1294
Πεθαίνει ο Κουμπλάι Χαν, γιος του Τολούι, δευτερότοκου γιου του Τζένγκις Χαν, ο οποίος σύμφωνα με τους νόμους των Μογγόλων έγινε αντιβασιλέας (1227-1229).
Όταν εδραιώθηκε η κυριαρχία των Μογγόλων στη Βόρεια Κίνα, ο Κουμπλάι ξεκίνησε για την νότια Κίνα που την κατείχαν οι πρίγκηπες Σονγκ. Εκεί σημείωσε πολλές νίκες. Μετά τον θάνατο του αδερφού του Μόνγκα, ο Κουμπλάι παίρνει την θέση του ως Μεγάλος Χάνος των Μογγόλων. Με την βοήθεια των στρατηγών του και μετά από μάχες 15 ετών κατέλαβε την Κίνα των Σονγκ. Το 1280 ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας και ιδρυτής της δυναστείας Γιουάν. Από το 1260 ο Κουμπλάι εγκαταστάθηκε στο Πεκίνο και το 1267 την καινούρια πόλη Τάι-Του (μεγάλη πρωτεύουσα) ή αλλιώς Χανμπαλίχ (πόλη του Χάνου).
1405
Πεθαίνει κατά τη διάρκεια εκστρατείας στην Κίνα ο ηγέτης των Μογγόλων Ταμερλάνος.
1546
Πεθαίνει ο Γερμανός ηγέτης της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα, Μαρτίνος Λούθηρος (Martin Luther). Προερχόταν από οικογένεια μεταλλωρύχων και ανατράφηκε σε ευσεβές και αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, σπούδασε με τη βοήθεια πλούσιων προστατών φιλοσοφία και το 1512 πήρε από το Πανεπιστήμιο της Βιτεμβέργης το δίπλωμά του στη Θεολογία. Μια επίσκεψή του στη Ρώμη τον οδήγησε στην αναθεώρηση των απόψεών του σχετικά με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και στις 31 Οκτώβρη 1517 εξέφρασε την αντίθεσή του στις πρακτικές της με τις 95 θέσεις του. Το 1520 ο Πάπας Λέων Ι’ καταδίκασε ως αιρετικές τις 41 από τις θέσεις αυτές, τα βιβλία του Λούθηρου, που είχαν μεγάλη απήχηση στη Γερμανία κάηκαν, ενώ ο ίδιος, αρνούμενος να αποκηρύξει δημόσια τις απόψεις του, αφορίστηκε ως αιρετικός στις 3 Γενάρη 1521.
Τον Ιούνη του 1524 ξέσπασε ο «Πόλεμος των Χωρικών» στη Γερμανία, με βασικά αιτήματα την κατάργηση της δουλοπαροικίας, την ελάφρυνση των φορολογικών μέτρων και γενικά την αποτίναξη του ζυγού της άρχουσας τάξης και της Παπικής Εκκλησίας. Την ιστορία και τα διδάγματα για το προλεταριάτο από αυτή τη μεγάλη εξέγερση ανέλυσε έξοχα ο Φρίντριχ Ενγκελς στο έργο του «Ο Πόλεμος των Χωρικών στη Γερμανία».
Ο Λούθηρος τάχθηκε κατά του επαναστατικού κινήματος των χωρικών και, μάλιστα, με το τετρασέλιδο φυλλάδιό του «Κατά των ληστρικών και δολοφονικών ορδών των χωρικών», κάλεσε τους ευγενείς να καταστείλουν το επαναστατικό κίνημα, το οποίο πνίγηκε στο αίμα 130.000 χωρικών και του ηγέτη τους, Τόμας Μίντσερ, το Μάη του 1525.
1564
Πεθαίνει ο ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας, ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της Ιταλικής Αναγέννησης Μιχαήλ Άγγελος (Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni).
Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών, αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος δημιουργός της Αναγέννησης, το όνομα του οποίου είναι συνώνυμο με τη λέξη «αριστούργημα».
Γλύπτης από εσωτερική ανάγκη για έκφραση, ζωγράφος παρά τη θέλησή του, αρχιτέκτονας από προδιάθεση και ποιητής από ιδιοσυγκρασία, έθεσε τις βάσεις για τη μετέπειτα ευρωπαϊκή τέχνη, αφήνοντας πίσω του τεράστια κληρονομιά: Την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα, την ηρωική μορφή του Δαυίδ (γλυπτό), τα μεγαλειώδη έργα που κοσμούν το Βατικανό, πίνακες ζωγραφικής, αρχιτεκτονικές μελέτες κ.ά.
1754
Γεννιέται ο Αλέξανδρος Βόλτα, που ανακάλυψε το βολταϊκό τόξο, εφηύρε τη βολταϊκή στήλη και έγραψε σπουδαία έργα για τον ηλεκτρισμό.
1838
Γεννιέται ο Ερνστ Μαχ (Ernst Mach), αυστριακός φυσικός και φιλόσοφος, με σημαντικό έργο στην οπτική και τη μηχανική.
1861
Συνεδριάζει για πρώτη φορά η Βουλή της ενιαίας Ιταλίας.
Η ενοποίηση της Ιταλίας υπήρξε αποτέλεσμα της ανάπτυξης ενός αστικοδημοκρατικού κινήματος που ονομάστηκε «ριζορτζιμέντο» (ανόρθωση) και στρέφονταν ενάντια στους φεουδαρχικούς-απολυταρχικούς θεσμούς επιδιώκοντας τη συγκρότηση ενός ενιαίου αστικού έθνους-κράτους.
1873
Εκτελείται δι’ απαγχονισμού στη Σόφια από τις οθωμανικές αρχές, ο επαναστάτης και εθνικός ήρωας της Βουλγαρίας Βασίλ Λέφσκι (το πραγματικό του όνομα ήταν Βασίλ Ιβάνο Κούντσεφ).
Ονομάστηκε «Απόστολος της Ελευθερίας», ιδεολογικοποίησε και έκανε στρατηγικό ένα επαναστατικό κίνημα για την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από την Οθωμανική κυριαρχία. Με την ίδρυση της Εσωτερικής Επαναστατικής Οργάνωσης προσπάθησε να υποκινήσει μια πανεθνική εξέγερση μέσα από ένα δίκτυο μυστικών περιφερειακών επιτροπών.
Στα νεανικά του χρόνια έγινε Ορθόδοξος μοναχός πριν μεταναστεύσει για να ενταχθεί στις δύο Βουλγαρικές Λεγεώνες στη Σερβία και σε άλλες βουλγαρικές επαναστατικές ομάδες. Στο εξωτερικό απέκτησε το προσωνύμιο Λέφσκι, «Λιονταρίσιος». Αφού εργάστηκε ως δάσκαλος στα βουλγαρικά εδάφη, διέδωσε τις απόψεις του και ανέπτυξε την έννοια της επαναστατικής του οργάνωσης με βάση τη Βουλγαρία, μια καινοτόμο ιδέα που αντικατέστησε τη στρατηγική του παρελθόντος, που βασιζόταν στο εξωτερικό.
Στη Ρουμανία βοήθησε στην ίδρυση της Βουλγαρικής Κεντρικής Επαναστατικής Επιτροπής, που αποτελείτο από Βούλγαρους ομογενείς. Κατά τις περιοδείες του στη Βουλγαρία δημιούργησε ένα ευρύ δίκτυο επαναστατικών επιτροπών. Οι Οθωμανικές αρχές όμως τον συνέλαβαν σε ένα πανδοχείο κοντά στο Λόβετς και τον εκτέλεσαν δι’ απαγχονισμού στη Σόφια.
1883
Γεννιέται ο μεγάλος λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης.
Από πολύ νωρίς ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες. Το 1925 έως το 1929 ταξιδεύει στην ΕΣΣΔ, τη δεύτερη φορά με πρόσκληση της κυβέρνησης για τα δεκάχρονα της Επανάστασης. Εκεί θα γνωρίσει τον Μπαρμπίς, τον Ιστράτι και τον Γκόρκι. Με τον Ιστράτι θα ταξιδέψουν στη χώρα των Σοβιέτ. Ο Καζαντζάκης θα φέρει τον Ιστράτι στην Αθήνα για να τον γνωρίσει στο ελληνικό κοινό.
Στις 11 Γενάρη του 1928, ο Καζαντζάκης και ο Ιστράτι θα μιλήσουν σε μια μεγάλη συγκέντρωση στο θέατρο «Αλάμπρα» υπέρ της ΕΣΣΔ. Οι ομιλίες προκαλούν διαδήλωση και ο Καζαντζάκης με τον Γληνό απειλούνται με μήνυση ως διοργανωτές. Ο δε Ιστράτι απειλείται με απέλαση.
Τα ταξίδια στη Ρωσία εκδόθηκαν σε δύο τόμους. Μετά τον πόλεμο ο Καζαντζάκης έφυγε στην Αγγλία και κατόπιν στη Γαλλία, ενώ τη δεκαετία του 1950 τα έργα του δέχθηκαν την μήνιν της Εκκλησίας. Έργα του, ανάμεσα σε πολλά άλλα: «Ο Καπετάν Μιχάλης», «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», «Ο Τελευταίος Πειρασμός», «Αναφορά στον Γκρέκο», «Ασκητική», κ.α.
1896
Γεννιέται ο συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας Δημήτρης Μητρόπουλος. Ηταν από τους λίγους μουσικούς, που μπορούσαν να παίζουν πιάνο, διευθύνοντας ταυτόχρονα την ορχήστρα.
Ίσως ο μοναδικός που έπαιζε και, ταυτόχρονα, διηύθυνε τόσο δύσκολα έργα, όπως το «3ο Κοντσέρτο για πιάνο» του Προκόφιεφ, ερμηνεία που σήμανε και την απαρχή της λαμπρής διεθνούς πορείας του. Το ρεπερτόριό του υπήρξε ευρύτατο, ενώ σε πάνω από ογδόντα ανέρχονται τα έργα που παρουσίασε σε πρώτη εκτέλεση. Ανάμεσά τους, συνθέσεις των Χίντεμιτ, Μπάρμπερ, Γκουλντ, Κόπλαντ, Κρένεκ, Καλομοίρη, Σκαλκώτα, Πετρίδη, Σισιλιάνου κ.ά. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή του στην καθιέρωση του Μάλερ, σε Αμερική και Ευρώπη, καθώς υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους μεγάλους ερμηνευτές του έργου του συνθέτη.
Η φήμη του τον φέρνει το 1936 στην Αμερική, στο πόντιουμ της Συμφωνικής της Βοστόνης. Η μεγάλη επιτυχία τον οδηγεί το 1938 στη θέση του μόνιμου μαέστρου της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης, όπου παρέμεινε έως το 1949, αναδεικνύοντάς τη ως μια από τις καλύτερες αμερικανικές ορχήστρες. Παράλληλα, εμφανίζεται με πολλές άλλες μεγάλες ορχήστρες των ΗΠΑ. Στις 18/3/1949 διηύθυνε την τελευταία συναυλία του με τη Συμφωνική της Μινεάπολης. Ηδη, το FBI είχε ανοίξει φάκελο για τον μαέστρο, ο οποίος συχνά αναφερόταν με θερμά σχόλια στα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης και στον αγώνα της ν’ ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο των λαών της. Παράλληλα, με τις απόψεις του για την ιδεολογία της αισθητικής στη Σοβιετική Ενωση, ο Δημήτρης Μητρόπουλος κατέκρινε την ανάμειξη των ΗΠΑ στον ελληνικό εμφύλιο, ενώ πρόσαπτε και έλλειμμα μουσικής παιδείας σε όσους αρνούνταν να ακούσουν τους σύγχρονους συνθέτες. Επιπλέον, το FBI είχε αρχίσει να ερευνά τις εκτός σκηνής δραστηριότητες του μαέστρου, πίσω από τον οποίο άρχισε να υψώνεται η σκιά του γερουσιαστή Μακάρθι.
Αξίζει να αναφέρουμε τις εντυπώσεις του από το ταξίδι που πραγματοποίησε στην ΕΣΣΔ, μετά από πρόσκληση των Σοβιετικών μουσικών οργανώσεων, το 1934.
«Αν θα με ρωτήσετε πού θα προτιμούσα να εργάζομαι σαν καλλιτέχνης μουσικός, σας λέω απερίφραστα: Χίλιες φορές στη Ρωσία. Πρόκειται για ένα φαινόμενο ομαδικής καλλιτεχνικής ανόδου ενός λαού που θεωρούνταν ίσαμε προχθές μισοπολιτισμένος και κατάλληλος μόνο για βούρδουλα».
Και στην ερώτηση για το ποια είναι η πρώτη εντύπωση που αποκόμισε από τη νεαρή τότε ΕΣΣΔ, αναφέρει τα παρακάτω:
«…Πλήθος εργάτες, απλά ντυμένοι, με ύφος γελαστό και ανέγνοιαστο. Είναι αυτό το ίδιο το κοινό που ‘χει τη δίψα για το θέατρο και τη μάθηση. Μόλις πέρασα μερικές μέρες μέσα σ’ αυτό τον κόσμο άρχισα να νιώθω πως αυτή η μάζα κρύβει μέσα της πολλά μυστικά και γίνεται από μέρα σε μέρα πιο ενδιαφέρουσα. Μου ‘χε φύγει η πρώτη εντύπωση της οπτικής αντίθεσης Μόντε Κάρλο και Πλατείας του Σταθμού της Μόσχας. Στη Μόσχα έπαιξα σε τρία Κοντσέρτα ως διευθυντής και ως πιανίστας σε κλασική ρωσική και δική μου μουσική. Στο Λένινγκραντ έπαιξα κλασική και νέα σοβιετική μουσική με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι αρκετά ανώτεροι από πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες της Ευρώπης (…) Το ενδιαφέρον των εργατών για την τέχνη, το θέατρο, τον κινηματογράφο είναι ανεπτυγμένο περισσότερο από όλες τις χώρες. Το θέατρο και οι κινηματογράφοι είναι γεμάτοι κάθε βράδυ. Το κράτος ενδιαφέρεται, μπορεί να ειπεί, εξ ίσου για την κατασκευή ενός εργοστασίου με την ανύψωση του καλλιτεχνικού επιπέδου του κόσμου (…) Οι ορχήστρες και οι θίασοι κατεβαίνουν στα εργοστάσια και παίζουν από τις 2-4, οι δε εργάτες παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως θέατρο».
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι είδαμε στη Σοβιετική Ένωση – Αναμνήσεις – Εντυπώσεις», εκδ. «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», 1968, σελ. 68 – 69).
Άφησε την τελευταία του πνοή, μετά από καρδιακή προσβολή, στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, διευθύνοντας την Τρίτη Συμφωνία του Γκούσταβ Μάλερ. Ήταν η τελευταία πράξη μιας δημιουργικής ζωής απόλυτα δοσμένης στη μουσική, την οποία υπηρέτησε εξαντλητικά και μέχρι τέλους με απίστευτο πάθος, διευθύνοντας πάνω από 2.000 συναυλίες, τις περισσότερες χωρίς χρήση μπαγκέτας.
1906
Γεννιέται ο αυστριακός παιδίατρος Χανς Άσπεργκερ (Hans Asperger).
Το όνομά του δόθηκε στο Σύνδρομο Άσπεργκερ (αυτιστική ψυχοπάθεια). Εξέδωσε περισσότερα από 300 βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία αφορούν τον αυτισμό στα παιδιά.
1909
Γεννιέται η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Στη διάρκεια της Κατοχής, μαζί με άλλες σπουδαίες αγωνίστριες – όπως την Μέλπω Αξιώτη, την Λιούντα Μάντακα, την Μ. Μαστρακά – δημοσιογραφούσε στα παράνομα ΕΑΜικά έντυπα και μετά την απελευθέρωση, για ένα διάστημα, στα χρόνια 1946-1947, δημοσιογραφούσε στο «Ριζοσπάστη».
Αργότερα, όταν εκδόθηκε η εφημερίδα «Αυγή», συνεργάστηκε με άρθρα και χρονογραφήματα. Επίσης, δημοσίευσε ποικίλα θέματα στο περιοδικό «Επιθεώρηση της Τέχνης». «Για μένα συγγραφέας είναι ο πρώτος σύμμαχος του λαού», έλεγε η Δ. Σωτηρίου στο «Ρ», σημειώνοντας πως «λογοτεχνία είναι να υπηρετείς την ιστορία και τη ζωή. Να βάλεις να κατοικήσει μέσα στο βιβλίο η ζωή».
1925
Η Εκτελεστική Επιτροπή του ΚΚΕ με απόφασή της εκθέτει τους κινδύνους που δημιουργούνται με τη συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, τονίζοντας πως η αστική τάξη προετοιμάζει το έδαφος «για μια στρατοκρατική δικτατορία Κονδύλη – Πάγκαλου» και καλώντας τους εργαζομένους να αγωνισθούν για την απόκρουση αυτού του κινδύνου.
1926
Η παγκαλική δικτατορία (24/7/1925 – 22/8/1926) προβαίνει στη σύσταση εκτάκτων στρατοδικείων για την καταδίωξη των αντιπάλων της και κυρίως των κομμουνιστών.
Με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας δικάστηκαν κατόπιν πολλά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ (όπως ο Πουλιόπουλος, ο Μάξιμος, ο Σκλάβος, ο Μοναστηριώτης, ο Νικολινάκος, ο Φίτσος, κ.ά.). Στις δίκες οι κατηγορούμενοι ανέτρεψαν με τα επιχειρήματά τους τις συκοφαντικές κατηγορίες και υπερασπίστηκαν σθεναρά τις αρχές και την πολιτική του ΚΚΕ.
1932
Γεννιέται στην Τσεχοσλοβακία ο σκηνοθέτης Ζαν Τόμας Φόρμαν, που έμεινε γνωστός ως Μίλος Φόρμαν (Miloš Forman).
Έχει βάλει την υπογραφή του σε μεγάλες ταινίες, όπως «Στη Φωλιά του Κούκου» (1975) και «Αμαντέους» (1984), για τις οποίες τιμήθηκε και με το Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη.
Το 1968 μετανάστευσε στις ΗΠΑ και πήρε ξεκάθαρη θέση ενάντια στο σοσιαλισμό.
1933
Γεννιέται ο Άγγλος ποδοσφαιριστής και προπονητής Μπόμπι Ρόμπσον (Robert William «Bobby» Robson).
Ήταν μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες των αγγλικών γηπέδων όλων των εποχών αλλά και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Από το 1991 ο Ρόμπσον αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας εξαιτίας του καρκίνου, ενώ τον Αύγουστο του 2008 παραδέχτηκε ότι δεν μπορεί να βγει νικητής στη μάχη με τον καρκίνο στους πνεύμονες.
«Η κατάστασή μου χαρακτηρίζεται στατική και δεν έχει αλλάξει από την τελευταία χημειοθεραπεία μου… Πρόκειται να πεθάνω αργά ή γρήγορα. Όμως, όλοι πρέπει να φύγουν κάποια στιγμή και εγώ απόλαυσα κάθε λεπτό της ζωής μου», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.
Ο άνθρωπος που θεωρούνταν ήρωας στο Νιούκαστλ, έκανε την τελευταία δημόσια εμφάνισή του λίγες μέρες πριν το θάνατό του στο «Σεντ Τζέιμσις Παρκ», όπου 33.000 οπαδοί των «Ανθρακωρύχων» (ήταν στον πάγκο της ομάδας από το 1999 μέχρι το 2004) παρακολούθησαν έναν φιλανθρωπικό αγώνα προκειμένου να μαζευτούν χρήματα για το «Ιδρυμα Μπόμπι Ρόμπσον», το δημιούργημά του στον πόλεμο κατά του καρκίνου.
Μάλιστα, ένας από τους ξεχωριστούς προσκεκλημένους σε αυτό το φιλικό ήταν και ο Πολ Γκασκόιν (έδωσαν επίσης το «παρών» ο Αλαν Σίρερ, ο Πίτερ Σίλτον, καθώς και πολλά μέλη από την Εθνική Αγγλίας του 1990).
Ο Ρόμπσον πραγματοποίησε το ντεμπούτο του ως παίκτης το 1950 για λογαριασμό της Φούλαμ, ενώ έπαιξε επίσης για τη Γουέστ Μπρόμιτς Αλμπιον και την Εθνική Αγγλίας (20 συμμετοχές με τα «λιοντάρια»), ωστόσο έγινε ευρέως γνωστός με τη σπουδαία προπονητική καριέρα του. Πέρασε από τον πάγκο των Φούλαμ, Ιπσουιτς, Αϊντχόφεν, Σπόρτινγκ Λισαβόνας, Πόρτο, Μπαρτσελόνα και Νιούκαστλ.
Αναμφισβήτητα, από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του ήταν η τρίτη θέση στην οποία οδήγησε την Εθνική Αγγλίας στο Μουντιάλ του 1990, η σπουδαία καριέρα στην Ίπσουιτς που κράτησε από το 1969 έως το 1982 όπου δημιούργησε μία εξαιρετική ομάδα, η οποία τερμάτισε δύο φορές στη δεύτερη θέση, κατέκτησε το κύπελλο Αγγλίας το 1978 και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1981. Το 1997 αναδείχθηκε καλύτερος προπονητής της Ευρώπης.
1948
Ξεκινά η πορεία των 1.000 αόπλων της Ρούμελης (μία ταξιαρχία) προς τη Μακεδονία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των εφεδρειών του Δημοκρατικού Στρατού.
Σε μια ηρωική πορεία που κράτησε 42 ολόκληρες μέρες, οι άοπλοι αγωνιστές ήρθαν αντιμέτωποι, εκτός από τις κακουχίες, με τις ενέδρες και τις επιθέσεις του κυβερνητικού στρατού. Πολλοί από αυτούς θα χάσουν τη ζωή τους σε αυτή την υπερπροσπάθεια.
1952
Η ελληνική Βουλή ψηφίζει την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ.
1957
Συνέρχεται στη Ρουμανία η 7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ (18-24/2/1957), κατά την οποία καθαιρέθηκε ο Νίκος Ζαχαριάδης από μέλος της ΚΕ ενώ διαγράφτηκε και από μέλος του ΚΚΕ. Αποφασίζεται η διερεύνηση όλης της ζωής του ως υπόπτου για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό. Επανέφερε σε βάρος του το ατιμωτικό – συκοφαντικό στίγμα του πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις, που ο Μ. Βαφειάδης είχε εκτοξεύσει από το 1948 και που το εξέταζε η ηγεσία του ΚΚΣΕ. Η 6η και η 7η Ολομέλεια αποτέλεσαν απλώς τις τελευταίες πράξεις ενός δράματος που χρονολογούνταν τουλάχιστον από το 1945, δηλαδή πάνω από μια δεκαετία πριν από τις εξελίξεις του 1956 και του 1957.
1965
Η Γκάμπια αποκτά την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο.
1967
Πεθαίνει ο φυσικός και μεγάλος ερευνητής της ατομικής ενέργειας, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ (Julius Robert Oppenheimer). Ήταν ο επικεφαλής του «Σχεδίου Μανχάταν», βάση του οποίου κατασκευάστηκε η ατομική βόμβα. Ενώ υποστήριξε τη χρήση της που είχε ως αποτέλεσμα τα μεγαλύτερα πολεμικά εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία (Χιροσίμα και Ναγκασάκι), αναθεώρησε τις απόψεις του με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.
Έγινε επικεφαλής σύμβουλος στη νεοσύστατη Επιτροπή Ατομικής Ενεργείας των Ηνωμένων Πολιτειών και χρησιμοποίησε τη θέση του για να ασκήσει πιέσεις για τον διεθνή έλεγχο της πυρηνικής ενέργειας και την αποτροπή της διάδοσης των πυρηνικών όπλων και της κούρσας εξοπλισμών με τη Σοβιετική Ένωση. Τη μακαρθική περίοδο μπήκε στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου «Ερυθρού Τρόμου», κρίθηκε «ακατάλληλος να υπηρετήσει τη χώρα», σύρθηκε σε δίκη -με πολύ μεγάλη δημοσιότητα- για τις φιλειρηνικές απόψεις.
1976
Συνέρχεται στο γήπεδο του Σπόρτινγκ της Αθήνας το Α’ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ), οι εργασίες του οποίου ολοκληρώθηκαν στις 22/2.
Το Συνέδριο εκτίμησε την πλούσια 8χρονη δράση της ΚΝΕ, επεξεργάστηκε και ενέκρινε απόφαση για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και Προγραμματική Διακήρυξη προς την Ελληνική νεολαία, πήρε μια σειρά αποφάσεις γύρω από τα καθήκοντα της ΚΝΕ στη δοσμένη περίοδο (στον οργανωτικό τομέα, τη μαζική δουλειά, τον πολιτισμό, κ.α.), ενώ ψήφισε και το καινούργιο Καταστατικό της οργάνωσης.
Με την λήξη του Α’ Συνεδρίου συνήλθε η Α’ Σύνοδος του νεοεκλεγέντος Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, το οποίο ανέδειξε Γραμματέα του τον Δημήτρη Γόντικα.
2004
Πεθαίνει η ηθοποιός Δέσπω Διαμαντίδου. Γεννήθηκε από καλλιεργημένους γονείς, ρωσικής καταγωγής. Έβγαλε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής. Θυμόταν ότι έγινε «πρωταθλήτρια Ελλάδος, παιδικής κατηγορίας», με τη βοήθεια του Εβραίου δασκάλου της στη Γυμναστική, τον οποίο έκαψαν οι ναζί στους φούρνους του Νταχάου.
Έγινε ηθοποιός, όχι μόνο γιατί η μητέρα της αγαπούσε το θέατρο και δεν έχανε καμιά παράσταση, αλλά και γιατί υπήρχε ελευθερία στην οικογένειά της.
Μετά τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου έπαιξε (1942) στο Χορό της ευριπίδειας «Μήδειας». O πρώτος σημαντικός ρόλος της ήταν η «λαίδη Καρολίνα» στο έργο του Τζέιμς Μπάρι «Δε φταίει το αστέρι μας», στο «Θέατρο Τέχνης», σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους (Μουσούρη, Κ. Ανδρεάδη, Μανωλίδου – Αρώνη, Δ. Χορν). Από το 1946 έως το 1950 ήταν βασικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου και το 1949 η κορυφαία του Χορού στην αισχυλική «Ορέστεια», που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη.
Με το Εθνικό ξανασυνεργάστηκε από το 1954 -1963, παίζοντας, μεταξύ άλλων, την κορυφαία στην «Εκάβη», στον τσεχοφικό «Γλάρο», στις αριστοφανικές «Εκκλησιάζουσες» (στο ρόλο του Κήρυκα).
Η πρώτη της ταινία ήταν «Τα παιδιά της Αθήνας» (1947). Η μεγάλη της υποκριτική επιτυχία (αρχικά θεατρική, έπειτα κινηματογραφική) ήταν «Τα κόκκινα φανάρια». Η διεθνής κινηματογραφική καριέρα της ξεκίνησε στη δεκαετία του ’60. Το 1965 εμφανίζεται στην ταινία «No, my Jonson», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου και παραγωγή του Ελληνοαμερικάνου Τζέιμς Πάρις.
Λόγω της δικτατορίας το 1967 έφυγε για τις HΠA, όπου ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση και όπου παρέμεινε μέχρι τη μεταπολίτευση. H διαμονή της στις ΗΠΑ συνοδεύτηκε με παραπέρα καλλιτεχνική εξέλιξή της, πλάι στους αδελφικούς φίλους της Μελίνα Μερκούρη (από τα νιάτα τους ήταν στενές φίλες) και Ζυλ Ντασσέν. Πλάι στην Μελίνα Μερκούρη πρωταγωνίστησε στο έργο του Ζυλ Ντασσέν «Ιλια Ντάρλινγκ», το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο θέατρο «Μαρκ Χέλιντζερ» του Μπρόντγουεϊ. Επρόκειτο για θεατρική διασκευή της ταινίας του Ντασσέν «Ποτέ την Κυριακή», ταινία – σταθμό στην καριέρα της Δέσπως Διαμαντίδου.
Μεγάλος σταθμός στη θεατρική της πορεία ήταν ο ρόλος της φράου Φράιντερ στο «Καμπαρέ», όταν αντικατέστησε την κορυφαία μαθήτρια, ηθοποιό – τραγουδίστρια έργων του Μπρεχτ, Λότε Λένια. Την ίδια περίοδο έπαιξε τη μητέρα του Γούντι Άλεν στην ταινία του «Ειρηνοποιός». Στα «Μαύρα τριαντάφυλλα για τη νύφη», σε σκηνοθεσία Χαλ Πρινς, ξεχώρισε ερμηνευτικά, όπως και στην «Υπόσχεση την αυγή με φόντο το Παρίσι» του Ζυλ Ντασσέν. Επίσης, έπαιξε στους «Καβαλάρηδες» του Φρανκεχάιμερ, που γυρίστηκε στην Ισπανία. Το 1991 πήρε το κρατικό βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου. Στο ενεργητικό της είχε περισσότερες από 40 ταινίες. Η τελευταία ταινία της, για την οποία απέσπασε τιμητική μνεία, ήταν η μικρού μήκους «Skipper Straad» της Ειρήνης Βαχλιώτη.
2009
Αρχίζει τις εργασίες του το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ (18-22/2/2009), το οποίο, μεταξύ άλλων συζήτησε και ενέκρινε τις «Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ – Η αντίληψη του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό».
