Για τη Νέα Δομή των Ενόπλων Δυνάμεων στο διάστημα 2024 – 2035 ενημέρωσε χτες ο υπουργός Αμυνας, Ν. Δένδιας, την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Πρόκειται για ένα μπαράζ εξοπλισμών και αναπροσαρμογών ώστε να «κουμπώνουν» πιο αποτελεσματικά στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, προκειμένου η ντόπια αστική τάξη να διεκδικήσει από καλύτερες θέσεις περισσότερους ρόλους στον ευρωατλαντικό καταμερισμό, εν μέσω κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους διαύλους.
Αλλωστε, κατά το Μαξίμου, «η Νέα Δομή Δυνάμεων αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την υλοποίηση της “Ατζέντας 2030“, η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που έγινε ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους στον τομέα της Εθνικής Αμυνας, με στόχο την προσαρμογή στις νέες προκλήσεις και την αναβάθμιση των δυνατοτήτων αποτροπής της χώρας».
Από όσα διαχέουν ατύπως, η Νέα Δομή καλύπτει χρονικό ορίζοντα 12 ετών. Επαναξιολογείται και επικαιροποιείται ως προς τα μέσα κάθε τρία χρόνια ή και συντομότερα, αν μεταβληθούν τα δεδομένα, προς τη δημιουργία «ενός σύγχρονου, τακτικά ευέλικτου και άρτια εξοπλισμένου στρατού, μικρότερου σε μέγεθος αλλά με μεγαλύτερη ισχύ πυρός».
Προσαρμοσμένοι στο «νέο περιβάλλον συγκρούσεων»
Ανάμεσα στις «προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε», όπως λένε, προβάλλουν μεταξύ άλλων «η ανάγκη αξιοποίησης των διδαγμάτων από τις πρόσφατες περιφερειακές συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή μας και τη χρήση στρατηγικών και έξυπνων όπλων» και «η αύξηση της επιχειρησιακής ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων με προσαρμογή, εκσυγχρονισμό και τροποποίηση των υφιστάμενων επιχειρησιακών σχεδιασμών και δομών με βάση το νέο περιβάλλον συγκρούσεων», η προσαρμογή δηλαδή ακριβώς στον χαμό που έχουν προκαλέσει οι ΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί και οι κόντρες με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Στις «προκλήσεις» περιλαμβάνουν επίσης τη «δυνατότητα χρήσης στρατηγικών όπλων μεγάλου βεληνεκούς» και την «αποτελεσματική αντιμετώπιση στρατηγικών και “έξυπνων” όπλων αντίπαλης χώρας, καθώς και των υβριδικών απειλών και των επιθέσεων κυβερνοπολέμου», δείγμα κι αυτό ότι οι πρόσκαιροι συμβιβασμοί τους και φάσεις ύφεσης π.χ. στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, εμπεριέχουν τον σπόρο του επόμενου γύρου έντασης. Εξ ου και, όπως οι ίδιοι διαχέουν, αναζητούν «επιχειρησιακές ικανότητες για προβολή ισχύος σε Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο».
Ως «βασικά στοιχεία αλλαγών» δίνουν μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: «Δημιουργία πολυεπίπεδου Συστήματος Αεράμυνας, με δημιουργία αντι-αεροπορικού και αντι-drone θόλου που θα καλύπτει το σύνολο της εθνικής επικράτειας. Χρήση σύγχρονων μέσων και όπλων, με πρόβλεψη μεταξύ άλλων για: 200 αεροσκάφη 4,5ης και 5ης Γενιάς για την Πολεμική Αεροπορία. 16 κύριες μονάδες επιφάνειας για το Πολεμικό Ναυτικό. Αρματα μάχης 3ης γενιάς στα νησιά. Απόκτηση στρατηγικών πυραύλων μακράς εμβέλειας. Χρήση μη επανδρωμένων οχημάτων, drone κι αντι-drone συστημάτων σε επίπεδο μονάδας. Απόκτηση δορυφόρου για τις ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων, για χρήση ασφαλών δορυφορικών επικοινωνιών».
Δοκιμασμένα σε «συνθήκες μάχης»
Ανά τομέα και κλάδο τώρα: Για τον περιλάλητο αντιαεροπορικό θόλο προβλέπεται ένα φάσμα αεράμυνας τριών επιπέδων, που θα καλύπτει το σύνολο του εναέριου χώρου από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, έργο που, σύμφωνα με πληροφορίες στον Τύπο, θα είναι ύψους 2 – 3 δισ. ευρώ και οδεύει σε ισραηλινούς ομίλους. Υπολογίζεται ότι θα είναι έτοιμος το 2027 καθώς η σύμβαση – εκτός απροόπτου – αναμένεται να υπογραφεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2025 και ο χρόνος που απαιτείται μέχρι την κατασκευή, την εγκατάσταση και τη λειτουργία του, υπολογίζεται στους 18 μήνες από την ημερομηνία υπογραφής.
Θα υπάρχει αντι-drone σύστημα (ένα από αυτά το «Κένταυρος» της ΕΑΒ, που, όπως είπε ο Δένδιας, «πήγε σε συνθήκες μάχης στην Ερυθρά Θάλασσα», εκεί που έστειλαν φρεγάτες και πληρώματα να δοκιμάζονται από τους Χούθι για τα συμφέροντα των εφοπλιστών και των ομίλων διαμετακόμισης) και εν συνεχεία αντιαεροπορικές συστοιχίες όπλων που θα αντιμετωπίζουν απειλές μικρού, μέσου και μεγάλου βεληνεκούς. Πρακτικά μεθοδεύεται σταδιακή αντικατάσταση των συστημάτων TOR-M1 και OSA/AK (σοβιετικής – ρωσικής προέλευσης, θα οδεύσουν κατά πάσα πιθανότητα στην Ουκρανία, όπως έχουν ζητήσει επανειλημμένα η κυβέρνηση Ζελένσκι και οι Αμερικανοί), των «Hawk» και ενίσχυση των «Patriot», σύστημα που θα παραμείνει εν υπηρεσία.
Για τον Στρατό Ξηράς σε πρώτη φάση πάνε σε κλείσιμο 137 στρατοπέδων μέχρι το 2025, με μείωσή τους από 837 σε 705, με στόχο «τη βελτίωση της οργανωτικής λειτουργίας των Μονάδων και την αύξηση στο 70% του ποσοστού στελέχωσής τους σε καιρό ειρήνης», με οριστική διάλυση τουλάχιστον έξι ταγμάτων πεζικού, κατάργηση άνω των 30 Σχηματισμών και ενοποίηση άλλων με διακηρυγμένο στόχο την αύξηση της στελέχωσης.
Για την Πολεμική Αεροπορία προβλέπεται να παραμείνουν σε ενέργεια τρεις τύποι μαχητικών: Τα αναβαθμισμένα F-16, τα «Rafale» και στο μέλλον τα F-35 (τα πρώτα αναμένεται να φτάσουν το 2030). Τα «Mirage 2000-5» θα πωληθούν, τα F-16 «blοck 50» θα αναβαθμιστούν σε «Viper», ενώ θα αγοραστούν άλλα 6 «Rafale». Στη Νέα Δομή υπολογίζεται επίσης ότι ο στόλος των μεταγωγικών (C-130 και C-27) δεν θα πρέπει να έχει διαθεσιμότητες χαμηλότερες των 10 – 12 αεροσκαφών.
Για το Πολεμικό Ναυτικό προβλέπονται σε βάθος χρόνου 12 – 14 φρεγάτες με τέσσερις γαλλικές FDI (3, συν 1 Belharra, την οποία παζαρεύουν τώρα, για καθεμιά από τις οποίες θα αποσύρεται μια παλαιότερη φρεγάτα τύπου «S»), τέσσερις ΜΕΚΟ (με κάποιους εκσυγχρονισμούς, όχι όμως αναβάθμιση), συν τις υπόλοιπες «S» για όσο ακόμη αντέξουν. Μάλιστα, για τις νεότευκτες φρεγάτες έχουν ζητήσει να φέρουν δυνατότητες στρατηγικών όπλων – πυραύλους τύπου Κρουζ, που θα μπορούν να επιφέρουν στρατηγικό πλήγμα, ενδεικτικό κι αυτό για τον ΝΑΤΟικό προσανατολισμό των δαπανών.
Συζητήσεις γίνονται και για 3+1 κορβέτες, για τις οποίες φέρεται να πιέζουν ιδιαίτερα οι Γάλλοι, καθώς και για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα αμερικανικών φρεγατών «Constellation». Επίσης, έχει ξεκινήσει συζήτηση για την επόμενη γενιά υποβρυχίων, όπως και για τον εκσυγχρονισμό των υπαρχόντων σκαφών του στόλου, είτε των φρεγατών ΜΕΚΟ είτε όσων άλλων σκαφών διατηρηθούν σε λειτουργία. Ακόμα, βρίσκονται σε παζάρι με τους Αμερικανούς για παραχώρηση κάποιων «πλοίων παράκτιου αγώνα» (Littoral Combat Ships – LCS).
Για αποστολές όπου Γης
Στο μεταξύ, με όσα λένε περί θόλου και του ρόλου που θέλουν να παίξει το Πολεμικό Ναυτικό (χαρακτηριστικά ο Δένδιας είπε χτες ότι «θα αποκτήσει δυνατότητες στρατηγικού πλήγματος (…) επίσης αποκτά δυνατότητα αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής (…) θα μπορεί να προβάλλει την ισχύ του, όχι απλώς να υπερασπίζεται το Αιγαίο»), κατατείνουν στο να απελευθερωθούν πλοία και αεροσκάφη από το Αιγαίο ώστε να αναπτυχθούν σε άλλα μέτωπα, όπου ορίζουν οι ανάγκες των Ευρωατλαντικών.
Διόλου τυχαία, στέλνουν τη μία φρεγάτα μετά την άλλη σε επιχειρήσεις και αποστολές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ από τη Λιβύη μέχρι τον Κόλπο του Αντεν, ενώ στον ΝΑΤΟικό καταμερισμό μαχητικά της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας έχουν την ευθύνη επιτήρησης των εναερίων χώρων της Αλβανίας, του Μαυροβουνίου και της Βόρειας Μακεδονίας, λόγω ένδειας δικών τους μέσων. Μάλιστα, εντός των πρώτων μηνών του 2025 η αποστολή αυτή στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ θα επεκταθεί και στη Βουλγαρία, στο FIR Σόφιας, μια ανάσα από τα ρωσικά μαχητικά της Μαύρης Θάλασσας. Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, πρόσφατα δέχτηκαν και «αίτημα» να αναλάβουν περιπολίες ακόμα και στη Βαλτική.
Δυσθεώρητο κόστος
Τι σημαίνουν όλα αυτά ως κόστος για τον λαό; Σε «υψηλές» (όπως οι ίδιοι τις χαρακτηρίζουν) ανειλημμένες υποχρεώσεις ύψους 12,8 δισ. ευρώ, για το διάστημα 2024 – 2035, έρχονται να «προτεραιοποιήσουν» και να «σχεδιάσουν διακλαδικά» έναν κατάλογο 852 αυτοτελών προγραμμάτων, προϋπολογισμού 53 δισ. ευρώ.
Το σχέδιό τους προβλέπει τη διάθεση 2 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, «ώστε να μπορούν να εντάσσονται στις Ενοπλες Δυνάμεις και τα επόμενα χρόνια νέα οπλικά συστήματα και να συντηρούνται τα υφιστάμενα», όπως λένε, ενώ προβλέπει συνολικά τη διάθεση πόρων που θα ξεπερνούν το 2% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση και σε βάθος 12ετίας, «ώστε να μπορεί να εξασφαλισθεί, πέραν της υλοποίησης νέων προγραμμάτων, η λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων, η συντήρηση και επιβιωσιμότητα του υλικού και των εγκαταστάσεών τους, καθώς και να επαυξηθεί η επιχειρησιακή τους ικανότητα».
Η ντόπια αστική τάξη συνεχίζει, δηλαδή, να πιάνει σταθερά τη ΝΑΤΟική νόρμα τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ να πηγαίνει ετησίως για στρατιωτικές δαπάνες κι από αυτό το ποσό τουλάχιστον το 20% να πηγαίνει για μείζονες εξοπλισμούς.
