Με αγωνίες από γονείς, εκπαιδευτικούς, μαθητές, κυβερνητικά μέτρα που τις εντείνουν αντί να ικανοποιούν τις σύγχρονες πραγματικές ανάγκες, αλλά και συλλογικές διεργασίες για την υπεράσπιση των μορφωτικών δικαιωμάτων, χτυπά σήμερα το πρώτο κουδούνι στα σχολεία.
Η εικόνα της νέας σχολικής χρονιάς έχει διαμορφωθεί ήδη μέσα από ένα πλέγμα μέτρων που στο επίκεντρό τους έχουν την αντιμετώπιση των σύγχρονων αναγκών σαν να είναι κόστος, τη θεσμοθέτηση μέτρων που φτωχαίνουν το σχολείο τόσο σε γνώση όσο και σε πόρους. Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει εικόνα αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού, οι ίδιοι οι φορείς των εκπαιδευτικών και των γονιών έχουν αναδείξει την πραγματικότητα, που περιλαμβάνει:
Χρηματοδότηση της Παιδείας συνολικά πίσω από τις ανάγκες, με αποτύπωμα στις σχολικές υποδομές και στη στελέχωση των σχολείων. Η εφαρμογή του μέτρου κατάργησης των σχολικών επιτροπών για όσους δήμους διαθέτουν κάτω από 100 σχολεία στον χώρο ευθύνης τους, η μη καταβολή της τρίτης δόσης της κρατικής χρηματοδότησης για το 2024 έχουν αποτέλεσμα άδεια ταμεία στα σχολεία, με το πρόβλημα να αναδεικνύεται σε διάφορους δήμους. Για την αντιμετώπιση των γερασμένων σχολικών υποδομών, η κυβέρνηση επιχειρεί να μας γυρίσει 200 χρόνια πίσω, στην εποχή των «μεγαλοευεργετών», τάζοντας χορηγίες αντί για γενναία κρατική χρηματοδότηση.
Οι αντιπαιδαγωγικές συμπτύξεις και συγχωνεύσεις έρχονται ως ένα ακόμα χτύπημα στα μορφωτικά δικαιώματα, με την κυβέρνηση να τις υπερασπίζεται προκλητικά όσο δυναμώνουν οι φωνές που ζητούν να μην προχωρήσουν. Μιλώντας μάλιστα χτες σε τηλεοπτικό σταθμό η υφυπουργός Παιδείας, Ζ. Μακρή, δήλωσε ότι «έχουμε 61.000 τμήματα και ούτε 1.600 δεν είναι αυτά τα οποία θα συγχωνευτούν», λες και είναι λίγα, λες και μπορεί να ονομαστεί «εξορθολογισμός» το στοίβαγμα 25 μαθητών ανά τμήμα στην Πρωτοβάθμια και 27 μαθητών στη Δευτεροβάθμια, ιδιαίτερα όταν ανάμεσά τους υπάρχουν παιδιά με διαγνωσμένες μαθησιακές δυσκολίες, ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες κ.λπ. Μάλιστα, η κυβέρνηση επικαλείται τον περιβόητο ευρωπαϊκό μέσο όρο μαθητών – εκπαιδευτικών, αποκρύπτοντας ότι στην Ελλάδα υπάρχουν γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, όπως νησιωτικές και απομακρυσμένες περιοχές με μικρό αριθμό μαθητών στο σχολείο.
Ετσι η κυβέρνηση κάνει ένα αυθαίρετο άθροισμα μαθητών – εκπαιδευτικών και στη συνέχεια εμφανίζει ένα παραπλανητικό πηλίκο. Επίσης, επικαλείται το δημογραφικό για να «αιτιολογήσει» τις συγχωνεύσεις τμημάτων και τη σαρδελοποίηση, όταν ο συνολικός αριθμός μαθητών δεν μεταβάλλεται. Αν πράγματι αιτία ήταν το δημογραφικό, τότε θα έπρεπε απλά να δημιουργούνται λιγότερα τμήματα στις πρώτες τάξεις και όχι βέβαια να συμπτύσσονται ήδη υπάρχοντα τμήματα στα ανώτατα όρια που προβλέπει ο απαράδεκτος νόμος.
Στο σχολείο συναντιούνται οι μισθοί πείνας των εκπαιδευτικών και των υπόλοιπων εργαζομένων με τις αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις της κατά τ’ άλλα δημόσιας δωρεάν Εκπαίδευσης. Και προκλητικά στο αίτημα για καλύτερο σχολείο που να μορφώνει, η κυβέρνηση απαντά με «ψηφιακά» σχολεία και φροντιστήρια, επικαλούμενη μάλιστα την ισότητα της πρόσβασης στην Εκπαίδευση.
Στα παραπάνω προστίθεται η προσπάθεια για δημιουργία ενός σχολείου ακόμα πιο ταξικού και κατηγοριοποιημένου, που βρίσκει απέναντί της έναν διαρκή αγώνα από τους εκπαιδευτικούς.
