Πριν από 33 χρόνια περίπου, έφηβος τότε, με περηφάνια και όνειρα, κατατάχθηκα στις Ενοπλες Δυνάμεις. Πέρα από την ανάγκη βιοπορισμού μου, ένιωσα την ανάγκη, μέσα από τις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού, να υπερασπιστώ αυτά που οι Ενοπλες Δυνάμεις οφείλουν να υπερασπίζονται. Δηλαδή, τα συμφέροντα του λαού απ’ τον οποίο κι εγώ προέρχομαι, αλλά και να διαφυλάττουν την άμυνα της χώρας μας και τα κυριαρχικά δικαιώματά της.
Από τότε μέχρι σήμερα, υπηρέτησα επί πολλά χρόνια τόσο σε πολεμικά πλοία όσο και σε υπηρεσίες ξηράς. Στερήθηκα πράγματα. Εμαθα όμως και πολλά άλλα. Εζησα καταστάσεις. Εφτιαξα φιλίες. Δημιούργησα οικογένεια, για την οποία είμαι περήφανος.
Το τελευταίο διάστημα, όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μας με παρακίνησαν και με έκαναν να σκεφτώ πολλά και διάφορα. Σαν Ελληνας πολίτης, που κατοικεί σε μια λαϊκή συνοικία, σαν οικογενειάρχης, σαν στρατιωτικός. Μισθοί καθηλωμένοι. Ακρίβεια στο ζενίθ. Φόροι και πάλι φόροι. Πόλεμοι που ξεπηδούν από μέρα σε μέρα, ακόμη και στη γειτονιά μας.
Ωριμος πια αντιλαμβάνομαι πολλά και συνειδητοποιώ πολλά περισσότερα. Διαβάζω καθημερινά. Ενημερώνομαι. Αναζητώ την αλήθεια. Προσπαθώ να αποφύγω τα διάφορα «παπαγαλάκια» που είτε κρύβουν είτε διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Αρχίζω να δίνω απαντήσεις στα ερωτήματα, που είμαι σίγουρος ότι βασανίζουν και τους συναδέλφους μου. Το ίδιο και τους συμπολίτες μου.Αναρωτιέμαι όμως. Πώς είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις της χώρας απ’ τη μια να δαπανούν δισεκατομμύρια ευρώ για αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων και, απ’ την άλλη, να αρνούνται να δώσουν μερικά εκατομμύρια ευρώ για να ανακουφιστούν οι πραγματικές και βασικές ανάγκες του λαού μας, αλλά και του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων; Από πότε τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ είναι ίδια με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού;
Γιατί η χώρα μας να μετατρέπεται σε θύτη, με θύματα άλλους λαούς, με τους οποίους δεν έχει τίποτε να χωρίσει; Αυτό άραγε δεν συμβαίνει, όταν η Ελλάδα ενισχύει με πυρομαχικά και όπλα τον πόλεμο που εξελίσσεται στην Ουκρανία; Εναν πόλεμο που ήδη μετρά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και ακρωτηριασμένους, Ουκρανούς και Ρώσους, με τους οποίους εμείς ως λαός τίποτε δεν έχουμε να χωρίσουμε.
Αλήθεια, ποιανού συμφέροντα υπηρετεί η παρουσία ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, χιλιάδες μίλια μακριά από τη χώρα, που όπως πληροφορούμαστε κοστίζει μισό εκατομμύριο (500.000) ευρώ την ημέρα; Μισό εκατομμύριο ευρώ την ημέρα για τη φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα και 0,55 λεπτά του ευρώ παραπάνω την ώρα για μένα και κάθε συνάδελφό μου που θα εργαζόμαστε τη νύχτα. Δεν είναι δίκαιο αυτό. Η φρεγάτα εκεί μήπως εξυπηρετεί τα συμφέροντά μου, των συναδέλφων μου, των οικογενειών μας, του λαού μας; Μήπως υπηρετεί την άμυνα της χώρας μας; Κατά την ταπεινή μου άποψη η απάντηση είναι όχι. Τα κυβερνητικά χείλη υπήρξαν σαφέστατα. Οι ελληνικές φρεγάτες εναλλάσσονται στην Ερυθρά Θάλασσα, για να είναι ασφαλή τα κέρδη των εφοπλιστών και των ομίλων που διακινούν εμπορεύματα. Αυτών που όλοι γνωρίζουμε ότι έχουν δεκάδες φοροαπαλλαγές, σε αντιδιαστολή με όλους εμάς, που ζούμε μια σκληρή καθημερινή φοροληστεία, με έμμεσους και άμεσους φόρους, φόρους και πάλι φόρους.
Ποιανού συμφέροντα άραγε υπηρετεί η ελληνική φρεγάτα που πλέει ανοικτά του Λιβάνου; Σε μια περιοχή που οι πύραυλοι πέφτουν σαν βροχή και είναι ορατοί ακόμη και από την Κύπρο; Το σίγουρο είναι ότι δεν εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του λαού μας ή ακόμη και του λαού του Λιβάνου.
Δεν μπορεί οι συνάδελφοί μου, τα πληρώματα των φρεγατών που βρίσκονται στο «στόμα του λύκου», να κινδυνεύουν κάθε μέρα να στοχοποιηθούν – ήδη διαβάζουμε ότι αυτή τη στοχοποίηση βιώνουν οι ελληνικές φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα – αλλά να στοχοποιηθεί ακόμη και η ίδια η χώρα μας, ο λαός της, σε μια δυστυχώς πιθανή γενίκευση του πολέμου. Είναι ή δεν είναι επικίνδυνα όλα αυτά;Κι απ’ την άλλη, εμείς όλοι εδώ. Καθημερινά να βάζουμε ολοένα και βαθύτερα το χέρι στην τσέπη, για να μπορούμε να τα βγάζουμε πέρα, τουλάχιστον κάποιες απ’ τις υποχρεώσεις μας, να καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες που προκύπτουν σε θέματα υγείας, τόσο της δικής μας όσο και των παιδιών μας, να αντεπεξερχόμαστε στις ανάγκες της μόρφωσής τους. Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουμε.
Η Παιδεία και η Υγεία έχουν γίνει πανάκριβα εμπορεύματα. Κάποιοι ελάχιστοι μπορούν και τα αγοράζουν, οι πολλοί όμως, δηλαδή εμείς, καθόμαστε στην ουρά και παίρνουμε «ό,τι προκύψει». Σίγουρα δεν μας αξίζει αυτό. Μέχρι και για συγχώνευση των στρατιωτικών νοσοκομείων ακούμε τώρα τελευταία. Για να αντιμετωπιστεί, λέει, η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωσή τους, λες κι αυτές οι καταστάσεις έπεσαν απ’ τον ουρανό. Κι αυτό άραγε για το καλό μας γίνεται;
Αναρωτιέμαι πραγματικά με μεγάλη αγωνία. Αυτό είναι άραγε το μέλλον μας, το μέλλον που ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας, για τις επόμενες γενιές; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι!
Τα τύμπανα του πολέμου που χτυπάνε λυσσασμένα στην περιοχή μας στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, δεν είναι μακριά μας. Είναι στη γειτονιά μας. Η χώρα μας δεν πρέπει να εμπλέκεται σε κανέναν από αυτούς τους πολέμους. Ολα αυτά πρέπει να αποτελέσουν πηγή προβληματισμού για όλους μας.
Εμείς, ως στρατιωτικοί, έχουμε χρέος να παλέψουμε για τα συμφέροντα του λαού μας, για την προάσπιση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Δεν είναι στον επαγγελματικό μας ρόλο και δεν πρέπει καν να είναι ενταγμένες στις αποστολές μας στρατιωτικές ενέργειες που επιβουλεύονται άλλους λαούς. Οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν μεταξύ τους και πρέπει να σηκώσουν το ανάστημά τους σε όσους μπροστά στα κέρδη τους τους βάζουν να αιματοκυλίονται.
Του
Παντελή ΖΕΡΒΟΥΔΗ, εν ενεργεία Σημαιοφόρου (Ε) του Πολεμικού Ναυτικού
