Πλούσια συμπεράσματα και πείρα – εφόδιο για την οργάνωση των αγώνων του επόμενου διαστήματος ανταλλάχθηκαν στην εκδήλωση που πραγματοποίησε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στις Βρυξέλλες με θέμα «H λαϊκή πάλη για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες απέναντι στην πολιτική ΕΕ – κυβερνήσεων – κεφαλαίου για το σχολείο».
Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης πραγματοποίησε την εισήγηση στην εκδήλωση. Ακολούθησαν ομιλίες από τους: Κυριάκο Ιωαννίδη, Μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος παιδείας και έρευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, Παναγιώτη Κατηφέ, Πρόεδρο της ΑΣΓΜΕ, Αμαλία Γακοπούλου, Μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής, Νίκο Μαρκόπουλο, Πρόεδρο του Σωματείου Εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Αγίας Βαρβάρας και Αφροδίτη Μπόμπολη, Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.
Ξεκινώντας την εισήγηση τού ο Κώστας Παπαδάκης στάθηκε στην εγκληματική πολιτική του κράτους – δολοφόνου του Ισραήλ έναντι του λαού της Παλαιστίνης σημειώνοντας πως έχει καταστρέψει πάνω από το 60% των σχολικών μονάδων στη Γάζα, ενώ για χρόνια προσπαθεί να αλλάξει το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων που διδάσκονται οι Παλαιστίνιοι μαθητές με στόχο «να γίνουν τα σχολικά βιβλία πλυντήρια της κατοχής και της δολοφονικής δράσης του Ισραήλ εκβιάζοντας μάλιστα σε συγχορδία με την ΕΕ ότι θα στερούν από τους Παλαιστίνιους ακόμα και τα αυτονόητα όπως ρεύμα, νερό, χρηματοδοτήσεις, στοιχειώδεις υποδομές κ.α.»
Αντιπαραβάλλοντας τις θέσεις του ΚΚΕ με τη στρατηγική της ΕΕ για την εκπαίδευση ανέφερε ότι το 10% των παιδιών στην ΕΕ εγκαταλείπουν το σχολείο ενώ παράλληλα σημείωσε τα εξής: «Η ΕΕ έχει τους ακριβώς αντίθετους στόχους: την αναπαραγωγή ενός νέου εργατικού δυναμικού διασπασμένου, ευέλικτου κι ευάλωτου, με αδυναμία να κατανοήσει τους νόμους που κινούν την ιστορία, τη φύση, την κοινωνία. Στόχος η αποδοτικότητά του στις όλο και σκληρότερες συνθήκες καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Για αυτό λοιπόν η ΕΕ εκθειάζει τη “µάθηση” ξεκοµµένη από τη µόρφωση και προσανατολίζει στην απόκτηση αποσπασματικών και εφήμερων πληροφοριών.»
Στη συνέχεια αναφέρθηκε και στην καθιέρωση του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Χώρου Εκπαίδευσης» που προωθεί τον ταξικό διαχωρισμό και την κατηγοριοποίηση των σχολείων. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Κώστας Παπαδάκης «αυτές οι ταχύτητες έχουν ήδη εισαχθεί νωρίτερα κιόλας από το σχολείο μέσα από ένα κατακερματισμένο συνονθύλευμα υποβαθμισμένων υπηρεσιών προσχολικής αγωγής, με ελάχιστους βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς. Μέσα από απαράδεκτες διαδικασίες, όπως κλήρωση ή χορήγηση κουπονιών μέσω προγραμμάτων τύπου ΕΣΠΑ, και με χρηματοδοτήσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, πριμοδοτούνται ιδιωτικοί φορείς της προσχολικής αγωγής και οδηγούν τους γονείς σε μόνιμη ανασφάλεια και οικονομική αφαίμαξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat στην ΕΕ, το 2022, μόνο το 35 % των παιδιών ηλικίας κάτω των τριών ετών είχαν πρόσβαση σε επίσημο σύστημα προσχολικής εκπαίδευσης και φροντίδας (ΠΕΦ).(…) Στο σχολείο που προωθούν, ΕΕ, κυβερνήσεις και κεφάλαιο η κατηγοριοποίηση προωθείται μέσα από τον ευρωενωσιακό στόχο της της λεγόμενης “παιδαγωγικής αυτονομίας” που οδηγεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση σε σχολεία πολλών ταχυτήτων».
Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ στάθηκε και στην ιδεολογική δουλειά που κάνει το σχολείο στις συνειδήσεις της νέας γενιάς τονίζοντας ότι «το σχολείο που χτίζουν στόχο έχουν ο μαθητής να αποκτήσει συγκεκριμένη “ταυτότητα”, την λεγόμενη “ευρωπαϊκή συνείδηση”. Δηλαδή την αποδοχή της διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας ως δήθεν αιώνιας και ανεπίστρεπτης».
Ο Κώστας Παπαδάκης έκλεισε την ομιλία του λέγοντας τα εξής: «Τον επικίνδυνο δρόμο της ΕΕ, του κεφαλαίου λοιπόν αμφισβητεί απορρίπτει κι αντιπαλεύει το ΚΚΕ και μπροστά στις ευρωεκλογές γιατί κόμματα που στηρίζουν την αντιλαϊκή στρατηγική της υπάρχουν πολλά και διαψεύστηκαν οι κάλπικες προσδοκίες. Κόμμα που να την αντιπαλεύει, να την αποκαλύπτει ενημερώνοντας και προετοιμάζοντας το λαό για το τι τον περιμένει οργανώνοντας την πάλη του είναι μόνο το ΚΚΕ και διαρκώς αυτό επιβεβαιώνεται. Δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας για να οργανωθούν οι διεκδικήσεις και να ενταθεί η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη που διεξάγεται στο πλαίσιο του σχολείου, με κομβική τη σημασία της παρέμβασης των κομμουνιστών εκπαιδευτικών και γονιών, των ΚΝιτών μαθητών».
Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Κυριάκος Ιωαννίδης αναδεικνύοντας τους στόχους της ΕΕ για την εκπαίδευση συνοψίζοντας τους εξής σχεδιασμούς: α) απόκτηση νέων ικανοτήτων που απαιτούνται για την ένταξη στην οικονομία στο έδαφος της ανάπτυξης νέων μέσων παραγωγής, β) ιδεολογική προετοιμασία για να αποδεχθούν οι μαθητές τον καπιταλισμό, γ) παρέμβαση επιχειρήσεων στο περιεχόμενο των μαθημάτων.
Κάνοντας κριτική στις θέσεις της ΕΕ για τη «δια βίου μάθηση» τόνισε: «Η κριτική που ασκούμε ως Κόμμα στη στρατηγική της δια βίου μάθησης αφορά την υποκατάσταση του σκοπού της εκπαίδευσης -που κατά τη γνώμη μας πρέπει να είναι η μόρφωση και η συνολική διαπαιδαγώγηση- από τη “μάθηση”. Για να το θέσουμε λοιπόν πολύ απλά: είναι θέμα προτεραιοτήτων. Που επιλέγει να κατευθύνει τη χρηματοδότηση η εκάστοτε κυβέρνηση, που επιλέγει να δώσει βάρος.» Συνέχισε λέγοντας πως «το ζήτημα λοιπόν είναι τι άνθρωπο θέλει να διαμορφώσει η κοινωνία μέσα από το σχολείο. Αν η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία θέλει έναν άνθρωπο ανάπηρο συναισθηματικά, τότε το έχει καταφέρει; Αν θέλει να βγαίνουν μονόπλευροι άνθρωποι τότε σωστά έχει βαδίσει μέχρι τώρα. Και όχι μόνο έχει βαδίσει, αλλά και συνεχίζει και σήμερα, όταν με μια σειρά νόμους, προωθούνται σχολεία των πολλών ταχυτήτων και κατηγοριών που αναμφίβολα θα αφήσουν πιο έντονα το στίγμα τους σε μια ήδη κατηγοριοποιημένη και ταξικά διασπασμένη κοινωνία. Και σε αυτή την υπόθεση λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση συμβάλλει μέσα από τις εκθέσεις της και τις κατευθύνσεις της».
Ο Κ. Ιωαννίδης κατέληξε λέγοντας τα εξής: «Εμείς σαν Κόμμα χωρίς να κρύψουμε λόγια λέμε ξεκάθαρα ότι η προοπτική βρίσκεται στη ρήξη με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και δεν παραπέμπουμε τη λύση των προβλημάτων σε ένα απώτερο μέλλον όταν το λέμε αυτό. Παλεύουμε σήμερα ώστε να υπάρχουν κατακτήσεις, αξιοποιώντας όλες τις μορφές δράσης, πρωτοβουλίες ανάδειξης προβλημάτων. Ωστόσο, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρύψουμε την αλήθεια από το λαό και τη νεολαία ότι δήθεν μπορεί να απαλλαχτεί από αυτή την πολιτική, χωρίς να στοχεύσει στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν μπορούμε δηλαδή και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα παραπέμψουμε όλα στον καπιταλισμό και στις συνταγές διαχείρισής του, που είναι από χέρι αντιλαϊκές».
Στην παρέμβαση που πραγματοποίησε ο Παναγιώτης Κατηφές στάθηκε στο εκρηκτικό ζήτημα της στέγασης των σχολείων που όπως χαρακτηριστικά σημείωσε «καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με σχολεία κακοσυντηρημένα, σχεδόν παρατημένα θα έλεγε κανείς, με αίθουσες σε υπόγεια, με ταβάνια να πέφτουν. Σε πολλά σχολεία πλέον της χώρας, χρησιμοποιούνται κοντέινερ για αίθουσες διδασκαλίας(…)Χρειάζεται να συσταθεί ενιαίος δημόσιος φορέας που να έχει την ευθύνη από την αρχή (της εύρεσης δηλαδή του κατάλληλου χώρου και των μελετών), μέχρι το τέλος (της παράδοσης δηλαδή της κατασκευής και με τον κατάλληλο εξοπλισμό) για τα σχολεία της χώρας, εξασφαλίζοντας έτσι τόσο την ισότιμη ανάπτυξη των σχολείων ανά περιοχή όσο και την συντήρηση ή και αναβάθμιση των υπαρχόντων».
Προβάλλοντας τις διεκδικήσεις των συλλόγων γονέων τόνισε ότι «το σχολείο των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών κατά τη γνώμη μας, και με βάση τις διεκδικήσεις μας πρέπει να περιλαμβάνει όλους τους απαραίτητους χώρους για την διαδικασία της μάθησης. Σε ένα σύγχρονο σχολείο, απαραίτητα πρέπει να υπάρχουν οι απαιτούμενοι χώροι για μαθητές με κινητικά προβλήματα(…) Σε ένα σύγχρονο σχολείο, έχει ξεχωριστό ρόλο ο αύλειος χώρος του, μιας και η χώρα μας έχει ήλιο τον περισσότερο χρόνο του έτους». Επιπρόσθετα ανέφερε ότι «βασικό επίσης στοιχείο του σχολείου που προτείνουμε, είναι το κλειστό γυμναστήριο. Εκεί θα μπορούν να γίνονται τόσο το μάθημα της γυμναστικής, όσο και οι προπονήσεις – αγώνες των σχολικών ομάδων. Το σύγχρονο σχολείο, πρέπει να περιλαμβάνει και όλες τις απαιτούμενες υποδομές για την κάλυψη των πολιτιστικών δραστηριοτήτων των μαθητών του.»
Η επόμενη παρέμβαση έγινε από την Αμαλία Γακοπούλου που εστίασε στο ζήτημα της ειδικής αγωγής και την εκπαίδευση στις χώρες της ΕΕ. Τόνισε ότι «στο εκπαιδευτικό σύστημα, η υποστελέχωση των κέντρων διάγνωσης και αξιολόγησης έχει ως αποτέλεσμα η διαδικασία να είναι χρονοβόρα, με το παιδί που αντιμετωπίζει ειδικές μαθησιακές δυσκολίες ή άλλες σοβαρότερες αναπηρίες να αναμένει επί μακρόν, επιδρώντας αρνητικά στην ανάπτυξή του ».
Υπογράμμισε επίσης και στις «τραγικές ελλείψεις που εντοπίζονται στο θεσμό της παράλληλης στήριξης. Κατά την φετινή σχολική χρονιά, με το χτύπημα του σχολικού κουδουνιού είχε καλυφτεί μόλις το 1/3 των περσινών αιτήσεων, ενώ τα σχολεία έχουν ανοίξει εδώ και δυόμιση μήνες και ακόμα υπάρχουν σημαντικά κενά.(…) Ανάλογη εικόνα απαξίωσης παρατηρείται στα ειδικά σχολεία, όπου φοιτούν κυρίως μαθητές με σοβαρότερες αναπηρίες. Οι κτιριακές υποδομές σε μεγάλο ποσοστό είναι από επικίνδυνες για την ζωή όλων, έως ακατάλληλες για να στεγάσουν το σύνθετο επιστημονικό έργο της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης».
Η παρέμβαση της Α. Γακοπούλου έκλεισε ως εξής: «Εμείς οι γονείς, απέναντι στις ανέξοδες διακηρύξεις της ΕΕ, στα υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα κυβερνήσεων και υπουργών στις 3 Δεκέμβρη, παγκόσμια μέρα αναπήρων, προτάσσουμε τον αγώνα μας, τη διεκδίκηση για την ικανοποίηση των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών των μαθητών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες ή/και αναπηρία, με βάση τις δυνατότητες της εποχής».
O Νίκος Μαρκόπουλος στην παρέμβασή τού στάθηκε στο ζήτημα της προσχολικής αγωγής και φροντίδας που όπως σημείωσε «με βάση τα στοιχεία της ΕΕ, για την πρώτη ηλικιακή βαθμίδα από βρέφος μέχρι τριών ετών μόλις 12 από τα 28 κράτη της ΕΕ έχουν πιάσει το στόχο για ποσοστό φοίτησης που θα αγγίζει το 40%. Ο μέσος όρος φοίτησης είναι το 34%, ενώ η Ελλάδα, συγκαταλέγεται στις τελευταίες χώρες, με ποσοστό 8,9%.(…) Μια σειρά δήμων προβαίνει επίσης στην ενοικίαση ιδιωτικών χώρων που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις μιας σχολικής μονάδας, όπως π.χ. πρώην καταστήματα δημιουργώντας τεράστια ζητήματα ασφάλειας υποβαθμίζοντας επίσης και το παιδαγωγικό έργο των νηπιαγωγών. Αποκαλυπτικό της κτιριακής κατάστασης είναι ότι το 72% των βρεφονηπιακών σταθμών δεν έχουν αύλειο χώρο ενώ το 26% στεγάζεται σε πολυκατοικίες».
Ο Ν. Μαρκόπουλος ανέφερε επίσης: «Οι κομμουνιστές στην πάλη μας, ως εκπαιδευτικοί και γονείς, έχουμε στην προμετωπίδα των αγώνων μας την αναβαθμισμένη παροχή προσχολικής αγωγής σε αντίθεση με τις προτεραιότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων που την λογίζουν ως κόστος, ή τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που αντιμετωπίζουν το ζήτημα με όρους οικονομικής ανταγωνιστικότητας, ένταξης της γυναίκας στην παραγωγή, παραβλέποντας στην πράξη την ποιοτικά αναβαθμισμένη παρεχόμενη προσχολική αγωγή για τα μικρά παιδιά. Βασικό χαρακτηριστικό της αντίληψής μας είναι ότι η υπόθεση της διαπαιδαγώγησης των παιδιών αυτής της ηλικίας είναι υπόθεση όλη της κοινωνίας και όχι απλά στενά της οικογένειας».
Ομιλία στην εκδήλωση πραγματοποίησε και η Αφροδίτη Μπόμπολη που τόνισε μεταξύ άλλων:«Την τελευταία μόνο δεκαετία, με κυβερνήσεις στην Ελλάδα να ανεβοκατεβαίνουν και υπουργούς Παιδείας να αλλάζουν, έχουν περάσει δεκάδες νέοι νόμοι για το σχολείο. Όλοι οι νόμοι ήρθαν -υποτίθεται- για να το βελτιώσουν…Η ζωή και το σχολείο, όμως, δεν άλλαξαν, δεν καλυτέρευσαν, το αντίθετο. Ο ένας νόμος ήταν χειρότερος από τον άλλο. Ο ένας άφηνε ανεξόφλητους λογαριασμούς στον επόμενο».
Αναφέρθηκε επίσης στις διαχρονικές μειώσεις των κρατικών δαπανών για την Παιδεία, τις κενές ώρες και ελλείψεις εκπαιδευτικών, την παλαιότητα των σχολικών κτηρίων.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις θέσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για το σχολείο των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών και τόνισε τα εξής: «Αυτό είναι το σχολείο του μέλλοντος, όπου ο άνθρωπος και οι ανάγκες του θα είναι στο επίκεντρο της σε αντίθεση με τα κέρδη των λίγων που είναι σήμερα. Κανείς δεν είναι περιττός. Για αυτό το σχολείο, και για την κοινωνία που θα το κάνει πράξη και μπορεί να το κάνει πράξη στον 21ο αιώνα με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της εποχής μας, δίνει όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ και η ΚΝΕ».
