Μέσα «στον καπνό και την ομίχλη» των ημερών, με τις ανακοινώσεις και τα «μπρος – πίσω» στους δασμούς Τραμπ στις άλλες χώρες, με τους «δραματικούς τόνους» των αστικών επιτελείων και στη χώρα μας και την προετοιμασία εδάφους για νέες θυσίες του λαού, ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει ορισμένα από τα στοιχεία του ρεπορτάζ, αλλά και τις διακηρύξεις και τους στόχους της αμερικανικής κυβέρνησης, ως βοήθημα στο διάβασμα των σύνθετων και αντιφατικών αυτών εξελίξεων που ξεδιπλώνονται.
Διάφορα ανεξήγητα πράγματα συμβαίνουν, αν πιστέψει κανείς τις αστικές αναλύσεις για τις οικονομικές επιλογές του Τραμπ και τις ανακοινώσεις του για τους δασμούς.
Για παράδειγμα, κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί, αφού όπως λένε είναι οι δασμοί αυτοί που φέρνουν ύφεση στην οικονομία των ΗΠΑ, την επιβράδυνση την προέβλεπαν τα στοιχεία των διεθνών οργανισμών ήδη από πέρυσι το καλοκαίρι, πολύ πριν την εκλογή Τραμπ δηλαδή, και μαζί έδειχναν τη συγχρονισμένη επιβράδυνση και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Πέρα από τις προβλέψεις, βέβαια, υπήρχε κάτι πιο χειροπιαστό ήδη από πέρυσι το καλοκαίρι: Ηταν η «Μαύρη Παρασκευή» στις ΗΠΑ και στα υπόλοιπα χρηματιστήρια σε ΕΕ και Ασία, που τον περασμένο Αύγουστο είχαν καταρρεύσει, αποτυπώνοντας το βαθύτερο πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Η εκτόξευση των επιχειρηματικών κερδών τα προηγούμενα χρόνια, τα σκαμπανεβάσματα στην αγορά εργασίας αλλά και στις μετοχές, ιδιαίτερα σε κλάδους που το προηγούμενο διάστημα είχαν τα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους, όπως αυτοί των νέων τεχνολογιών, αυτό το βαθύτερο πρόβλημα απηχούν.
Ενα δεύτερο ανεξήγητο φαινόμενο είναι ότι επί προεδρίας Μπάιντεν οι φόροι που συλλέχθηκαν από δασμούς ήταν πολύ υψηλότεροι – σχεδόν διπλάσιοι – από την προηγούμενη θητεία του Τραμπ (βλέπε και εικόνα 1). Και εδώ, όπως και στην περίπτωση των φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο (που θεσμοθέτησε ο Τραμπ στην πρώτη του θητεία), η κυβέρνηση των Δημοκρατικών όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτα αλλά «έχτισε» πάνω σε αυτές, διατηρώντας ή και επεκτείνοντας παραπέρα τους δασμούς αλλά και τις κάθε είδους κυρώσεις προς άλλες χώρες, στο πλαίσιο και της παραπέρα όξυνσης των ανταγωνισμών (π.χ. με τη Ρωσία), με τις ΗΠΑ να υπολογίζεται ότι έχουν σε ισχύ κυρώσεις σε πάνω από το 1/3 των χωρών παγκοσμίως.
Τι επιβεβαιώνουν τα παραπάνω; Οτι πολύ απλά η πολιτική των δασμών αποτελεί κομμάτι της στρατηγικής των ΗΠΑ, που τώρα πολύ πιο επιθετικά υλοποιεί η νέα αμερικανική κυβέρνηση απέναντι στην Κίνα, αυτήν την «υπαρξιακή απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ» όπως λένε και ξαναλένε στα επίσημα κείμενά τους οι Αμερικανοί. Και γι’ αυτό ακριβώς όλες οι αστικές αναλύσεις που προσπαθούν να παραγνωρίσουν το τι σηματοδοτεί αυτό – η μάχη για την πρωτοκαθεδρία – είναι καταδικασμένες ξανά και ξανά να πηγαίνουν «κουβά» ή να καταλήγουν στη «μεταφυσική», με τα περί «θεάτρου του παραλόγου».
Διαβάστε τη συνέχεια στο Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 12-13/04/2025
