Μια εικόνα για το πώς «στενεύουν τα περάσματα» από τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, όπου πρωτοστατεί η κυβέρνηση για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, καταγράφει ο Τύπος.
Ενδεικτικά είναι τα όσα γράφει η «Καθημερινή» για την ενδεχόμενη πώληση του ΟΛΘ στον γαλλικό όμιλο «Dreyfus»: «Τα οκτώ ΝΑΤΟικά πολεμικά πλοία που συμμετείχαν σε μεγάλη συμμαχική άσκηση και έδεσαν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, αποτελούν την καλύτερη δυνατή απόδειξη της σημασίας της λιμενικής αυτής υποδομής για τις γεωπολιτικές ισορροπίες στη ΝΑ Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Δεν πρέπει, λοιπόν, να προκαλεί καμία απορία γιατί ολοένα και περισσότεροι οικονομικοί και διπλωματικοί παρατηρητές διατυπώνουν τον προβληματισμό τους για το γεγονός πως ο βασικός μέτοχος του ΟΛΘ, Ιβάν Σαββίδης, έχει ελληνικό αλλά και ρωσικό διαβατήριο…».
Λίγο παραδίπλα, ο οικονομικός Τύπος κατέγραφε την ανακοίνωση του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιώς, όπου, με φόντο τους νέους δασμούς των ΗΠΑ, ζητάει υποτίθεται την «ουδετερότητα» του Πειραιά, λέγοντας πως «η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να επιτρέψει να θεωρηθεί ο Πειραιάς ως άλλη μια “κερκόπορτα” των κινεζικών εξαγωγών προς την Ευρώπη και τις ΗΠΑ». Σημειωτέον, στην «πιάτσα» πέφτουν και διάφορες τροχιοδεικτικές, με υποθέσεις εργασίας, όπως τι θα κάνει η κυβέρνηση «αν οι ΗΠΑ βάλουν ζήτημα για τους Κινέζους στο λιμάνι του Πειραιά, όπως έβαλαν για τον Παναμά»… Για «κερασάκι στην τούρτα», μια από τις πλέον φιλοκυβερνητικές εφημερίδες κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο: «China Crisis στο ελληνικό εμπόριο»…
Αλήθεια, υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η εμπλοκή είναι η «άλλη όψη» των επιχειρηματικών ανταγωνισμών και τούμπαλιν; Οτι η στροφή ολοταχώς στην πολεμική οικονομία που έχει αποφασίσει η ΕΕ, δεν αφορά απλά τις περισσότερες δαπάνες για στρατιωτικούς και άλλους εξοπλισμούς, αλλά αγκαλιάζει σαν «λερναία ύδρα» όλους τους κλάδους της οικονομίας, υποδομές κρίσιμες για τον λαό; Οτι όλα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του λαού και ότι προμηνύουν μόνο νέους μεγάλους κινδύνους και θυσίες για τον λαό;
Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται πως δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή, παρά μόνο η ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή.
Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη» / 12 – 2 – 2025
