1782
Γεννιέται σε μια σπηλιά κοντά στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας, ο «μπάσταρδος γιος της καλογριάς» (του έμεινε η προσωνυμία γιατί η μητέρα του Ζωή Διμισκή, μετά τον θάνατο του συζύγου της Ιωάννη Μαυρομματιώτη έγινε καλόγρια) Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε κυνηγημένος κι εγκαταλειμμένος στο Μαυρομμάτι και στη Γράλιστα. Στα δεκαπέντε του βγήκε στο βουνό. Νεαρός έπεσε στα χέρια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, ενώ στα 23 του βγήκε Κλέφτης στο βουνό δίπλα στον θρυλικό Κατσαντώνη.
Μετά τη διάλυση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου (31 Δεκέμβρη 1822) ανάγκασε μέρος του στρατού του Ομέρ Βρυώνη και του Κιουταχή να οπισθοχωρήσει προς το Αγρίνιο. Η φυματίωση από την οποία υπέφερε τον ανάγκασε να πάει στην Ιθάκη όπου οι γιατροί του έδωσαν λίγες ελπίδες ζωής.

Όταν επέστρεψε στο Μεσολόγγι και ζήτησε την αρχηγία των ελληνικών όπλων στα Άγραφα, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος τον κατηγόρησε για προδότη! Τελικά η κυβέρνηση του αναγνώρισε όλους τους βαθμούς και τα αξιώματά του αφού ο Καραϊσκάκης κατέφυγε στο Ναύπλιο.
Το τραγικό τέλος του ήρθε στο σημερινό Νέο Φάληρο και ενώ αρχιστράτηγος του Αγώνα ήταν ο Άγγλος Τσορτς. Στις 22 Απρίλη 1827 σε μια μικροσυμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, μια σφαίρα πολύ ύποπτης προέλευσης, τον χτύπησε θανάσιμα και πέθανε την επόμενη 23 Απρίλη.

Ο θάνατός του συγκλόνισε τους αγωνιστές και ιδιαίτερα το στράτευμα που ήταν αναγκασμένο να υπακούει στους Άγγλους Τσορτς και Κόχραν. Η συμφορά μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη ολοκληρώθηκε με την πανωλεθρία στη μάχη του Ανάλατου στις 24 Απρίλη και τον περιορισμό της Επανάστασης στο Μοριά, γεγονός που εξυπηρετούσε απόλυτα τα μακροπρόθεσμα σχέδια των Άγγλων.
1783
Γεννιέται ο Γάλλος συγγραφέας Μαρί Ανρί Μπέιλ (Marie-Henri Beyle) γνωστός ως Στεντάλ (Stendhal). Τα πιο γνωστά του έργα είναι τα μυθιστορήματα «Το Κόκκινο και το Μαύρο» και «Το μοναστήρι της Πάρμας».

1832
Γεννιέται στο Παρίσι ο μεγάλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Εντουάρ Μανέ (Édouard Manet).

Γόνος μεγαλοαστικής οικογενείας θα έρθει σε επαφή με τις τέχνες σε μικρή ηλικία. Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να σπουδάσει, το 1848 θα μπαρκάρει για το Ρίο ντε Τζανέιρο. Οι εκεί εμπειρίες του θα επηρεάσουν αρκετά έργα του.

Το 1849 επιστρέφει και αποφασίζει να γίνει ζωγράφος. Αφού μαθητεύσει για έξι χρόνια δίπλα στον Τομά Κουτούρ, θα εκθέσει έργα του στο Σαλόν του Παρισίου, όπου το 1859 και το 1863 (με τον πίνακα «Πρόγευμα στη χλόη») τα οποία απορρίπτονται για λόγους ηθικής. Το ίδιο θα επαναληφθεί και δυο χρόνια αργότερα με την «Ολυμπία» που προκαλεί μεγάλο σκάνδαλο λόγω του γυμνού.

Ο Μανέ συνεχίζει να εκθέτει πίνακες και η φήμη του μεγαλώνει, ιδιαίτερα στους νέους. Τον πλησιάζουν εκπρόσωποι του ιμπρεσιονισμού, όπως ο Ρενουάρ, ο Ντεγκά και ο Μονέ που τον επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Ταυτόχρονα, υπήρξε ενδιαφέρον προς το πρόσωπό του και από τον χώρο της λογοτεχνίας από ονόματα όπως του Μπωντλαίρ, του Ζολά και του Μαλαρμέ (για του δυο τελευταίους φιλοτέχνησε και πορτρέτα). Το 1870 συμμετέχει στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο και το 1881 παίρνει το Μετάλλιο της Τιμής.

Χαρακτηριστικά είναι τα πορτρέτα του όπως και οι πίνακες με περιεχόμενο τη Λατινική Αμερική.
1870
Ο στρατός των ΗΠΑ πραγματοποιεί ένα ακόμα έγκλημα κατά των ιθαγενών Αμερικανών, δολοφονώντας 173 γυναικόπαιδα σε καταυλισμό στον ποταμό Μαριάς («Σφαγή του Μαριάς» στη Νεβάδα).

1898
Γεννιέται στη Ρίγα της Λετονίας ένας από τους πιο σπουδαίους (αν όχι ο σπουδαιότερος) σκηνοθέτης του κινηματογράφου Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν. Το 1915 ξεκίνησε σπουδές μηχανικού στην Πετρούπολη.

Παράλληλα, ασχολείται με τη ζωγραφική… Την άνοιξη του 1918 κατατάσσεται εθελοντής στον Κόκκινο Στρατό. Ασχολείται και με το θέατρο…
Το 1924 γύρισε την πρώτη του ταινία την «Απεργία», που έκανε μεγάλη εντύπωση.
Ένα χρόνο αργότερα, η σοβιετική κυβέρνηση του αναθέτει τη δημιουργία ενός κινηματογραφικού έργου για την επέτειο των 20 χρόνων από την επανάσταση του 1905. Αρχικά, ο Αϊζενστάιν προόριζε την ταινία για σπονδυλωτή κατασκευή, με διάφορες ιστορίες που, υπό τον τίτλο «1905», θα περιέγραφαν την επανάσταση. Το αρχικό όμως σενάριο τροποποιείται και επικεντρώνεται στην εξέγερση στο «Θωρηκτό Ποτέμκιν», ιστορία που στο αρχικό σενάριο δεν ξεπερνούσε τις 2 σελίδες.

Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες στην Οδησσό, με μερικούς ηθοποιούς, τον πληθυσμό της πόλης και ναύτες του Κόκκινου Στόλου. Μια ταινία που μέχρι σήμερα αποτελεί σταθμό στην Ιστορία του Κινηματογράφου. Ο Γάλλος ιστορικός του κινηματογράφου Ζορζ Σαντούλ σημειώνει: «Παντού έξω από την ΕΣΣΔ, η λογοκρισία απαγόρεψε το «Ποτέμκιν». Παντού οι θεατές συγκεντρώθηκαν κρυφά για να το χειροκροτήσουν…».
Το 1927 η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος αναθέτει στον Αϊζενστάιν τη δημιουργία μιας ταινίας για τη 10η επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης. Με τον συν-σεναριογράφο Γκριγκόρι Αλεξαντρόφ βασίζονται σε προσωπικές μαρτυρίες, σε συνεντεύξεις, σε φωτογραφίες και στο βιβλίο «Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» του Τζον Ριντ και συνθέτουν ένα λεπτομερέστατο σενάριο με τίτλο «Οκτώβρης», που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της Επανάστασης. Τελικά, ο Αϊζενστάιν αποφασίζει και εδώ να επικεντρωθεί σε κάποια αντιπροσωπευτικά γεγονότα της Επανάστασης που έλαβαν χώρα στο Λένινγκραντ, από το Φλεβάρη έως τον Οκτώβρη του 1917.
Το 1929 ο Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν γυρίζει την ταινία «Γενική Γραμμή» που ανταποκρίνεται στην ανάγκη κολεκτιβοποίησης της γης. Περιοδεύει σε Ευρώπη και Αμερική. Στο Μεξικό γυρίζει την ταινία «Κε βίβα Μέχικο». Το 1938 γυρίζει την ταινία «Αλέξανδρος Νιέφσκι». Το 1944 ξεκινά τα γυρίσματα της ταινίας «Ιβάν ο Τρομερός»… Ο Αϊζενστάιν έφυγε από τη ζωή στις 11 Φλεβάρη 1948.
1989
Πεθαίνει ο Ισπανός ζωγράφος, κλασικός εκπρόσωπος του κινήματος του σουρεαλισμού, Σαλβαδόρ Νταλί (Salvador Felipe Jacinto Dalí i Domènech).

Συνδέθηκε με το καλλιτεχνικό κίνημα του υπερρεαλισμού για ένα διάστημα και αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς ζωγράφους του 20ού αιώνα και μια πολύ εκκεντρική φυσιογνωμία της σύγχρονης τέχνης.
Γεννήθηκε στην πόλη Φιγέρες της Ισπανίας και ανήκε σε μια οικονομικά ευκατάστατη οικογένεια.
Σε ηλικία 15 ετών συμμετείχε στη δημόσια έκθεση του Δημοτικού Θεάτρου τού Φιγέρες, το 1919.
Εγκαθίσταται στη Μαδρίτη όπου και ξεκινά τις σπουδές του στην Academia de San Fernando. Την περίοδο αυτή πειραματίζεται με τον κυβισμό κι έρχεται σε επαφή με το ριζοσπαστικό κίνημα του ντανταϊσμού το οποίο θα επηρεάσει σημαντικά το έργο του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Συνδέεται παράλληλα φιλικά με τον ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ.

Το 1926 αποβάλλεται από την ακαδημία λίγο πριν τις τελικές του εξετάσεις, καθώς δηλώνει πως κανένας από τους καθηγητές του δεν είναι άξιος να τον κρίνει.
Την ίδια χρονιά συναντά στο Παρίσι τον Πικάσσο. Τα επόμενα χρόνια, στα έργα του Νταλί αποτυπώνονται ισχυρές επιδράσεις από το έργο του Πικάσο αλλά ταυτόχρονα αρχίζει να διαφαίνεται ένα προσωπικό ύφος στους πίνακες του.
Οι εκθέσεις έργων του στη Βαρκελώνη προκαλούν αρκετές συζητήσεις αλλά και διαφωνίες μεταξύ των κριτικών τέχνης.

Το 1932 συμμετέχει στην πρώτη μεγάλη υπερρεαλιστική έκθεση στην Αμερική, όπου και αποσπά διθυραμβικές κριτικές.
Λίγο αργότερα όμως, ο Αντρέ Μπρετόν τον διαγράφει από το υπερρεαλιστικό κίνημα λόγω των πολιτικών θέσεων του, κυρίως σε ότι αφορά την υποστήριξη που παρέχει στον Φράνκο και το αμιγώς εμπορικό του πνεύμα.
Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη, ο Νταλί, εγκαθίσταται για οκτώ χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα επιστρέψει για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ισπανία.
Την περίοδο 1960 – 1974 εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά για την δημιουργία του Θεάτρου-Μουσείου Γκαλά-Σαλβαντόρ Νταλί στο Φιγέρες.
Το 1982 ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος της Ισπανίας του απονέμει τον τίτλο του μαρκήσιου.
1910
Γεννιέται ο Βέλγος Ρομά κιθαρίστας της τζαζ Τζάνγκο Ράινχαρντ (Django Reinhardt).

Ξεχώρισε για την τεχνική και τη δεξιοτεχνία του, ενώ εφηύρε ένα εντελώς νέο στυλ τεχνικής τζαζ κιθάρας, που πλέον είναι μουσική παράδοση στη γαλλική τσιγγάνικη κουλτούρα.
Ανάμεσα στις δημοφιλέστερες συνθέσεις του οι οποίες θεωρούνται πλέον κλασικά κομμάτια της τζαζ μουσικής, είναι τα “Minor Swing”, “Daphne”,”Belleville”, “Djangology”, “Swing ’42”, “Nuages”.
1912
Γεννιέται ο Σοβιετικός διευθυντής όπερας Μπόρις Ποκρόφσκι, διευθυντής του θεάτρου Μπολσόι από το 1943 έως το 1982. Τιμήθηκε μεταξύ άλλων με τέσσερα βραβεία Στάλιν κι ένα βραβείο Λένιν.

1928
Γεννιέται στο Παρίσι η Γαλλίδα ηθοποιός, σκηνοθέτρια και σεναριογράφος, Ζαν Μορό (Jeanne Moreau).

Ξεκίνησε την καριέρα της το 1947 στο θέατρο, ως βασικό στέλεχος της «Κομεντί Φρανσέζ», την περίοδο 1947 – 1951. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το «Theatre National Populaire» και αργότερα έκανε προσωπικούς θιάσους.
Στις μεγάλες θεατρικές επιτυχίες της συγκαταλέγονται ο ρόλος της Βέρα στο έργο του Ιβάν Τουργκένιεφ «Ένας μήνας στην εξοχή» (1947, σε ηλικία μόλις 19 ετών), ο ρόλος της Ελίζα Ντούλιτλ στο έργο του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω «Πυγμαλίων» (1954), ο ρόλος της Μάγκι στο έργο του Τένεσι Γουίλιαμς «Η λυσσασμένη γάτα» (1957), ο ρόλος της Λούλου στο έργο του Φρανκ Βέντεκιντ «Λούλου» (1976). Για το ρόλο της Τσερλίν στο έργο του Χέρμαν Μπροχ «Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίν» (1986 – 1988) τιμήθηκε με βραβείο «Μολιέρ» Α’ γυναικείου ρόλου το 1988.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949 στην ταινία «Dernier amour». Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως ο Φρανσουά Τριφό, ο Λουί Μαλ, ο Ζαν Λικ Γκοντάρ και ο Ζαν Ρενουάρ. Πρωταγωνίστησε σε πολύ σημαντικές δημιουργίες του γαλλικού σινεμά, όπως οι ταινίες του Τριφό «Ζυλ και Τζιμ», «Η νύφη φορούσε μαύρα», στις ταινίες του Μαλ «Ασανσέρ για δολοφόνους», «Οι εραστές» και «Βίβα Μαρία». Στην ταινία του Ροζέ Βαντίμ «Επικίνδυνες σχέσεις» (1959, στο ρόλο της σατανικής Ζιλιέτ Ντε Μερτέιγ) κ.ά.
Εκτός από ταινίες Γάλλων σκηνοθετών, η Μορό πρωταγωνίστησε σε έργα του Λουίς Μπουνιουέλ («Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας», 1964, στο ρόλο της Σελεστίν), του Μικελάντζελο Αντονιόνι («Η νύχτα», 1961, στο ρόλο της Λίντια), του Ορσον Γουέλς («Η δίκη», 1962, «Οι καμπάνες του μεσονυκτίου», 1966, «Αθάνατη ιστορία», 1968), του Φασμπίντερ («Ο καβγατζής», 1982), του Θόδωρου Αγγελόπουλου («Το μετέωρο βήμα του πελαργού», 1991), του Τόνι Ρίτσαρντσον («Φλογισμένη σάρκα», 1966, «Ο ναύτης του Γιβραλτάρ», 1967), του Πίτερ Μπρουκ («Μοντεράτο καντάμπιλε», 1960), του Ηλία Καζάν («Ο τελευταίος των μεγιστάνων», 1976) κ.ά.
1933
Η χωροφυλακή στη Νάουσα ανοίγει πυρ κατά των 3.000 εργατών που πέταξε ο Λαναράς στους δρόμους και των οικογενειών τους, οι οποίοι διαμαρτύρονταν μπροστά στο Δημαρχείο. Ως αποτέλεσμα 4 εργάτες έπεσαν νεκροί και 20 τραυματίστηκαν. Τα γεγονότα ξεσήκωσαν κύμα διαμαρτυριών σ’ όλη την Ελλάδα.

1941
Ο Τσαρλς Λίντμπεργκ ( Charles Augustus Lindbergh), ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό, καταθέτει ενώπιον του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών και προτείνει οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής να διαπραγματευθούν μία συμφωνία ουδετερότητας με τον Αδόλφο Χίτλερ.

Ο Λίντμπεργκ υπερασπιζόταν τη ρατσιστική θεωρία περί της «ανωτερότητας της λευκής φυλής», επισκέφτηκε πολλές φορές τη Ναζιστική Γερμανία, έκανε εγκωμιαστικά σχόλια για τον Χίτλερ και του απονεμήθηκε ο γερμανικός Σταυρός του Τάγματος του Αετού (παράσημο με τέσσερις σβάστικες) που απονεμόταν σε μη Γερμανούς για την προσφορά τους στο Γ’ Ράιχ.
1943
Οι δυνάμεις της 8ης Στρατιάς του Μοντγκόμερι καταλαμβάνουν την Τρίπολη της Λιβύης που κατείχαν οι δυνάμεις του Άξονα.

1944
Πεθαίνει ο Νορβηγός συμβολιστής ζωγράφος Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch). Μεγάλωσε σε δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον, με θανάτους και βαριές αρρώστιες, που όπως ο ίδιος έλεγε τον επηρέασαν σαν άνθρωπο και ως καλλιτέχνη.

Για το εμβληματικό του έργο «Κραυγή», περιέγραψε τις συνθήκες που τον οδήγησαν να εκφραστεί στον περιβόητο πίνακα: περπατούσε με φίλους του στο Όσλο ένα βράδυ το 1893, κοντά στο λόφο Έκεμπεργκ και σε κοντινή απόσταση από το ψυχιατρικό άσυλο που ήταν έγκλειστη η αδερφή του.

Οι κραυγές των ζώων πριν τη θανάτωσή τους σε διπλανό σφαγείο αναμιγνύονταν με τις κραυγές των ψυχικά διαταραγμένων ασθενών –η σύνθεση αυτή επέδρασσε άμεσα στον Μουνκ που, όπως είπε, βρισκόταν ήδη σε «τεντωμένο σκοινί» με τη φύση να «ουρλιάζει στο αίμα μου» και να του δίνει την « αίσθηση πως δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να ζήσει».

«Ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα. Σταμάτησα και ακούμπησα στον φράχτη, νιώθοντας απίστευτα κουρασμένος» έγραψε. «Γλώσσες φωτιάς και αίμα εκτίνονταν παντού. Οι φίλοι μου συνέχισαν να περπατούν, ενώ εγώ έμεινα πίσω, τρέμοντας από φόβο. Τότε άκουσα την τεράστια, ατελείωτη κραυγή της φύσης».
1944
Γεννιέται ο Σοβιετικός καλαθοσφαιριστής και προπονητής Σεργκέι Μπέλοφ. Έκανε σπουδαία καριέρα με τη φανέλα της ΤΣΣΚΑ και την αντίστοιχη της εθνικής Σοβιετικής Ένωσης, με πλήθος διακρίσεων που του έδωσαν το παρατσούκλι «θρύλος».

Διαθέτοντας φαρμακερό σουτ, αγωνίστηκε σε όλες τις θέσεις της πεντάδας εκτός από σέντερ, κάτι που ουσιαστικά τον έκανε να θεωρείται ο πρώτος παίκτης «swingman», αυτό που λένε σε μπασκετικό όρο «τριαρο-τεσσάρι», κάτι δηλαδή ανάμεσα στα κλασικά γκαρντ και τα φόργουορντ. Επίσης, ένα άλλο στοιχείο που τον έκανε ξεχωριστό για την εποχή του ήταν η δύναμη και η φυσική του κατάσταση, ενώ λέγεται πως ήταν από τους πρώτους αθλητές του μπάσκετ που γυμναζόταν με βάρη στα πόδια.
Με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας πήρε 11 πρωταθλήματα και στέφθηκε δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης (1969, 1971), ενώ με την εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ κατέκτησε ένα χρυσό (1972) και τρία χάλκινα ολυμπιακά μετάλλια (1968, 1976, 1980), όπως επίσης ένα αργυρό (1978) κι ένα χάλκινο σε Μουντομπάσκετ (1970), αλλά και τέσσερα χρυσά (1967, 1969, 1971, 1979), δύο αργυρά (1975, 1977) κι ένα χάλκινο (1973) σε Ευρωμπάσκετ. Σαν προπονητής πήρε τέσσερα πρωταθλήματα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενώ με την εθνική Ρωσίας είχε δύο ασημένια στα Μουντομπάσκετ του 1994 και του 1998, όπως και το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 1997. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980, ο Σεργκέι Μπέλοφ ήταν ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά σε αθλητή μπάσκετ. Το 1991 ανακηρύχθηκε καλύτερος όλων των εποχών από τη FIBA, ενώ το 1992 ήταν ο πρώτος μη Αμερικανός παίκτης που ψηφίστηκε στο Naismith Hall of Fame, μολονότι ποτέ δεν αγωνίστηκε στις ΗΠΑ, ενώ ήταν το πρώτο μέλος στο Ηall of Fame της FIBA (2007).
1967
Γεννιέται ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές της άρσης βαρών, ο βουλγαρικής καταγωγής αλλά πολιτογραφημένος Τούρκος Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου (το πραγματικό του όνομα ήταν Ναούμ Σουλεϊμάνωφ).
Απέκτησε την αθλητική του παιδεία στη Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας, αλλά μετά από την ανάμειξη της Τουρκίας, δίνοντας πακτωλό χρημάτων, πολιτογραφήθηκε ως Τούρκος.

Με το παρατσούκλι «Ηρακλής τσέπης» εξαιτίας της μικρής σωματοδομής του, ο Σουλεϊμάνογλου θεωρείται ο κορυφαίος αρσιβαρίστας στην κατηγορία του, έχοντας κατακτήσει τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, επτά χρυσά σε παγκόσμια πρωταθλήματα και δύο σε ευρωπαϊκά, με τις δύο χώρες που εκπροσώπησε. Στην ιστορία έχουν μείνει οι «μάχες» με τον Βαλέριο Λεωνίδη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, ενώ ο Έλληνας αρσιβαρίστας γενικότερα ήταν ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Σουλεϊμάνογλου στο αγώνισμα.
1968
Πεθαίνει ο Κύπριος κομμουνιστής ποιητής Θεοδόσης Πιερίδης.

Γεννήθηκε στο χωριό Τσέρι και έζησε πολλά χρόνια στην Αίγυπτο, στη Γαλλία και τη Ρουμανία ως πολιτικός πρόσφυγας. Στην Κύπρο επέστρεψε το 1962, μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της. Το έργο του, που άρχισε το 1928, περιλαμβάνει πλήθος άρθρων, μελετών και ποιητικών συλλογών, μεταξύ των οποίων η «Κυπριακή Συμφωνία».
1968
Το αμερικανικό κατασκοπευτικό σκάφος «Πουέμπλο» με 83μελές πλήρωμα καταλαμβάνεται από περιπολικά σκάφη της ΛΔ Κορέας.

1986
Πεθαίνει ο Γερμανός καλλιτέχνης, γλύπτης και θεωρητικός της τέχνης Γιόζεφ Μπόις (Joseph Heinrich Beuys).

Θεωρείται ο πιο διάσημος μεταμοντέρνος εικαστικός, που πολλά χρόνια μετά το θάνατό του πρωταγωνιστεί ακόμα στις σημαντικότερες διεθνείς εκθέσεις και οι τιμές των έργων του είναι ασύλληπτες. Έκανε τέχνη περιφέροντας έναν νεκρό λαγό και καλώντας το κοινό με τις αντιδράσεις του να «συνδημιουργήσει».
1990
Πεθαίνει από πνευμονία ο Αμερικανός κιθαρίστας και συνθέτης της ροκ μουσικής Άλεν Κόλινς (Larkin Allen Collins Jr).

Ήταν ιδρυτικό μέλος του southern rock συγκροτήματος Lynyrd Skynyrd.
Μετά την διάλυση του συγκροτήματος το 1977, σχημάτισε τους The Rossington-Collins Band και The Allen Collins Band.