Μετά την προσχώρηση της Ελλάδας το 1952 στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ, σε συνθήκες που οργίαζε η προπαγάνδα περί «κινδύνου από Βορρά», η χώρα μέρα τη μέρα παραδίδεται σιδηροδέσμια στο ΝΑΤΟ. Η εμπλοκή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων (ΕΔ) στα πολεμοκάπηλα σχέδια των αμερικανονατοικών βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, μέχρι τις μέρες μας, ενώ η Ελλάδα μετατρέπεται κυριολεκτικά σε πολεμικό ορμητήριο.
Παράλληλα οι επικίνδυνες εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την ένταση στο Αιγαίο τόσο πριν, όσο και μετά το «casus belli», όπως και οι επικίνδυνες εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο και την Αν. Ευρώπη διαμορφώνουν ένα σκηνικό, στο οποίο η Ελλάδα παγιδεύεται όλο και πιο βαθιά.
Σημαντικά γεγονότα κατά την 70χρονη αιματοβαμμένη πορεία
- 20 Φεβρουαρίου 1952: Μόλις δυο μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας, για πρώτη φορά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Σοφοκλής Βενιζέλος, μίλησε εκ μέρους της Ελλάδας, στη Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα
- 12 Οκτώβρη 1953: Υπογράφεται η πρώτη ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις.
Με τη συμφωνία αυτή, που συμπληρώθηκε το 1956, οι ΗΠΑ αποκτούσαν το δικαίωμα να εγκαταστήσουν όσες και όποιες στρατιωτικές βάσεις ήθελαν, να διακινήσουν ελεύθερα όποια και όσα στρατεύματα ήθελαν. Οι σχετικές υποχρεώσεις των δύο πλευρών εντάσσονται ασφαλώς στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Επιπλέον, παρέχει στις ΗΠΑ το δικαίωμα της ετεροδικίας, δηλαδή την εκδίκαση μόνο από αμερικανικά δικαστήρια υποθέσεων που σχετίζονται με ποινικά αδικήματα του αμερικανικού στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού που βρίσκονται με κρατική αποστολή στην Ελλάδα. Παράλληλα απαλλάσσονται από οποιαδήποτε τέλη, δικαιώματα και φόρους. Επιπρόσθετα εγκαταστάθηκε και ο ραδιοφωνικός σταθμός «Φωνή της Αμερικής», ένα σημαντικό προπαγανδιστικό εργαλείο των ΗΠΑ στην Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή.
Έτσι αρχίζει το καθεστώς των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα, το οποίο συνεχίζει μέχρι και σήμερα.
- Από το 1954 ως τη δεκαετία του ’80 δρούσε στην Ελλάδα μια μυστική και κατά μία έννοια παρακρατική – παραστρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ, η οποία είχε πλοκάμια σε πολλές ΝΑΤΟικές χώρες και κυρίως σ’ αυτές που δρούσαν ισχυρά κομμουνιστικά κινήματα. Στην χώρα μας είχε δημιουργηθεί από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις της Δεξιάς σε συνεργασία με την αμερικανική CIA, με την ονομασία «Operation Sheepskin» (Κόκκινη Προβιά), για την αντιμετώπιση του υποτιθέμενου «από βορρά κινδύνου». Στην επιχείρηση αυτή εμπλεκόταν επίσημα οι ΕΔ με μονάδες των ΛΟΚ (λόχοι ορεινών καταδρομών). Ήταν μια οργάνωση που χρεώνεται με ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967.
- 1967 – 1974: Ξεκινά η εφτάχρονη στρατιωτική δικτατορία, η δικτατορία των συνταγματαρχών. Πραξικόπημα που σχεδίασαν και οργάνωσαν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, με πλήθος παραστρατιωτικών οργανώσεων που ήταν δικά τους δημιουργήματα και είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα. Τέτοια οργάνωση ήταν ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών εξυπηρετούσε τα συμφέροντα, του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, τόσο για την προώθηση των σχεδίων τους στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, όσο και για την καθυπόταξη του λαϊκού κινήματος στο εσωτερικό της χώρας.
Χαρακτηριστικό γεγονός της στήριξης που παρείχαν οι ΗΠΑ στους δικτάτορες αποτελεί η επίσκεψη του πρώην αντιπροέδρου και μετέπειτα προέδρου των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, καθώς ήταν ο πρώτος κορυφαίος Αμερικανός πολιτικός που έφτασε στην Αθήνα δύο μόλις μήνες μετά το πραξικόπημα, στις 20 Ιουνίου του 1967
Επίσης εξαιρετικά θερμός απέναντι στους δικτάτορες ήταν και ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος, ο οποίος επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό του στρατιωτικού καθεστώτος Κωνσταντίνο Κόλλια στις 2 Αυγούστου του 1967
- 15 του Ιούλη 1974: πραξικόπημα κατά του Μακάριου. Τα όσα ομολογήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάκρισης της Βουλής, το 1987, για τον περιβόητο «φάκελο της Κύπρου» επιβεβαιώνουν ότι το ΝΑΤΟ ήταν αυτό που σχεδίασε το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και οι συνταγματάρχες αυτοί που το εκτέλεσαν, ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική εισβολή στο νησί
- 20 Ιουλίου1974: Τουρκική εισβολή στην Κύπρο που εκτελέστηκε με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, ενώ το δρόμο άνοιξε το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ σε βάρος της κυπριακής κυβέρνησης Μακαρίου. Ένα έγκλημα σε βάρος του λαού της Κύπρου που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την εισβολή και κατοχή του 37% του νησιού
- 14 Αυγούστου 1974: Η τότε κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, που είχε προέλθει από την πολιτική μεταβολή της 24ης Ιουλίου 1974 υποχρεώθηκε να προχωρήσει στο μέτρο της αποχώρησης της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, εξαιτίας της στάσης του ΝΑΤΟ μετά την δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, που έχει μείνει στην ιστορία ως “ΑΤΤΙΛΑΣ 2”.
Στην ουσία επρόκειτο για κίνηση – ελιγμό, με στόχο την εκτόνωση του λαϊκού ξεσηκωμού κατά των Αμερικανών.
Η ανακοίνωση της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ, αν μη τι άλλο, φανερώνει ότι το πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων παραμένει μέχρι και σήμερα πρόβλημα των σχέσεων της Ελλάδας με την ΝΑΤΟ. Αποδεικνύεται και στις μέρες μας, ότι αυτό είναι που ενθαρρύνει τον τουρκικό επεκτατισμό, υπονομεύει την εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της χώρας μας, ενώ σε συνεργασία με την αστική τάξη της Ελλάδας μεθοδεύεται η συνδιαχείριση στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
- Οκτώβρης του 1980: Επανένταξη της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με την αποδοχή της Συμφωνίας «Ρότζερς».
Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, ως εξαρτήματος για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι ως μηχανισμού υπεράσπισης της ακεραιότητας της χώρας και των λαϊκών συμφερόντων.
Ελληνική συμμετοχή σε ΝΑΤΟϊκές αιματοβαμμένες επεμβάσεις
- 24 Μάρτη 1999 Πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας: Η δολοφονική επέμβαση των ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας με τα γνωστά αποτελέσματα φέρει την υπογραφή της Ελλάδας. Η ελληνική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ), συμμετέχοντας ενεργά στον πόλεμο, παρείχε κάθε είδους διευκολύνσεις για τη διέλευση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων από τα εδάφη της χώρας μας. Σε αυτή τη στάση της κυβέρνησης, ο λαός αντιστάθηκε και διαδήλωσε την αντίθεσή του. Χιλιάδες διαδήλωναν στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και κυρίως της Θεσσαλονίκης, το λιμάνι της οποίας και ακτές της ευρύτερης περιοχής είχαν χρησιμοποιηθεί τότε στη θέση της Αλεξανδρούπολης σήμερα, για προώθηση ξένων στρατευμάτων.
Μόνο από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο πέρασε η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη: 1.000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί, 1.400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων, 40.000 οχήματα και 60.000 στρατιώτες.
Για 78 μέρες πραγματοποιήθηκαν 2.300 αεροπορικές επιδρομές με τη χρήση 1.130 πολεμικών αεροσκαφών. Εκτόξευσαν από τον αέρα συνολικά 420.000 βλήματα, πυραύλους και βόμβες, ενώ χρησιμοποίησαν 37.000 βόμβες διασποράς που προκάλεσαν τις περισσότερες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό.
Επίσης η ένταση της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια εκφράστηκε και με πολέμους και πολυάριθμες στρατιωτικές αποστολές. Κυριότερες από αυτές και η αντίστοιχη ελληνική συμμετοχή είναι :
- Επιχείρηση Κουβέιτ “ΝΕΑΡΧΟΣ” (Σεπτεμβριος 1990 – Ιούλιος 1991): Η Ελληνική συμμετοχή περιλάμβανε την αποστολή διαδοχικά των Φρεγατών ΕΛΛΗ και ΛΗΜΝΟΣ.
- Σομαλία – UNITAF (4 Μαρτίου 1993 – 3 Μαρτίου 1994): Αποστολή Λόχου δύναμης 19 Αξιωματικών, 7 Μονίμων Υπαξκών και 80 ΕΠΥ, με την επωνυμία Ελληνικό Απόσπασμα Σομαλία (ΕΛΛΑΣΟΜ).
- Αφγανιστάν (2001): Κατά περιόδους η Ελλάδα συμμετείχε με Λόχο Μηχανικού, τμήματα υποστήριξης – ασφαλείας και δυο αεροσκάφη C-130. Ακολούθησε τάγμα Ειδικής Συνθέσεως Αφγανιστάν (ΤΕΣΑΦ) με Δύναμη 122 ανδρών. Αργότερα είκοσι οκτώ (28) στελέχη στελέχωναν το Στρατηγείο της SEEBRIG, που ανέλαβε τη Διοίκηση της Πολυεθνικής Ταξιαρχίας της Καμπούλ (ΚΜΝΒ). Η χώρα είχε επίσης την ευθύνη του Διεθνούς Αεροδρομίου της Καμπούλ (ΚΑΙΑ), (Δεκέμβριος 2005 – Μάρτιο 2006). Κινητό Χειρουργικό Νοσοκομείο Εκστρατείας (ΚΙΧΝΕ)
- Ιράκ (1991 – 2003): Δύναμη 30 και τελικά 7 ατόμων.
Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ήταν η αρχή. Το είχε άλλωστε ξεκαθαρίσει ο Κλίντον: «Αυτό που κάναμε στο Κοσσυφοπέδιο μπορούμε να το ξανακάνουμε τώρα, μπορούμε να το κάνουμε αύριο αν είναι αναγκαίο, είτε στην Αφρική, είτε στην Κεντρική Ευρώπη», ήταν τα λόγια του, τον Ιούνη του 1999.
Σημαντική είναι επίσης η εμπλοκή κατά κύριο λόγο ελληνικών υποδομών και βάσεων στη χώρα κατά τις επιχειρήσεις στη Λιβύη (2011), αλλά και κατά την επέμβαση στη Συρία (2011).
Στις μέρες μας συνεχίζεται η συμμετοχή των ΕΔ της χώρας σε δέκα τρεις επιχειρήσεις με κυριότερες: “SEA GUARDIAN” στη Μεσόγειο, στο Αιγαίο
για την αντιμετώπιση της Μεταναστευτικής Κρίσης (Συμμετοχή SNMG-2), Δύναμη Κοσσόβου (KFOR)/ (Επιχείρηση) “JOINT ENTERPRISE (ΕΛΔΥΚΟ 3) με λόχο ελιγμού (+), EUNAVFOR “IRINI” στη Μεσόγειο με φρεγάτα.
Ο «εχθρός λαός» και «ΝΑΤΟ σημαίνει χούντες και πολέμοι»
Η ενσωμάτωση της Ελλάδας στους σχεδιασμούς και την ιμπεριαλιστική στρατηγική για την ευρύτερη περιοχή μας, αποκτούν ολοένα και πιο επικίνδυνες για το λαό διαστάσεις.
Χαρακτηριστική για τους ΝΑΤΟϊκούς προσανατολισμούς είναι η ανακοίνωση που εξέδωσε το ΓΕΣ στο πλαίσιο του 3ου Διεθνούς Συνεδρίου περί δόγματος των χερσαίων δυνάμεων, που έγινε στη Λισαβόνα από 5 έως 9 Μάη 1998: «Από τις παρουσιάσεις που έγιναν, κοινή διαπίστωση είναι ότι στις μελλοντικές επιχειρήσεις δε θα υπάρχουν σταθερά μέτωπα, οι αντίπαλοι δε θα είναι κράτη, στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι αντίπαλοι θα είναι ομάδες ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά και επιδιώξεις,(σ.σ. αν αυτό δεν φωτογραφίζει την ταξική πάλη τότε τι κάνει;), ενώ θα υπάρξουν περιπτώσεις εμπλοκής του στρατού».
Σήμερα η υποτέλεια της χώρας στο ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό αναβαθμίζεται ποιοτικά, με νέες συμφωνίες για τις Αμερικανονατοϊκές βάσεις, που δρομολόγησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφάρμοσε η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ.
Το ΝΑΤΟ ήταν είναι και θα παραμείνει ένας ευέλικτος μηχανισμός διασφάλισης των διατλαντικών συμφερόντων των μονοπωλίων και πολυεθνικών.
Στα χρόνια που πέρασαν από την ίδρυση του ΝΑΤΟ έως και σήμερα, ο λαός μας συμπύκνωσε τη γνώση για τη δράση του ιμπεριαλιστικού οργανισμού στο σύνθημα «ΝΑΤΟ σημαίνει χούντες και πολέμοι»
Τριαντάφυλλος Φωτιάδης
Αντιπλοίαρχος ΠΝ ε.α.
