1445
Γεννιέται ο Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης, Σάντρο Μποτιτσέλι (Sandro Botticelli το πραγματικό του όνομα ήταν Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi).
Τα πιο γνωστά έργα του, η «Αλληγορία της άνοιξης» και η «Γέννηση της Αφροδίτης» θεωρούνται από τα πιο χαρακτηριστικά του πνεύματος της αναγεννησιακής τέχνης.
Αποτέλεσε έναν από τους πιο γνωστούς και επιτυχημένους καλλιτέχνες της εποχής του, του οποίου η φήμη άρχισε να εξανεμίζεται κατά τις αρχές του 16ου αιώνα, όταν οι φιλοσοφικές ιδέες που διαπερνούσαν τους πίνακές του άρχισαν να εκτοπίζονται.
Το ενδιαφέρον για το έργο του αναθερμάνθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε απέκτησε αυτό τη θέση και την αναγνώριση που κατέχει μέχρι σήμερα.
1562
Δεκάδες Ουγενότοι (μέλη της Προτεσταντικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας της Γαλλίας) σφαγιάζονται από Καθολικούς στο Βασί της Γαλλίας, σηματοδοτώντας την έναρξη των Γαλλικών Θρησκευτικών Πολέμων.
1692
Η Σάρα Γκουντ, η Σάρα Όσμπορν και η Τιτούμπα προσάγονται ενώπιον των τοπικών δικαστών στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης, ξεκινώντας αυτό που θα γινόταν γνωστό ως δίκη των μαγισσών του Σάλεμ.
1810
Γεννιέται ο Γαλλοπολωνός συνθέτης και πιανίστας Φρειδερίκος Σοπέν.
Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του ρομαντισμού στη μουσική και από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής του. Αρκετές συνθέσεις του συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου.
Ο Φρειδερίκος από μικρός έδειξε το ταλέντο που είχε στη μουσική. Παρακολουθούσε αρχικά μαθήματα από την μητέρα του από 4 ετών μέχρι τα 5 και όταν ήταν 6 ετών τυπώθηκε η πρώτη του σύνθεση.
Σε ηλικία 8 ετών εμφανίστηκε πρώτη φορά δημοσίως ως πιανίστας. Η φήμη του γρήγορα έγινε μεγάλη και στην Βαρσοβία τον θεωρούσαν δεύτερο Μότσαρτ.
Συνδεόταν με τον κύκλο του επίσης φημισμένου συνθέτη και πιανίστα Φραντς Λιστ.
1815
Ο Ναπολέων επιστρέφει στη Γαλλία από την εξορία του στην Έλβα.
1842
Γεννιέται ένας από τους αξιολογότερους εκπροσώπους της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αιώνα, ο Νικόλαος Γύζης.
Γόνος φτωχής οικογένειας, πήρε το 1865 υποτροφία για σπουδές ζωγραφικής στο Μόναχο, όπου δεν άργησε να διακριθεί. Το 1872 επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά από διετή παραμονή διαπίστωσε ότι οι τότε συνθήκες δεν ευνοούσαν την καλλιτεχνική δημιουργία και γύρισε στο Μόναχο, όπου ουσιαστικά έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1882, μετά σειρά επιτυχημένων εκθέσεων και τη διεθνή αναγνώριση, εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μονάχου και τακτικός καθηγητής.
Η προσωπικότητα του Γύζη ξεχωρίζει ανάμεσα στη λεγόμενη τριάδα του Μονάχου (Νικηφόρος Λύτρας, Κωνσταντίνος Βολανάκης, Νικόλαος Γύζης) και δικαιολογημένα ονομάστηκε «πρύτανης των Ελλήνων καλλιτεχνών». Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι «Η δόξα των Ψαρών», «Τ’ αρραβωνιάσματα», «Το κρυφό σχολειό».
1862
Κυβερνητικές δυνάμεις πνίγουν στο αίμα την εξέγερση που εκδηλώθηκε στο Ναύπλιο και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου κατά του Όθωνα.
1870
Γεννιέται ο αστρονόμος Ευγένιος Αντωνιάδης, ο οποίος συνέταξε τον πρώτο λεπτομερή χάρτη της επιφάνειας του πλανήτη Άρη. Το όνομά του φέρει ένας κρατήρας του Άρη και της Σελήνης.
1881
Δολοφονείται από την οργάνωση «Λαϊκή Θέληση» ο τσάρος της Ρωσίας Αλέξανδρος ο Β’. Η «Λαϊκή Θέληση» ήταν μια συνωμοτική «ναρόντνικη» οργάνωση, που μάχονταν κατά της απολυταρχίας, πιστεύοντας ότι ήταν δυνατό να παρακαμφθεί ο καπιταλισμός και να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός μέσω μιας αγροτικής επανάστασης.
1896
Γεννιέται ο συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας Δημήτρης Μητρόπουλος. Ήταν από τους λίγους μουσικούς, που μπορούσαν να παίζουν πιάνο, διευθύνοντας ταυτόχρονα την ορχήστρα.
Ίσως ο μοναδικός που έπαιζε και, ταυτόχρονα, διηύθυνε τόσο δύσκολα έργα, όπως το «3ο Κοντσέρτο για πιάνο» του Προκόφιεφ, ερμηνεία που σήμανε και την απαρχή της λαμπρής διεθνούς πορείας του. Το ρεπερτόριό του υπήρξε ευρύτατο, ενώ σε πάνω από ογδόντα ανέρχονται τα έργα που παρουσίασε σε πρώτη εκτέλεση. Ανάμεσά τους, συνθέσεις των Χίντεμιτ, Μπάρμπερ, Γκουλντ, Κόπλαντ, Κρένεκ, Καλομοίρη, Σκαλκώτα, Πετρίδη, Σισιλιάνου κ.ά. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή του στην καθιέρωση του Μάλερ, σε Αμερική και Ευρώπη, καθώς υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους μεγάλους ερμηνευτές του έργου του συνθέτη.
Η φήμη του τον φέρνει το 1936 στην Αμερική, στο πόντιουμ της Συμφωνικής της Βοστόνης. Η μεγάλη επιτυχία τον οδηγεί το 1938 στη θέση του μόνιμου μαέστρου της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης, όπου παρέμεινε έως το 1949, αναδεικνύοντάς τη ως μια από τις καλύτερες αμερικανικές ορχήστρες. Παράλληλα, εμφανίζεται με πολλές άλλες μεγάλες ορχήστρες των ΗΠΑ. Στις 18/3/1949 διηύθυνε την τελευταία συναυλία του με τη Συμφωνική της Μινεάπολης. Ηδη, το FBI είχε ανοίξει φάκελο για τον μαέστρο, ο οποίος συχνά αναφερόταν με θερμά σχόλια στα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης και στον αγώνα της ν’ ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο των λαών της. Παράλληλα, με τις απόψεις του για την ιδεολογία της αισθητικής στη Σοβιετική Ενωση, ο Δημήτρης Μητρόπουλος κατέκρινε την ανάμειξη των ΗΠΑ στον ελληνικό εμφύλιο, ενώ πρόσαπτε και έλλειμμα μουσικής παιδείας σε όσους αρνούνταν να ακούσουν τους σύγχρονους συνθέτες. Επιπλέον, το FBI είχε αρχίσει να ερευνά τις εκτός σκηνής δραστηριότητες του μαέστρου, πίσω από τον οποίο άρχισε να υψώνεται η σκιά του γερουσιαστή Μακάρθι.
Αξίζει να αναφέρουμε τις εντυπώσεις του από το ταξίδι που πραγματοποίησε στην ΕΣΣΔ, μετά από πρόσκληση των Σοβιετικών μουσικών οργανώσεων, το 1934.
«Αν θα με ρωτήσετε πού θα προτιμούσα να εργάζομαι σαν καλλιτέχνης μουσικός, σας λέω απερίφραστα: Χίλιες φορές στη Ρωσία. Πρόκειται για ένα φαινόμενο ομαδικής καλλιτεχνικής ανόδου ενός λαού που θεωρούνταν ίσαμε προχθές μισοπολιτισμένος και κατάλληλος μόνο για βούρδουλα».
Και στην ερώτηση για το ποια είναι η πρώτη εντύπωση που αποκόμισε από τη νεαρή τότε ΕΣΣΔ, αναφέρει τα παρακάτω:
«…Πλήθος εργάτες, απλά ντυμένοι, με ύφος γελαστό και ανέγνοιαστο. Είναι αυτό το ίδιο το κοινό που ‘χει τη δίψα για το θέατρο και τη μάθηση. Μόλις πέρασα μερικές μέρες μέσα σ’ αυτό τον κόσμο άρχισα να νιώθω πως αυτή η μάζα κρύβει μέσα της πολλά μυστικά και γίνεται από μέρα σε μέρα πιο ενδιαφέρουσα. Μου ‘χε φύγει η πρώτη εντύπωση της οπτικής αντίθεσης Μόντε Κάρλο και Πλατείας του Σταθμού της Μόσχας. Στη Μόσχα έπαιξα σε τρία Κοντσέρτα ως διευθυντής και ως πιανίστας σε κλασική ρωσική και δική μου μουσική. Στο Λένινγκραντ έπαιξα κλασική και νέα σοβιετική μουσική με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι αρκετά ανώτεροι από πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες της Ευρώπης (…) Το ενδιαφέρον των εργατών για την τέχνη, το θέατρο, τον κινηματογράφο είναι ανεπτυγμένο περισσότερο από όλες τις χώρες. Το θέατρο και οι κινηματογράφοι είναι γεμάτοι κάθε βράδυ. Το κράτος ενδιαφέρεται, μπορεί να ειπεί, εξ ίσου για την κατασκευή ενός εργοστασίου με την ανύψωση του καλλιτεχνικού επιπέδου του κόσμου (…) Οι ορχήστρες και οι θίασοι κατεβαίνουν στα εργοστάσια και παίζουν από τις 2-4, οι δε εργάτες παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως θέατρο».
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι είδαμε στη Σοβιετική Ένωση – Αναμνήσεις – Εντυπώσεις», εκδ. «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», 1968, σελ. 68 – 69).
Άφησε την τελευταία του πνοή, μετά από καρδιακή προσβολή, στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, διευθύνοντας την Τρίτη Συμφωνία του Γκούσταβ Μάλερ. Ήταν η τελευταία πράξη μιας δημιουργικής ζωής απόλυτα δοσμένης στη μουσική, την οποία υπηρέτησε εξαντλητικά και μέχρι τέλους με απίστευτο πάθος, διευθύνοντας πάνω από 2.000 συναυλίες, τις περισσότερες χωρίς χρήση μπαγκέτας.
1918
Η Σοβιετική Ρωσία υπογράφει συνθήκη φιλίας και αδελφοσύνης με την επαναστατική κυβέρνηση της Φιλανδίας, όπου από τις 27/1/1918 έχει ξεσπάσει σοσιαλιστική επανάσταση και εμφύλιος πόλεμος. Μία εβδομάδα μετά, οι δυνάμεις της αντεπανάστασης στη Φιλανδία συνάπτουν με τη σειρά τους εμπορική και στρατιωτική συμφωνία με τη Γερμανία.
1923
Τίθεται σε εφαρμογή και στην Ελλάδα το νέο (Γρηγοριανό) ημερολόγιο. Η 16η Φλεβάρη αριθμήθηκε 1η του Μάρτη.
1935
Ξεσπά το αποτυχημένο βενιζελοπλαστηρικό στρατιωτικό κίνημα (πραξικόπημα) για την ανατροπή της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος του Παναγή Τσαλδάρη.
Σε μια από τις δίκες που ακολούθησαν δικάστηκαν οι Στέφανος Σαράφης (τότε συνταγματάρχης), ο Ιωάννης Τσιγάντες, ο Λεωνίδας Σπαής, κ.α. Ο Στυλιανός Βολάνης (ίλαρχος) καταδικάστηκε σε θάνατο, ενώ εκτελέστηκαν οι στρατηγοί Αναστάσιος Παπούλας και Μιλτιάδης Κοιμήσης.
1936
Κηρύσσεται παμφοιτητική απεργία στην Αθήνα με αιτήματα: τρίτη εξεταστική περίοδο, την κατάργηση του φύλλου ποιότητας, συσσίτιο, ασυλία, κλπ. Ακολουθούν σκληροί αγώνες και αιματηρές συγκρούσεις με την αστυνομία.
Κατά τις συγκρούσεις αυτές, ένας φοιτητής σκοτώθηκε και πολλοί τραυματίστηκαν. Παρά την καταστολή και τη σφοδρότητα των συγκρούσεων ο αγώνας των φοιτητών κράτησε 25 μέρες, προκαλώντας κύμα αλληλεγγύης από τους μαθητές των γυμνασίων στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις.
Τελικά Πρυτανεία και κυβέρνηση υποχωρούν και η απεργία λύεται ύστερα από ρητές υποσχέσεις ότι θα ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα των φοιτητών.
1941
Η Βουλγαρία εντάσσεται στις δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, κ.α.).
1943
Στη Θεσσαλονίκη οι Γερμανοί εκτελούν 38 κομμουνιστές-αγωνιστές από το στρατόπεδο του «Παύλου Μελά», που κρατούνταν φυλακισμένοι και εξόριστοι πάνω από 7 χρόνια, από την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας.
1946
Συνέρχεται στην Αθήνα το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (1-8/3/1946). Ο Εργατικός Αντιφασιστικός Συνασπισμός (ΕΡΓΑΣ), η συνδικαλιστική παράταξη του ΕΑΜ, πετυχαίνει συντριπτική νίκη λαμβάνοντας το 71% των ψήφων.
Ο κομμουνιστής Μήτσος Παπαρήγας (μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ) εκλέγεται ΓΓ της ΓΣΕΕ. Στη Διοίκηση αναδείχθηκαν επίσης οι Γ. Δημητρίου, Κ. Θέος, Ν. Αραπατζής, Στ. Μαστρογιαννάκος, Δ. Στρατής και Ι. Καλομοίρης.
1948
Ολοκληρώνεται το μακελειό της Μακρονήσου, που ξεκίνησε στις 29 Φλεβάρη, όταν ο λόχος Ασφαλείας του στρατοπέδου άνοιξε πυρ κατά των φαντάρων που διαμαρτύρονταν για τη βίαιη συμπεριφορά των Αλφαμητών έναντι των άρρωστων συντρόφων τους. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Στρατιωτικών στις 29/2 τα θύματα ήταν 17 νεκροί και 61 τραυματίες, όλοι «επικίνδυνοι κομμουνισταί»…Η εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας «Εξόρμηση», κάνει λόγο για «έγκλημα (που) ξεπερνάει σε αγριότητα και τα χιτλερικά εγκλήματα».
Ωστόσο, την επόμενη μέρα (1/3) πραγματοποιήθηκε νέο δολοφονικό πογκρόμ, ακόμα πιο φρικιαστικό, πιο εξοντωτικό και πιο ανελέητο από το προηγούμενο: Περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού υπό τον συνταγματάρχη Μπαϊρακτάρη και δεσμοφύλακες της Μακρονήσου βάλλουν κατά των κρατουμένων. Κανείς δε γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των νεκρών!
Ο γιατρός του Α’ τάγματος Λ. Γεωργιλάκος, πολλά χρόνια αργότερα, βεβαίωσε ότι ο ίδιος πιστοποίησε το θάνατο 180 σκαπανέων, τους οποίους η διοίκηση του στρατοπέδου και τα όργανά της φόρτωσαν στο αμπάρι ενός καϊκιού. Ο καπετάνιος του καϊκιού Μ. Βονταμίτης, πριν πεθάνει, σε μαρτυρία του, κάνει λόγο για 350 νεκρούς που τους μετέφερε με δρομολόγια μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερονήσι Σαν Τζιόρτζιο, όπου «παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας»…
1949
Συνέρχεται στο Γράμμο στην Ελεύθερη Ελλάδα η 1η Συνδιάσκεψη της Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ένωσης Γυναικών (ΠΔΕΓ), 1-3/3/1949.
Σε αυτή μετείχαν 325 γυναίκες αντιπρόσωποι, καθώς και οι εκπρόσωποι 7 αδελφών γυναικείων οργανώσεων (Πολωνίας, Γαλλίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Βουλγαρίας και Αλβανίας). Η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΠΔΕΓ θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς στην ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος της χώρας μας.
1952
Το Στρατοδικείο καταδικάζει σε θάνατο τους 8 από τους 29 συνολικά κατηγορούμενους με το νόμο 375/1936 («για κατασκοπία») κομμουνιστές στη δίκη Μπελογιάννη.
Σε θάνατο καταδικάστηκαν οι Νίκος Μπελογιάννης, Ηλίας Αργυριάδης, Δημήτρης Μπάτσης, Έλλη Ιωαννίδου, Τάκης Λαζαρίδης, Νίκος Καλούμενος, Χαράλαμπος Τουλιάτος και Μιλτιάδης Μπισμπιάνος. Από αυτούς οι 4 εκτελέστηκαν στις 30/3 (Μπελογιάννης, Αργυριάδης, Καλούμενος, Μπάτσης).
1958
Αρχίζει να εκπέμπει η «Φωνή της Αλήθειας», ο ραδιοσταθμός, που την εποχή της πολιτικής προσφυγιάς μετέδιδε από το εξωτερικό με ευθύνη του ΚΚΕ.
1959
Ο Μακάριος επιστρέφει στην Κύπρο έπειτα από 3χρονη εξορία του στις Σεϋχέλλες από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό.
1966
Το σοβιετικό μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο «Βενέρα 3» πραγματοποιεί την πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας προσεδάφιση σε άλλο πλανήτη (Αφροδίτη).
1998
Πεθαίνει ο Έλληνας δημοσιογράφος Γρηγόρης Στακτόπουλος, ο οποίος καταδικάστηκε το 1949 από το μετεμφυλιακό κράτος για τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ.
Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος είχε καταδικαστεί το 1949 σε ισόβια για συνεργία στη δολοφονία του Τζ. Πολκ, ο οποίος βρέθηκε νεκρός στις 16 του Μάη 1948 στην περιοχή του Θερμαϊκού Κόλπου, ενώ είχε προσπαθήσει να ανεβεί στο βουνό για να πάρει συνέντευξη από τον αρχηγό του Δημοκρατικού Στρατού, Μ. Βαφειάδη. Η δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου είχε αποδοθεί και στα στελέχη του ΚΚΕ Αδ. Μουζενίδη και Ευ. Βασβανά ως φυσικούς αυτουργούς.
Η δίκη που διεξήχθη για την υπόθεση Πολκ το 1949 ήταν μια δίκη παρωδία, χαρακτηριστική του κλίματος εκείνης της εποχής, προσαρμοσμένη στις κυβερνητικές και στις διωκτικές αρχές για την κατασκευή κατηγορουμένων και αποδεικτικών στοιχείων και την απόκρυψη των αληθινών ενόχων.
Η μερική δικαίωση για τον Γρ. Στακτόπουλο και τα δύο στελέχη του ΚΚΕ άργησε μισό αιώνα, με την απόφαση του Άρειου Πάγου το 2003. Όμως, ο «φάκελος Πολκ» έχει εξαφανιστεί, ενώ ο Αρειος Πάγος απορρίπτει μέχρι και σήμερα αιτήσεις για αναψηλάφηση της δίκης και την αθώωση και με δικαστική απόφαση του Γρηγόρη Στακτόπουλου, έστω και μετά το θάνατό του.
2012
Πεθαίνει κατά τη διάρκεια περιοδείας του στην Ελβετία, ο 69χρονος Ιταλός τροβαδούδος Λούτσιο Ντάλα (Lucio Dalla).
Ο διάσημος ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης που σφράγισε τον ιταλικό μουσικό πολιτισμό, υπήρξε δημιουργός σημαντικότατων στιγμών της ιταλικής μουσικής, όπως του θρυλικού «Caruso», που πρωτοερμήνευσε ο Λουτσιάνο Παβαρότι και γνώρισε αμέτρητες ερμηνείες ανά τον κόσμο.
Ο καλλιτέχνης, που μεγάλο μέρος του έργου του χαρακτηρίζεται από κοινωνική ευαισθησία – τη δεκαετία του ’70 η συνεργασία με τον ποιητή Ρομπέρτο Ροβέρσι στο πλαίσιο μιας «κοινωνικά στρατευμένης μουσικής» θυμίζει την καλλιτεχνική δράση του Ντάριο Φο – έγραψε επίσης μουσική για ταινίες, διηύθυνε συμφωνικές ορχήστρες, ενώ η δισκογραφική του εταιρεία βοήθησε πολλούς νέους να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο της μουσικής.
