1676
Ο Δανός αστρονόμος Όλε Ρέμερ παρουσιάζει τις πρώτες ποσοτικές μετρήσεις της ταχύτητας του φωτός.
1694
Γεννιέται ο κορυφαίος Γάλλος συγγραφέας και διανοούμενος της Αναγέννησης Βολτέρος (φιλολογικό ψευδώνυμο του Φρανσουά Μαρί Αρουέ). Ο Βολτέρος ήταν πολέμιος του απολυταρχισμού.
Οι απόψεις του για την ελευθερία της σκέψης – την ισότητα, τη δουλεία, τους πολέμους, γίνανε οι βασικές αρχές της νέας κοινωνίας. Έδωσε το μέτρο της ελευθερίας του ατόμου – μέσα στο αστικό δημοκρατικό πολίτευμα.
1695
Πεθαίνει ο Άγγλος συνθέτης και οργανίστας της εποχής του Μπαρόκ Χένρυ Πέρσελ (Henry Purcell).
Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Άγγλους συνθέτες.
1783
Ο Ζαν-Φρανσουά Πιλάτρ ντε Ροζιέ (Jean-François Pilâtre de Rozier) και ο Φρανσουά Λοράν (François Laurent le Vieux d’Arlandes), Μαρκήσιος του Αρλάντ, πραγματοποιούν την πρώτη ελεύθερη πτήση με αερόστατο θερμού αέρα στο Παρίσι.
1811
Πεθαίνει ο Γερμανός δραματουργός και ποιητής της ρομαντικής σχολής Χάινριχ φον Κλάιστ ((Bernd Heinrich Wilhelm von Kleist).
Τα γνωστότερα έργα του είναι τα θεατρικά «Das Käthchen von Heilbronn», «The Broken Jug», «Amphitryon», «Penthesilea» και τα μυθιστορήματα «Michael Kohlhaas» και «The Marquise of O».
1831
Οι υφαντεργάτες της Λυών της Γαλλίας ξεσηκώνονται διεκδικώντας σταθερούς μισθούς (κάτι που οι εργοδότες αρνούνταν επικαλούμενοι τις αρχές της Γαλλικής –αστικής- επανάστασης και την ελευθερία της αγοράς). Οι εργάτες έστησαν οδοφράγματα και οπλίστηκαν. Εναντίον τους κινήθηκε η εθνοφρουρά.
Καθώς όμως πολλά μέλη της είχαν εργατική καταγωγή, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αρνήθηκαν να ανοίξουν πυρ κατά των απεργών ή ακόμα ενώθηκαν μαζί τους. Τελικά η κυβέρνηση αναγκάστηκε να επιστρατεύσει 20.000 στρατιώτες εναντίον τους, καταστέλλοντας την εξέγερση. Οι νεκροί και τραυματίες έφτασαν τους 600.
1877
Ο Αμερικανός εφευρέτης Τόμας Έντισον (Thomas Edison) παρουσιάζει την «Ομιλούσα Μηχανή», τον πρώτο φωνόγραφο στην ιστορία.
1878
Ξεκινά ο δεύτερος Βρετανοαφγανικός πόλεμος, που διήρκεσε σχεδόν 2 χρόνια και έληξε με νίκη του βρετανικού ιμπεριαλισμού.
1902
Γεννιέται ο Πολωνικής καταγωγής Αμερικανός συγγραφέας Άιζακ Μπασέβις Σίνγκερ (Isaac Bashevis Singer -βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1978). Γνωστά του έργα είναι τα «Σκιές στον ποταμό Χάντσον και Σκλάβοι», «Μια ερωτική ιστορία», «Ο τελευταίος δαίμονας και άλλα διηγήματα», «Ένας φίλος του Κάφκα και άλλες ιστορίες» κ.ά.
1915
Γαλλοβρετανικός στόλος καταλαμβάνει τη Μήλο σε μια προσπάθεια να εκβιάσει την είσοδο της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό της Αντάντ.
1916
Νάρκες από γερμανικό υποβρύχιο βυθίζουν το πλωτό νοσοκομείο «Βρετανικός», το μεγαλύτερο πλοίο που χάθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
1927
Γεννιέται η ηθοποιός Άννα Συνοδινού. Ήταν το όγδοο παιδί της οικογένειας. Σε συνέντευξή της στον «Ρ» μιλούσε με αγάπη για την οικογένειά της: «Ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια, οκτώ παιδιά, με γονείς και παππούδες, όπως ήταν κάποτε όλη η γερή δομή της ελληνικής κοινωνίας. Ήμασταν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Είχαμε σκέπη. Αισθανόμασταν ότι είχαμε προστασία, είχαμε άγγελο, δε μας κορόιδευε κανένας. Ζούσαμε με τα ελάχιστα και ωστόσο σπουδάσαμε. Η οικογένειά μου έβγαλε τρεις καλλιτέχνες, τον Δήμο Συνοδινό, ζωγράφο, τον Νίκο Συνοδινό, λυρικό μουσικό καλλιτέχνη κι εμένα. Οι αδελφές μου ήταν αριστοτέχνισσες της ραπτικής και του κεντήματος. Ο αδελφός μου, ο Μιχάλης, εργαζόταν στις εφημερίδες, ήταν λινοτύπης, εξορίστηκε στη Γυάρο, οι αδελφές μου φυλακίστηκαν. Υποφέραμε πολλά κι όμως είχαμε πίστη κι αυτή μας η πίστη μάς έκανε υπεύθυνα άτομα».
Σπούδασε στην Αθήνα έως το Γυμνάσιο και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Αρίστευσε. Σπούδασε μπαλέτο και μουσική. Είχε διδασκάλους τους Ροντήρη, Τερζάκη, Μελά, Καρθαίο, Μυράτ, Χορν, Μαρίκα Κοτοπούλη. Διέπρεψε τόσο στο κλασικό όσο και στο σύγχρονο δραματολόγιο, ερμηνεύοντας 17 ηρωίδες σε τραγωδίες, κωμωδίες και απειράριθμους χαρακτήρες σε δράματα και κωμωδίες Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Έλαβε μέρος σε περιοδείες στο εξωτερικό, ενώ συμμετείχε σε πρωτοποριακά γεγονότα: Στην ίδρυση του πρώτου θεάτρου κήπου, στο πρώτο κυκλικό θέατρο στην Ελλάδα και δημιούργησε το πρώτο θέατρο βράχων: το Θέατρο Λυκαβηττού.
Δίδαξε στις Σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη και στην Καλλιτεχνική Εταιρεία Αθηνών. Έλαβε μέρος σε ξένες και ελληνικές ταινίες και σειρές, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές τηλεόρασης και ραδιοφώνου. Τιμήθηκε με παράσημα Ευποιίας και τον Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας. Παράσημα Ιπποτών Δανίας, Ιταλίας, Γαλλίας, Λιβάνου, Έπαθλο Πιραντέλλο και δύο φορές το Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη και το μετάλλιο της πόλεως των Αθηνών.
Κι όμως. Σε συνέντευξη που είχε δώσει στον «Ρ» υπογράμμιζε ότι η Τέχνη δεν ήταν για εκείνη πάνω από τις αξίες της. «Μπορώ να ζήσω κάνοντας οποιαδήποτε εργασία για να κερδίσω τα προς το ζην», είχε πει. «Δε λέω πεθαίνω χωρίς θέατρο. (…) Το σωστό είναι να κάνεις κάτι το οποίο να είναι καθαρό και παραγωγικό και να μην σε μπλοκάρουν οι δεσμεύσεις. Να πεις ότι: από την ώρα που καλούμαι να κάνω μια υποχώρηση για να κάνω θέατρο, δε θα το κάνω. Θα προτιμήσω να εξασφαλίσω τα προς το ζην με κάποιον άλλο τρόπο».
Στη δικτατορία (1967-1972) διακόπτει, διαμαρτυρόμενη, τις θεατρικές της δραστηριότητες και μετέχει στην αντίσταση. Κατασχέθηκαν το θέατρό της στο Λυκαβηττό και το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία στο εξωτερικό. Κατά το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της Γιώργου Μαρινάκη, παλαιού πρωταθλητή. Το 1975 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με τη ΝΔ. Το 1977 γίνεται υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών. Παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα το 1989 και από το 1990 δεν μετείχε πλέον της πολιτικής ζωής.
Η Άννα Συνοδινού μιλούσε πάντα με νεανικό παλμό. Στον «Ρ» δήλωνε: «Αγωνίζομαι αυτή τη στιγμή με σύνεση. Το ανήσυχο πνεύμα και η επαναστατικότητα ενός ανθρώπου μπορεί να εκπορεύεται από έναν εγωκεντρισμό ή μια φιλοδοξία. Η δική μου επαναστατικότητα συνδέεται περισσότερο με την αίσθηση της καλλιέργειας και της μόρφωσης, η οποία ξεκινάει από μια παιδεία που έλαβα από το σχολειό μου και τους γονείς μου και συνδέεται με την υποχρέωση να υπηρετείς την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία».
1927
Δεκάδες απεργοί ανθρακωρύχοι στο Κολοράντο δολοφονούνται μετά από επίθεση αστυνομικών και μίσθερνων οργάνων των μεγαλοϊδιοκτητών των ορυχείων με πολυβόλα. Η δολοφονική επίθεση έμεινε στην ιστορία ως «η σφαγή των ανθρακωρύχων του Κολουμπάιν».
1931
Ψηφίζεται ο «Χάρτης του Ουέστμινστερ» για την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στις κτήσεις της και την ίδρυση της Βρετανικής Κοινοπολιτείας των Εθνών.
1939
Συλλαμβάνεται ο Γιώργης Σιάντος, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ. Με το χτύπημα αυτό, η δικτατορία Μεταξά πετυχαίνει να ολοκληρώσει τη σύλληψη όλων σχεδόν των μελών της ΚΕ του ΚΚΕ, που είχαν εκλεγεί στο 6ο Συνέδριο.
Σχηματίζεται Κεντρική Επιτροπή από τους Δημήτρη Παπαγιάννη, Χρήστο Κτιστάκη, Χρήστο Κανάκη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ, που συνεχίζει τη δράση της μέχρι τους πρώτους μήνες της Κατοχής (1941) και είναι γνωστή ως η «παλιά Κεντρική Επιτροπή».
1946
Με απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αποκρούεται η συκοφαντία πως ο ένοπλος λαϊκός αγώνας «υποκινείται από τα έξω».
1953
Γεννιέται ο Γιάννης Παθιακάκης, ήταν προπονητής και πρώην ποδοσφαιριστής.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως παίκτης στον ΑΟ Μελισσίων συνεχίζοντας σε Κόρινθο, Απόλλωνα, ΠΑΟΚ, Εθνικό και Πανιώνιο με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 1979. Ως προπονητής κάθισε στους πάγκους των Απόλλωνα, Μεσολογγίου, Ναυπλίου, Εθνικού, Αθηναϊκού, Ακράτητου, ΑΕΚ.
1955
Κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα», με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη.
1969
Ο ηγέτης της Δημοκρατικής πλειοψηφίας στην αμερικανική Γερουσία, Μάικ Μάνσφιλντ, ζητά να γίνουν ανακρίσεις από ειδική επιτροπή του Κογκρέσου για την υπόθεση της ομαδικής σφαγής εκατοντάδων άοπλων Βιετναμέζων από Αμερικανούς στρατιώτες στο Μάι Λάι.
Τρεις μέρες αργότερα, παραπέμπεται σε δίκη ο υπολοχαγός Γουίλιαμ Κάλεϊ, ως υπεύθυνος της σφαγής.
1977
Το υπερηχητικό επιβατικό αεροπλάνο Concorde εκτελεί την παρθενική εμπορική πτήση του, από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη.
1979
Η αμερικανική πρεσβεία στο Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν δέχεται επίθεση από όχλο και πυρπολείται, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 6 άτομα.
1980
Ξεσπά θανατηφόρα πυρκαγιά σε ξενοδοχείο στη Νεβάδα. 85 άτομα σκοτώθηκαν και 627 τραυματίστηκαν στη χειρότερη καταστροφή στην ιστορία της Νεβάδα.
1998
Πεθαίνει ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. Γεννήθηκε στην Κυπαρισσία το 1920. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα Γράμματα μέσα από το περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων», το 1929. Στη διαδήλωση του 1935 στην Κυπαρισσία για τα «Σταφιδικά» συμπορεύτηκε με τους σταφιδοπαραγωγούς, κρατώντας το κόκκινο λάβαρο του ΚΚΕ, ενώ έγραψε και ποίημα αφιερωμένο στα γεγονότα αυτά.
Έλαβε μέρος στο Αλβανικό Έπος, ως αεροπόρος, ενώ στη διάρκεια της φασιστικής Κατοχής πάλεψε μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Πιάστηκε από συνεργάτες των Γερμανών και βασανίστηκε άγρια στα κολαστήρια της Γκεστάπο και των φυλακών Χατζηκώστα. Ελαβε μέρος στον Δεκέμβρη του 1944. Το καλοκαίρι του 1945, έγινε μέλος του ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε ποίημά του με τίτλο «Σήμερα έγινα σύντροφος». Τον Αύγουστο του 1945, και πάλι ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε το ποίημα «Χιροσίμα» με αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Στις 26 Μαΐου 1947 ο «Ριζοσπάστης» με αφορμή το θάνατο του Γιώργη Σιάντου δημοσίευσε το ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού «Στον τάφο του Γ. Σιάντου».
Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς, εξέδωσε 14 ποιητικές συλλογές, πέντε φιλοσοφικά κείμενα και το μυθιστόρημα «Οι Συλλέκται της Μονόχρα». Το 1953 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική του συλλογή «Κατά Σαδδουκαίων», όπου υπάρχει και το περίφημο «Η Διαθήκη μου», στην τελευταία στροφή του οποίου έγραφε: «Μην αμελήσετε/ πάρτε μαζί σας νερό./ Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».
Τα έργα του Μιχάλη Κατσαρού έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τους Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο και Αργύρη Κουνάδη.
2000
Πεθαίνει ο Τσέχος δρομέας Εμίλ Ζάτοπεκ, ο επονομαζόμενος και «άνθρωπος-ατμομηχανή», 4 φορές χρυσός ολυμπιονίκης.
2006
«Φεύγει» από τη ζωή ο ηθοποιός Ιάκωβος Ψαρράς. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε με ένα πολύ προοδευτικό έργο, το «Ο ανακριτής έρχεται» του Τζ. Πρίσλεϊ, από το θίασο του Αλέκου Αλεξανδράκη. Ακολούθησαν συνεργασίες του με σημαντικούς θιάσους (Μουσούρη, στο «Θέατρο Τέχνης» για αρκετά χρόνια, ΚΘΒΕ, Λαμπέτη, Διαμαντόπουλου – Αλκαίου, Μινωτή – Παξινού, τον «Ελεύθερο Θέατρο», Παπαμιχαήλ, Κούρκουλου, και πολλούς άλλους θιάσους, παίζοντας πρωταγωνιστώντας σε πολλούς ρόλους στο κλασικό και σύγχρονο ελληνικό και παγκόσμιο ρεπερτόριο. Από το 1976 μέχρι το 1997 υπήρξε στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου, στου οποίου τη Δραματική Σχολή δίδασκε από το 1983 μέχρι την ημέρα της αναχώρησής του για το νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, καθώς ήταν πολύ αγαπητός από όλους τους μαθητές του.
Ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών του «Άρματος Θεάτρου», του πρώτου εταιρικού θιάσου που δημιούργησε το 1964 η διοίκηση του ΣΕΗ. Συνδέθηκε με τον Βασίλη Ρώτα και συνεργάστηκε με το ΕΠΟΝίτικου απόηχου «Θεατρικό εργαστήρι» του Ρώτα. Παντρεύτηκε με την κόρη του Ρώτα, επίσης ηθοποιό, Μαρούλα Ρώτα, με την οποία απέκτησε μια κόρη, ενώ κόρη απέκτησε και από το γάμο του με την ηθοποιό Ηλιάνα Λαζαρίδου.
Ο Ιάκωβος Ψαρράς είχε στο ενεργητικό του περισσότερες από έντεκα ταινίες, πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στο τηλεοπτικό «Θέατρο της Δευτέρας» της ΕΡΤ, όπως και στο θέατρο στο ραδιόφωνο και πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Μια ακόμη αγάπη και δραστηριότητά του ήταν η ποιητική γραφή. Ποιήματά του δημοσίευσαν διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Επίσης ποιήματά του περιλήφθηκαν στην «Ποιητική Ανθολογία» του Ρένου Αποστολίδη, ενώ το 1978 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή του «Μνήμες».
2011
Ο 87χρονος Αργύρης Κουνάδης, ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς δημιουργούς, πεθαίνει στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου ζούσε από το 1959. Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, ο Αργύρης Κουνάδης σπούδασε μουσική στην Αθήνα. Μέλος της ΕΠΟΝ, το 1943, γράφει τη μουσική του πρώτου ύμνου της (σε στίχους Γ. Τσαπόγα) και συλλαμβάνεται για την αντιστασιακή του δράση.
Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, μαζί με τους Μ. Χατζιδάκι και Μ. Θεοδωράκη. Ήταν από τους πρώτους συνθέτες που ενδιαφέρθηκε για το ρεμπέτικο τραγούδι, το οποίο επηρέασε (μαζί με τους Στραβίνσκι και Μπάρτοκ) τα πρώτα του έργα της περιόδου 1949-57.
Έχοντας δίπλωμα πιάνου και σύνθεσης, συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία (1958), στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ (εκεί το 1972 εκλέχτηκε καθηγητής). Εμβαθύνοντας στο ατονικό, το δωδεκάφθογγο, το σειραϊκό και το αλεατορικό σύστημα, κατέληξε στη λιτότητα, δίνοντας πρωταρχικό ρόλο στο μελοποιημένο λόγο και το δραματικό στοιχείο.
Συνέθεσε όπερες, έργα για συμφωνική ορχήστρα (ανάμεσά τους το «Χορικόν» και τα «Ετεροφωνικά Ιδιόμελα») και έργα μουσικής δωματίου για μικρά σύνολα. Επίσης, έγραψε πολλά ελληνικά τραγούδια – στους κύκλους «Εν Αθήναις», «Το ταξίδι», κ.ά. – που ερμήνευσαν γνωστοί τραγουδιστές (Σ. Μπέλλου, Α. Καλογιάννης, Ελ. Βιτάλη κ.ά.) και αγαπήθηκαν.
Ανάμεσά τους, τα «Στην πλατεία Αβησσυνίας», «Όρτσα τα πανιά», «Δεν περισσεύει υπομονή». Το τελευταίο, σε στίχους Β. Γκούφα, σφραγίστηκε από την ερμηνεία της Σ. Μπέλλου: «Πέντε δεκάρες το ψωμί/ δεν περισσεύει υπομονή/ πίκρα κομπόδεμα κρατώ/ το ‘χω στα στήθια φυλαχτό…».
