Η εμφάνιση της πανδημίας του κορονοϊού αξιοποιείται από όλες τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας, για να προωθηθούν με μεγαλύτερη ταχύτητα νέα αντεργατικά μέτρα που χειροτερεύουν συνολικά τους όρους της ζωής και εργασίας των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Τα αντεργατικά μέτρα συνδέονται με συγκεκριμένες και διατυπωμένες εδώ και πολλά χρόνια, απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας με στόχο να συρρικνωθεί στο ελάχιστο ο μισθός, το μεροκάματο, η ασφάλιση, να χτυπηθεί ο σταθερός χρόνος εργασίας.
Η πανδημία έχει επιταχύνει το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων σε τέτοιο βαθμό ώστε οι νέοι που υπηρετούν σήμερα τη στρατιωτική τους θητεία να βρουν ακόμη χειρότερο εργασιακό περιβάλλον όταν την ολοκληρώσουν.
Με πρόσχημα την πανδημία η κυβέρνηση της ΝΔ έχει προωθήσει μια σειρά αντεργατικά μέτρα που περιλαμβάνονται στις πράξεις νομοθετικού περιεχόμενου, τις υπουργικές αποφάσεις και τα νομοσχέδια που επιφέρουν σοβαρές συνέπειες στο μισθό, στους όρους εργασίας, τις συνθήκες που δουλεύει ο εργαζόμενος και τα απαραίτητα μέτρα που θα έπρεπε να παίρνονται για την ασφάλεια της υγείας του. Με άλλα λόγια έχει κατασκευαστεί ένα νομικό πλαίσιο που εξασφαλίζει «γη και ύδωρ» για την κερδοφορία της τόσο στις σημερινές συνθήκες αλλά και στο μέλλον, αφού βασική πλευρά όλων των αντεργατικών μέτρων είναι η μονιμοποίηση τους για να έχει στα χέρια της η μεγαλοεργοδοσία φθηνά μεροκάματα.
Μερικές πλευρές της επίθεσης κυβέρνησης – εργοδοσίας είναι:
- Το πρόγραμμα «Συνεργασία» της ΕΕ που ήδη έχει ξεκινήσει η εφαρμογή του είναι το εργαλείο μείωσης των μισθών κατά 20%.
- Η νομοθετική κατοχύρωση της απληρωσιάς των υποχρεωτικών υπερωριών (μέχρι 3 ώρες ανά ημέρα) που πρέπει να κάνουν όσοι είχαν την «τύχη» να νοσήσουν από τον κορονοϊό και έλειψαν από τη δουλειά τους, είναι η ζωντανή απόδειξη πως αντιμετωπίζει το κράτος και η εργοδοσία τους εργαζομένους και συνολικά την υγεία του λαού. Όλα συνθλίβονται στο βωμό των συμφερόντων του κεφαλαίου.
- Η απληρωσιά των δεδουλευμένων μισθών και των μεροκάματων των εργαζομένων με πρόσχημα τον κορονοϊό τείνει να γίνει καθεστώς σε πολλούς εργασιακούς χώρους. Το κράτος με τις ελεγκτικές του υπηρεσίες σφυρίζει αδιάφορα εξυπηρετώντας έτσι τη μεγαλοεργοδοσία. Όταν αναγκάζεται να παρέμβει με τις υπηρεσίες του (επιθεωρήσεις εργασίας) κάτω από την πίεση των εργαζομένων και των συνδικάτων, κωλυσιεργεί με γραφειοκρατικές διαδικασίες την καταβολή των δεδουλευμένων. Ακόμη χειρότερα «κάνει την πάπια» σε απολύσεις που γίνονται επειδή οι εργαζόμενοι ζητούν τα δεδουλευμένα τους.
- Πολλοί νέοι που υπηρετούν σήμερα τη στρατιωτική τους θητεία ενώ τυπικά έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στις εργασίες τους που είχαν πριν κληθούν να υπηρετήσουν το στρατιωτικό τους είναι βέβαιο ότι είτε θα αντιμετωπίσουν τις «κλειστές πόρτες» της εργοδοσίας ή θα εκθειαστούν να συναινέσουν σε χειρότερους όρους δουλειάς (σπαστό ωράριο, ελεύθερο ωράριο εργασίας με μικρότερες αμοιβές, μαύρη εργασία κλπ).
- Η ανεργία που γιγαντώθηκε τα προηγούμενα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης είναι ένα τεράστιο και μόνιμο πρόβλημα. Σήμερα ακόμη περισσότερο η εργοδοσία τη χρησιμοποιεί ως «μπαμπούλα» για να μειώσει μεροκάματα, να κόψει δικαιώματα. Το εξοργιστικό είναι ότι οι άνεργοι που το μεγαλύτερο κομμάτι τους είναι νέοι άνθρωποι, μένουν έξω από κάθε μηχανισμό στήριξης. Αντί να στηριχτούν οι άνεργοι στηρίζονται με πολλά εκατομμύρια ευρώ και πακέτα οι μεγαλοεπιχειρήσεις.
- Τα υγειονομικά πρωτόκολλα στους χώρους δουλειάς για την προστασία από τον κορονοϊό έχουν γίνει κουρελόχαρτο με απαίτηση της εργοδοσίας και κριτήριο τα κέρδη των εργοδοτών και όχι την υγεία των εργαζομένων.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα με τις βαριές συνέπειες για τους εργαζόμενους, κανείς δε μπορεί να ξεγελαστεί ότι «θα τη βρει την άκρη» μόνος του. Χρειάζεται να ενισχυθεί ο αγώνας, τα ταξικά συνδικάτα, να δυναμώσει η πάλη απέναντι στην αντεργατική πολιτική και να μπουν στο επίκεντρο οι ανάγκες των εργαζομένων και οι προϋποθέσεις που χρειάζονται για να υλοποιηθούν. Χρειάζεται να παραμεριστούν αυταπάτες ότι τα αντεργατικά μέτρα είναι προσωρινά, ότι η εκάστοτε κυβέρνηση παίρνει μέτρα με κριτήριο το συμφέρον όλου του λαού και όχι μόνο του κεφαλαίου.
Να παραμεριστούν οι ψευδαισθήσεις ότι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα θα βρεθεί «ξέφωτο» για τους εργαζόμενους και τη ζωή τους, «ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα», ότι κάπου «θα τελειώσουν τα αντεργατικά μέτρα και θα ξεκινήσει μια φιλολαϊκή πολιτική».
Ο νόμος για την απαγόρευση και τον περιορισμό των διαδηλώσεων είναι η απόδειξη ότι η επίθεση θα συνεχιστεί. Νέα αντεργατικά μέτρα θα έρχονται για να προστίθονται στα προηγούμενα. Ο μόνος δρόμος που έχουμε εμείς οι εργάτες είναι ο αγώνας, η συσπείρωση στο σωματείο μας κάτω από τη σημαία των δικών μας συμφερόντων, είναι ο δρόμος για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους που θα ικανοποιεί τις ανάγκες μας.
Σε αυτό το δρόμο πρέπει να καταθέσουμε όλες μας τις δυνάμεις, την αντοχή και την υπομονή να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.
Γιάννης Τασιούλας
πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας
