Του ποιητή και συγγραφέα Γιώργου Δ. Μπίμη
Ο άνθρωπος είναι δύο πράγματα. Είναι ύλη αλλά ταυτόχρονα είναι και πνεύμα (κατά τον ιδεαλισμό ψυχή). Συνεπώς όλος του ο βίος αναλώνεται για να καλύψει υλικές ή πνευματικές ανάγκες. Αν ο άνθρωπος επιζητήσει μια ελάχιστη έστω αθανασία αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο με το πνεύμα γιατί η ύλη αποδεδειγμένα είναι πρόσκαιρη και φθαρτή.
Με το πνεύμα του ο άνθρωπος ασπάζεται μια ιδεολογία κι αυτή η ιδεολογία εντέλει διαμορφώνει την συνείδησή του. Οι ιδεολογίες έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι δύο κι όχι περισσότερες όπως προσπαθεί να μας πείσει το σύστημα της εξαπάτησης και της εκμετάλλευσης που κυριαρχεί επί αιώνες στον πλανήτη.
Είναι η ιδεολογία που διαμορφώνει κοινωνικές τάξεις (αστική ιδεολογία) με χαρακτηριστικό γνώρισμα την κοινωνική ανισότητα, την εκμετάλλευση και την αποκομιδή αθέμιτου πλουτισμού για τους λίγους κι ανομολόγητη φτώχεια για τους πολλούς κι είναι κι η άλλη ιδεολογία που ως κεντρική της αξία θέτει τον άνθρωπο και την ικανοποίηση των βασικών υλικών και πνευματικών δικαιωμάτων του.
Καθοριστικός παράγοντας για κάθε ενέργεια του ανθρώπου είναι η συνείδηση κι αυτό είναι το βασικό στοιχείο που καθορίζει τη στάση και τη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στην κοινωνία και στη ζωή.
Συνείδηση είναι ο τρόπος που κατανοεί ο άνθρωπος την πραγματικότητα κι είναι απόρροια βεβαίως της μιας ή της άλλης ιδεολογίας.
Η συγκρότηση της συνείδησης όμως δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Αρκετοί άνθρωποι αποδέχονται την ανθρώπινη ιδεολογία αλλά λίγοι όμως είναι εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να σταθούν με ανιδιοτέλεια απέναντί της, να την στηρίξουν και να την υπερασπίσουν με το αναγκαίο πάθος και με τη γνήσια πίστη έτσι όπως απαιτούν οι κρίσιμες περιστάσεις που ζούμε.
Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως οι συνειδήσεις των ανθρώπων κινούνται ανάμεσα στο αφώτιστο μηδέν και στο φωταγωγημένο άπειρο. Κι αυτό το γεγονός εξαρτάται από το πνεύμα του κακού και κι από τη φθορά του υποσυνείδητου που έχει καταφέρει να εμφυτεύσει το αμαρτωλό σύστημα στο κάθε άτομο ξεχωριστά μέσα από την απόλυτη κυριαρχία του επί αιώνες. Κι έτσι, οι πολλοί άνθρωποι πελαγοδρομούν ανάμεσα στη λογική και στο ένστικτο.
Άρα, η κορυφαία μάχη αφορά τον παράγοντα άνθρωπο και την ‘’ψυχή του’’. Ο άνθρωπος οφείλει να σταθεί συνειδητά απέναντι στον καθρέφτη της ιδεολογίας του για ν’ αντικρίσει το αληθινό του πρόσωπο, για να εντοπίσει και να ξεριζώσει τις σκοτεινές δυνάμεις που υπάρχουν μέσα του, τους δαίμονες που λειτουργούν ως η αντίρροπη δύναμη που εκδηλώνεται με αρνητικές πρακτικές και με τάσεις που τείνουν να στρέψουν τις ενασχολήσεις και το ενδιαφέρον του προς την άλλη κατεύθυνση.
Οι επιστήμες παρέχουν την αληθινή γνώση κι η γνώση δημιουργεί τις αναγκαίες βεβαιότητες που θα κρίνουν αυτή την κρίσιμη αναμέτρηση για να μπορέσει ο θνητός άνθρωπος να δει ως όραμα αυτό που μπορεί να πράξει με βάση τις νοητικές του δυνατότητες. Κι όταν ο άνθρωπος καταφέρει να υπερβεί τον εαυτό του τότε είναι πραγματικά σε θέση να διεκδικήσει έναν άλλο κόσμο ποιοτικά ανώτερο…
Προσωπικά ανησυχώ για εκείνους που εγκαταλείπουν την κοινωνική τους τάξη απερίσκεπτα κι ασυνείδητα και, που γυμνοί από αξιοπρέπεια, από πίστη κι από αγάπη για τον εγκαταλειμμένο συνάνθρωπό τους σέρνονται ατερμάτιστα πίσω από τους αστούς πολιτικάντηδες κι από την διάτρητη ιδεολογία τους για ν’ αποκομίσουν κάποια ελάχιστα υλικά οφέλη, για να γλυκάνουν λίγο την πικρή, τραγική και πανάθλιας ύπαρξή τους.
Αλλά περισσότερο με προβληματίζουν και μου προκαλούν δέος εκείνοι που νομίζουν πως έχουν κάνει την υπέρβαση αλλά που δεν την έχουν κάνει, που τάσσονται μεν με την ανθρώπινη ιδεολογία όχι όμως για να υπηρετήσουν συνειδητά τις ανάγκες των πολλών αλλά μέσω των ρόλων που έχουν αναλάβει προσπαθούν εναγώνια να κερδίσουν την έγκριση, την αποδοχή και τη διάκριση για να καλύψουν αποκλειστικά τα βαθιά ψυχικά τους τραύματα, τα συναισθηματικά τους κενά, την αλόγιστη αλαζονεία τους και τον αθεράπευτα αρρωστημένο εγωισμό τους,…
Γιώργος Δ. Μπίμης.
