Το χρονικό της νομοθετικής κατοχύρωσης και του εμπλουτισμού της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας στην Ελλάδα είναι διαχρονικό έργο όλων των κυβερνήσεων: Της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσα προβλέπουν οι σχετικές ευρωπαϊκές Οδηγίες, στην Ελλάδα νομοθετήθηκαν όχι με έναν ή δύο αλλά με 8 νόμους, από το 1990 μέχρι το 2021.
Και σαν «κερασάκι» ήρθε ο νόμος – έκτρωμα της ΝΔ το 2023 (νόμος Γεωργιάδη), ενάντια στον οποίο έγινε μία από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών. Ο συγκεκριμένος νόμος, λοιπόν, επιτρέπει τη δουλειά σε περισσότερους από έναν εργοδότη, η οποία αθροιστικά μπορεί να φθάνει τις 13 ώρες τη μέρα χωρίς καν εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Εισάγει νέες μορφές «ευελιξίας», που σε άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ αποτελούν «καθεστώς» εδώ και χρόνια, όπως την απασχόληση με «μη προβλέψιμο» πρόγραμμα χρόνου εργασίας (τις λεγόμενες συμβάσεις μηδενικών ή ελάχιστων ωρών). Αποτέλεσμα; Οι εργαζόμενοι δεν γνωρίζουν πότε και πόσες ώρες θα κληθούν να δουλέψουν ούτε και τι μισθό θα λάβουν στο τέλος του μήνα.
Είχε προηγηθεί ο άλλος εκτρωματικός νόμος (Χατζηδάκη), με τις νέες μορφές διευθέτησης, οι οποίες εισήγαγαν και τυπικά τις απλήρωτες υπερωρίες, πιάνοντας τη σκυτάλη από αντίστοιχα νομοθετήματα του ΣΥΡΙΖΑ (διευθέτηση χρόνου εργασίας νοσοκομειακών γιατρών) κ.ά.
Σε αυτό το φόντο ξεζουμίσματος των εργαζομένων έρχεται και ο εμπαιγμός για την περιβόητη 4ήμερη εργασία, με τα σχετικά «πειράματα» που κάθε τόσο βλέπουν το φως της δημοσιότητας για χώρες της ΕΕ και μεγάλες επιχειρήσεις.
Μάλιστα αυτά αξιοποιούνται προπαγανδιστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να ξεπλύνουν την ΕΕ, παρουσιάζοντας την Ελλάδα ως μοναδική τάχα «εξαίρεση» σε μια κατά τ’ άλλα «κανονικότητα» εργασιακών δικαιωμάτων που επικρατεί στην ΕΕ.
Αυτό που κρύβουν είναι ότι πρόκειται για μία ακόμα μορφή «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου, όπου οι εργαζόμενοι δεσμεύονται να «βγάζουν τη δουλειά» μίας βδομάδας σε λιγότερες μέρες, ανεβάζοντας την παραγωγικότητα και φτάνοντας στα όριά τους, ώστε οι όμιλοι να καμώνονται ότι έχουν «4ήμερη εργασία».
Οι μύθοι αυτοί άρχισαν να εμφανίζονται και στη χώρα μας, με τον κολοσσό της PwC (παροχής λογιστικών και ελεγκτικών υπηρεσιών) να διαφημίζει ότι «πρωτοπορεί εισάγοντας τετραήμερη εργασία» και μάλιστα «χωρίς καμία μεταβολή στο μηνιαίο εισόδημα ή στα εργασιακά προνόμια».
Η αλήθεια αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι αυτή η «καινοτόμα ρύθμιση» αφορά τους εργαζόμενους που δουλεύουν έως τρία χρόνια στο ελεγκτικό τμήμα και είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν και να δίνουν εξετάσεις για πιστοποιήσεις. Αυτοί λοιπόν θα δουλεύουν 4 αντί για 5 μέρες και 32 αντί για 40 ώρες τη βδομάδα για 6 μήνες τον χρόνο, από Ιούλη έως Δεκέμβρη.
Και όπως σημειώνει η Ενωση Λογιστών – Ελεγκτών Αττικής (ΕΛΕΠΑ), διαλύοντας τον μύθο, ο χρόνος επιμόρφωσης είναι – σύμφωνα και με τον νόμο, μάλιστα – χρόνος εργασίας, άρα θα έπρεπε να αμείβεται υπερωριακά. Με το μέτρο αυτό λοιπόν, που η εργοδοσία βαφτίζει «4ήμερη εργασία», ουσιαστικά θέλει να υποχρεώσει τους εργαζόμενους να παρακολουθούν τα μαθήματα εκτός εργάσιμου χρόνου και να μην τους αποζημιώνει! Προειδοποιεί δε η ΕΛΕΠΑ ότι «το μέτρο είναι πιθανό να αξιοποιηθεί για τη “διευθέτηση” του χρόνου εργασίας, αφού μετά το πέρας των 6 μηνών κατά τη διάρκεια των οποίων θα δουλεύουν μία μέρα λιγότερη, μπορεί να ακολουθήσει μια περίοδος αυξημένου ωραρίου, το οποίο δεν θα πληρώνεται ως υπερωρία. Επίσης, ακόμα κι αν υποθέσουμε το απίθανο, ότι δηλαδή ο χρόνος εργασίας τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου δεν θα αυξηθεί, ο εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος να φέρει εις πέρας σε 4 μέρες τη δουλειά που έβγαζε σε 5 μέρες, που σημαίνει απογείωση της εντατικοποίησης και της πίεσης που θα ασκείται στον καθέναν».
