1002
Ο Άγγλος βασιλιάς Έθελρεντ του Ουέσσεξ διατάσσει τη θανάτωση όλων των Δανών στην Αγγλία.
1460
Πεθαίνει ο Ινφάντης Ερρίκος της Πορτογαλίας, δούκας του Βιζέου (Infante Dom Henrique de Avis) γνωστός σήμερα ως Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος.
Ήταν σημαντική προσωπικότητα της Πορτογαλικής πολιτικής του 15ου αιώνα και των πρώτων ημερών της Πορτογαλικής Αποικιακής Αυτοκρατορίας.
1646
Οι Οθωμανοί υπό τον Ντελή Χουσεΐν Πασά καταλαμβάνουν το Ρέθυμνο από τους Ενετούς.
1821
Η Άρτα απελευθερώνεται από τους επαναστατημένους Έλληνες.
1849
Πεθαίνει ο Άγγλος ακαδημαϊκός ζωγράφος ιστορικών θεμάτων Ουίλιαμ Έτυ (William Etty).
Ήταν ένθερμος θιασώτης του γυναικείου γυμνού. Γνωστά του έργα είναι «Η Πανδώρα στεφανωμένη από τις Εποχές», «ο Οδυσσέας και οι σειρήνες», «Κοιμισμένη νύμφη με σάτυρους», «Ηρώ και Λέανδρος», «Ο Έρωτας με τη συνοδεία του στο ύπαιθρο», «Γυναικείο γυμνό σ’ ένα τοπίο», «Γυμνό», «Ο αποχωρισμός της Ηρώς και του Λέανδρου», «Έρως και Ψυχή» κ.ά.
Ως αριστούργημά του θεωρείται ο πίνακας «Ο Κανδαύλης, βασιλιάς της Λυδίας, επιδεικνύει κρυφά τη γυναίκα του στον Γύγη, καθώς αυτή πηγαίνει γυμνή στο κρεβάτι του».
1850
Γεννιέται ο Σκοτσέζος συγγραφέας Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον (Robert Louis Balfour Stevenson). Τα πιο διάσημα έργα του είναι «Το νησί των θησαυρών», το «Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ» και «Η Απαγωγή».
1864
Δημοσιεύεται το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας, με το οποίο καταργείται η Συνταγματική Μοναρχία και καθιερώνεται η Βασιλευομένη Δημοκρατία.
1868
Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Τζοακίνο Ροσίνι (Gioachino Antonio Rossini).
Είναι παγκοσμίως φημισμένος για τις όπερές του, με πιο γνωστές τον «Κουρέα της Σεβίλλης», τη «Σταχτοπούτα» και τον «Γουλλιέλμο Τέλλο».
1887
«Ματωμένη Κυριακή»: Οι βρετανικές αρχές ανοίγουν πυρ κατά διαδήλωσης διαμαρτυρίας για την καταπίεση του Ιρλανδικού λαού, με αποτέλεσμα τον θάνατο 3 και τον τραυματισμό 400 διαδηλωτών.
1903
Πεθαίνει ο Καμίλ Πισαρό ή Πισάρο (Camille Pissarro), Γάλλος ζωγράφος.
Συμμετείχε στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Χαρακτηρίστηκε ως «πατριάρχης του ιμπρεσσιονισμού», λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του ύφους του, αλλά και κυριολεκτικά, διότι ήταν ηλικιακά ο γηραιότερός τους.
Έχει επίσης χαρακτηριστεί ως ο «ζωγράφος της γης» καθώς μέσα από το έργο του, εξιστόρησε -με το δικό του τρόπο- τη ζωή των αγρών, τα οργωμένα χωράφια, τα τοπία, τα ζωντανά, τους ανθρώπους και τους κόπους τους, το χωριό που κοιμάται και την πόλη που σφύζει από ζωή.
1913
Γεννιέται ο θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Αλέκος Σακελλάριος.
Στα δημοσιογραφικά θρανία κάθισε σχεδόν έφηβος σκιτσάροντας τα πρώτα του λογοπαίγνια και στη συνέχεια υπηρέτησε το χρονογράφημα της εποχής. Στιχουργός επίσης και συγγραφέας εκατοντάδων τραγουδιών και έργων, επιθεώρησης και πρόζας.
Στα προβλήματα του κόσμου εκείνος «απαντούσε» με το κέφι και το χιούμορ των έργων του. Σαν σκηνοθέτης εργάστηκε πολλές δεκαετίες πίσω από την κάμερα, χωρίς να κρύψει ότι η αρχική επιθυμία του ήταν να γίνει ηθοποιός. Τον κέρδισε όμως η πένα. Έχει γράψει 1.500 τραγούδια, 185 έργα και 10 σενάρια. Η πρώτη του επίσημη θεατρική εμφάνιση έγινε στο «Κοτοπούλη», το 1935 με το λαϊκό μιούζικαλ «Ο βασιλιάς του χαλβά».
Τα πιο πολλά έργα του είναι κωμωδίες και τα περισσότερα τα έγραψε μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο. Μερικές από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες τους, που έγιναν και ταινίες, είναι «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Κυριακή αργία», «Ενας ήρως με παντούφλες», «Δεσποινίς ετών 39», «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Υπάρχει και φιλότιμο» κ.ά. Για τον κινηματογράφο έγραψε επίσης «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Η θεία από το Σικάγο», «Ο Ηλίας του 16ου» κ.ά.
1913
Γεννιέται στα Γιάννενα ο πολυγραφότατος πεζογράφος Δημήτρης (Τάκης) Χατζής. Γιος του διηγηματογράφου, δημοσιογράφου – εκδότη της εφημερίδας «Ήπειρος», φοίτησε στο Ιόνιο Γυμνάσιο Αθήνας. Το 1930 ανέλαβε την έκδοση της «Ηπείρου».
Πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα με ποιήματα («Νουμάς» 1931 και «Νέα Εστία» 1932). Το 1932 εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Το 1936 εξορίστηκε στη Φολέγανδρο. Λίγους μήνες αργότερα αφέθηκε ελεύθερος. Στην Κατοχή δημοσιογραφούσε στον παράνομο «Ριζοσπάστη» και ήταν μέλος της ομάδας του παράνομου σωζόμενου τυπογραφείου της ΚΕ του ΕΑΜ, στην Καλλιθέα, δημοσιογράφος και διορθωτής των εφημερίδων «Ελεύθερη Ελλάδα», «Απελευθερωτής» και άλλων εντύπων που έβγαζε το τυπογραφείο. Αργότερα δούλεψε στο τυπογραφείο του Βουνού. Το 1947 επιστρατεύτηκε στα Γιάννενα. Το Μάρτη του 1948 κατέφυγε στο ΔΣΕ, στου οποίου τα έντυπα δημοσίευε διηγήματα και ανταποκρίσεις. Από το 1949 έζησε σε διάφορες σοσιαλιστικές χώρες. Σπούδασε Βυζαντινολογία και δίδαξε Νεοελληνική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Στην προσφυγιά δημοσίευε κείμενά του στο περιοδικό «Πυρσός» και εξέδωσε αρκετά έργα του. Το 1974 επαναπατρίστηκε. Εγινε επισκέπτης καθηγητής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Πάτρας, αλλά σύντομα αποπέμφθηκε από το υπουργείο Παιδείας. Από το 1980 έως το θάνατό του, 1981, εξέδιδε το περιοδικό «Στίγμα», με αντικείμενο την παγκόσμια Λογοτεχνία.
1915
Οι ΗΠΑ και η Αϊτή υπογράφουν συνθήκη, με την οποία η τελευταία μετατρέπεται σε αμερικανικό προτεκτοράτο.
1917
Οι επαναστατημένοι εργάτες επικρατούν στην Τασκένδη (Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση). Την ίδια μέρα η σοβιετική εξουσία εγκαθιδρύεται στο Μπακού.
1918
Η Σοβιετική Ρωσία ακυρώνει όλους τους όρους της απαράδεκτης συνθήκης του Μπρεστ – Λιτόβσκ που της είχαν επιβάλλει οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές στις 3 Μαρτίου 1918.
1940
Κάνει πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη η μουσική ταινία κινουμένων σχεδίων του Γουώλτ Ντίσνεϋ «Φαντασία».
1944
Η κυβέρνηση του Βελγίου αποφασίζει τον αφοπλισμό των αντιστασιακών οργανώσεων. Οι εκπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου παραιτούνται από την κυβέρνηση σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
1945
Ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκολ εκλέγεται πρόεδρος της γαλλικής κυβέρνησης.
1947
Τμήματα του Αρχηγείου Ρούμελης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας υπερνικούν με επιθετική ενέργεια 3 τάγματα του κυβερνητικού στρατού.
1956
Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κηρύσσει άκυρους τους νόμους που επέβαλαν το φυλετικό διαχωρισμό μαύρων και λευκών στα λεωφορεία.
1957
Πεθαίνει ο Αντονίν Ζαποτότσκι, Α’ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας. Στη θέση του εκλέγεται ο Αντονίν Νόβοτνι.
1963
Πεθαίνει ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος (Αντώνιος Πολίτης), στέλεχος του ΕΑΜ και εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ.
Μετά την απελευθέρωση, ο Αντώνιος κηρύχθηκε έκπτωτος από την Ιερά Σύνοδο λόγω της συμμετοχής του στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση.
1969
Ξεσπάει μαζικό κύμα διαδηλώσεων στην Ουάσιγκτον εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ.
1970
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας αρνείται την καθιέρωση του πολιτικού γάμου στη χώρα.
1973
Ο Υπουργός Παιδείας της Χούντας Σιφναίος επισκέπτεται το Πολυτεχνείο και προσπαθεί, σε κοινή συνεδρίαση με τη Σύγκλητο, να εκφοβίσει τις επιτροπές αγώνα των 5 σχολών του Πολυτεχνείου ώστε να σταματήσουν την πάλη τους για άμεση διενέργεια ελεύθερων εκλογών στις σχολές. Απείλησε τέλος με χρήση βίας σε περίπτωση διαδηλώσεων και απεργιών.
1974
Πεθαίνει ο Ιταλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Βιττόριο ντε Σίκα (Vittorio de Sica). Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού.
Το 1926, παράλληλα με την ενασχόλησή του με το θέατρο, στράφηκε προς τον κινηματογράφο. Πρώτος του ρόλος στον κινηματογράφο, που τον καθιέρωσε και ως κινηματογραφικό αστέρι, ήταν στην ταινία «Οι άντρες, τι παλιάνθρωποι!» (1932) σε σκηνοθεσία του Μάριο Κομερίνι. Η δε πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης ήταν το «Δυο ντουζίνες κόκκινα τριαντάφυλλα» (1940).
Οι επόμενες ταινίες του, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως «Λούστρο Παπουτσιών» (Sciuscia, 1946), «Κλέφτης ποδηλάτων» (Ladri Di Biciclette, 1948), «Θαύμα στο Μιλάνο» (Miracolo A Milano, 1951), «Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι» (Umberto D., 1952) θεωρούνται κορυφαία έργα του νεορεαλισμού, καθώς εκφράζουν με πόνο και ανθρωπιά τη δραματική κοινωνική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιταλίας (εγκαταλειμμένα παιδιά, άνεργοι, άστεγοι). Με την ταινία «Η Ατιμασμένη» (La Ciociara, 1960), βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια και με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Λόρεν, έκλεισε η νεορεαλιστική περίοδος.
Έπειτα, ο Βιττόριο ντε Σίκα σκηνοθέτησε κυρίως εμπορικές ταινίες όπως «Φιλουμένα Μαρτουράνο – Γάμος Αλά Ιταλικά» (Matrimonio All’ Italiana, 1964) βασισμένη στο θεατρικό του Εντουάρντο ντι Φιλίππο «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Ακόμα δύο ταινίες του, πάντως, κέρδισαν το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: «Χθες, σήμερα, αύριο» (Ieri, Oggi E Domani, 1963) και «Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι» (Il Giardino Dei Finzi Contini, 1970) που βασίζεται στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζόρτζο Μπασάνι. Τελευταίες του ταινίες ήταν «Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης» (Una Breve Vacanza, 1974) και το «Τελευταίο ταξίδι» (Il Viaggio, 1974).
1979
Πεθαίνει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Γιάννης Μαρής (πραγματικό όνομα Γιάννης Τσιριμώκος).
1979
Πεθαίνει ο χρονογράφος, δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς.
Τα περισσότερα από τα θεατρικά του έργα έχουν γίνει κινηματογραφικές ταινίες με τεράστια επιτυχία.
Τα έργα του γνώρισαν τη διεθνή αναγνώριση και μεταφράστηκαν στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρωσικά, τα ρουμανικά και τα τουρκικά, και παίχτηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου.
Υπήρξε σύμβουλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ).
1988
Στο Πόρτλαντ των ΗΠΑ, ομάδα Νεοναζί χτυπά μέχρι θανάτου τoν φοιτητή από την Αιθιοπία, Μουλουγκέτα Σεράβ.
2001
Αμερικανικές δυνάμεις εισβάλλουν στην Καμπούλ, πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, την οποία και καταλαμβάνουν την επόμενη μέρα.
2001
Υπογράφεται στις ΗΠΑ ο νέος «αντιτρομοκρατικός» νόμος, που επιτρέπει τη στρατιωτική επέμβαση σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
2002
Τεράστια οικολογική καταστροφή στις ακτές της Ισπανίας προκαλεί η βύθιση του ελληνικής ιδιοκτησίας δεξαμενόπλοιου «Prestige», με τη διαρροή χιλιάδων τόνων πετρελαίου.
2003
«Φεύγει» πλήρης ημερών ο φωτογράφος της Εθνικής Αντίστασης Σπύρος Μελετζής.
Γεννήθηκε στην Ιμβρο το 1906. Το 1923, φεύγει για την Αλεξανδρούπολη και από εκεί για την Αθήνα, όπου θα μαθητεύσει την τέχνη της φωτογραφίας κοντά σε εξαίρετους καλλιτέχνες. Οι πρώτες του φωτογραφικές δουλειές αναφέρονται στη φύση της Ηπείρου και στην Κεφαλονιά. Όμως, τα έργα που θα τον αναδείξουν και θα τον καθιερώσουν ως έναν από τους σπουδαιότερους φωτογράφους μας, είναι οι στιγμές που απαθανατίζει την περίοδο της Κατοχής. Η γερμανική σημαία που κυματίζει στην Ακρόπολη, οι άνθρωποι που πεθαίνουν στους δρόμους της Αθήνας, οι ΕΑΜίτες αντάρτες που αγωνίζονται στα βουνά της Ελλάδας, η Απελευθέρωση, είναι μερικά από τα θέματα των φωτογραφιών του, οι οποίες διακρίνονται όχι μόνο για την ιστορική σημασία τους, αλλά και για την υψηλή αισθητική τους. Ο Δεκέμβρης του ’44 τον βρίσκει αιχμάλωτο στην Ελ – Ντάμπα της Αιγύπτου. Όταν επιστρέφει, αρχίζει πλέον να φωτογραφίζει τη φύση και τα μνημεία της Ελλάδας. Παράλληλα, παρουσιάζει τη δουλιά του σε όλο τον κόσμο και δέχεται πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.
Το 1943 – ’44 ο πρύτανης της φωτογραφίας βρέθηκε στα βουνά μαζί με τους αντάρτες και το 1986, σε εκδήλωση που διοργάνωσε το ΚΚΕ προς τιμήν του, ο Σπύρος Μελετζής είχε πει για εκείνη τη δουλιά του: «Αν μπόρεσα να ανταποκριθώ σ’ αυτό που μου ανέθεσε το Κόμμα, δεν ξέρω. Ίσως, ναι. Ίσως, όχι. Η εποχή ήταν δύσκολη. Δεν υπήρχαν τα μέσα. Υπήρχε όμως πολύς ενθουσιασμός. Μεγάλη πίστη και αγάπη στα ιδανικά του αγώνα. Κρατώ και σήμερα αυτή την πίστη και αυτή την αγάπη».
Το Γενάρη του 1994, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Φωτογράφων ανακήρυξε τον Σπύρο Μελετζή επίτιμο πρόεδρό της, σε μια εκδήλωση που συνδιοργάνωσε με την Ένωση Καλλιτεχνών Φωτογράφων. Το Νοέμβρη του 1994, έγινε στην Αθήνα έκθεση αφιερωμένη στο έργο του. «Όσοι την είδαν – είπε τότε ο Νίκος Καραντηνός – έτρεφαν τα μάτια τους, γνωρίζοντας μια Ελλάδα της Αντίστασης με το φωτογραφικό μάτι του Σπύρου Μελετζή . Όλο αυτό το υλικό το υπερασπίστηκε, το έκρυψε στα φυλλοκάρδια του και μας το παρέδωσε ως παρακαταθήκη για κληρονομιά».
Αντάρτης 
Αντάρτισσα
Τον Ιούλη του 1945, ο Σπύρος Μελετζής έθαψε στον τοίχο της κουζίνας του σπιτιού του και στο ταβάνι 2.200 περίπου φιλμ από την Αντίσταση και τα Δεκεμβριανά. Τριάντα χρόνια αργότερα, με μεγάλη αγωνία για το τι είχε απομείνει, ξανάβγαλε στο φως όλον αυτόν το θησαυρό ανέπαφο και τον παρέδωσε στη Νεοελληνική Ιστορία.
2015
Μία σειρά συγχρονισμένων τρομοκρατικών επιθέσεων πλήττει το Παρίσι, όπου περιλαμβάνονται εκρήξεις, πυροβολισμοί και μία κατάσταση ομηρίας στο 10ο και στο 11ο διαμέρισμα της πόλης. Σκοτώνονται τουλάχιστον 128 άνθρωποι και τραυματίζονται περισσότεροι από 180.
