Καλημέρα σύντροφοι, καλημέρα ήλιε, καλημέρα Μπελογιάννη!
30 Μαρτίου 1952. Ξημερώματα Κυριακής. Ούτε οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις την Κυριακή.
Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Δημήτρης Μπάτσης και ο Ηλίας Αργυριάδης εκτελούνται διά τυφεκισμού στο Γουδί υπό το φως των προβολέων.
Είναι η στιγμή που η ιστορία γράφεται με κόκκινο ανεξίτηλο μελάνι και οι εκτελεσμένοι αντί στον τάφο οδηγούνται στο πάνθεο των ηρώων. Οι εφημερίδες θα γράψουν ότι ο Μπελογιάννης είχε ακούσει ήρεμος την καταδίκη του σε θάνατο και μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα έμεινε χαμογελαστός.
Τις ημέρες πριν την εκτέλεση και σε διάστημα μόλις μιας εβδομάδας η κυβέρνηση Πλαστήρα έλαβε περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούσαν να μην εκτελεστεί ο Μπελογιάννης. Εκατομμύρια εργαζόμενοι , συνδικάτα, φορείς , κυβερνήσεις , κόμματα και επιφανείς προσωπικότητες. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της Γαλλικής πολιτικής ζωής, 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά και οι Αϊνστάιν, Πωλ Ελυάρ, Ζαν Κοκτώ, Ναζίμ Χικμέτ, Τσάρλι Τσάπλιν και το ζεύγος Κιουρί. Αποκορύφωμα το έργο του Πάμπλο Πικάσο «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» που γύρισε με την μορφή αφίσας όλο τον κόσμο. Ο φωτογραφικός φακός του Παναγιώτη Μήτσουρα , αποθανάτισε τον κομμουνιστή στο εδώλιο του κατηγορουμένου σε μια δίκη «παρωδία» που προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. Τον αποτύπωσε να χαμογελά με ένα γαρύφαλλο στο χέρι. Το αστικό καθεστώς όμως χρειαζόταν αίμα για να τρομοκρατήσει το λαϊκό κίνημα.
Ο Μπελογιάννης με τη στάση του στο δικαστήριο συνέτριψε το κατηγορητήριο υπερασπίζοντας την πολιτική του ΚΚΕ και του ΔΣΕ τελειώνοντας την απολογία του με τα παρακάτω λόγια :
«Σας μίλησα για την πολιτική του κόμματος. Θέλω να τονίσω και αυτό : ότι το κόμμα έχει ρίζες στο λαό ποτισμένες με αίμα και δεν εξοντώνεται ούτε με στρατοδικεία , ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Η πολιτική του απέβλεπε πάντοτε στο καλό του λαού και της χώρας μας. Για αυτή μας την πολιτική με δικάζετε. Δε ζητώ την επιείκειά σας. Θα δεχτώ με περηφάνια και στωικότητα την καταδίκη μου και θαρραλέα θα αντιμετωπίσω το εκτελεστικό απόσπασμα.» Νέος Κόσμος Μάρτης 1954 σελίδα 52 από το άρθρο του Αλέκου Ψηλορείτη «Νίκος Μπελογιάννης».
Οι αγώνες και η απολογία του θα μείνουν στα δικά μας όνειρα για το πριν, το μετά και το πάντα και θα παραμείνουν ο εφιάλτης στα δικά τους σχέδια. «Αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.»
Ο Γιάννης Ρίτσος από τον Αϊ Στράτη το 1952 θα γράψει :
«Ο Μπελογιάννης μάς έμαθε άλλη μια φορά
Πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μ΄ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε την αθανασία.
Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει.
Καλημέρα σύντροφοι.
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα Μπελογιάννη.»
Ρούλα Καραγιάννη
