Όταν μιλάμε για πολεμική βιομηχανία γενικά σε αυτό συμπεριλαμβάνεται εκτός των εργοστασίων παραγωγής όπλων και πυρομαχικών και άλλες επιχειρήσεις που παράγουν εμπορεύματα που αξιοποιούνται για τους σκοπούς της Άμυνας.
Άρα έχουμε δύο ειδών βιομηχανίες αυτές που παράγουν αποκλειστικά στρατιωτικό υλικό: Όπως είναι οι 80 μικρομεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες καταγράφονται στο μητρώο Επιχειρήσεων Αμυντικής Βιομηχανίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και η παραγωγή τους είναι, είτε αμιγώς για τον αστικό στρατό και το ΝΑΤΟ, είτε για στρατιωτικούς εξοπλισμούς όπως ένδυσης – υπόδησης, σκηνών και λοιπά. Και ένας αριθμός μεγαλύτερου μεγέθους βιομηχανιών όπως τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία και Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων, που παράγουν είδη πολεμικού υλικού.
Και οι βιομηχανίες – επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα διπλής χρήσης και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πολιτικές και στρατιωτικές ανάγκες όπως ναυπηγεία, αυτοκινητοβιομηχανία, αγροτοδιατροφικός τομέας και λοιπά.
Η εγχώρια πολεμική βιομηχανία είναι σχετικά περιορισμένης έκτασης, οι τρεις παραπάνω μεγάλες κρατικές βιομηχανίες κινούνται σε τροχιά απαξίωσης. Η πολιτική συρρίκνωσης της πολεμικής βιομηχανίας είναι σχέδιο που υπηρετεί τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους και τους εμπόρους όπλων. Είναι σχέδιο ενταγμένο στο γενικότερο προσανατολισμό του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ ανακοίνωσε την ιδιωτικοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας. Χαρακτηριστικά είπε : «σημαντικά κομμάτια της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας θα περάσουν σε αμερικανικά συμφέροντα και σε ιδιώτες». Ανέφερε ότι στα ναυπηγεία της Ελευσίνας εισέρχονται αμερικανικά κεφάλαια, στο ναυπηγείο Σκαραμαγκά θα μπει στρατηγικός επενδυτής και πως θα προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΟ.

Η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων στην πολεμική βιομηχανία αποτελεί γενική κατεύθυνση και της ΕΕ που πηγάζει απ’ την ανάγκη διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων. Άλλωστε έχουν ενσωματωθεί στην Ελληνική νομοθεσία οι ευρωπαϊκές οδηγίες. Στόχος των αλλαγών αυτών είναι η δημιουργία μεγάλων ανταγωνιστικών ευρωπαϊκών ομίλων πολεμικού υλικού στην ΕΕ. Αυτό προϋποθέτει τη συρρίκνωση και μετέπειτα εξαγορά της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας σε μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους πολεμικού υλικού.
Με βάση των παραπάνω ευρωπαϊκών οδηγιών η Ελληνική πολεμική βιομηχανία είναι περιορισμένη, πρακτικά λειτουργεί ως υποκατασκευαστής των μεγάλων ομίλων, χωρίς τη δυνατότητα ανάπτυξης νέων οπλικών συστημάτων, παρά τις επιτυχημένες προσπάθειες στο παρελθόν και τις υπαρκτές δυνατότητες. Οι σχέσεις με τις μεγαλύτερες εταιρείες δεν είναι παροδικές αλλά έχουν βάθος. Η ΕΑΒ εκτελεί χρέη υποκατασκευαστή αμερικανικού ομίλου, η ΕΛΒΟ γερμανικού, το ενδεχόμενο άμεσης εξαγοράς τους από αυτούς τους ομίλους είναι ανοιχτό.
Το μικρό μέγεθος της Ελληνικής αγοράς, ουσιαστικά απαγορεύει την ανάπτυξη ολοκληρωμένης ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας με όρους καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Η κατάσταση αυτή δεν έχει προκύψει ξαφνικά, παρά τον μεγάλο όγκο των δαπανών για αμυντικά συστήματα αυτές κατευθύνθηκαν σε εισαγωγές οπλικών Συστημάτων κυρίως από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Γαλλία.
Η κρατική ελληνική πολεμική βιομηχανία δεν κατάφερε να αποσπάσει παρά μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτής της πίτας και να μετατραπεί σε κατασκευαστή αμυντικών Συστημάτων.

Οι δεσμεύσεις της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, οι επιθετικοί σχεδιασμοί του στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, οδηγούν σε συγκεκριμένες επιλογές οπλικών Συστημάτων με κριτήριο αυτούς τους σχεδιασμούς και όχι τη γεωγραφία του ελληνικού χώρου, τη θέση της Ελλάδας, την μορφολογία και λοιπά.
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πολεμική βιομηχανία στοχεύει στη βελτίωση της θέσης των μεγάλων ομίλων παραγωγής πολεμικού εξοπλισμού. Ώστε από τη μία να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα στη διεθνή αγορά και από την άλλη να αναβαθμιστεί η πολεμική ικανότητα της ευρωπαϊκής ένωσης. Με αυτόν το στόχο, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρότεινε την επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της πολεμικής βιομηχανίας στους μεγάλους ομίλους, οδηγώντας ουσιαστικά στην απορρόφηση των μικρών περιφερειακών επιχειρήσεων από τους μεγάλους ομίλους.
Είναι συνεπώς αυταπάτη πώς μέσα στα πλαίσια της απελευθερωμένης πολεμικής βιομηχανίας με όρους καπιταλιστικού ανταγωνισμού, μέσα στις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, είναι εφικτή η παραγωγή του απαραίτητου πολεμικού υλικού για την διασφάλιση της κυριαρχίας της χώρας από την εγχώρια πολεμική βιομηχανία με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Η εγχώρια πολεμική βιομηχανία μπορεί να υπηρετήσει τη λαϊκή ευημερία μόνο όταν απαλλαγεί από τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους. Μόνο τότε και σε πλήρη αντιδιαστολή με τον σημερινό ρόλο του υπεργολάβου, του υποκατασκευαστή μονοπωλιακών ομίλων, η εγχώρια πολεμική βιομηχανία θα έβαζε σε κίνηση και θα αξιοποιούσε πολλαπλά τις σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες που διαθέτει.

Αυτό προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, ενός ενιαίου φορέας αμυντικής βιομηχανίας θα είναι σε θέση να σχεδιάζει και να παράγει τον κατάλληλο αμυντικό εξοπλισμό, μηχανολογικό υλικό για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών σε καιρό ειρήνης, να συνάπτει αμοιβαία επωφελείς για τους λαούς διακρατικές συνεργασίες, να βασίζεται στην επιστημονική και τεχνική έρευνα, στα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.
Στα πλαίσια αυτά, η παραγωγή σύγχρονου αμυντικού υλικού δε θα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την παραγωγή εμπορευμάτων και μέσων παραγωγής για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Αντίθετα, η εγχώρια αμυντική βιομηχανία θα βασίζεται στα τεχνικά, τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα της κοινωνικής παραγωγής συνολικά.
Άρα σήμερα η προώθηση της ιδιωτικοποίησης που σχεδιάζει η κυβέρνηση, γίνεται για τη δημιουργία νέων επενδυτικών πεδίων τοποθέτησης υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων των μονοπωλιακών ομίλων. Θα συνοδευτεί από επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων των εργαζόμενων, κύματα απολύσεων, σημαντική αύξηση του κόστους των παρεχόμενων υπηρεσιών και υλικών προς το ελληνικό κράτος, που θα μετακυλιθεί στις πλάτες των εργαζόμενων.

Γι αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν για:
Να σταματήσει άμεσα η ιδιωτικοποίηση. Καμία απόλυση! Διασφάλιση των θέσεων εργασίας όλων των εργαζομένων, με όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματά τους.
Ανατροπή της ευρωενωσιακής πολιτικής για την απελευθέρωση της Πολεμικής Βιομηχανίας, κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου που υλοποιεί τις σχετικές ευρωπαϊκές οδηγίες.
Αναπροσαρμογή των σχεδιαζόμενων αμυντικών δαπανών. Δραστική μείωση των εισαγωγών και κατάργηση των πολεμικών δαπανών για σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας με γνώμονα τις ανάγκες άμυνας του ελληνικού λαού, τη γεωγραφία του ελλαδικού χώρου. Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα της Άμυνας.
Βορτελίνος Μπάμπης
Μέλος της Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ
για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας