1118
Γεννιέται ο Μανουήλ Α΄ ο Κομνηνός ή Μανουήλ ο Μέγας. Ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας του 12ου αιώνα (1143 – 1180) ο οποίος βασίλευσε σε μία κρίσιμη καμπή στην ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και της Μεσογείου. Στην εποχή του η Δυναστεία των Κομνηνών βρέθηκε στην τελευταία μεγάλη περίοδο ακμής.
1443
Ο Σκεντέρμπεης και οι δυνάμεις του απελευθερώνουν την Κρούγια στην κεντρική Αλβανία και υψώνουν την αλβανική σημαία.
1632
Γεννιέται ο Γάλλος συνθέτης Ζαν Μπατίστ Λυλί (Jean-Baptiste Lully).
Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εργαζόμενος στην αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας.
Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ύφους της Μπαρόκ μουσικής.
1680
Πεθαίνει ο διακεκριμένος Ιταλός γλύπτης και ζωγράφος Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι (Gian Lorenzo Bernini).
Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους γλύπτες του 17ου αιώνα και από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της τεχνοτροπίας του ιταλικού Μπαρόκ, που διακρίθηκε τόσο στη γλυπτική όσο και στην αρχιτεκτονική.
1757
Γεννιέται ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές ο Ουίλιαμ Μπλέικ (William Blake). Παράλληλα ήταν ζωγράφος, χαράκτης και εικονογράφος.
Χαρακτηρίζεται συχνά ως ο «Προφήτης» της αγγλικής λογοτεχνίας και υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους πλέον εκκεντρικούς και πολύπλευρους καλλιτέχνες. Αν και στην εποχή του χλευάστηκε ως παράφρων, σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυΐα και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι «Το βιβλίο του Ούριζεν» (1794), «Ευρώπη: μία προφητεία» (1794), «Το Τραγούδι του Λος» (1795) και «Το βιβλίο του Λος» (1795), «Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης» (1790-1793), «Μίλτον» (1803-1808), «Ιερουσαλήμ» (1809-1815), «Αιώνιο Ευαγγέλιο» (1818) κ.α. Σημαντικό του έργο ήταν οι εικονογραφήσεις του για μια έκδοση του «Τάφου» του Ρόμπερτ Μπλαιρ (1808).
1820
Γεννιέται ο Φρίντριχ Ένγκελς (Friedrich Engels), κορυφαία μορφή του παγκόσμιου εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Ο Φ. Ένγκελς από κοινού με τον Κ. Μαρξ συνδιαμόρφωσαν και θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης, αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο, νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Και έδωσαν έτσι στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη τα όπλα για να γίνει τάξη για τον εαυτό της, προκειμένου να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή, την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση.
Ο Ένγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεμελίωση και την τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής, αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας να αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας. Ανάμεσα στα πολλά έργα του που ξεχώρισαν, το «Αντι – Ντύρινγκ», «η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους», «Ουτοπικός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός», «Για το Ζήτημα της Κατοικίας» και πλήθος άλλα. Ο Ένγκελς συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις, όπως στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Ο θάνατός του, αν και αναμενόμενος μιας και ο Ένγκελς ήταν άρρωστος από καιρό, έπεσε σαν κεραυνός στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα. Ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ένας από τους ηγέτες τότε του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που είχε γνωριστεί και συνεργαστεί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, έγραψε: «Ο Στρατηγός (σ.σ. έτσι χαρακτήριζαν τον Ένγκελς) πέθανε χθες τη νύχτα 10.30… Παρόλο που το θάνατό του τον περιμέναμε, το πλήγμα ωστόσο ήταν σκληρό, φοβερό. Είχε πέσει σαν δέντρο που το κόβουν, ο γιγάντιος ήρωας του πνεύματος που είχε θεμελιώσει μαζί με τον Μαρξ τον επιστημονικό σοσιαλισμό και είχε διδάξει την τακτική του σοσιαλισμού… ο φίλος, ο σύμβουλος, ο οδηγός, ο μαχητής ήταν νεκρός».
1852
Πεθαίνει ο συνιδρυτής της Φιλικής Εταιρίας Εμμανουήλ Ξάνθος.
1881
Γεννιέται στη Βιέννη ο συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ (Stefan Zweig). Στη ζωή του ασχολήθηκε με πολύ διαφορετικά λογοτεχνικά είδη: ποίηση, θέατρο, μεταφράσεις, μυθιστορηματικές βιογραφίες, λογοτεχνικές κριτικές. Όμως οι νουβέλες τον κατέστησαν παγκοσμίως γνωστό: «Η σύγχυση των συναισθημάτων», «Αμόκ», «Είκοσι τέσσερις ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας» κ.ά. Οι νουβέλες του Τσβάιχ παρουσιάζονται ως μια σειρά πίνακες που αναπαριστούν την ευαισθησία του κλειστού κόσμου – που ήταν η βιεννέζικη κοινωνία – των αρχών του αιώνα. Αν και οι γνωστότερες νουβέλες του γράφτηκαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, στη δεκαετία του 1920, σημαδεύουν το δέσιμο του συγγραφέα με τον κόσμο του χτες και δείχνουν το ενδιαφέρον του για μια ψυχολογία του βάθους. Εκτός από την κοινωνιολογική τους μαρτυρία, γοητεύουν με την ένταση που περιέχουν κάτω από τη φαινομενικά επίπεδη αφήγηση.
Όπως είχε πει ο Τόμας Μαν: «…Η λογοτεχνική του δόξα έφτανε ως την τελευταία γωνιά της Γης – ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο σε σχέση με την περιορισμένη δημοτικότητα που απολαμβάνει κατά τα άλλα η γερμανική λογοτεχνία συγκριτικά με την αγγλική και τη γαλλική. Ίσως από την εποχή του Έρασμου […] να μην υπήρξε κανένας συγγραφέας τόσο διάσημος όσο ο Στέφαν Τσβάιχ».
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο γερμανικό Υπουργείο Άμυνας. Παρόλα αυτά, παρέμεινε ειρηνιστής και αντιφασίστας σε όλη του τη ζωή. Το 1934, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, κατέφυγε στην Αυστρία και κατόπιν στην Αγγλία.
Ανάμεσα στα έργα του είναι τα «Aμόκ – Tο γράμμα μιας άγνωστης«, «Η μοιραία στιγμή του Βατερλό«, «Το παραμύθι του τρίτου περιστεριού», «Σκακιστική νουβέλα», «Ταξίδι στο παρελθόν» κ.ά.
1885
Ο Σερβοβουλγαρικός πόλεμος του 1885 λήγει με νίκη των Βουλγάρων, διατηρώντας την ενοποίηση της Βουλγαρίας.
1906
Γεννιέται στον Πειραιά ο Εμμανουήλ Κριαράς. Σπούδασε στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθήνας και εργάστηκε επί 20 συνεχή χρόνια στο Μεσαιωνικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών, του οποίου διετέλεσε και διευθυντής. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο και το Παρίσι και το 1950 μετέβη στη Θεσσαλονίκη, όπου, τη χρονιά εκείνη, εξελέγη τακτικός καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, στην έδρα της Μεσαιωνικής Ελληνικής Φιλολογίας.
Μέχρι το 1968 δίδασκε κυρίως Μεσαιωνική Φιλολογία. Τότε η απριλιανή χούντα τον εξώθησε σε παραίτηση – συνταξιοδότηση και για τα υπόλοιπα 46 χρόνια της ζωής του ήταν ομότιμος καθηγητής. Η απόλυσή του από το Πανεπιστήμιο τον έστρεψε στη σύνταξη του πλέον γνωστού του έργου «Λεξικού της μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους γραμματείας (1100 – 1669)».
1907
Γεννιέται στη Ρώμη ο Αλμπέρτο Μοράβια (Alberto Moravia -πραγματικό όνομα Αλμπέρτο Πίνκερλε). Από μικρός υπέφερε από φυματίωση και για το λόγο αυτό πέρασε ένα μεγάλο διάστημα σε σανατόρια. Μορφώθηκε κατά κύριο λόγο μόνος του και γνώριζε πολύ καλά αγγλικά και γαλλικά.
Παιδί – θαύμα, ο Μοράβια σε ηλικία 13 ετών γράφει το πρώτο του έργο, την ποιητική συλλογή «Δεκαοκτώ λυρικά». Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορες ιταλικές εφημερίδες και ταξίδεψε σε αρκετές χώρες. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Οι αδιάφθοροι», μια ρεαλιστική περιγραφή των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, που εξέδωσε το 1929 σημείωσε τεράστια επιτυχία και πρόσφερε στο Μοράβια την αναγνώριση.
Ακολούθησαν: «Οι λαθεμένες φιλοδοξίες», «Ο κομφορμιστής» (μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι), «Η ανία», «Αγκοστίνο», «Η μασκαράτα», «Η περιφρόνηση» (διασκευάστηκε από τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ στην ομώνυμη ταινία του), «Η ωραία ζωή», «Το μπέρδεμα», «Ρωμαϊκά διηγήματα», «Τα όνειρα της Ρώμης», κ.ά. Σημαντικά είναι και τα θεατρικά του: «Ο κόσμος είναι αυτός που είναι», «Η ζωή είναι παιχνίδι», «Ο θεός Κουρτ». Με τα μυθιστορήματα αυτά επιχείρησε να σχολιάσει την κατάσταση των πραγμάτων στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του φασισμού, προκαλώντας το θρησκευτικό και πολιτικό κατεστημένο της εποχής.
1908
Γεννιέται ο σε ηλικία 100 ετών, ο Κλοντ Λεβί -Στρος (Claude Lévi-Strauss), που χαρακτηρίστηκε πολλάκις «πατέρας της σύγχρονης ανθρωπολογίας και πρωτεργάτης του στρουκτουραλισμού στην επιστημονική ερευνητική μεθοδολογία».
Ο Λεβί -Στρος, που αρχικώς σπούδασε φιλοσοφία και το έργο του θεωρείται θεμέλιο οποιασδήποτε ανθρωπολογικής μελέτης, δίδαξε στο φημισμένο «Κολέγιο της Γαλλίας» μεταξύ 1959 – 1982 και ήταν ισόβιο μέλος της γαλλικής Ακαδημίας από το 1973.
1912
Η Αλβανία ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
1917
Η επαναστατική σοβιετική κυβέρνηση απευθύνει μήνυμα στις κυβερνήσεις και τους λαούς όλων των εμπόλεμων χωρών για τον τερματισμό του πολέμου (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος).
1917
Οι δυνάμεις της αντεπανάστασης στην περιοχή της Υπερκαυκασίας ενώνονται στο «Επιτροπάτο της Υπερκαυκασίας» (Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση).
1919
Πεθαίνει ο γλύπτης Δημήτριος Ζ. Φιλιππότης.
Πολλά γλυπτά του κοσμούν δημόσιους χώρους της πρωτεύουσας: το «Παιδί με σταφύλια» στην Πλατεία Συντάγματος, ο «Ξυλοθραύστης» και ο «Μικρός ψαράς» στο Ζάππειο, ο «Θεριστής», η «Οπωροπώλις» και η «Άρτεμις με σκύλο» στον κήπο του ΚΑΤ στην Κηφισιά, τα δύο επιβλητικά λιοντάρια στην σκάλα της Βίλας Καζούλη στην Κηφισιά, κ.ά.
Θεριστής 
Ο Ξυλοθραύστης
1922
Εκτελούνται στο Γουδή οι έξι κατηγορηθέντες ως πρωταίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής, Γεώργιος Χατζηανέστης, Δημήτριος Γούναρης, Νικόλαος Στράτος, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Γεώργιος Μπαλτατζής και Νικόλαος Θεοτόκης.
1925
Οι δάσκαλοι Δημήτρης Γληνός και Αλέξανδρος Δελμούζος παύονται από τη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία επειδή η διδασκαλία τους κρίθηκε «εθνικά επιβλαβής».
Ο Δημήτρης Γληνός 
Ο Αλέξανδρος Δελμούζος
1930
Ξεκινά στο Στρατοδικείο Ιωαννίνων η δίκη 7 κομμουνιστών φαντάρων του Καλπακίου (ένα από τα δύο κολαστήρια -μαζί με της Μαρμάρως- όπου έστελναν τους στρατευμένους νέους κομμουνιστές για να τους εξοντώσουν ψυχικά και σωματικά).
Το Στρατοδικείο θα καταδικάσει σε θάνατο τα δύο στελέχη της ΟΚΝΕ Μαρκοβίτη και Πανούση, σε ισόβια τους Γαμβέτα και Βλαντά, σε 7 χρόνια φυλάκιση τους Αδαμόπουλο και Τσακίρη και σε 2 χρόνια τον Κορδέλη.
Η δίκη των κομμουνιστών φαντάρων του Καλπακίου αποτέλεσε ορόσημο για την ντόπια και διεθνή κατακραυγή της αστικής τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών που ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας, ξεχώρισαν σημαντικές προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου της χώρας μας, όπως οι Παλαμάς, Ξενόπουλος, Γληνός, Καζαντζάκης, Βουτυράς, Βάρναλης, Τερζάκης, Λαυράγκας, Νιρβάνας, Καμπούρογλου, Μαλακάσης, Κορδάτος, Κατηφόρης, κ.α. Ανάμεσα στις διεθνείς προσωπικότητες που συνυπέγραψαν την διαμαρτυρία ήταν και ο Α. Αϊνστάιν. Υπό το βάρος των κινητοποιήσεων οι θανατικές καταδίκες τελικά ανακλήθηκαν, ενώ μειώθηκαν και οι υπόλοιπες ποινές φυλάκισης.
1936
Υπογράφεται μυστική συμφωνία συνεργασίας ανάμεσα στη φασιστική Ιταλία και τις φασιστικές δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο στην Ισπανία.
1939
Πεθαίνει ο Τζέιμς Νάισμιθ (James Naismith), Καναδός γυμναστής, δημιουργός της καλαθοσφαίρισης (μπάσκετ).
1947
Η VII Μεραρχία του κυβερνητικού στρατού παίρνει οδηγίες για την υλοποίηση του Σχεδίου «Αλέξανδρος», με στόχο την «εκκαθάριση της Θράκης» από τις δυνάμεις του ΔΣΕ. Παρά τη σημαντική συγκέντρωση δυνάμεων, η επιχείρηση απέτυχε. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ όχι μόνο δεν εξουδετερώθηκαν, αλλά ενισχύθηκαν κιόλας.
1953
Ο υπουργός Εσωτερικών Παυσανίας Λυκουρέζος ανακοινώνει σε συνέντευξη Τύπου τη σύλληψη των στελεχών του ΚΚΕ Μιλτιάδη Ζαχαράτου, Μήτσου Δάλλα, κ.α.
1954
Πεθαίνει ο Ιταλός φυσικός Ενρίκο Φέρμι (Enrico Fermi -βραβείο Νόμπελ Φυσικής, 1936).
1957
Ξεκινά τις εργασίες του το Α’ Πανσπουδαστικό Συνέδριο (28-30/11/1957).
1959
Ξεκινά τις εργασίες του το Α’ Πανελλαδικό Συνέδριο της ΕΔΑ (28/11-2/12/1959).
Το συνέδριο συζήτησε και ενέκρινε το πρόγραμμα της ΕΔΑ που έθετε ως πολιτικό στόχο το «δρόμο προς την αλλαγή», ο οποίος «μόνο με μια αγωνιστική πολιτική πατριωτικής συνεργασίας είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί». Το «περιεχόμενο της αλλαγής» προσδιορίζονταν ως «αντιιμπεριαλιστικό, εθνικό δημοκρατικό», ενώ οι δυνάμεις που θα συγκροτούσαν τη λεγόμενη «πατριωτική κυβέρνηση» απαρτίζονταν από την ΕΔΑ, τις δυνάμεις του «Κέντρου», καθώς και της πατριωτικής «Δεξιάς».
1964
Υλοποιώντας το «Πρόγραμμα Μάρινερ», η NASA εκτοξεύει το σκάφος Μάρινερ 4 με προορισμό τον Άρη.
1973
Οι λιμενεργάτες της Γένοβας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό προχωρούν σε 6ήμερο μποϋκοτάζ όλων των πλοίων με ελληνική σημαία.
2002
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιδικάζει το ποσό των 13,7 εκατομμυρίων ευρώ στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο ως αποζημίωση για την απαλλοτρίωση της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας από το ελληνικό Δημόσιο. Όπως λέει ο λαός «Εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι»…
2010
«Φεύγει» από τη ζωή στα 86 του χρόνια ο ηθοποιός Γιώργος Φούντας. Γεννήθηκε το 1924 στο Μαυρολιθάρι Παρνασσίδας στη Φωκίδα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1944 στην ταινία «Χειροκροτήματα» του Γ. Τζαβέλα και σχεδόν μια δεκαετία αργότερα έπαιξε το ρόλο του Μίλτου στην «Στέλλα» του Μ. Κακογιάννη. Για πρώτη φορά στο θέατρο εμφανίστηκε το 1949 με το «Ρεαλιστικό θέατρο» στο «Περοκέ», στο «Νυφιάτικο Τραγούδι» του Νότη Περγιάλη.
Επαιξε επίσης σε μερικές από τις ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου όπως η «Μαγική Πόλη» του Ν. Κούνδουρου, τα «Κόκκινα Φανάρια» του Β. Γεωργιάδη, καθώς και στο «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν. Άλλες ταινίες: «Μολυσμένα ύδατα» (1987), «Το κορίτσι της Μάνης» (1986), «17 Σφαίρες για έναν Άγγελο» (1981), «Έξοδος Κινδύνου» (1980), «Ο μεγάλος Ένοχος» (1970), «Η Λεωφόρος της Προδοσίας» (1969), «Ο Αντάρτης του Βάλτου»(1969), «Ο Πρόσφυγας» (1969), «Πολύ αργά για Δάκρυα» (1968), «Επαναστάτης» (1965), «Αλέξης Ζορμπάς» (1964), «Το Κορίτσι της Κυριακής» (1964), «Αμέρικα Αμέρικα» (1963), «Ζήλεια» (1963) «Κάθαρμα» (1963), «Η μεγάλη Θυσία» (1962), «Η Ζαβολιάρα» (1959), «Άσσοι του Γηπέδου» (1956), «Το Κορίτσι με τα Μαύρα» (1956) κ.ά.
Στην τηλεόραση έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1975 στη σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Ν. Καζαντζάκη. Στην τηλεόραση συμμετείχε επίσης στις σειρές: «Γόβα στιλέτο» (1993), «Κούρσα του θανάτου» (1982), «Έξοδος κινδύνου» (1978), «Γαλήνη» (1976), «Στον αργαλειό του φεγγαριού» (1985).
Βραβεύτηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τις χρονιές 1966 και 1967 για την ερμηνεία του στις ταινίες «Με την Λάμψη στα Μάτια» και «Πυρετός στην Άσφαλτο».
2011
Πεθαίνει ο σκηνοθέτης Ντίνος Κατσουρίδης.
Κινηματογραφιστής με όλη τη σημασία της λέξης, ο Κατσουρίδης θήτευσε σε όλες τις βασικές θέσεις της δημιουργίας μιας ταινίας: Σκηνοθεσία, μοντάζ, εικονοληψία, διεύθυνση φωτογραφίας, σενάριο. Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1927. Η δεκαετία του ’50 τον βρίσκει σπουδαστή σκηνοθεσίας στη Σχολή Σταυράκου. Η πρώτη του επαγγελματική επαφή με τον κινηματογράφο ήταν ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Πικρό ψωμί» και λίγο αργότερα ως τεχνικός στο «Αμάρτησα για το Παιδί μου». Ακολουθούν οκτώ δημιουργικά και παραγωγικά χρόνια στη «Φίνος Φιλμ» όπου εργάζεται σαν οπερατέρ και φωτογράφος πλατό σε 21 ταινίες και συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογράφου εκείνης της εποχής: Σακελλάριος, Αυλωνίτης, Λογοθετίδης, Σταυρίδης, Τζαβέλλας.
Η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα έγινε με τη μεταφορά στον κινηματογράφο του θεατρικού έργου «Είμαι αθώος» και ακολούθησε το «Έγκλημα στα παρασκήνια». Στις μεγάλες επιτυχίες της εποχής συγκαταλέγεται και η εκπληκτική ταινία «Της κακομοίρας».
Ιδιαίτερα σημαντική στην καριέρα και των δύο ήταν η συνεργασία του Κατσουρίδη με τον Θανάση Βέγγο σε εννέα ταινίες από το 1970 έως το 1982. Ταινίες όπως «Θανάση πάρε τ’ όπλο σου» και «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση», «Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές», «Ο Θανάσης, η Ιουλιέτα και τα λουκάνικα», «Ο παλαβός κόσμος του Θανάση», «Ο Θανάσης και το καταραμένο φίδι», «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας», «Βέγγος ο τρελός καμικάζι», κ.ά. αποτελούν σημεία αναφοράς για την ελληνική κινηματογραφία.
Ο Ντίνος Κατσουρίδης ασχολήθηκε πολύ με την κινηματογραφική φωτογραφία και συνέβαλε στην ποιοτική εξέλιξή της με τις ταινίες: «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» (1955), «Η κυρά μας η μαμή» (1958), «Μια ζωή την έχουμε!» (1958), «Ο Ηλίας του 16ου» (1959), «Αλίμονο στους νέους» (1961), «Εταιρεία θαυμάτων» (1962), «Δόκτωρ Ζι- Βέγγος», «Θου-Βου φαλακρός πράκτωρ (επιχείρησις: Γης Μαδιάμ)» 1969, «Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ» 1973), «Ο έρωτας του Οδυσσέα», «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» κ.ά. Από το 1952 και μέχρι το 2007 ασχολήθηκε και με το μοντάζ πολλών ταινιών.
