Για την αντιπαράθεση Καραμανλή – Σημίτη και στο βάθος… ιμπεριαλιστικά παζάρια

Πηγή: Eurokinissi

Τα ιμπεριαλιστικά παζάρια και η εμπλοκή της χώρας στα σχέδια και τους ανταγωνισμούς στην περιοχή εντείνονται. Με αφορμή τα ελληνοτουρκικά και στον απόηχο της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα  αντανακλά τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις και τη διαπάλη γύρω από την καλύτερη δυνατή εκπλήρωση των στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου στην περιοχή, πάντα στις Ευρω-ΝΑΤΟικές ράγες.

Σε αυτό το «κάδρο» μπορεί να εντάξει κανείς την τελευταίο πολιτική αντιπαράθεση που πυροδότησε άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, στο οποίο κατηγορούσε την διάδοχη κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή για εγκατάλειψη της «στρατηγικής του Ελσίνκι» και αντίστοιχη τοποθέτηση-απάντηση του τελευταίου.

Παίρνοντας όμως τα πράγματα με τη σειρά, η Συμφωνία του Ελσίνκι έλαβε χώρα στις 10-11 Δεκεμβρίου του 1999 και αποτελεί προϊόν της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Κεντρικό ζήτημα της Συνόδου ήταν η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό που μπορεί να μοιάζει πολύ μακρινό σαν ενδεχόμενο σήμερα αποτελούσε όχημα πρώτα και κύρια, όπως και σήμερα, για την πρόσδεση της Τουρκίας στην ευρωατλαντική στρατηγική, παρά ως αυτοσκοπός.

 Με τη συμφωνία του Ελσίνκι η ελληνική πλευρά αναγνώρισε «συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία και η κατοχή  μέρους της Κύπρου δεν αποτελούσε πλέον πρόβλημα για την ενταξιακή πορεία της Κύπρου- και της Τουρκίας κατ’ επέκταση δηλαδή, στην ΕΕ. Αυτή η συμφωνία, ή ακριβέστερα τα συμπεράσματα αυτής της Συνόδου Κορυφής δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχε προηγηθεί η λεγόμενη συμφωνία της Μαδρίτης το 1997, μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, στην οποία αναγνωρίζονταν ζωτικά συμφέροντα της τελευταίας στο Αιγαίο. Αυτή η συμφωνία πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ εκείνο το έτος και ήταν το πρώτο διπλωματικό αποτέλεσμα των γεγονότων στα Ίμια, το 1996, όπου με ΑμερικανοΝΑΤΟική σφραγίδα το Αιγαίο «γκριζαρίστηκε», η επήρεια και η ίδια η κυριαρχία  ελληνικών νησιών πέρασε στο πεδίο της ανοιχτής αμφισβήτησης, και η πολυδιαφημιζόμενη αποτρεπτική ισχύς του ΝΑΤΟικού εξοπλισμού των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων «κοιμήθηκε» για να μην χαλάσουν τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή.

Συγκεκριμένα, στη Συμφωνία του Ελσίνκι, στην παράγραφο 4., φωτογραφίζοντας το Αιγαίο, η ΕΕ και η Ελλάδα αναγνώριζαν τόσο  «κάθε εκκρεμής συνοριακή διαφορά» όσο και «άλλα συναφή θέματα». Με αυτήν την τοποθέτηση πλέον σαν διαφορά μπορούσαν να οριστούν τα χωρικά ύδατα, η επήρεια νησιών, οι λεγόμενες «γκρίζες ζώνες»,  παρά τους ισχύοντες κανόνες του διεθνούς δικαίου, μέχρι την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Από την άλλη με τον όρο «συναφή θέματα» έμπαινε στη συζήτηση πλέον ακόμα και το θέμα τη αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αν. Αιγαίου. Η παράγραφος μάλιστα συνέχιζε με το εξής: «Άλλως, θα πρέπει να φέρουν τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου εντός εύλογου χρονικού διαστήματος».

Γι α την Κύπρο, στην παράγραφο 9., το κείμενο συμπερασμάτων ανέφερε ότι η ενταξιακή πορεία της Κύπρου στην ΕΕ δεν έπρεπε να εξαρτηθεί από την εξεύρεση πολιτικής λύσης του Κυπριακού, απελευθερώνοντας τους «ασκούς του Αιόλου» για την  διχοτόμηση και «νομιμοποίηση» της κατοχής.

Το ΚΚΕ,  με ανακοίνωση του γραφείου Τύπου της ΚΕ  σωστά τοποθετήθηκε-σχεδόν προφητικά, τότε λέγοντας: «Οι κυβερνητικές θριαμβολογίες αποτελούν προσπάθεια να σηκωθεί ένα σύννεφο καπνού που να κρύβει ότι στο Ελσίνκι υπογράφτηκε μια συμφωνία σε βάρος και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και του Κυπριακού. Στο Ελσίνκι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε ουσιαστικά την έναρξη μιας διαδικασίας που ανοίγει δρόμο για προβλήματα διαρκείας στο Αιγαίο και τελικά παραπέμπει στο δικαστήριο της Χάγης τις όποιες διεκδικήσεις της Τουρκίας, για παράδειγμα στον εναέριο χώρο, στις λεγόμενες “γκρίζες ζώνες” κ.ά.

Η δήλωση του Κ. Σημίτη, ότι η Ελλάδα αναγνωρίζει την ύπαρξη μόνο της υφαλοκρηπίδας ως θέματος υπαρκτού, δεν μπορεί να κρύψει το πρόβλημα. Γιατί η Ελλάδα θα εγκαλείται από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέχρι το 2004, αν στο διάλογο ανάμεσα στις δύο χώρες δε συζητά και για τα θέματα που θα θέτει η τουρκική πλευρά. Όσον αφορά το Κυπριακό, είναι φανερό ότι είναι ο μεγάλος ηττημένος. Με ή χωρίς την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προωθείται έτσι ή αλλιώς η διχοτόμηση. Όσοι ισχυρίζονται, όπως η κυβέρνηση, ότι η ενταξιακή διαδικασία αποτελεί εγγύηση για δίκαιη επίλυση του Κυπριακού, “ξεχνούν” ότι η διαδικασία ένταξης της Κύπρου χρησιμοποιείται ως μοχλός για την οριστική διχοτόμησή της».

Ζητήματα διπλωματικών χειρισμών και επιλογών της εξωτερικής πολιτικής που αποτελούν και αντανάκλαση υπαρκτών ενδοαστικών αντιπαραθέσεων μεταξύ τμημάτων της αστικής τάξης βρίσκουν  εύκολα δημοσιότητα και ενισχύουν και την «κάλπικη» αντιπαράθεση. Και εννοώντας «κάλπικη» δεν εννοούμε ότι δεν υπάρχουν διαφορές και αντιθέσεις όπως εκφράστηκαν και από τους πρώην πρωθυπουργούς με αφορμή τη Συμφωνία του Ελσίνκι αλλά ότι αυτές οι διαφορές και αντιθέσεις δεν αφορούν τον λαό, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Συνεπώς δεν μπορεί ο λαός να στοιχίζεται με τη μία ή την άλλη άποψη, τον έναν ή τον άλλο πόλο γιατί όλοι βρίσκονται την άλλη πλευρά. Και παρά τις διαφορές τους, όλα τα αστικά κόμματα, οι αστοί πολιτικοί, κυβερνώντες και «αντιπολιτευόμενοι», νύν και πρώην, κρατούν τις ίδιες σημαίες, αυτές του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της αστικής τάξης. Με αυτές τις σημαίες τα δικαιώματα του ελληνικού λαού, η ειρήνη και η ευημερία των λαών της περιοχής γίνονται βορά στα σχέδια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Μόνη διέξοδος είναι η οργανωμένη πάλη απέναντι σε αυτά τα σχέδια και την πολιτική. Μόνη διέξοδος είναι η πολιτική της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η απεμπλοκή από όλα τα στρατιωτικά σχέδια που μπλέκουν τη χώρα στον κίνδυνο του πολέμου, ο δρόμος που ο λαός θα είναι αφέντης στον τόπο  του με την εξουσία στα χέρια του.

Πανούσης Αλέξης
Απόφοιτος του μεταπτυχιακού Γεωπολιτικής Ανάλυσης,
Γεωστρατηγικής Σύνθεσης και Σπουδών Άμυνας και Διεθνούς Ασφάλειας

Δείτε ακόμα...