Συνέχεια σε ενδοαστικές διεργασίες που εδώ και καιρό μαίνονται στη Γαλλία δίνει η συζήτηση γύρω από το σχέδιο προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση Μπαρνιέ και ήδη δεν ενέκρινε η Βουλή, ενώ ενστάσεις που διατυπώθηκαν και στη Γερουσία φούντωσαν τα παζάρια για συμβιβασμούς, προκειμένου να μη διαταραχθεί η «σταθερότητα» που προέχει για το γαλλικό κεφάλαιο, με φόντο τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλεί η όξυνση του πολέμου στην Ουκρανία αλλά και στη Μέση Ανατολή.
Την Παρασκευή, η «Φιγκαρό» μετέδωσε ότι η κυβέρνηση απέσυρε διατάξεις για την αύξηση της φορολογίας στην ηλεκτρική ενέργεια, κάτι που ζητούσε και η «Εθνική Συσπείρωση» (RN) της Μαρίν Λεπέν, η οποία την περασμένη βδομάδα εξέταζε υπερψήφιση πρότασης μομφής που ετοίμαζαν η «Ανυπότακτη Γαλλία» (LFI) και άλλες συνιστώσες του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» (NFP) σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης.
Τα σενάρια μέχρι και για προσφυγή στο αντιδραστικό άρθρο 49.3 (για παράκαμψη της Εθνοσυνέλευσης), που ξεκίνησαν από δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, Μισέλ Μπαρνιέ, πρόσθεσαν ορμή σε τοποθετήσεις για τους όρους συνεργασίας παλιών και νέων συμμάχων.
Χαρακτηριστική ήταν η συνέντευξη που έδωσε ο πρώην Πρόεδρος της χώρας και πρώην ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος ανέφερε μεν ότι θα υπερψηφίσει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Μπαρνιέ αν ενεργοποιηθεί το 49.3, αλλά δήλωσε αντίθετος σε «μια διαδικασία παραπομπής του Προέδρου της Δημοκρατίας» και πρόωρες προεδρικές εκλογές «σε αυτό το πλαίσιο αστάθειας και κινδύνου στις αγορές». Μιλώντας στο δίκτυο «France Inter», είπε ότι «εάν ο Μισέλ Μπαρνιέ “πέσει” επειδή δεν έχει την υποστήριξη της RN, θα πρέπει να αναζητήσουμε έναν πρωθυπουργό που θα μπορεί να έχει τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας στην Εθνοσυνέλευση», κρίνοντας ότι «σήμερα δεν υπάρχει (στην πραγματικότητα) πλειοψηφία γύρω από το NFP για να διοριστεί πρωθυπουργός από τις τάξεις του». Επέμεινε δε ότι «οι “Ανυπότακτοι” έχουν εμμονή να ρίξουν τον Εμανουέλ Μακρόν, να κάνουν προεδρικές εκλογές και να παρουσιάσουν τον Ζαν – Λικ Μελανσόν ως υποψήφιο (…) Δεν θα είναι Πρόεδρος (ο Μελανσόν), το ξέρει. Δεν θα είναι καν στον β’ γύρο, το ξέρει».Ανησυχία για «δημοσιονομική διολίσθηση»…
Επιπλέον, απαντώντας σε ερώτημα για την αντιφατική στάση του PS, που από τη μία «φοβάται το χάος» και από την άλλη δεν υπερψηφίζει το σχέδιο προϋπολογισμού, ο Ολάντ εξέφρασε δυσαρέσκεια γιατί «δεν έγινε τίποτα για να δοθεί στον “αριστερό συνασπισμό” (σ.σ. Μέτωπο) μια ευκαιρία τον περασμένο Σεπτέμβριο». Και πρόσθεσε ότι «η “αριστερά” πρέπει να προετοιμαστεί, να ανασυγκροτηθεί και να διασφαλίσει ότι υπάρχει μια υποψηφιότητα που μπορεί να κερδίσει έγκυρα τις προεδρικές εκλογές», αναφερόμενος στο 2027.
Τον περασμένο μήνα, ο οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας «Fitch» εκτίμησε για τη Γαλλία ότι «οι κίνδυνοι δημοσιονομικής πολιτικής έχουν ενισχυθεί συγκριτικά με την προηγούμενή μας αξιολόγηση» και ότι «η προβλεπόμενη δημοσιονομική διολίσθηση φέτος τοποθετεί τη Γαλλία σε χειρότερη δημοσιονομική αρχική θέση και πλέον αναμένουμε υψηλότερα δημοσιονομικά ελλείμματα, που θα οδηγήσουν σε απότομη αύξηση του δημόσιου χρέους στο 118,5% του ΑΕΠ έως το 2028».
Επικαλούμενη τον κίνδυνο αυτής της «διολίσθησης», η κυβέρνηση Μπαρνιέ ιεράρχησε μέτρα για τη μείωση δημόσιων δαπανών. Την ίδια στιγμή, σχολιάζοντας αντιδράσεις, ο υπουργός Οικονομίας, Αντουάν Αρμάν, είπε: «Αυτό που λέω στα πολιτικά κόμματα που δεν έχουν τίποτα κοινό (…) είναι ότι δεν πρέπει να ρίξουμε τη χώρα σε άγνωστα νερά από δημοσιονομική και οικονομική άποψη απλώς και μόνο επειδή δεν συμφωνούμε με μια πολιτική».
Ενδεικτικές πάντως της συζήτησης που δυναμώνει για την ανάγκη αναπροσαρμογής των δημόσιων δαπανών (και) στη Γαλλία είναι οι ακροάσεις που έγιναν σε Επιτροπές της Εθνοσυνέλευσης, όπου επιστρατεύτηκαν στελέχη κυβερνητικών και άλλων αστικών ινστιτούτων, υπερθεματίζοντας για την ανάγκη να αλλάξουν «κανόνες και κανονισμοί που έχουν σχεδιαστεί σε καιρό ειρήνης», όπως ανέφερε την περασμένη βδομάδα ο Λεό Περιά – Πενιέ από το Γαλλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (Institut Francais de Relations Internationales – IFRI)….μήπως «κινδυνεύσουν γεωπολιτικές φιλοδοξίες»
Το IFRI είναι μία μόνο από τις «δεξαμενές σκέψης» που ειδικά την τελευταία διετία επιχειρηματολογεί γιατί οι δημοσιονομικές προτεραιότητες της χώρας πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τα δεδομένα που διαμορφώνει και η στρατιωτική κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Σε σειρά αναλύσεών του ο Περιά – Πενιέ επισημαίνει ότι καθώς «το γεωπολιτικό πλαίσιο έχει αλλάξει», έχει αυξηθεί η «ευαισθητοποίηση σε ευρωπαϊκή, ακόμη και παγκόσμια κλίμακα για την ανάγκη να γίνουν περισσότερες επενδύσεις σε αυτόν τον (σ.σ. στρατιωτικό) τομέα». Τις αυξημένες ανάγκες συνδέει και με τη λήξη διαφόρων στρατιωτικών επιχειρήσεων εκτός συνόρων που έχουν διαταράξει τη «γαλλική εξωτερική πολιτική» επειδή «οδήγησαν σε μια ιδιαίτερη εξειδίκευση των αμυντικών μας εργαλείων σε βάρος της ικανότητάς της να ανταποκρίνεται σε συγκρούσεις υψηλής έντασης», καθώς οι κατευθυντήριες γραμμές (όπως αποτυπώνονται στις «Λευκές Βίβλους» της δεκαετίας του 2000) βασίζονταν στην εκτίμηση ότι «αυτές οι συγκρούσεις δεν θα προέκυπταν λόγω της πυρηνικής αποτροπής». Εχει δε εκφράσει ανησυχία επειδή «οι περιορισμοί των δημοσιονομικών μέτρων ενδεχομένως να θέσουν σε κίνδυνο τις φιλοδοξίες της Γαλλίας» και σε αντίθεση με τον σχεδιασμό άλλων χωρών, όπως η Γερμανία, «που επικεντρώθηκε στην άμυνα της επικράτειάς της (…) η Γαλλία έχει οπωσδήποτε φιλοδοξίες ως “μεγάλη μεσαία δύναμη” όπως στην Αφρική, στον Ινδο-Ειρηνικό ή ακόμη και στο έδαφός της (σ.σ. επιχείρηση Sentinel, πυρηνικό όπλο), αλλά οι στόχοι της είναι ανεπαρκείς σε σχέση με τους οικονομικούς, ανθρώπινους και υλικούς πόρους της».
Εξίσου χαρακτηριστικές είναι και οι επισημάνσεις περί «έλλειψης ιεράρχησης των στρατηγικών στόχων (…) προκειμένου να ταιριάξουμε τις φιλοδοξίες μας με τα μέσα μας και αντίστροφα» και η άποψη ότι «εάν η Γαλλία αποφάσιζε να είναι σημαντικός παίκτης στον Ινδο-Ειρηνικό, τότε θα έπρεπε να επενδύσει πολύ περισσότερα στο (Πολεμικό) Ναυτικό της, στα αεροπλανοφόρα της, στα τάνκερ της εις βάρος άλλων εξαρτημάτων. Ενώ, αν επέλεγε να επικεντρώσει την εξωτερική της πολιτική στο ευρωπαϊκό θέατρο, η κατασκευή ενός νέου αεροπλανοφόρου θα ήταν λιγότερο σημαντική, ευνοώντας περαιτέρω τον χερσαίο στρατό. Αυτή η συνοχή είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να τηρήσουμε τους στρατηγικούς μας στόχους σε περιόδους πολέμου…».
