Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ
Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ.
18 Φλεβάρη 1952—-18 Φλεβάρη 2022
70 χρόνια ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας σε βάρος των λαών, θεματοφύλακας και ασπίδα προστασίας των συμφερόντων της αστικής τάξης της Ελλάδας.
Το Φλεβάρη του 1952, με κυβέρνηση Πλαστήρα – Βενιζέλου η ελληνική Βουλή κυρώνει με νόμο το Πρωτόκολλο Προσχώρησης με το οποίο η χώρα μπαίνει στο NATO.
Καταψηφίζουν οι βουλευτές της ΕΔΑ, ενώ το ΚΚΕ από την πολιτική προσφυγιά, καταγγέλλει το γεγονός της υπογραφής και ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, κάνοντας λόγο μάλιστα και για τα πολεμοκάπηλα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή.
Ενώ ταυτόχρονα με την Ελλάδα εντάσσεται και η Τουρκία σ’ αυτόν τον ιμπεριαλιστικό στρατιωτικοπολιτικό συνασπισμό.
Χαρακτηριστικό δείγμα υποτέλειας αποτελούν τα λόγια του Προέδρου της Κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη βουλή, υπερασπιζόμενος την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, τονίζοντας ότι: «Η κυβέρνησις είναι ευτυχής σήμερον, διότι με την ψήφισιν, σχεδόν ομοφώνως, από τη Βουλήν του νομοσχεδίου περί εισόδου της Ελλάδος εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον, επικυρώνεται γεγονός χαρμόσυνον και πολύ σοβαρόν… Δεν πρέπει να γίνεται λόγος, ότι η Ελλάς ημπορεί να ακολουθήση άλλην πολιτικήν… Είναι μία μεγάλη επιτυχία το ότι εισήλθεν η Ελλάς εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον, διότι τιμάται ούτως από τους ομόφρονας και δημοκρατικούς λαούς του Ατλαντικού Συνασπισμού… Δεν ημπορεί κανείς να μην παραδεχτεί, ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των Μεγάλων Δυνάμεων αι οποίαι κατοικούνται από ελεύθερους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται εαυτήν ασφαλεστέρα… Αι άλλαι θεωρίαι περί ουδετερότητος και ειρηνεύσεων είναι θεωρίαι αι οποίαι δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό. Θα επεθύμουν εν προκειμένω να περιορισθή η συζήτησις της Βουλής, διότι έχομεν και άλλα έργα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε».
Στο ίδιο μήκος κύματος είχε κινηθεί και ο αρχηγός του δεξιού κόμματος Ελληνικός Συναγερμός, στρατάρχης Αλ. Παπάγος, ο οποίος, στην ομιλία του είχε τονίσει: «Αίσθημα πλήρους ικανοποιήσεως με κατέχει διά την αποδοχήν της Ελλάδος ως ισοτίμου μέλους εις τον Οργανισμόν του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Η συμμετοχή μας εις την Βορειοατλαντικήν οργάνωσιν αποτελεί την καλυτέραν πιστοποίησιν ότι αι Ηνωμέναι Πολιτείαι και τα άλλα κράτη – μέλη του Συμφώνου πανηγυρικώς ανεγνώρισαν τη μεγάλην συνδρομήν την οποίαν προσέφερεν η Πατρίς μας εις τους κοινούς αγώνας διά την ελευθερίαν και την δημοκρατίαν».
Την ίδια περίοδο, 40 ημέρες ακριβώς μετά την επικύρωση από τη Βουλή της ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, η ελληνική αστική τάξη φροντίζει να δείξει τα δόντια της και να σύρει το Ν. Μπελογιάννη στο έκτακτο στρατοδικείο, για να καταδικαστεί τελικά σε θάνατο, και να εκτελεστεί.
Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι ένα από τα μέλη του έκτακτου στρατοδικείου που καταδίκασε σε θάνατο το Ν. Μπελογιάννη ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας της απριλιανής χούντας των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου 1967.
Μάλιστα η ταυτόχρονη ένταξη της Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ φανερώνει τη γεωστρατηγική αντίληψη των ΗΠΑ για την περιοχή.
Το τι σήμαινε για τις ΗΠΑ η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το ομολόγησε, χωρίς περιστροφές, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ντιν Ατσεσον, μιλώντας εκείνο το χρονικό διάστημα στην αμερικανική Γερουσία:
«Η εισδοχή των δύο χωρών δεν θα συντελέσει μόνο εις την ενίσχυσιν της ιδικής των ασφαλείας, αλλά και των άλλων χωρών του Συμφώνου, περιλαμβανομένης και της ιδικής μας. Αρκεί να ρίξωμεν ένα βλέμμα εις τον χάρτην, διά να ίδωμεν ποία είναι η στρατηγική σημασία των δύο χωρών διά την δυτικήν άμυναν:
Φρουρούν τας ανατολικάς προσβάσεις προς την Μεσόγειον, περιλαμβανομένων και των στενών της Ιταλίας, από την Μαύρην Θάλασσαν προς την Κεντρικήν Μεσόγειον. Επιπλέον, η Τουρκία πλευροκοπεί τας χερσαίας οδούς, αι οποίαι άγουν από την Ρωσίαν προς τας πλουσίας πετρελαιοπηγάς της Μέσης Ανατολής.
Είναι δε γνωστή η απόφασις της Ελλάδας και της Τουρκίας να διατηρήσουν την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν των και να αναπτύξουν περαιτέρω την δύναμίν των εις αποφασιστικόν φράγμα εναντίον του επιθετικού κομμουνισμού, ιδιαιτέρως εις την Μέσην Ανατολήν»
Ενώ ο διευθυντής του Γραφείου Ανατολικών και Αφρικανικών Υποθέσεων των ΗΠΑ Λόι Χέντερσον, εξετάζοντας το ζήτημα από τη σκοπιά των συμφερόντων των ΗΠΑ πάνω στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, έλεγε το 1947: «Η Ελλάδα και η Μέση Ανατολή πρέπει να μπουν κάτω από την αμερικανική κηδεμονία, γιατί οι ΗΠΑ χρειάζονται τα 30.000.000.000 βαρέλια πετρελαίου που παράγει κάθε χρόνο η περιοχή αυτή».
Η βασική ατζέντα παραμένει διαχρονικά ίδια, χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του γγ του ΝΑΤΟ Anders Fogh Rasmussen στις 16 Φλεβάρη 2012 στην Αθήνα σε εκδήλωση για τα 60 χρόνια του ΝΑΤΟ με θέμα «Ελλάδα και ΝΑΤΟ: οικοδόμηση ασφάλειας όταν οι καιροί είναι δύσκολοι» προσπαθώντας να εμφανίσει την πιο φονική μηχανή στην ιστορία της ανθρωπότητας ως …υπερασπιστή της ειρήνης λέγοντας μεταξύ άλλων ότι:
«Είμαι βέβαιος ότι τα εξήντα χρόνια της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ θα πυροδοτήσουν επίσης αυτού του είδους τη σκέψη, συμπεριλαμβανομένης της διάσκεψης.
Το δικό μου συμπέρασμα είναι σαφές. Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σας δίνει το απόλυτο ασφαλιστήριο συμβόλαιο ασφάλειας.
Σήμερα, ζείτε σε μια πρωτόγνωρη περίοδο γαλήνης. Το ΝΑΤΟ σας παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια από αυτή που θα μπορούσατε ποτέ να επιτύχετε μόνοι σας. Και μέσω του ΝΑΤΟ, οικοδομείτε σημαντικές σχέσεις με άλλες χώρες εδώ σε αυτήν την περιοχή και πέρα από αυτήν.
Όλα αυτά θα βοηθήσουν στη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας και τη μακροπρόθεσμη ευημερία της. Και αυτό εύχομαι εγώ και όλοι οι Σύμμαχοι για τη χώρα σας και τον λαό σας σήμερα.»
Ενώ την «ανάγκη» εξέλιξης της φονικής μηχανής του ΝΑΤΟ στο μέλλον απέναντι σε ισχυρούς γεωπολιτικούς ανταγωνιστές, εξέφρασε με ομιλία του –για πρώτη φορά στο αμερικανικό Κογκρέσο- ο γγ του ΝΑΤΟ , Γενς Στόλτενμπεργκ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ιμπεριαλιστικού οργανισμού.
Ο οποίος παραμένοντας σταθερός στη γραμμή του αντικομμουνισμού-όπως και οι προκάτοχοι του– και της παραχάραξης της Ιστορίας, ο Στόλτενμπεργκ εξίσωσε τον Α. Χίτλερ με τον Σοβιετικό ηγέτη Ι. Στάλιν: «Η ελευθερία έχει εχθρούς και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Τον Χίτλερ δεν τον σταμάτησαν οι ειρηνικές διαμαρτυρίες. Ο Στάλιν δεν μπόρεσε να περιοριστεί με λέξεις. Το “Ισλαμικό Κράτος” δεν μπορούσε να ηττηθεί με διάλογο. Στο μέλλον πρέπει να δράσουμε και να επενδύσουμε σ’ αυτό»…
Η συνέχεια της Νατοϊκής ειρήνης για τη χώρα μας είναι γνωστή, αυξανόμενη επιθετικότητα και αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από νατοϊκό σύμμαχο, την Τουρκία, κατοχή της βόρειας Κύπρου, κρίση των Ιμίων, με το λαό στο καναβάτσο εξ αιτίας της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, φτώχεια ,ανεργία, μεταναστευτικό και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η ιμπεριαλιστική συμμαχία, όσο ξετσίπωτο «ξέπλυμα» κι αν της κάνουν διάφοροι «προοδευτικοί» και «αριστεροί» υπηρέτες του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Οι λαοί, παρά τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, έχουν τη δύναμη και θα χαλάσουν τα σχέδιά τους.
Ο Μπρεχτ από πολύ παλιά μας απαντά: “Όταν αυτοί που είναι ψηλά μιλάνε για ειρήνη, ο απλός λαός ξέρει πως έρχεται ο πόλεμος”.
Πώς φτάσαμε στην ίδρυση του ΝΑΤΟ
Η καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Αντιφασιστική Νίκη στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τροφοδότησε με δύναμη την πάλη των απελευθερωτικών κινημάτων, ενώ απελευθέρωσε σειρά χωρών της Ευρώπης από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, και κατέκτησε με το σπαθί της μεγάλο κύρος.
Το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα πήρε τα μέτρα του, αναδιάταξε τις συμμαχίες του και υπό την ηγεσία των ΗΠΑ αξιοποίησε τις δυνάμεις του, ώστε να αντιπαρατεθεί από καλύτερες θέσεις στις δυνάμεις του σοσιαλισμού που βγήκαν ενισχυμένες μετά από τον πόλεμο.
Στις 5 Μάρτη του 1946 ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ, παρουσία του Αμερικανού προέδρου Χ. Τρούμαν, στην ομιλία του στο Φούλτον του Μιζούρι των ΗΠΑ κήρυξε τον «Ψυχρό Πόλεμο» κατά του σοσιαλισμού με τη χαρακτηριστική αναφορά του που τόνιζε ότι: «Από το Στετίνο στη Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική, ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει απλωθεί κατά μήκος της ηπείρου […] η στενή συμμαχία αγγλόφωνων λαών, η οργανωμένη αεροπορική και ναυτική συνεργασία των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας αποτελούν τη μόνη οδό των ελευθεριών μας […] μαζί αδελφικά ενωμένοι, θα είμαστε οι κύριοι του μέλλοντος».
Από την αναφορά αυτή του Τσόρτσιλ και στη συνέχεια ακολούθησαν διάφορες προσπάθειες καπιταλιστικών κρατών να διαμορφώσουν μεθοδικά τη βάση για την ενίσχυση του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του ιμπεριαλισμού. Με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία και τη συμμετοχή κρατών με υποδεέστερη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, είχαν στόχο να πιέσουν στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά τη Σοβιετική Ένωση και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη και να επιδράσουν στην αντίθεση σοσιαλισμού – καπιταλισμού, με την καπιταλιστική παλινόρθωση.
Γέννημα αυτής της στρατηγικής ήταν η συγκρότηση της διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, που μέχρι και σήμερα επιβεβαιώνει το ρόλο του ως το οπλισμένο χέρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, και ως ισχυρός κατασταλτικός μηχανισμός κατά των λαών.
Η ίδρυση
Το Βόρειο-Ατλαντικό Σύμφωνο (ΝΑΤΟ) υπέγραψαν στην Ουάσιγκτον στις 4 Απριλίου 1949 οι αντιπρόσωποι των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου, Καναδά, Ιταλίας, Πορτογαλίας (δικτατορία Σαλαζάρ), Νορβηγίας, Δανίας και Ισλανδίας. Η ονομασία του ΝΑΤΟ προέρχεται από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων North Atlantic Treaty Organization (Οργανισμός του Βορειοατλαντικού Συμφώνου).
Πρώτος πρόεδρος του Συμβουλίου και Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ εξελέγη το 1952 ο Άγγλος λόρδος Χέιστινγκς Ισμέι.
Το στρατηγικό στόχο της ίδρυσης του ΝΑΤΟ όρισε με απόλυτη ευστοχία ο λόρδος Ισμέι: ” to keep the Russians out (of Europe), to keep the Americans in (Europe) and to keep the Germans down (in Europe). «Σκοπός του ΝΑΤΟ είναι να κρατά τους Ρώσους έξω (από την Ευρώπη), τους Αμερικανούς μέσα, και τους Γερμανούς κάτω».
Στο ιδρυτικό συμφωνητικό που υπέγραψαν τόσο φιλελεύθερες όσο και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις των καπιταλιστικών κρατών, γίνεται προσπάθεια απόκρυψης του επιθετικού του χαρακτήρα και το ΝΑΤΟ παρουσιάζεται ως αμυντική συμμαχία.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν, όμως, στην αίθουσα τελετών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην Ουάσιγκτον, φρόντισε, με τον λόγο του, να στείλει μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση για τη σημασία αυτού του Συμφώνου και για το ρόλο που θα έπαιζε μελλοντικά. Αναφερόμενος, ανάμεσα στα άλλα, για την επιρροή του Συμφώνου σημείωσε ότι «δεν θα γίνει μόνο αισθητή εις την περιοχήν την οποία καλύπτει, αλλ’ εις ολόκληρον τον κόσμον». Και, για να γίνει ακόμη περισσότερο σαφές το νόημα των λόγων του, έδωσε ένα παράδειγμα: «Με την εξουσιοδότησίν μου – είπε – και κατόπιν οδηγιών μου το υπουργείον Εξωτερικών απεσαφήνισε προσφάτως ότι η προσχώρησις των Ηνωμένων Πολιτειών εις το Σύμφωνον αυτό δε σημαίνει κατ’ ανάγκην την χαλάρωσιν του αμερικανικού ενδιαφέροντος διά την ασφάλειαν και ευημερίαν άλλων περιοχών, ως η Εγγύς Ανατολή».
Η επισήμανση αυτή δεν υπογράμμιζε μόνο την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, αλλά και την πρόθεσή τους να μην κλειστούν μέσα στα στενά όρια δράσης και λειτουργίας του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.
Τις παραμονές της ανακοίνωσης για τη δημιουργία του ΝΑΤΟ και τα επόμενα χρόνια οι ιδεολόγοι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ προπαγάνδιζαν την άποψη ότι η δημιουργία της Βορειοατλαντικής Ένωσης ήταν τάχα αναγκαίο μέτρο άμυνας εναντίον της «σοβιετικής απειλής».
Ο Τρούμαν όμως, μιλώντας στην πανηγυρική εκδήλωση για την ίδρυση του ΝΑΤΟ , δεν ανέφερε ούτε μια φορά το όνομα της Σοβιετικής Ένωσης, αν και με σαφείς υπαινιγμούς, από την αρχή ως το τέλος, δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία ότι το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο ένα και μόνο στόχο είχε: την ΕΣΣΔ, τις νεοσύστατες Λαϊκές Δημοκρατίες και το διεθνές επαναστατικό κίνημα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η δήλωση του Henry Kissinger καθώς τοποθετείται χωρίς περιστροφές λέγοντας ότι: «Ιστορικά, οι συμμαχίες σπάνια ονόμαζαν τις χώρες κατά των οποίων στρέφονταν. Αντί γι’ αυτό, περιέγραφαν τις συνθήκες που θα έπρεπε να ισχύουν για να τεθεί σε εφαρμογή η συμμαχία – ακριβώς το ίδιο που έκανε και ο Οργανισμός του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Επειδή το 1949 η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία ταίριαζε αυτός ο ρόλος, η ανάγκη να αναφερθούν ονόματα ήταν ακόμα μικρότερη από το παρελθόν».
Οι λόγοι που οδήγησαν στην ίδρυση του ΝΑΤΟ γίνονται ποιο ξεκάθαροι αν ρίξουμε μια ματιά στα παρακάτω στοιχεία:
- Μεταξύ των ιδρυτικών μελών του ΝΑΤΟ το 1949 υπάρχουν χώρες όπως η Ισλανδία, η Δανία, η Νορβηγία, που βρίσκονται κοντά στα σύνορα με τη Σοβιετική Ένωση, έτσι παρέχουν τη δυνατότητα στο ΝΑΤΟ να έχει υπό τον έλεγχό του το βόρειο πέρασμα (Νορβηγική Θάλασσα).
- Ο Βόρειος Ατλαντικός Ωκεανός, αποτελούσε μια κορυφαία στρατηγική προτεραιότητα του ΝΑΤΟ για τον αποκλεισμό της Σοβιετικής Ένωσης (ΣΕ) από τον υπόλοιπο κόσμο, ευρισκόμενος απέναντι στις δυο κυριότερες θαλάσσιες πύλες της ΣΕ: τη Νορβηγική Θάλασσα και τη Μεσόγειο Θάλασσα.
- Η ταυτόχρονη ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952 έρχεται να καλύψει μια καίριας σημασίας στρατηγική περιοχή για την νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ, όπως είναι αυτή του Αιγαίου και των στενών των Δαρδανελίων.
- Έτσι, έκλεινε τη δίοδο στο Σοβιετικό Στόλο της Μαύρης Θάλασσας, το δρόμο για την ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, με την παρουσία του αμερικανικού 6ου Στόλου, σε εφαρμογή της στρατηγικής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Οι πρώτες σημαντικές ΝΑΤΟϊκές πρόβες πολέμου
Στο πλαίσιο της στρατηγικής «ανάσχεσης» “containment’ strategy”, το ΝΑΤΟ πραγματοποίησε αρκετές ναυτικές ασκήσεις μεγάλης κλίμακας στη Μεσόγειο τη δεκαετία του 1950.
Χαρακτηριστικό γεγονός ιδιαίτερου συμβολισμού αποτελεί η άσκηση του ΝΑΤΟ “Operation Deep Water” το Φθινόπωρο του 1957. Βασικός στόχος της άσκησης ήταν ο αποκλεισμός των Στενών των Δαρδανελίων προκειμένου ο Σοβιετικός Στόλος να αποκλειστεί στη Μαύρη Θάλασσα και να μην μπορέσει να εξέλθει στη Μεσόγειο. Η άσκηση είχε διοργανωθεί από την διοίκηση AFSOUTH της Νότιας Ευρώπης και ήταν υπό την ευθύνη του αντιναυάρχου Charles R. Brown, διοικητή του 6ου Στόλου.
Ο αντιναύαρχος Brown συνοψίζοντας τα αποτελέσματα της άσκησης είχε σημειώσει: «Εάν ήμουν στη θέση των Σοβιετικών αυτό που θα έκανα θα ήταν να φύγω από τα Δαρδανέλια με ότι μέσο είχα εάν ξεκινούσε ο πόλεμος. Με τις δυνάμεις που χρησιμοποιήσαμε θα τους ψήναμε ζωντανούς».
Η άσκηση “Operation Deep Water” ήταν μέρος ενός σημαντικού αριθμού ασκήσεων που πραγματοποιήθηκαν το Φθινόπωρο του 1957 με στόχο την «αναχαίτιση» μιας πιθανής Σοβιετικής επίθεσης από τη Νορβηγία μέχρι την Τουρκία, στις οποίες είχαν λάβει μέρος 250.000 άνδρες, 300 πλοία και 1500 αεροσκάφη.
Οι υπόλοιπες ασκήσεις ήταν η “Operation Strikeback” στον βόρειο Ατλαντικό, η “Operation Counter Punch” στην κεντρική Ευρώπη και η “Operation Stand Firm” στο κανάλι της Μάγχης μαζί και ορισμένες άλλες επιμέρους ασκήσεις.
ΝΑΤΟ και Ελλάδα στις σημερινές συνθήκες
Οι εξελίξεις των ημερών γύρω από την Ουκρανία με την εκατέρωθεν τεράστια συγκέντρωση δύναμης πυρός τόσο από την Ρωσία όσο και τις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, προειδοποιούν για τον κίνδυνο γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης.
Γίνεται πλέον φανερό, ότι η εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και τα σχέδιά τους, με ευθύνη της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι τεράστια και επικίνδυνη. Σε κάθε περίπτωση, η εμπλοκή αυτή δεν προστατεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ούτε προφανώς μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι πλέον φανερό ότι οι εξελίξεις είναι πολύ επικίνδυνες και πρέπει να σημάνει συναγερμός παντού!
- Να δυναμώσει η πάλη για απεμπλοκή της Ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και για αποδέσμευση της από ΝΑΤΟ – ΕΕ.
- Να γιγαντωθεί ο αγώνας για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων, που σπέρνει φτώχεια και πόλεμο.
Θα είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του ελληνικού λαού στην ειρήνη και την ευημερία όλων των λαών της περιοχής.
Τριαντάφυλλος Φωτιάδης
Αντιπλοίαρχος ΠΝ ε.α.
