Στην εξέδρα που έστησαν στο Σύνταγμα, απέναντι από τη Βουλή, τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής, Ομοσπονδίες και Σωματεία εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, βρέθηκαν εκπρόσωποι Φοιτητικών Συλλόγων και συνδικάτων, συγγενείς θυμάτων που απευθύνθηκαν στους διαδηλωτές που γέμισαν το κέντρο της Αθήνας για μια ακόμα φορά, διαμηνύοντας ότι, «Δυναμώνουμε τον αγώνα μας απέναντι στην πολιτική που γεννά Τέμπη για τη ζωή μας. Το έγκλημα στα Τέμπη δε θα συγκαλυφθεί».
Με τη συζήτηση στη Βουλή να βρίσκεται σε εξέλιξη, κατέθεσαν τη δική τους ηχηρή και ξεκάθαρη “μομφή” στην κυβέρνηση στην πολιτική που υπηρετεί τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και θυσιάζει τα δικαιώματα, τις ανάγκες ακόμα και τη ζωή του λαού και των παιδιών του.
Πριν ξεκινήσουν οι ομιλίες, οι διαδηλωτές τήρησαν ενός λεπτού σιγή τιμώντας τη μνήμη των 57 αδικοχαμένων στις ράγες του σιδηρόδρομου. «Όλων των νεκρών είμαστε φωνή, το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα συγκαλυφθεί».
«Την Παρασκευή κλείσαμε τις σχολές μας, αδειάσαμε τα αμφιθέατρα μας, για να κάνουμε πράξη την υπόσχεση που δώσαμε πριν δύο χρόνια», τόνισε η Μυρτώ Συμεωνίδου, πρόεδρος του Φοιτητικού Συλλόγου Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ. Αυτόν τον αγώνα, όπως εξήγησε, οι φοιτητές συνεχίζουν τόσο με το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα όσο και με την κινητοποίηση που οργανώνουν την Παρασκευή.
«Δε θρηνούμε όλοι σε αυτή τη χώρα», σχολίασε και πρόσθεσε πως ο λαός έχασε τα παιδιά, τα αδέρφια, τους συμφοιτητές και συναδέλφους του ενώ κυβέρνηση και εταιρεία έχασαν απλά την …ησυχία τους. «Θα είμαστε κάθε μέρα εδώ», διαβεβαίωσε και πρόσθεσε πως «στο τέλος θα νικήσει η ζωή». «Μέχρι δικαίωση να ‘ρθει εδώ θα μείνουμε, όλοι μαζί μια φωνή, ένα θα γίνουμε».
Αμέσως μετά, στην εξέδρα ανέβηκαν οι «Κοινοί Θνητοί» με τραγούδια και στίχους γραμμένα για το έγκλημα στα Τέμπη.
Tα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Παρασκευής 28 Φλεβάρη χαιρέτισε ο Δημήτρης Κουτσιαύτης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Μηχανοδηγών ΟΣΕ.
Σχολιάζοντας τη συζήτηση στη Βουλή σημείωσε ότι «αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση δεν έχει λάβει κανένα από τα μηνύματα που έχει στείλει η ελληνική κοινωνία», συνεχίζει την υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση, την πολιτική “απελευθέρωσης” του σιδηρόδρομου. «Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε», υπογράμμισε, αναφερόμενος στα πέντε μέλη του Σωματείου των Μηχανοδηγών που έχασαν τη ζωή τους στη σύγκρουση, μαζί με ακόμα 52 ανθρώπους.
«Δύο χρόνια πριν δώσαμε όρκο πάνω σε εκείνα να συντρίμμια των τρένων», είπε ο Νίκος Τσακλίδης, ξάδερφος της 22χρονης Αγάπης Τσακλίδη, που επέβαινε στη μοιραία αμαξοστοιχία και έχασε τη ζωή της στη φονική σύγκρουση, εργαζόμενος ο ίδιος στον σιδηρόδρομο.
Μίλησε για τις ευθύνες της εταιρείας, της ΕΕ και των πολιτικών δυνάμεων που υλοποίησαν τον τεμαχισμό του σιδηρόδρομου και την παράδοση των πιο κερδοφόρων τμημάτων του στις επιχειρήσεις. «Η φωνή του οργανωμένου λαού, με τα εργατικά συνδικάτα στην εμπροσθοφυλακή του, τρύπησαν όλα τα μπάζα της συγκάλυψης και ψήλωσαν το μπόι του λαού», τόνισε. «Μας δώσατε τεράστιο κουράγιο και δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας», σημείωσε και εξήγησε πως δεκάδες οικογένειες θρηνούν τους αγαπημένους τους και την ίδια στιγμή βγαίνουν στους δρόμους παλεύουν και διεκδικούν.
Είναι η ώρα να ξηλώσουμε τις ράγες του κέρδους που είναι βαμμένες με το αίμα μας
Μιλώντας στο νέο μεγάλο συλλαλητήριο των εργατικών σωματείων και των φορέων στο Σύνταγμα ο Γιώργος Στεφανάκης, μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, σημείωσε:
«Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, με το σημερινό συλλαλητήριό μας, εμείς οι εργαζόμενοι, μαζί με τη νεολαία, τους συνταξιούχους και όλους τους μαζικούς φορείς που συμμετέχουν συνεχίζουμε την υπόσχεσή μας, την υπόσχεση που δώσαμε στους νεκρούς συναδέλφους μας, στα νέα παιδιά που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη από το κράτος και την εργοδοσία!
Στις 28 Φλεβάρη αποδείχτηκε ιστορικής σημασίας, σωστή η απόφαση μας να πραγματοποιηθεί πανελλαδική πανεργατική απεργία με σύνθημα “Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας”, για να μη συγκαλυφθεί η πολιτική των κερδών, για να μη συγκαλυφθεί το τραγικό έγκλημα των Τεμπών, να αποδοθούν όλες οι ποινικές και πολιτικές ευθύνες διαχρονικά που οδήγησαν στο να χαθούν 57 δικοί μας άνθρωποι.
Όλοι μας πλέον συζητάμε στη δουλειά μας, στο πόστο με τους συναδέλφους, ότι αυτό τους χρειαζόταν, αυτό που έγινε στην πανελλαδική απεργία στις 28 Φλεβάρη. Όλοι μας συζητάμε και αναρωτιόμαστε για το τι πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα. Μα είναι ολοφάνερο, συνάδελφοι, πρέπει να συνεχίσουμε, να κλιμακώσουμε τον αγώνα όλοι μαζί, τα εργατικά σωματεία μαζί με τις μανάδες, μαζί με τους πατεράδες, τα αδέλφια και όλους τους συγγενείς των θυμάτων! Έτσι, με την ίδια μαζικότητα, βάζοντας στον στόχο όλους τους ενόχους!
Γιατί θέλουμε να γυρνάμε σπίτι ζωντανοί, με όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί πολλά μαζεύτηκαν, γιατί δεν είναι λίγα αυτά που τραβάμε από όλους αυτούς που για τα κέρδη θυσιάζουν τις ζωές μας, τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας.
Για αυτό είμαστε και εμείς εδώ, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία, από τις μεγάλες αλυσίδες εστίασης, οι διανομείς από τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Γιατί και εμείς στον κλάδο μας μετράμε νεκρούς διανομείς και σακατεμένες καμαριέρες, συναδέλφους και συναδέλφισσες που καταστρέφεται η ζωή η δική τους και των οικογενειών τους για να βγάζουν χρήμα μια χούφτα παράσιτα, κηφήνες, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, ιδιοκτήτες που δεν ξέρουν καν πού πέφτουν οι επιχειρήσεις, μια χούφτα κηφήνες που είναι ένα πράγμα με το κράτος, με τη δικαιοσύνη και τα κόμματα που τους υπηρετούν . Οι νόμοι είναι φτιαγμένοι στα μέτρα τους και η μόνη λύση είναι να παλέψουμε να ανατραπούν!
Αυτό ήταν! Τώρα ήρθε η ώρα να τιμωρηθούν όλοι όσοι στηρίζουν τη πολιτική του κέρδους, όσοι στηρίζουν δηλαδή αυτό το σάπιο σύστημα, το σύστημα που αντιμετωπίζει τη ζωή μας ως εμπόρευμα που παράγει κέρδος και τίποτα άλλο, που μας αντιμετωπίζει ως εξαρτήματα της μηχανής τους και τα παιδιά μας το ανταλλακτικό.
Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν για όλα όσα μας έχουν κάνει. Γιατί είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για το έγκλημα στα Τέμπη, αυτοί που κυβέρνησαν, τα κόμματα του συστήματος, η ΕΕ μαζί με αυτούς που θησαυρίζουν από τη δουλειά μας! Η κυβέρνηση και τα κόμματα που κυβέρνησαν νομίζουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή με τη συζήτηση στη Βουλή αυτές τις μέρες, με τους ελιγμούς, τις κοινοβουλευτικές ντρίμπλες και τα show που κάνουν. Δεν τους έχουμε καμία εμπιστοσύνη, κανένας δεν πρέπει να τους έχει! Δεν περιμένουμε από αυτούς και το σύστημά τους να αποδώσουν δικαιοσύνη. Θα την επιβάλουμε εμείς. Δεν περιμένουμε από αυτούς που δημιούργησαν τα προβλήματα να τα λύσουν!
Στις 28 Φλεβάρη εμείς οι εργαζόμενοι δείξαμε μαζί με όλο τον λαό τη δύναμή μας. Είναι η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, είναι η μαζικότητα και κυρίως -είναι το πιο βασικό- δείξαμε ότι χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά, ότι έχουμε τη δύναμη να νεκρώσουμε τις επιχειρήσεις, τα εργοστάσια, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα γραφεία, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Συνεχίζουμε την οργάνωση του αγώνα μέσα στους χώρους δουλειάς, κάνουμε πέρα τους συνδικαλιστές που ακόμα και αυτή την ώρα στηρίζουν την κυβέρνηση, τους εργοδότες, την αντιλαϊκή πολιτική. Στηρίζουμε τα συλλαλητήρια της Παρασκευής, τους μαθητές και τους φοιτητές που βγαίνουν ξανά στον δρόμο! Είναι η ώρα όλοι μας, το οργανωμένο εργατικό κίνημα μαζί με τους Φοιτητικούς Συλλόγους, τα Μαθητικά Συμβούλια, τα μπλόκα από τους αγρότες, τους συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους να ξηλώσουμε τις ράγες του κέρδους που είναι βαμμένες με το αίμα μας. Αυτό είναι που φοβίζει και ανησυχεί την κυβέρνηση γιατί εμείς την ενότητά μας την ορίζουμε στο δίκιο μας, αλλά και στον αγώνα μας για την ανατροπή αυτής της σαπίλας, για να απαλλαγούμε μια και καλή από όλους αυτούς που μας έχουν κατσικωθεί στις πλάτες μας.
Δεν σταματάμε με τίποτα! Συνεχίζουμε!».
Συνεχίζουμε τον αγώνα για να μη θυσιάζονται όσα δικαιούνται τα παιδιά μας στον βωμό του κέρδους των λίγων
Μιλώντας στο συλλαλητήριο η Στέλλα Βαλαβάνη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Ν. Αττικής, επισήμανε:
«Βρισκόμαστε για άλλη μία φορά εδώ, στον δρόμο του αγώνα, με πείσμα και επιμονή τηρώντας την υπόσχεση που δώσαμε πριν δύο χρόνια ότι δεν θα αφήσουμε το έγκλημα αυτό να συγκαλυφθεί.
Δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στους γονείς και τους συγγενείς των θυμάτων. Τους νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους. Στεκόμαστε δίπλα τους. Ξέρουμε ότι σε αυτό το τρένο θα μπορούσε να ήταν και τα δικά μας παιδιά!
Και όπως είναι φυσικό, κανένας γονιός δεν ανέχεται το παιδί του να ζει από τύχη.
Να κινδυνεύει στο σχολείο γιατί τα σχολικά κτίρια είναι παλιά, κακοσυντηρημένα, υποχρηματοδοτούμενα, χωρίς πιστοποιητικά ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων, χωρίς ελέγχους στατικής επάρκειας, με επικίνδυνους λέβητες δίπλα σε μικρούς μαθητές χωρίς επαρκή μέσα προστασίας.
Να κινδυνεύει σε μια βόλτα ή μία εκδρομή όταν χρησιμοποιεί λεωφορεία, Μετρό και όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Να κινδυνεύουμε από τις πλημμύρες, τις πυρκαγιές και τόσα άλλα.
Ζητάμε λοιπόν δικαίωση για τα θύματα. Ζητάμε να μην υπάρχουν άλλα θύματα.
Αγωνιζόμαστε για να μη θρηνήσει ξανά κανένας γονιός το παιδί του εξαιτίας της πολιτικής που θεωρεί τις ανάγκες τις δικές μας και των παιδιών μας περιττό κόστος, για να μη θυσιάζονται όσα τα παιδιά μας δικαιούνται στον βωμό του κέρδους των λίγων.
Όπως αποδεικνύεται από την ακούραστη προσπάθεια του λαού μας που διαδηλώνει όλο και πιο μαζικά δύο χρόνια τώρα καθώς και των συγγενών των θυμάτων, το έγκλημα αυτό έχει ιστορία, έχει παρελθόν, έχει πολλούς ενόχους που για χρόνια ο ένας μετά τον άλλον ακολούθησαν την πολιτική που οδήγησε στη σύγκρουση! Ας φροντίσουμε να τιμωρηθούν όλοι. Ας φροντίσουμε όμως και για κάτι άλλο. Να μην έχει μέλλον.
Το οφείλουμε στους γονείς των αδικοχαμένων παιδιών, το οφείλουμε στους εαυτούς μας, πάνω από όλα το οφείλουμε στα παιδιά μας και σε όλα τα παιδιά!».
Η φοιτήτρια Ευδοκία Φραγκέλη, απήγγειλε στίχους που έστειλε στα συνδικάτα ένας εργαζόμενος για το έγκλημα στα Τέμπη.
Δικό μας το αίμα, το πένθος κι οι νεκροί / δική μας η θλίψη, ο θρήνος κι η οργή.
Μια μάνα, ο φίλος, η αδερφή / ο κόσμος μας ολόκληρος χωρίς επιστροφή.
Κλείνοντας τα μάτια ακούγεται κραυγή / ρίγος ο σπαραγμός πριν φύγει η ζωή.
Ανάσα βαριά που μαρτυρά τον φόβο / η απόγνωση του τέλους προκαλεί τον πόνο.
Στοιχειώνει το μυαλό, παραλύει το κορμί / ο θάνατος ζύγωνε στην ίδια τη γραμμή.
Στο σώμα παραμένει μια ανοιχτή πληγή / σημάδι βαθύ και ανεξίτηλο μέσα στη ψυχή.
Μες στα συντρίμμια μια φλόγα ξεσπά / φώναξες «μάνα» για τελευταία φορά.
Η βία του κέρδους σου κόβει το νήμα / «αντίο παιδί μου» γράφει το μνήμα.
Αγρίμι το δίκιο κομπιάζει τον λαιμό / τρίζουν τα δόντια από τον ασύγκριτο θυμό.
Χρέος για σένα παιδί μου νεκρό / να ουρλιάζω για δίκιο, τους θύτες να βρω.
Γυρίζω στους δρόμους για λίγη πνοή / βρίσκω ανάσα, κουράγιο, πυγμή.
Τα κέρδη των λίγων, το αίμα πολλών / το σύστημα φτιάχνει τις λίστες νεκρών.
Μέσα στο πλήθος γεννιέται το φως / τη λύση στο σκότος θα δώσει ο λαός.
Για σένα μικρό μου αθώο παιδί / θα γίνουμε εκείνη που σου κλέψαν φωνή.
Κι ας είναι η μάχη τόσο σκληρή / που θα ματώσουμε αν χρειαστεί.
Με αίμα στα χέρια, με θάρρος και ορμή / χρέος της ζωής μας η ανατροπή.
