Η Σύνοδος των G7 και οι συζητήσεις που διεξήχθησαν στο πλαίσιό της ήρθαν να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των Συνόδων, συζητήσεων, θέσεων κλπ, χωρών της ΕΕ και της Β. Αμερικής, που στοχοποιούν την “απειλητική” -γι’ αυτές- ανάπτυξη της Κίνας. Στάση που είναι λογικό να υιοθετούν και αποτελεί ταυτόχρονα παραδοχή για το ότι βασικός αντίπαλος των ΗΠΑ στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι η Κίνα. Είναι αυτό ακριβώς που διατυπώνεται και στις θέσεις για το 21ο Συνέδριο: “Στην όξυνση της αντιπαράθεσης των δύο δυνάµεων, που λαµβάνει παγκόσµιο χαρακτήρα µιας κι εκδηλώνεται ταυτόχρονα σε πολλές περιοχές του πλανήτη, εµπλέκονται όλο και περισσότερο διεθνείς, πολυµερείς οργανώσεις και συµφωνίες, γεγονός που δείχνει ότι η αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονοµιών µπορεί να συµβαδίζει µε την όξυνση των ενδοϊµπεριαλιστικών αντιθέσεων”.
Ο ανταγωνισμός που εκφράζεται ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κράτη και στοχεύει στο ποιο από τα δύο θα διατηρήσει ή θα κατακτήσει την πρωτοκαθεδρία του στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας οξύνεται όλο και περισσότερο, τόσο σε διπλωματικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. Τα μέτρα για παράδειγμα που συζητήθηκαν για τον παραγκωνισμό της Κίνας, σε διοικητικό και νομικό βαθμό, δείχνουν ακριβώς την οξυμμένη ανταγωνιστική πολιτική που προσπαθούν να χαράξουν οι ΗΠΑ. Επίσης, το γεγονός ότι οι ΗΠΑ βάζουν μπροστά το ζήτημα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -το ζήτημα των Ουιγούρων, του μουσουλμανικού πληθυσμού, που η Κίνα φέρεται ότι καταπατά τα δικαιώματά τους- και η λογική του αυταρχικού κράτους είναι το γνωστό “όχημα” του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, για να χτυπήσει άλλα ζητήματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση την τεχνολογική ανάπτυξη που σημειώνει η Κίνα. Μέτρα, με μορφή αντιποίνων για την “Αγορά της Δύσης” έχει πάρει και η Κίνα. Το γεγονός ότι μπορεί να εκβιάζει τα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά μονοπώλια, δημιουργώντας τους πρόβλημα, αποτυπώνει τη θέση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή τόσο η Κίνα, όσο και οι ΗΠΑ. Η ίδια η πραγματικότητα είναι αυτή που καταρρίπτει τα περί συνεργασίας των δύο ιμπεριαλιστικών κρατών, ΗΠΑ και Κίνας και πυροδοτεί ολοένα και περισσότερο τα ενδεχόμενα σύγκρουσης, σε κάθε επίπεδο. Αυτοί είναι οι νόμοι του καπιταλισμού.
Φ.Κ.
