Εκεί “συγκλίνουν” διάφορες “αναλύσεις” που τονίζουν πως η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και σε όλη τη Μεσόγειο είναι απαραίτητη για να προχωρήσουν τα επιχειρηματικά σχέδια ενεργειακών και άλλων μονοπωλίων, εγείροντας ταυτόχρονα και θέμα «αποστρατιωτικοποίησης» της περιοχής. ‘Αναλύσεις’, που ενισχύονται και μετά από τις πρόσφατες δηλώσεις Πομπέο (15/9) περί ανάγκης «να μειωθεί το στρατιωτικό αποτύπωμα παντού και να γίνεται προσφυγή σε διπλωματικά και όχι στρατιωτικά μέσα».
Σχετικό άρθρο της αμερικανικής «δεξαμενής σκέψης» «Crisis Group» με τίτλο «Πώς να μειωθούν οι εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο» ανέφερε, ότι «ένα μορατόριουμ στις γεωτρήσεις σε αμφισβητούμενα ύδατα θα βοηθούσε επίσης», επισημαίνοντας πως αντίστοιχη συμφωνία είχε εφαρμοστεί και παλιότερα (2002 – 2016).
«Διπλωμάτες και από τις δύο πλευρές αναφέρουν ότι είναι ανοιχτοί σε αυτό το βήμα εφόσον σημειωθεί πρόοδος στις συνομιλίες», συνεχίζει η ανάλυση, εκτιμώντας για την παρούσα περίοδο μάλιστα τα εξής: «Θα πρέπει να είναι πιο εύκολο να ληφθεί, σε μια εποχή που η πανδημία Covid-19 έχει ακρωτηριάσει τη ζήτηση φυσικού αερίου και οι εταιρείες Ενέργειας σε όλο τον κόσμο βρίσκονται υπό αυξανόμενη πίεση για να γίνουν “πράσινες”. Η βιωσιμότητα της εξόρυξης φυσικού αερίου από ορισμένα κοιτάσματα του βυθού ήταν ήδη αμφίβολη και η Τουρκία είχε περισσότερη τύχη με την εξερεύνηση στη Μαύρη Θάλασσα». Επισημαίνει δε ότι «αν οι παγκόσμιες ενεργειακές αγορές μεγαλώσουν και οι εντάσεις χαλαρώσουν, τα μέρη θα μπορούσαν να εξετάσουν το ενδεχόμενο κοινοπραξιών, κατανομής εσόδων από φυσικό αέριο στην Κύπρο ή νομικής διαιτησίας για την επίλυση των διαφορών τους».
«Οι συνομιλίες θα μπορούσαν επίσης να αντιμετωπίσουν ζητήματα πέραν των θαλάσσιων ζωνών, για την κάλυψη στρατιωτικών υπερφραγμάτων και την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου», σημειώνεται χαρακτηριστικά, σηματοδοτώντας τα σχέδια υλοποίησης της συνεκμετάλλευσης στα οποία συμμετέχει και η ελληνική αστική τάξη, αλλά και ενισχύοντας περαιτέρω την επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης.
Προκρίνοντας τον “διάλογο συνδιαχείρισης”, τονίζει ότι «οποιαδήποτε σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο θα είχε υψηλό κόστος: Θα διαταράξει τις ενεργειακές επενδύσεις, θα υπονομεύσει τη διατλαντική ασφάλεια και θα βλάψει ζωτικούς δεσμούς μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ. Εάν τα μέρη δεν βρουν τρόπους για τη διαχείρισή τους, οι διαφορές σχετικά με τα θαλάσσια σύνορα θα μπορούσαν να έχουν καταστροφικές συνέπειες για όλους».
Πηγή: Ριζοσπάστης
ag
