Αναλλοίωτο τον δημαγωγικό και ψηφοθηρικό τους χαρακτήρα (σε σχέση με το πρόγραμμα που είχε παρουσιάσει για τις εκλογές της 21ης Μάη), διατηρούν τα «εφτά βήματα» για «δίκαιη κοινωνία και ευημερία για όλους» που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά για τις νέες εκλογές.
Τα εφτά βήματα είναι περισσότερο στοχευμένα στην υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου και γίνονται στο ναρκοθετημένο πεδίο των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην ΕΕ και στο εγχώριο κεφάλαιο και, βέβαια, στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, το υπερμνημόνιο, με το οποίο θα επιχειρήσουν να τσακίσουν τον λαό με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τις 26 Ιούνη και μετά.
Ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «ανασυγκρότηση του παραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου για μια δίκαιη, βιώσιμη και πράσινη ανάπτυξη», σαν μια διαδικασία επωφελή για τον λαό με «διευρυμένο πρόγραμμα “Εξοικονομώ για Κατοικίες” και ενισχυμένο πρόγραμμα Ενεργειακής Αναβάθμισης για πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες», με «ανακατεύθυνση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης με μέριμνα στη χρηματοδότηση αγροτών, μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ενεργειακών κοινοτήτων» κ.λπ. Διακηρύξεις – «κενό γράμμα» μιας και οι δεσμεύσεις για τη στρατηγική της «πράσινης» ανάπτυξης που προσκυνά ο ΣΥΡΙΖΑ και περιλαμβάνονται ως αντιλαϊκά προαπαιτούμενα στη δανειακή σύμβαση για το Ταμείο Ανάκαμψης, έχουν οδηγήσει τον λαό στην απόγνωση με την ακρίβεια να θερίζει.
Υποσχέθηκε «ενίσχυση του εισοδήματος», επαναφορά της 13ης σύνταξης του 2019 (του επιδόματος που έφτανε ως ανώτερο ποσό τα 500 ευρώ και αυθαίρετα «βαφτίζει» 13η σύνταξη) και διάφορες άλλες ελαφρύνσεις. Όμως, δεν είπε λέξη για τους εκατοντάδες νόμους -πολλούς απ’ τους οποίους ψήφισε από κοινού με τη ΝΔ- που εγγυώνται την καθήλωση των μισθών και συντάξεων. Είναι αυτοί οι νόμοι τους που έχουν φέρει τον κατώτατο μισθό σήμερα λίγο πάνω από τα επίπεδα του 2011, με το σαράκι του πληθωρισμού να γιγαντώνεται και να τον ροκανίζει. Αυτοί που έχουν ρίξει τον μέσο μισθό 25% σε σχέση με αυτόν που υπήρχε πριν από 10 χρόνια.
Λίγες μέρες πριν τις κάλπες… θυμήθηκε τις συλλογικές συμβάσεις και τον κατώτατο μισθό, όταν η δική του κυβέρνηση πρόσθεσε νέα εμπόδια στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων και ενεργοποίησε τον νόμο της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, που έκτοτε καθιερώθηκε ως νόμος Βρούτση – Αχτσιόγλου, ο οποίος κατάργησε τον καθορισμό του κατώτερου μισθού μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Όλοι μαζί, άλλωστε, απέρριπταν την τροπολογία του ΚΚΕ, με την οποία ζητούσε άμεσα την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ -που, σημειωτέον, ήταν εμβληματική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ήδη απ’ το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης- ως βάση για αυξήσεις και την κατάργηση όλων των αντεργατικών, μνημονιακών διατάξεων.
Ένα απ’ τα 7 βήματα, όπως είπε, είναι και η «δημιουργία ισχυρού ΕΣΥ», προφανώς πάνω στα θεμέλια της «αρμονικής συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται με κάθε ευκαιρία. Ήταν το κόμμα που άνοιξε νέους δρόμους για την επιχειρηματική δράση στην Υγεία, με την ίδρυση του πρώτου «Δημόσιου Νοσοκομείου ΑΕ» στη Σαντορίνη και τη θέσπιση των λεγόμενων «DRG’s», δηλαδή των πρωτοκόλλων για την ολοκληρωμένη εκτίμηση του «κόστους» κάθε υπηρεσίας που παρέχει το νοσοκομείο στους ασθενείς. Ήταν το κόμμα που ως κυβέρνηση υπηρέτησε την πολιτική της παραπέρα εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης, που οι επιπτώσεις της «πληρώθηκαν» πολύ ακριβά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, στο έδαφος της οποίας εξηγούνται πλήρως και τα «θα λογαριαστούμε μετά» και οι προτάσεις για υπουργούς Υγείας κοινής αποδοχής και η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας για τους νοσοκομειακούς γιατρούς που νομοθετήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και πολλά άλλα.
Όσο για το «δικαίωμα σε αξιοπρεπή στέγη, προστασία πρώτης κατοικίας» μόνο ως πρόκληση μπορεί να εκληφθεί, όταν διακηρύσσεται απ’ το κόμμα που ως κυβέρνηση ήρε την όποια προστασία υπήρχε στην πρώτη κατοικία, καθιέρωσε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και έκανε ιδιώνυμο αδίκημα την πάλη για την αποτροπή τους. Και που το σχέδιο, το οποίο έχει παρουσιάσει, ουσιαστικά είναι βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα των τραπεζιτών και των funds που παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη.