Αποκαλυπτική είναι η απάντηση της Κομισιόν στην ερώτηση που κατέθεσε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ σχετικά με την απαράδεκτη δίωξη συνδικαλιστών των USB και SI COBAS στην Ιταλία από την εισαγγελία της Πιατσέντσα επειδή θεωρείται έγκλημα ότι οργάνωσαν απεργιακό αγώνα για τη διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων.
Η άλλοτε «λαλίστατη» ως δήθεν «υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» Κομισιόν, τώρα σκαρφίζεται ότι ενώ «ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ αναγνωρίζει το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης και δράσης, αυτό ισχύει για τα κράτη μέλη όταν εφαρμόζουν το δίκαιο της ΕΕ» «κάτι που δεν φαίνεται να αφορά την προκειμένη περίπτωση»! Συνεχίζει μάλιστα ο Επίτροπος Σμιτ γράφοντας: «Tο δικαίωμα απεργίας δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα της ΕΕ».
Εν ολίγοις θεωρητικά διακηρύσσεται -καθόλου τυχαία χωρίς ρητή αναφορά στην απεργία-, το «δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση και δράση», όμως ούτε η ΕΕ ούτε οι κυβερνήσεις υποχρεούνται να το επιβάλουν στην εργοδοσία και γι’ αυτό οποίος απεργήσει αντιμετωπίζει εκτός από εργοδοτική τρομοκρατία και διώξεις, όπως δείχνει η περίπτωση των συνδικαλιστών των USB και SI COBAS στην Ιταλία που διώκονται από τις ιταλικές αρχές.
Αυτές ακριβώς τις διώξεις η Κομισιόν όχι μόνο δεν μπήκε στον κόπο να τις καταδικάσει αλλά στην πράξη έσπευσε κιόλας να τις δικαιολογήσει με βάση μάλιστα το λεγόμενο «δίκαιο της ΕΕ» και τον ψευδεπίγραφο «Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ». Ενδεικτικά είναι άλλωστε και τα πρόσφατα «διαδηλωτοδικεία» που στήνονται σε βάρος του Βάλσαμου Συρίγου, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, της Γραμματείας του ΠΑΜΕ και ΓΓ της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και της Προέδρου της ΟΕΝΓΕ Αφροδίτης Ρέτζιου, για τη συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις με βάση το «ν. Χρυσοχοΐδη» της ΝΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Όλοι οι νόμοι και των ελληνικών κυβερνήσεων -πχ Βρούτση-Αχτσιόγλου – και σήμερα ο νόμος-έκτρωμα Χατζηδάκη που νομοθέτησαν τέτοιες αντεργατικές ρυθμίσεις έχουν τη «βούλα» της ΕΕ.
Εκεί που η Κομισιόν … ξεπερνά τον εαυτό της είναι όταν με βάση «τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ για την απασχόληση καλεί τα κράτη μέλη να προωθήσουν … τις συλλογικές διαπραγματεύσεις». Κι αυτό γιατί το Σεπτέμβριο φέτος, στον κανονισμό σχετικά με τον «Κατώτατο μισθό» που παρουσίασε η Κομισιόν, όχι μόνο δεν «καλεί τα κράτη μέλη να προωθήσουν συλλογικές διαπραγματεύσεις», αντίθετα, αναγνωρίζει σαν «εθνική παράδοση» τον καθορισμό του κατώτατου μισθού με νόμο, πράγμα που συμβαίνει σε πάνω από τις μισές χώρες της ΕΕ, και στην Ελλάδα με απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ εκφράζει την αλληλεγγύη του στα στελέχη των USB και SI COBAS που διώκονται με απαράδεκτες, αβάσιμες κατηγορίες, γιατί έκαναν το αυτονόητο, οργάνωσαν την πάλη για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους για ΣΣΕ, αυξήσεις στους μισθούς ενάντια στην εκτόξευση της ακρίβειας και του πληθωρισμού. Απαιτούμε την άμεση απαλλαγή από όλες τις κατηγορίες και να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα του δίκαιου αγώνα τους.
Η Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ
«Με εντολή της εισαγγελίας της Πιατσέντσα, και με εφόδους κατ’ οίκον, η ιταλική αστυνομία προσήγαγε τέσσερις και έθεσε σε κατ’ οίκον περιορισμό μέτρα οκτώ εκλεγμένους συνδικαλιστές των USB και SI Cobas.
Η εισαγγελία συνέταξε εναντίον των οκτώ, αλλά και δεκάδων άλλων εργαζομένων, κατηγορητήριο χαρακτηρίζοντας «εγκληματικά γεγονότα» πικετοφορίες, απεργίες, περιφρουρήσεις, γενικές συνελεύσεις.
Οι ιταλικές αρχές αναγορεύουν προκλητικά σε «συνωμοσία για διάπραξη ιδιωτικής βίας, αντίσταση σε δημόσιο λειτουργό, δολιοφθορά και διακοπή δημόσιας υπηρεσίας» τους εργατικούς αγώνες και τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων που διεξήχθησαν στις αποθήκες logistics από το 2014 έως το 2021, ενάντια στην επισφαλή εργασία, την ένταση της εκμετάλλευσης σε επιχειρηματικούς ομίλους όπως GLS, Amazon, FedEx-TNT, IKEA, Leroy Merlin, ενώ πριν τρεις μήνες αποκαλύφθηκε από τους συνδικαλιστές της USB προβοκάτσια που στήθηκε στα κεντρικά γραφεία της.
Ερωτάται η Επιτροπή πώς τοποθετείται:
1. Στο αίτημα άμεσης απαλλαγής από κάθε κατηγορία των εργαζόμενων και την απελευθέρωση των οκτώ συνδικαλιστών που είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό;
2. Στο γεγονός ότι οι ιταλικές αρχές αναγόρευσαν σε αδικήματα τη συνδικαλιστική δράση, που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων, τους αγώνες τους για βελτίωση των όρων εργασίας και σχετικά με το δικαίωμα των εργαζομένων να αποφασίζουν, με βάση τις εσωτερικές διαδικασίες των συνδικάτων τους, την οργάνωση δράσεων (γενικές συνελεύσεις, διαμαρτυρίες, απεργίες) με στόχο την ενημέρωση και τον συντονισμό του αγώνα των εργαζομένων για τη βελτίωση των όρων εργασίας τους;
Η απάντησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Η ΕΕ αναγνωρίζει και προωθεί τον ρόλο των κοινωνικών εταίρων σε ενωσιακό επίπεδο, με στόχο τη διευκόλυνση του διαλόγου μεταξύ τους, με πλήρη σεβασμό της αυτονομίας τους[1]. Παρότι ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ αναγνωρίζει το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης και δράσης[2], αυτό ισχύει για τα κράτη μέλη όταν εφαρμόζουν το δίκαιο της ΕΕ[3][κάτι που δεν φαίνεται να αφορά την προκειμένη περίπτωση]. Ταυτόχρονα, η λειτουργία του εθνικού κοινωνικού διαλόγου, συμπεριλαμβανομένου του πλαισίου συλλογικών διαπραγματεύσεων, εμπίπτει στην αρμοδιότητα κάθε κράτους μέλους. Επιπλέον, το δικαίωμα απεργίας δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα της ΕΕ[4]. Επομένως, εναπόκειται στις αρμόδιες εθνικές αρχές, συμπεριλαμβανομένων των δικαστηρίων, να διασφαλίζουν ότι οι εργοδότες και οι εθνικές αρχές εφαρμόζουν ορθά τις σχετικές εθνικές διατάξεις και να διασφαλίζουν τον σεβασμό του δικαιώματος αυτού.
Η Επιτροπή αποδίδει μεγάλη σημασία στην εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού διαλόγου. Οι κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ για την απασχόληση[5] καλούν τα κράτη μέλη να προωθήσουν τον κοινωνικό διάλογο και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, με πλήρη σεβασμό της αυτονομίας των κοινωνικών εταίρων και του δικαιώματος συλλογικής δράσης[6]. Η Επιτροπή εξακολουθεί να παρακολουθεί την κατάσταση του κοινωνικού διαλόγου στα κράτη μέλη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου. Στις ειδικές ανά χώρα συστάσεις για το 2022 για την Ιταλία[7]επισημαίνεται ότι η συστηματική συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων και άλλων σχετικών ενδιαφερόμενων μερών παραμένει σημαντική για την επιτυχή υλοποίηση του σχεδίου ανάκαμψης και ανθεκτικότητας, καθώς και άλλων οικονομικών πολιτικών και πολιτικών για την απασχόληση που υπερβαίνουν το σχέδιο, ώστε να διασφαλιστεί η ευρεία οικειοποίηση του συνολικού θεματολογίου πολιτικής.»
