Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος απ’ όταν υπογράφτηκε η Ελληνο-Ιταλική Συμφωνία για τη χάραξη θαλάσσιων ζωνών στο Ιόνιο Πέλαγος, ως συνέχεια της συμφωνίας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δύο κρατών του 1977.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας «αβανταδόρους» τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, είχε μιλήσει για «ιστορικό γεγονός» κάνοντας για άλλη μια φορά, όπως κάθε αστική κυβέρνηση, κατάχρηση του όρου, προκειμένου η συμφωνία αυτή να μπει στην υπηρεσία των κυβερνητικών επιδιώξεων και του αστικού πολιτικού συστήματος, να χρησιμοποιηθεί ως μέσο χειραγώγησης του λαού και εφαλτήριο της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας».
Σε ανάρτησή στο λογαριασμό του στο twitter ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, σημείωσε:
«Ένας χρόνος από την υπογραφή, με τον ομόλογό μου Λουίτζι Ντι Μάιο, της Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας-Ιταλίας, η οποία κυρώθηκε πρόσφατα και από τη Γερουσία της γειτονικής μας χώρας. Η Ελλάδα μεγαλώνει, με συμφωνίες σύννομες στο Διεθνές Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που αποτελούν παράδειγμα για όλη την περιοχή».
Τι δεν λέει ο Υπουργός Εξωτερικών;
Ότι η συμφωνία αυτή δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά είναι ένα ακόμα εργαλείο στην υπηρεσία των συμφερόντων των ενεργειακών και άλλων οικονομικών ομίλων, των αστικών τάξεων των δύο κρατών, ενταγμένη στα πολιτικο-στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που διαθέτουν τις δικές τους υποδομές στην περιοχή.
Η Συμφωνία Ελλάδας – Ιταλίας παρουσιάζεται με «μαγικές ιδιότητες», (σχεδόν) ως πρωτογενής πηγή διεθνούς δικαίου, με το αιτιολογικό πως γίνεται αναφορά στο δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Ομως, τα δικαιώματα των νησιών προβλέπονται στη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και η συμφωνία του 1977 είχε προσδιορίσει την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στη βάση της Μέσης Γραμμής.
Ο κ. Δένδιας στην ίδια κυβερνητική γραμμή που ακολούθησε η ΝΔ κατά την υπογραφή της συμφωνίας επαναφέρει το επιχείρημα ότι έχει δυναμική η οποία μπορεί να δημιουργήσει θετικό, πολιτικό – νομικό προηγούμενο. Αυτό, μάλιστα, χρησιμοποιείται στην προσπάθεια εύρεσης ενός συμβιβασμού με την Τουρκία για διευθέτηση των διαφορών και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Εξάλλου, οι συμφωνίες σκοπιμότητας που υπέγραψε η Ελλάδα με την Ιταλία αλλά και με την Αίγυπτο, αυτό το δρόμο ακολουθούν.
Η πολιτική της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων είναι στην υπηρεσία της αποκαλούμενης στρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης, των οικονομικών ομίλων και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Αυτή η πολιτική γιγαντώνει την εμπλοκή και την κλιμάκωση των κινδύνων και πρέπει να καταδικαστεί απ’ το λαό.
