Φτάσαμε στο τέλος μιας πρωτόγνωρης και οδυνηρής σχολικής χρονιάς, η οποία, με αφορμή την πανδημία, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της σε κάθε εκπαιδευτικό και σε κάθε μαθητή.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η κυβέρνηση δε δίνει δεκάρα τσακιστή στην δημόσια εκπαίδευση, ακόμα και σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ακόμα και όταν διακυβεύεται η υγεία και το δικαίωμα στη μόρφωση των μαθητών. Τι να θυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε απ όσα διαδραματίστηκαν φέτος στην εκπαίδευση, από όσα ζήσαμε, από όσα εμείς οι μαθητές μας και οι γονείς τους, σηκώσαμε στις πλάτες μας και ακόμα κουβαλάμε στην ψυχή μας.
Κάθε τόσο κι ένας νόμος, κάθε τόσο και κάτι αλλάζει στο σχολείο για να γίνεται πιο ταξικό, πιο άνισο, πιο εξοντωτικό.
Με προκλητικό τρόπο το υπουργείο παιδείας, πατώντας στο κόκκινο χαλί που έστρωσε η έκθεση Πισσαρίδη και με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, ως στυγνός «εγκληματίας», έρχεται μέσα στο κατακαλόκαιρο για να δώσει τη χαριστική βολή στο Δημόσιο Σχολείο.
Αυτή την εβδομάδα τίθεται σε δημόσια διαβούλευση το νέο πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία στο οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνεται:
- Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών
- Η αυτονομία των σχολικών μονάδων
- Η ανεστραμμένη τάξη
- Το πολλαπλό βιβλίο
Ο ψευδεπίγραφος τίτλος του νομοσχεδίου: «Για την αναβάθμιση του σχολείου και την ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών», καθώς και τα παραπάνω μέτρα που παρουσιάζονται ως υπερόπλα για τη δημιουργία του σχολείου που ατενίζει το μέλλον, δεν μπορούν να κρύψουν τις εγκληματικές διαθέσεις, που σαν μοναδικό στόχο έχουν την καταστροφή του σχολείου και την ολοκληρωτική μετατροπή του σε θάλαμο εκκόλαψης ημιμαθών ανθρώπων που με το κεφάλι σκυφτό θα αποδέχονται ως δικά τους τα συμφέροντα του κεφαλαίου για φθηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις. Αλήθεια, γιατί δε μας έδειχνε το πραγματικό της ενδιαφέρον η κυβέρνηση όταν ψάχναμε να βρούμε έστω ένα τάμπλετ για να καλύψουμε τους μαθητές που δεν είχαν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση; Για ποιο σχολείο του μέλλοντος ήρθαν τώρα να μας πουν; Για εκείνο το σχολείο που αντιμετώπισε την πανδημία μ ένα παγουρίνο και μια μάσκα;
Ας δούμε όμως τι προβλέπουν τα μέτρα του νομοσχεδίου:
Τι είναι η ανεστραμμένη τάξη; Μπορεί η μάθηση να είναι ατομική υπόθεση;
Η ανεστραμμένη τάξη αποτελεί συνέχεια του διαδικτυακού μαθήματος. Ουσιαστικά ο μαθητής «θα προετοιμάζεται» μόνος στο σπίτι παρακολουθώντας υλικό που θα δημιουργήσει ο ίδιος ο εκπαιδευτικός βιντεοσκοπώντας τον εαυτό του ή έτοιμο υλικό από το youtube, e-books, audio και το οποίο θα αναρτάται στις ψηφιακές τάξεις. Αυτό βεβαίως εξηγεί απόλυτα γιατί τα σεμινάρια των εκπαιδευτικών για τη χρήση κυρίως των ηλεκτρονικών τάξεων E-me και Ε-class πραγματοποιήθηκαν ενώ τα σχολεία είχαν ανοίξει και πραγματοποιούσαν ήδη δια ζώσης διδασκαλία. Είναι σαφής η πρόθεση να υποβαθμιστεί ο ρόλος του δασκάλου ως εκπαιδευτή και κυρίως ως παιδαγωγού, αποδεικνύοντας περίτρανα τα κούφια λόγια τους ότι η δια ζώσης διδασκαλία είναι αναντικατάστατη.
Τι κρύβεται πίσω από τη φράση: «Όποιος αξιολογεί, αξιολογείται»;
Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θέλει το δάσκαλο με σκυμμένο το κεφάλι, υποταγμένο στο φόβο της αξιολόγησης, κατευθυνόμενο πιόνι και κυρίως εξαντλημένο από το φόρτο εργασίας. Η αξιολόγησή του δεν είναι παρά ένα μέσο εκφοβισμού Ο εκπαιδευτικός που θέλουν, πρέπει να είναι άβουλος και πειθήνιος. Να κρατά το στόμα του κλειστό και να κοιτάζει τη δουλίτσα του, να πατάει επί πτωμάτων, ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει έναν καλό χαρακτηρισμό στην τετραβάθμια κλίμακα της αξιολόγησης τους. Όμως, αν οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών μετατραπούν σε αρένες ανταγωνισμού, για ποιες δημοκρατικές διαδικασίες, για ποια συναδελφικότητα και συνεργασία θα μπορούμε να μιλάμε; Εμείς την αξιολόγηση την αναζητούσαμε καθημερινά στο ικανοποιημένο βλέμμα των μαθητών μας! Αυτό ήταν και η αμοιβή μας!
Αυτόνομο στα λόγια αλλά στην ουσία εξαρτημένο και καθοδηγούμενο από το κεφάλαιο σχολείο;
Η αυτονομία των σχολικών μονάδων σημαίνει την διακοπή οποιασδήποτε χρηματοδότησης του κράτους προς τα δημόσια σχολεία. Μα φυσικά! Η εκπαίδευση αποτελεί βαρίδι για τον κρατικό προϋπολογισμό. Ήρθε η ώρα να την ξεπουλήσουν στα συμφέροντα και στις επιθυμίες των επιχειρηματικών ομίλων. Και οι επιθυμίες του κεφαλαίου δεν είναι άλλες, παρά η αντικατάσταση της μόρφωσης με δεξιότητες προσαρμοσμένες στις ανάγκες του. Δηλαδή τι μας λένε; Να αποδεχτούμε τους νόμους της ζούγκλας με έννοιες όπως επιχειρηματικότητα, ευελιξία, ανταγωνιστικότητα που σημαίνουν απλά εκμετάλλευση;
Το επικίνδυνο «πολλαπλό βιβλίο»
Το πολλαπλό βιβλίο ανοίγει επικίνδυνους δρόμους προς την κατάργηση του ενιαίου βιβλίου διδασκαλίας και μεταθέτει την ευθύνη στους εκπαιδευτικούς και στους συλλόγους διδασκόντων αναφορικά με το περιεχόμενο των διδακτικών προγραμμάτων. Με απλά λόγια δηλαδή, άλλο βιβλίο θα διδάσκεται ο μαθητής σε ένα σχολείο την Κηφισιάς, άλλο ο μαθητής του Ιδιωτικού σχολείου και τελικά άλλο ο μαθητής των χαμηλών λαϊκών στρωμάτων στη Νίκαια ή στο Πέραμα; Μα το ζήτημα είναι η σύγχρονη ολόπλευρη γνώση για όλους χωρίς διακρίσεις.
Σε όλο αυτό τον πρωτόγνωρο κυνισμό των μέτρων του νομοσχεδίου οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι μαθητές!
Εν κατακλείδι στον καπιταλισμό, διδάσκει ο Λένιν, η παιδεία υποτάσσεται στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Η διαδικασία της εκπαίδευσης και αγωγής έχει ως κεντρικό σκοπό τη δημιουργία ανθρώπων ικανών για εργασία, αλλά υποταγμένων που να δέχονται τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε το σχολείο που αξίζει στα παιδιά μας, «στο ύψος των ονείρων, στο ύψος των ανθρώπων».
Πιστοί στα λόγια του Γληνού που έλεγε: «Ο εκπαιδευτικός βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας που θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτητης δημιουργίας της, βρίσκοντας σ΄αυτή την ενέργεια, τη βαθύτατη ικανοποίηση του Είναι του».
Δεν θα περάσει! Κι αυτό το νομοσχέδιο πρέπει να μείνει στα χαρτιά!
Ρούλα Καραγιάννη
