα καπιταλιστικών επιχειρήσεων, και γι’ αυτό θεσπίζει και την πανεπιστημιακή αστυνομία, γιατί ξέρει ότι παρά τις προσπάθειες να υποταχθεί πλήρως το σύστημα Παιδείας στις ανάγκες του καπιταλιστικού κέρδους, υπάρχουν χαραμάδες και παράθυρα ώστε να διεισδύουν ουσιαστικά ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές αντιλήψεις, οι οποίες ξεκινούν από την αφετηρία ότι παραγωγός του πλούτου είναι ο εργαζόμενος και παράσιτο ο κεφαλαιοκράτης που τον καρπώνεται. Τώρα η κυβέρνηση δημιουργεί εμπορικές εταιρείες μέσα στα πανεπιστήμια από τις οποίες θα παραγγέλνεται συγκεκριμένη γνώση.
Από την άλλη, τόνισε, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ξεφύγει λέγοντας ότι στη «μοιρασιά» για το ποιος θα αξιοποιήσει τη γνώση, θα κερδίσουν οι ημέτεροι της κυβέρνησης, κρύβοντας ότι με οποιαδήποτε κυβέρνηση, θα κερδίζει η αστική τάξη στον καπιταλισμό. Βεβαίως, ξεκαθάρισε, υπάρχουν διασυνδέσεις με επιχειρηματίες, αλλά υποτάσσονται στο γενικό συμφέρον του συστήματος. Γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ενιαίο «δημόσιο συμφέρον», αλλά υπάρχουν το συμφέρον του κεφαλαίο και και το συμφέρον της εργατικής τάξης.
Σήμερα, τόνισε, χρειάζεται οξύτατη διαπάλη μέσα στα Πανεπιστήμια, και από εκπαιδευτικούς και από το φοιτητικό κίνημα. Επισήμανε ξανά ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για πανεπιστήμιο ανεξάρτητο από την οικονομία, ότι τα πανεπιστήμια είναι χώρος έντονης πολιτικής διαπάλης, και αυτό δεν μπορεί να το καταργήσει η πανεπιστημιακή αστυνομία.
Κλείνοντας τόνισε ότι «τα μάτια μας είναι στραμμένα στην πάλη που μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στα πανεπιστήμια από τους εκπαιδευτικούς και το φοιτητικό κίνημα».
