1821
Με επικεφαλής τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που είχε μυηθεί στην Φιλική Εταιρία, ξεσπά η Επανάσταση στη Μάνη.

1834
Γεννιέται ο Γκότλιμπ Ντάιμλερ (Gottlieb Wilhelm Daimler).
Ήταν Γερμανός μηχανικός, εφευρέτης της ντιζελομηχανής και σχεδιαστής της πρώτης μοτοσικλέτας.

1837
Γεννιέται ο ζωγράφος Κωνσταντίνος Βολανάκης.

Ως τόπος καταγωγής του έχουν αναφερθεί τα χωριά «Μπολάνια» του Ηρακλείου – εξ ου και το όνομα Βολανάκης – αλλά και το χωριό «Βολάνη» Ρεθύμνου. Από το 1851 έως το 1855 φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο Ερμούπολης Σύρου όπου είχε μεταφερθεί η οικογένεια για επαγγελματικούς λόγους. Καθηγητής του στην Ιχνογραφία ήταν ο σημαντικός ζωγράφος Ανδρέας Κριεζής, σύμπτωση, που συνδέει αναγκαστικά τους δύο αυτούς νεοέλληνες ζωγράφους, με σχέση δασκάλου – μαθητή.

Το 1856 ταξιδεύει στην Τεργέστη όπου ήταν εγκατεστημένος ο Γεώργιος Αφεντούλης, έμπορος ζαχάρης, και προσλαμβάνεται στο λογιστικό τμήμα της επιχείρησης. Κάτω από τα λογιστικά βιβλία, ο νεαρός Βολανάκης σκιτσάρει. Ο Αφεντούλης τον ενθαρρύνει να αξιοποιήσει το ταλέντο του και τον στέλνει με δική του οικονομική υποστήριξη στο Μόναχο. Έτσι, το 1864 σε ηλικία 27 ετών, εγγράφεται στη Βασιλική Ακαδημία των Τεχνών της γερμανικής πόλης.

Εκεί συνδέεται με τον Νικόλαο Γύζη, τον Νικηφόρο Λύτρα, τον Πολυχρόνη Λεμπέση και τον Γεώργιο Ιακωβίδη. Στα πλούσια μουσεία του Μονάχου θα γνωρίσει την ολλανδική θαλασσογραφία του 17ου αιώνα και τους εκπροσώπους της ιταλικής πανοραμικής άποψης πόλεων, και θα γίνει ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της θαλασσογραφίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το 1866 προκηρύσσεται διαγωνισμός για την απεικόνιση της ναυμαχίας της Λίσσας. Η συμμετοχή του στον διαγωνισμό, τον κάνει ευρύτερα γνωστό. Τον ίδιο χρόνο χρονολογείται η πρώτη θαλασσογραφία του: «Ψαρόβαρκες στην παραλία της Τεργέστης».

Το 1883 επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στον Πειραιά όπου διατηρεί και το ατελιέ του. Εκεί μένει μέχρι το θάνατό του. Διδάσκει στο Σχολείο των Τεχνών (Πολυτεχνείο) έως το 1903, οπότε και παραιτείται για λόγους υγείας, ενώ το 1896, με πρωτοβουλία διαφόρων καλλιτεχνών ιδρύεται υπό τη διεύθυνση του Βολανάκη στον Πειραιά, σχολή ζωγραφικής, το «Καλλιτεχνικόν Κέντρον», σε χώρους που έχει παραχωρήσει ο Δήμος. Πεθαίνει φτωχός και ξεχασμένος – από τα επακόλουθα της κήλης από την οποία έπασχε. Κηδεύεται μια ημέρα αργότερα, ημέρα των Δημοτικών Εκλογών. Πέντε άνθρωποι ακολούθησαν την κηδεία.
1861
Επιτυγχάνεται η ενοποίηση της Ιταλίας, η οποία ανακηρύσσεται ενιαίο βασίλειο, με πρώτο μονάρχη τον Βιτόριο Εμμανουέλε Β’.

Η ενοποίηση της Ιταλίας υπήρξε αποτέλεσμα της ανάπτυξης ενός αστικοδημοκρατικού κινήματος που ονομάστηκε «ριζορτζιμέντο» (ανόρθωση) και στρέφονταν ενάντια στους φεουδαρχικούς-απολυταρχικούς θεσμούς επιδιώκοντας τη συγκρότηση ενός ενιαίου αστικού έθνους-κράτους.
1934
Εγκαινιάζεται η Πάντειος Σχολή Πολιτικών Επιστημών στη Λεωφόρο Συγγρού.

1972
Συνέρχεται στο Παρίσι η Β’ διεθνής συνδιάσκεψη των Εθνικών Επιτροπών Αλληλεγγύης (17-19/3/1972). Σε αυτή έλαβε μέρος και αντιπροσωπεία του ΚΚΕ.
Η συνδιάσκεψη αποφάσισε την απολεσματικότερη συμπαράσταση προς τον ελληνικό λαό στην πάλη του κατά της δικτατορίας.
1976
Πεθαίνει ο Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Λουκίνο Βισκόντι (Luchino Visconti di Modrone). Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια του Μιλάνου.

Νεαρός ήδη, ανακαλύπτει τη μουσική και το θέατρο. Η γνωριμία του με τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ στο Παρίσι, το 1935, οι ταινίες των Σοβιετικών Πουντόβκιν και Αϊζενστάιν και η απαγόρευση από τη φασιστική λογοκρισία να πραγματοποιήσει την πρώτη του κινηματογραφική δουλιά, καθόρισαν τη μετέπειτα ιδεολογική του στράτευση στην υπόθεση του κομμουνισμού και της επανάστασης.
Με την ταινία «Ossessione», μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» (1942), ο Βισκόντι εγκαινιάζει τη γέννηση και την πορεία του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου και επιδρά στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Παρά την αντίδραση της κατεστημένης κριτικής, που οδήγησε αργότερα στην καταστροφή του αρνητικού, η ταινία είχε πλατιά απήχηση. Ακολουθεί το μικρό ντοκιμαντέρ «Μέρες δόξης» (1945), όπου καταγράφεται η δίκη και η εκτέλεση των φασιστών Καρούζο και Κοχ.
Τρία χρόνια μετά, γυρίζει, με χρήματα του ΚΚΙ, την ταινία «Η γη τρέμει» (επεισόδιο της θάλασσας), ένα οδοιπορικό στο φτωχό σικελικό νότο και το πρώτο και το τελευταίο επεισόδιο μιας τριλογίας που δεν ολοκλήρωσε. Με την ταινία «Μπελίσιμα» (1951), ο σκηνοθέτης επιχειρεί να καταδείξει την απατηλότητα των μικροαστικών ονείρων. Άλλα έργα του είναι το «Εμείς οι γυναίκες» (1953) με την Αννα Μανιάνι, «Σένσο», «Οι λευκές νύχτες» (1957) του Ντοστογιέφσκι, «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» (1960), «Η εργασία» (1962), «Γατόπαρδος» (1963 -σκιαγραφεί την ηττημένη αριστοκρατία και την ανερχόμενη αστική τάξη- κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών), «Τα μακρινά αστέρια της Άρκτου», «Η καμένη μάγισσα» (1966), «Ο ξένος» (1967 -μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Καμύ), «Οι καταραμένοι» (1968), «Θάνατος στη Βενετία» (1971) «Λούντβιχ ή το λυκόφως των θεών», «Η γοητεία της αμαρτίας» (1974) και «Ο αθώος».

1988
Πεθαίνει ο τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μουσική σκηνή το 1972. Συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες όπως οι Πάνος Τζαβέλας, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, Θάνος Αδριανός, Περικλής Χαρβάς, Μαριάννα Τόλη κ.α.
Μερικές από τις επιτυχίες του είναι τα τραγούδια «Ο σάλιαγκας κι ο μάλιαγκας», «Αγαπάω κι αδιαφορώ», «Θα ‘ρθω να σε βρω», «Θα νικήσουμε (Venceremos)», «Καταρρέω» κ.α.