Το alt.gr είχε την τιμή και την χαρά να συζητήσει με τον Στέλιο Ορφανό, κομμουνιστή, αγωνιστή που έζησε τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.
Ο Στέλιος Ορφανός όπως χιλιάδες ακόμη αγωνιστές φυλακίστηκε από τη Χούντα, άντεξε.
Σήμερα, είναι μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ.
Νοέμβρης 1973: Πως φτάσαμε έως τον μεγάλο ηρωικό ξεσηκωμό; Που σας βρίσκει εσάς η ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος;
Το 1971, επί χούντας, πέρασα στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου στην Αθήνα. Εκείνο το χρόνο άρχισαν φοιτητικές κινητοποιήσεις για ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους και απομάκρυνση των διορισμένων συμβουλίων από τη χούντα. Από την αρχή συμμετείχα. Γινόταν πολλές και έντονες συζητήσεις στη νεολαία, για τις αιτίες των προβλημάτων στην εκπαίδευση, αλλά και στο λαό, στο λαϊκό κίνημα, όπου είχαν αρχίσει επίσης διεργασίες οργάνωσης και δράσης, ενάντια στη χούντα. Φυσικά παράνομα και με μυστικότητα.
Ήλθα πρώτη φορά σε επαφή με κομμουνιστές φοιτητές, που ξεχώριζαν για τη δράση τους και κέρδισαν την εμπιστοσύνη μου, παρά τις διαφωνίες που είχα αρχικά.
Συμμετείχα στη Φοιτητική Ένωση Κρητών, που έγινε φυτώριο αντιδικτατορικής δράσης. Στη μαζική κινητοποίηση στη «Νομική» το Φλεβάρη του 1973, που χτυπήθηκε βίαια από τη χούντα. Εκεί έγινε η πρώτη μου σύλληψη από την αστυνομία, οδηγήθηκα στην Ασφάλεια της Μεσογείων, μου άνοιξαν φάκελο και αφέθηκα ελεύθερος.
Οργανώθηκα στην Αντι-ΕΦΕΕ, παράνομη αντιδικτατορική οργάνωση όπου συμμετείχαν τα μέλη της ΚΝΕ. Διάβασα πολλά εκείνη την περίοδο, ξεκαθάρισα απορίες και διαφωνίες.
Το καλοκαίρι του 1973, το ψευτοδημοψήφισμα που έκανε η χούντα και «εξέλεξε» το δικτάτορα Παπαδόπουλο ως πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε μια προσπάθεια πιο «φιλελεύθερης» μεταμφίεσης, έγινε αφορμή να συνδεθούμε πιο στενά οι φοιτητές με το λαό, προπαγανδίζοντας –παράνομα- το «ΟΧΙ».
Τότε, ζήτησα και οργανώθηκα στην ΚΝΕ, πριν το Πολυτεχνείο.
Το Νοέμβρη του 1973, οι ανεβασμένες διαθέσεις των φοιτητών και η διάχυτη αντίληψη της κοροϊδίας από τη δήθεν «φιλελευθεροποίηση» της χούντας, οδήγησαν σε αποφάσεις αγώνα, και στην τριήμερη «κατάληψη» του Πολυτεχνείου. Αυτή εξελίχθηκε στο μεγάλο ξεσηκωμό της νεολαίας και του λαού της Αθήνας, ενώ επεκτάθηκε και σε άλλες πόλεις.
Η εξέγερση υποχρέωσε τη χούντα να βγάλει τη μάσκα της «φιλελευθεροποίησης» και να ξαναγυρίσει στην πιο σκληρή και άγρια καταστολή.
Μετά την επέμβαση του στρατού και των τάνκς, ο Παπαδόπουλος αντικαταστάθηκε από κυβέρνηση πιο σκληροπυρηνικών αξιωματικών, που προχώρησε σε πογκρόμ συλλήψεων και βασανισμών, και στο ελληνικό πραξικόπημα-προδοσία στην Κύπρο, πού έδωσε αφορμή για την τούρκικη εισβολή και κατοχή του 43% του νησιού μέχρι σήμερα.
Το Φλεβάρη του 1974 έγινε ένα μεγάλο «χτύπημα» στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ, με συλλήψεις πολλών στελεχών και μελών του, που κατηγορήθηκαν όχι μόνο για το «Πολυτεχνείο», αλλά γενικά για τον ξεσηκωμό του λαού ενάντια στη χούντα.
Από τους τελευταίους στις συλλήψεις ήμουν και εγώ, 20 χρονών τότε, 3ο έτος στη σχολή μου. Κρατήθηκα, όπως και οι άλλοι, στην Ασφάλεια Μεσογείων, στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου για «ειδική περιποίηση» και στον Κορυδαλλό μέχρι τη μεταπολίτευση στις 24 Ιούλη του 1974, όταν προσκλήθηκε από τη χούντα ο Καραμανλής να αναλάβει την κυβέρνηση, ως εκπρόσωπος του αστικού πολιτικού κόσμου.
Πως καταφέρατε σε συνθήκες παρανομίας και διώξεων να σταθείτε όρθιοι και να παλέψετε ενάντια στη Χούντα;
Μέσα στα δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει καλύτερα τι φταίει για τα προβλήματα του λαού και να αποφασίσει να πάει αντίθετα.
Όμως τα δύσκολα δεν τέλειωσαν το 1973. Όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, υπηρέτησαν με άλλο τρόπο, τα ίδια συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, που υπηρέτησε η χούντα.
Ένας από τις πιο καλά οργανωμένους μηχανισμούς του αστικού κράτους, ο στρατός, αποσύρθηκε από τη διοίκηση του κράτους, αλλά τα αστικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που κυβέρνησαν, αποδείχτηκαν εξαιρετικά επιτήδεια τόσο στη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, όσο και στην εξαπάτηση του λαού, πότε με ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες, πότε με μνημόνια και καταστολή. Ο δικομματισμός, ο διπολισμός, οι κυβερνήσεις αυτοδύναμες ή συνεργασίας μεταξύ δήθεν «αντιπάλων» κορόϊδεψαν και έστειλαν στην απογοήτευση μεγάλα τμήματα του λαού που τους πίστεψε.
Πολλοί αγωνιστές που κατάφεραν να σταθούν όρθιοι στη χούντα, ενσωματώθηκαν στη συνέχεια. Από κάποιες απόψεις είναι πιο δύσκολο να σταθεί κανείς όρθιος στις σημερινές δυσκολίες της ζωής.
Είναι σημαντικό που μπαίνουν καινούργιες δυνάμεις στον αγώνα. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου ήταν ένας σταθμός που δεν κατάφερε να φτάσει στην ανατροπή. Η υποχρέωση του λαϊκού κινήματος σήμερα είναι να πετύχει αυτή την ανατροπή όλου του σάπιου συστήματος που αμφισβήτησε το Πολυτεχνείο.
Οι πύλες του Πολυτεχνείου έστελναν το μήνυμα “Έξω οι ΗΠΑ”, “Έξω το ΝΑΤΟ”. Απ’ το Νοέμβρη μέχρι σήμερα πως βλέπετε τη συμμετοχή της χώρας στους ΑμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς;
Όχι μόνο τότε, αλλά και σήμερα, όποιος λέει πως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στηρίζουν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και όχι τα δικά τους, ρισκάρει να θεωρηθεί αφελής ή γελοίος. Και αυτό παρά την επίμονη προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης και όλων των κυβερνήσεων να ξεπλύνουν τις ευθύνες των «συμμάχων» τους για τη χούντα, την Κύπρο, την ελληνοτουρκική ένταση. Παρά τις προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ πριν, του ΠΑΣΟΚ πιο πριν και της ΝΔ σήμερα να μείνουν και να επεκταθούν οι βάσεις σ’ όλη την Ελλάδα, να επεκταθεί το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, να βαπτιστούν σήμερα σε «αμυντικές» οι επιθετικές στρατιωτικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ, να ονομαστεί «εθνικό συμφέρον» η αποστολή ελλήνων αξιωματικών και φαντάρων στο αφρικανικό Σαχέλ . . .
Ο λαός επιμένει να διαδηλώνει κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου στην αμερικάνικη πρεσβεία που δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τις ελληνικές κυβερνήσεις «μεντεσέ» των δικών της συμφερόντων.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να μεταφέρετε στη νέα γενιά και ειδικότερα στους φαντάρους που υπηρετούν σήμερα τη θητεία τους;
Ψηλά το κεφάλι! Όρθιοι πάντα! Οι δυσκολίες είναι για να τις παλεύουμε, όχι για να το βάζουμε κάτω! Υπομονή, επιμονή, οργάνωση και πάλη.
Με στήριγμα και συμπαραστάτη το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, μόνο «ο λαός μπορεί να σώσει το λαό».
Ας αρχίσουμε να μετράμε ανάποδα τις μέρες μέχρι τη μέρα της ανατροπής.
