«Ήταν μια εβδομάδα με εκατοντάδες στιγμές που δεν μπορούν να μετρηθούν. Ήμασταν οι πρώτοι που είχαμε φτάσει εκεί και ψάχναμε σύνδεσμο για να ξεκινήσουμε. Τότε ένας πιτσιρικάς 7-8 χρόνων μου φέρνει ένα κουτί μπισκότα. Μπορεί να μην ακούγεται σαν κάτι, αλλά για μένα ήταν πολύ πιο ψηλά, πολύ πιό δυνατή από όλες τις άλλες στιγμές». Σωκράτης Δούκας, γιατρός, επικεφαλής της αποστολής του ΕΚΑΒ στην Τουρκία.
«Η εικόνα που μου έμεινε από την αποστολή είναι η εικόνα μικρών παιδιών να παίζουν σε μιά παιδική χαρά ενώ γύρω έχει συντελεστεί μια καταστροφή με ερείπια, με ανθρώπους στους δρόμους χωρίς βασικά αγαθά για την επιβίωσή τους. Μιά παιδική χαρά όπου μικρά παιδιά έπαιζαν και χαμογελούσαν». Επιπυραγός Παναγιώτης Γιαννόπουλος, μέλος της ΕΜΑΚ που επιχείρησε στις σεισμόπληκτες περιοχές της Τουρκίας.
«Το συναίσθημα που θα με συντροφεύει ίσως για το υπόλοιπο της ζωής μου ήταν οι φωνές των ζωντανών-θαμμένων. (…) Στη συνέχεια με ανησυχούσε ότι μέρα με τη μέρα αυτές οι φωνές χανόντουσαν. (…) Ενιωθες αγωνία να ξανακούσεις αυτή τη φωνή, γιατί αυτό μετά σηματοδοτούσε οποιαδήποτε ελπίδα να συνεχίσεις να επιχειρείς». Ευθύμης Αραβανής, αναπληρωτής επικεφαλής της αποστολής του ΕΚΑΒ.
Πηγή: Eurokinissi
«Η διάσωση της Αιρίν (σ.σ. 20 χρόνων) ήταν μιά δύσκολη τεχνικά πολύωρη διάσωση. Ήταν η πιό δυνατή στιγμή. Ήταν σημαντικό που την βγάλαμε». Πυραγός Κώστας Νίκας, μέλος της ΕΜΑΚ.
«Στη διάσωση της Αιρίν (…)χαμογελώντας μας είπε να της κόψουμε το πόδι για να την βγάλουμε έξω. (…)Συγκλονιστική στιγμή. Είχαμε ένα δοκάρι που μας χώριζε. Στην τελική ευθεία της διάσωσης μας “άφησε” δύο φορές. Ο Κώστας είχε το δικό του χέρι πάνω της. Τη σκουντούσε και φώναζε πιο δυνατά. Καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. (…)Τα ξημερώματα ένα αγοράκι 11 ετών. Έτυχε να είμαι απέναντι όσο η ομάδα δούλευε με το 6χρονο κορίτσι που διασώσαμε. Ήμουν εγώ να προσπαθώ με όποιον τρόπο μπορώ γιατί δεν είχα τα μέσα, του δίναμε νερό με ένα ποτήρι και έφτανα στο σημείο να το βρέχω επειδή ήταν ξαπλωμένος, σε κάποια στιγμή είχε γίνει μούσκεμα, ζήτησα ένα καλαμάκι, μου έφεραν ένα καλαμάκι πράσινο σε σχήμα φοίνικα και κάθε φορά που το έβγαζα μου έλεγε “νο, νο” για να συνεχίσω. Παράλληλα έλεγε συνεχώς “10%” ότι δηλαδή δεν άντεχε άλλο και ήταν στα όριά του. Τον έβγαλαν τελικά άλλοι συνάδελφοι και πήγαν όλα καλά». Επιπυραγός Θωμάς Κρικέλης, μέλος της ΕΜΑΚ.
Πηγή: Eurokinissi
Τις στιγμές αυτές μοιράστηκαν σε συνέντευξη τύπου μέλη αποστολής διάσωσης της ΕΜΑΚ και του ΕΚΑΒ στις σεισμόπληκτες περιοχές της Τουρκίας. Στιγμές, δύσκολες, φορτισμένες με συναίσθημα από τον ανθρώπινο πόνο που συνάντησαν μέσα στα ερείπια.
Στη συνέντευξη τονίστηκε, μεταξύ άλλων ότι στη σεισμόπληκτη περιοχή η καταστροφή ήταν τεράστια, πως ο αριθμός των νεκρών ήταν τέτοιος που δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτόν των ζωντανών, πως έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να φέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Όπως ειπώθηκε, «η πρωταρχική δυσκολία ήταν ότι ήμασταν οι πρώτοι που έφτασαν στο σημείο της καταστροφής. Ήμασταν σε άμεση επαφή με ανθρώπους απελπισμένους που αναζητούσαν εναγωνίως μια βοήθεια και μια υποστήριξη για να αναζητήσουμε τους ανθρώπους τους», ενώ τονίστηκε πως «στο Χατάι υπήρχε ένα μόνο νοσοκομείο με έναν μόνο χειρουργό, το επόμενο ήταν σε απόσταση 120 χλμ. στα Άδανα».
