Στις 27/11/24 στο www.dnews.gr δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Πόσο ειρηνικά ζούσαν στον σοσιαλισμό Ρώσοι και Ουκρανοί;» ένα ακόμη δακρύβρεχτο άρθρο για την Ουκρανία, με αφορμή την αποστομωτική απάντηση που έδωσε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στην αντικομμουνιστική φιέστα της ουκρανικής πρεσβείας και της τοπικής αρχής της Μάνδρας για το λεγόμενο «Γκολοντομόρ».
Σφόδρα ενόχλησε το συγγραφέα του άρθρου η αλήθεια, που αναγραφόταν σε πανό που κρατούσαν οι διαδηλωτές του ΚΚΕ: «Στο σοσιαλισμό οι λαοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας ζούσαν ειρηνικά», σε προφανή αντίθεση με τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπου για τα συμφέροντα των λίγων έχουν σκοτωθεί και μακελευτεί εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι.
Τι ήταν να γραφεί μια τέτοια αλήθεια; Όλες τις τελευταίες μέρες ένα «σύννεφο» αντικομμουνισμού έχει σηκωθεί στα αστικά ΜΜΕ, που επανέφεραν την γκεμπελική προπαγάνδα «περί εγκλημάτων του σταλινισμού και των μπολσεβίκων».
Στον «ανεμιστήρα της λάσπης» πετιούνται κάθε λογής συκοφαντίες, διανθισμένα με ονόματα, καταστάσεις και επιχειρήματα για να «λασπωθεί» η πραγματικότητα. Έτσι και στο συγκεκριμένο άρθρο, που πετάει ενδιάμεσα και τη συκοφαντία για τη σφαγή των Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν. Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με αυτήν. Για όσους, όμως, ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια παραπέμπουμε στα άρθρα του «Ρ» «ΚΑΤΙΝ: Πώς και γιατί οι χιτλερικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς» και «Κατίν: Οταν η Ιστορία πλαστογραφείται και κατασκευάζεται από την αρχή. Η «ανακάλυψη» των εγγράφων Κατίν».
Επίσης δεν θα σταθούμε στις άλλες συκοφαντίες περί εθνικής καταπίεσης κάθε έθνους στην ΕΣΣΔ. Για αυτά θα παραπέμψουμε στα άρθρα για το εθνικό ζήτημα στην ΕΣΣΔ. «Οι βάσεις συγκρότησης της ΕΣΣΔ. Καταπολέμηση του εθνικισμού και ανάπτυξη των εθνικών πολιτισμών» και «ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΣΔ. Λαθεμένες απόψεις και διαστρεβλωτικοί “φακοί”».
Εδώ θα εστιάσουμε καθαρά στα «ουκρανικά ζητήματα».
Πως διαμορφώθηκε η Ουκρανία;
Γράφει ο συγγραφέας: «Η αντιπαράθεση για το ποια εδάφη είναι ουκρανικά και για το αν υπάρχει ξεχωριστό ουκρανικό έθνος ξεκίνησε από τη τσαρική Ρωσία, συνεχίστηκε με την επαναστατική και σταλινική Ρωσία και κορυφώθηκε με τον Πούτιν».
Μέσα σε μια φράση 2 ψέματα:
1ο ψέμα: Μέσα στο αστικό-τσιφλικάδικο καταπιεστικό καθεστώς της Τσαρικής Αυτοκρατορίας δεν υπήρχε καμία συζήτηση περί ουκρανικών εδαφών.
Η Ουκρανία ως κρατική συγκρότηση εμφανίζεται μετά την αστικό-δημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, σε δύο υποστάσεις. Μια αστική και μια προλεταριακή. Έτσι για ένα διάστημα, έως τις αρχές του 1918 δημιουργείται μια εθνική αστική κυβέρνηση, που διαπραγματεύεται πότε με την αστική «Προσωρινή κυβέρνηση» στη Ρωσία, πότε με τα αστικά καθεστώτα της Αντάντ, ή της Γερμανίας και της Πολωνίας. Σε συνεννόηση μαζί τους, την περίοδο που ξεκινά η ξένη ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση κατά της Σοβιετικής Ρωσίας, στις αρχές του 1918, για να στηριχτούν οι λεγόμενοι «λευκοφρουροί», δηλαδή τα στρατεύματα των τσαρικών και άλλων αστικών δυνάμεων, τότε βρίσκουν την ευκαιρία να κηρύξουν αυτές οι δυνάμεις την «ανεξαρτησία της Ουκρανίας». Μονάχα που υπολόγισαν «χωρίς τον ξενοδόχο», δηλαδή τον λαό της Ουκρανίας, που κάτω από την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης είχε ξεσηκωθεί και διαμορφώσει το δικό του επαναστατικό κίνημα, που μπόρεσε να εγκαθιδρύσει σε τμήματα της χώρας τη σοβιετική εξουσία την περίοδο από τον Νοέμβρη του 1917 έως τον Γενάρη του 1918.
Τυπικά η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας σχηματίστηκε στις 12 (28) Δεκέμβρη 1917, δηλαδή μερικούς μήνες πριν οι ουκρανικές αστικές δυνάμεις ανακηρύξουν το ανεξαρτησία της αστικής Ουκρανίας.
Για μια περίοδο η Ουκρανία είναι πεδίο μαχών ανάμεσα στις διαφορετικές αστικές και επαναστατικές δυνάμεις. Γράφει, λοιπόν, σε ένα σημείο ο συγγραφέας: «Η ουκρανική Ράντα των επαναστατών διανοούμενων και ιστορικών Χρουσέφσκι και Βινιτσένκο, του στρατιωτικού αρχηγού Πετλιούρα και του μεγάλου αναρχικού Μαχνό ηττήθηκε, αλλά οι Ουκρανοί συνέχισαν να αναζητούν μια ελεύθερη Ουκρανία».
Παρακάμπτουμε το ζήτημα του αναρχικού Μαχνό, που σαν «εκκρεμές» μια στήριζε τον Κόκκινο Στρατό και μια του κατάφερνε ύπουλα χτυπήματα και θα γράψουμε λίγες λέξεις για τον «στρατιωτικό αρχηγό Πετλιούρα», που εκθειάζουν και οι σημερινές αρχές της Ουκρανίας. Ο Σεμιόν Πετλιούρα πράγματι ηγήθηκε για μια περίοδο της αστικής Ουκρανίας και πολέμησε ενάντια στη Σοβιετική Ουκρανία των Σοβιέτ των Εργατών, Αγροτών και Στρατιωτών, έχοντας τη στήριξη πολωνικών στρατευμάτων και αφού νωρίτερα είχε παραχωρήσει ως αντάλλαγμα μια σειρά από τις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας στην Πολωνία. Ηττήθηκε! Κατέφυγε στο Παρίσι, όπου μαζεύτηκε όλη η «αφρόκρεμα» των ηττημένων αστών της πρώην Τσαρικής Αυτοκρατορίας. Δολοφονήθηκε στο Παρίσι από τον Σαμουήλ Σβαρτσμπούρντ, εβραίο αναρχικό, που στο δικαστήριο δήλωσε πως τον δολοφόνησε ως αντίποινα για τα δολοφονικά πογκρόμ κατά των εβραίων της Ουκρανίας, που είχαν εξαπολύσει τα στρατεύματα του Πετλιούρα στην Ουκρανία. Αυτόν στηρίζουν και υμνούν σήμερα οι απολογητές της σημερινής Ουκρανίας του Ζελένσκι! Να τον χαίρονται!
Τα ουκρανικά εδάφη και έθνος επί ΕΣΣΔ
2ο ψέμα: Γράφει ο συγγραφέας πως κι επί ΕΣΣΔ υπήρχε ζήτημα για το ουκρανικά εδάφη και το ουκρανικό έθνος.
Να θυμίσουμε εδώ πως η σημερινή ρωσική ηγεσία λασπολογεί ενάντια στον Λένιν και στους μπολσεβίκους, λέγοντας πως «αυτοί έφτιαξαν την Ουκρανία», «αυτοί έφτιαξαν την ουκρανική γλώσσα», αυτοί «χάρισαν ρωσικά εδάφη στην Ουκρανία».
Η αλήθεια είναι πως από τα 1918 έως και τα 1920 για δύο χρόνια ο λαός της Ουκρανίας έδωσε σκληρή ένοπλη πάλη, μέσα από τις γραμμές του Κόκκινου Στρατού, που συνέτριψε την αστική εξουσία (Κεντρική Ράντα), τα στρατεύματα των λευκοφρουρών, των Αυστρογερμανών, των Πολωνών, καθώς και τα στρατεύματα της αγγλογαλλικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Φτιάχτηκε η Σοβιετική Ουκρανία (Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας), που ήταν μια από τις 4 Σοβιετικές Δημοκρατίες που συμμετείχαν στην ίδρυση της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), ενώ από το 1946 ήταν μέλος του ΟΗΕ.
Ο Ταράς Σεφτσένκο (1814-1861), στον οποίο επίσης αναφέρεται ο συγγραφέας, θεωρούνταν από τη σοβιετική εξουσία προοδευτικός για την εποχή του ποιητής και συγγραφέας και είχε τεράστια αναγνώριση στη Σοβιετική Ουκρανία. Το κεντρικό κρατικό πανεπιστήμιο στο Κίεβο, στην πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ουκρανίας, στα χρόνια που επικεφαλής του σοβιετικού κράτους ήταν ο Ι. Στάλιν, στα 1939 πήρε προς τιμήν το όνομά του και το διατήρησε έως το 1991.
Ποτέ, λοιπόν, οι κομμουνιστές στην ΕΣΣΔ δεν έθεσαν ζήτημα αμφισβήτησης της Ουκρανίας και του ουκρανικού έθνους. Στη Σοβιετική Ουκρανία ζούσαν αρμονικά 35,2 εκατομμύρια Ουκρανοί, 9,1 εκατομμύρια Ρώσοι, 777.000 Εβραίοι, 386.000 Λευκορώσοι, 295.000 Πολωνοί, 266.000 Μολδαβοί κ.ά. (απογραφή 1970)
Ήταν η δεύτερη Σοβιετική Δημοκρατία μέσα στην ΕΣΣΔ (μετά τη Σοβιετική Ρωσία), τόσο σε πληθυσμό, όσο και σε έκταση- 603.700 τετρ. χλμ. (όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ).
Σαφώς τα εδάφη της, στα 1918 δεν ήταν τα ίδια με το 1991, κι αυτό γιατί η δυτική Ουκρανία δεν έγινε κατορθωτό να απελευθερωθεί και εντάχθηκε σε αυτήν στις 2/8/1940. Νωρίτερα στα 1919 αυτοδιαλύεται η Σοβιετική Δημοκρατία του Ντονιέτσκ – Κριβόι Ρογκ και εντάσσεται στη σύνθεση της Σοβιετικής Ουκρανίας. Η εξέλιξη αυτή δεν οφειλόταν στο ότι «ο Λένιν χάριζε ρωσικά εδάφη στους Ουκρανούς», όπως ισχυρίζονται οι σημερινοί Ρώσοι εθνικιστές, ούτε στη «χειραγώγηση της Ουκρανίας μέσω του ρωσικού πληθυσμού του Ντονμπάς», όπως ισχυρίζονται οι Ουκρανοί εθνικιστές, αλλά στην αναγκαιότητα η νέα Σοβιετική Ουκρανία να έχει μια ικανή βιομηχανική βάση (που υπήρχε στο Ντονμπάς), καθώς επίσης το ΚΚ Ουκρανίας να έχει ένα ισχυρό εργατικό στελεχικό δυναμικό, σε μια μεγάλη σε έκταση και πληθυσμό Σοβιετική Δημοκρατία, όπου κυριαρχούσε το αγροτικό στοιχείο, όπως ήταν οι περισσότερες περιοχές της Σοβιετικής Ουκρανίας.
Ακόμη, το 1954 η σοβιετική εξουσία, για λόγους καλύτερης οικονομικής διαχείρισης των πόρων της κάθε περιοχής, π.χ. του νερού, ή του ηλεκτρικού ρεύματος, της βιομηχανικής βάσης κ.ο.κ., προχωρά στην ένταξη στη Σοβιετική Ουκρανία της Κριμαίας, η οποία για όλα τα παραπάνω εξαρτιόταν για την τροφοδοσία και την ανάπτυξή της από τη Σοβιετική Ουκρανία, ενώ διοικητικά έως τότε ανήκε στη Σοβιετική Ρωσία.
Βεβαίως, όλα αυτά ήταν διοικητικές αλλαγές των εσωτερικών ορίων της ίδιας χώρας, της Σοβιετικής Ένωσης, μέχρι την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυσή της, τον Δεκέμβρη του 1991.
Η συκοφαντία του Γκολοντομόρ
Μην μπορώντας να βρει από κάπου να πιαστεί ο συγγραφέας, για να τεκμηριώσει πως δεν έχει δίκιο το ΚΚΕ, όταν γράφει πως «Στο σοσιαλισμό οι λαοί ζούσαν ειρηνικά» ανακυκλώνει την προπαγάνδα του Γκέμπελς περί Γκολοντομόρ, δηλαδή γενοκτονίας των Ουκρανών.
Στην πραγματικότητα το ζήτημα της «γενοκτονίας του ουκρανικού λαού από τους μπολσεβίκους» ήταν μια καλά επεξεργασμένη συκοφαντική εκστρατεία της ναζιστικής προπαγάνδας. Ο λιμός της περιόδου 1932-1933 δεν προκλήθηκε από κάποιο εγκληματικό σχέδιο εξόντωσης των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους ή τους Ρώσους, αλλά οφείλεται σε συγκεκριμένες φυσικές και κοινωνικές αιτίες, όπως: Η σημαντική ξηρασία που έπληξε μεγάλες περιοχές της Ουκρανίας και άλλες περιοχές, το 1930-1932. Σε ανάλογες περιπτώσεις, που υπήρξαν και λίγα χρόνια πριν την Επανάσταση στην Ουκρανία, το 1891 πέθαναν 2 εκατομμύρια, το 1900-1903 πέθαναν 3 εκατομμύρια, το 1911 επίσης 2 εκατομμύρια, όσα δηλαδή και την περίοδο 1930-32, κι όχι 15, όπως ισχυρίζεται η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Μάλιστα, την περίοδο 1930-’32 τον πληθυσμό «θέρισε» ταυτόχρονα κι η επιδημία τύφου, που εκδηλώθηκε σε Ουκρανία και Βόρειο Καύκασο.
Εκτός, όμως, από αυτές τις φυσικές αιτίες υπήρξαν και κοινωνικές. Ακόμη δεν είχε αναδιοργανωθεί στη βάση του σοβιετικού συστήματος η γεωργία, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να υπάρχει η χαμηλή παραγωγικότητα της τσαρικής περιόδου. Μάλιστα, οι επαναστατικές αλλαγές συναντούσαν την τρομοκρατία και βία που εξαπέλυσαν οι μεγαλοαγρότες (κουλάκοι) και τα αντιδραστικά στοιχεία κατά της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας. Οι κουλάκοι αντιστάθηκαν με λύσσα κατά της συγκρότησης των συνεταιρισμών (κολχόζ) και κατά του σοσιαλισμού, εμποδίζοντας τη συγκομιδή των δημητριακών, καταστρέφοντας τις μηχανές, πυρπολώντας την κολχόζνικη περιουσία, σκοτώνοντας ζώα και αρνούμενοι να σπείρουν και να θερίσουν. Από τα τέλη του 1929 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’30 πραγματοποίησαν 1.800 τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Σοβιετικών και των κομματικών στελεχών, των πρωτοπόρων αγροτών.
Σήμερα, όλοι αυτοί που έχουν κάνει «λάστιχο» την έννοια της «τρομοκρατίας» για να σπιλώσουν την πάλη του λαού της Παλαιστίνης και να «βγάλουν λάδι» το κατοχικό κράτος του Ισραήλ, που δολοφονεί χιλιάδες μικρά παιδιά, δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα για τη λευκή τρομοκρατία, που εξαπέλυσαν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στην ΕΣΣΔ, έχοντας τη στήριξη από τον υπόλοιπο καπιταλιστικό περίγυρο.
Αλήθεια, εάν είναι τόσο σίγουρες οι σημερινές αρχές της Ουκρανίας για το «γκολοντομόρ» γιατί δια νόμου έχουν απαγορεύσει κάθε αντίθετη ιστορική έρευνα και διαφορετική άποψη; Αυτήν τη «δημοκρατία» υπερασπίζονται οι ντόπιοι απολογητές του καθεστώτος Ζελένσκι και της αναθεώρησης της Ιστορίας, της δικαίωσης έως και των Ουκρανών φασιστών, που συνεργάστηκαν στην κατεχόμενη Ουκρανία με τους ναζί!
Ο λαός της Ουκρανίας μεγαλούργησε στα χρόνια του σοσιαλισμού
Στα χρόνια του σοσιαλισμού ο λαός και κομμουνιστές της Ουκρανίας έδωσαν μάχες και τη δεκαετία του ‘20 και του ‘30 και του ’40 και χρειάστηκε και με το όπλο στο χέρι να υπερασπιστούν τη Σοβιετική Πατρίδα τους. Ταυτόχρονα έδωσαν και την ειρηνική πάλη για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, στη βάση των κατευθύνσεων που καθόρισε το Κόμμα των μπολσεβίκων με την πολιτιστική επανάσταση, την εκβιομηχάνιση της παραγωγής και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας.
Ο λαός στα πλαίσια της ΕΣΣΔ και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μεγαλούργησε και στην Ουκρανία, η οποία έγινε μια βιομηχανο-αγροτική δημοκρατία με μεγάλη ανάπτυξη. Το 1975 ο όγκος της βιομηχανικής παραγωγής ξεπέρασε το επίπεδο του 1940 κατά 12 φορές και το επίπεδο του 1913 κατά 86 φορές.
Η Σοβιετική Ουκρανία είχε σημαντικούς θερμοηλεκτρικούς, υδροηλεκτρικούς και πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής Ενέργειας. Είχε ισχυρή σιδηροβιομηχανία, μηχανουργία, χημική βιομηχανία (λιπάσματα, συνθετικές ίνες, χρώματα, ελαστικά είδη κ.ο.κ.) και βιομηχανία τροφίμων. Η συνολική παραγωγή της αγροτικής οικονομίας το 1975 αυξήθηκε, σε σύγκριση με το 1940, κατά 2 φορές.
Στα τέλη του 1975 υπήρχαν 1.763 κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις (σοβχόζ) και 7.698 συνεταιριστικές (κολχόζ), καθώς και ειδικευμένες επιχειρήσεις βιομηχανικού τύπου για την παραγωγή κρέατος, πουλερικών και αυγών ημέρας.
Κύριο συγκοινωνιακό μέσο ήταν οι σιδηρόδρομοι. Το μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών που χρησιμοποιούνται είναι 2.227 χιλιάδες χλμ. (1975). Από τα λιμάνια της Ουκρανίας – της Οδησσού, του Νικολάγιεφ, της Χερσώνας – διεξαγόταν το κύριο μέρος του θαλάσσιου εμπορίου της ΕΣΣΔ. Το συνολικό μήκος των ποτάμιων πλωτών οδών ήταν 4,5 χιλ. χλμ. (1975). Ανεπτυγμένες ήταν και οι εναέριες συγκοινωνίες. Ταυτόχρονα αναπτύχθηκε ένα τεράστιο δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου από την Ανατολή προς τη Δύση, που πέρναγε μέσα από την Ουκρανία.
Σε ό,τι δε αφορά την πολιτιστική ανάπτυξη, να σημειώσουμε πως στην απογραφή του 1897, επί τσαρικής αυτοκρατορίας, ήξεραν ανάγνωση και γραφή μόνο το 27,9%, ενώ δεν υπήρχε ούτε ένα κρατικό σχολείο όπου να διδάσκεται η εθνική γλώσσα. Μετά την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας δημιουργήθηκαν εθνικά σχολεία, όπου διδάσκονταν η ουκρανική και η ρωσική γλώσσα. Το 1939 οι εγγράμματοι αποτελούσαν το 88,2% του πληθυσμού, ενώ κατά την απογραφή του 1970 το 99,2%. Το 1975 σε 1.000 εργαζόμενους οι 776 είχαν ανώτατη και μέση μόρφωση, ενώ το 1938 το αντίστοιχο νούμερο ήταν μόλις 139. Υπήρχαν 77 θέατρα, 27.800 κινηματογράφοι και διάφορες λέσχες, 27.000 δημόσιες βιβλιοθήκες με 320,4 εκατομμύρια βιβλία και περιοδικά. Τα βιβλία, τα περιοδικά και οι εφημερίδες εκδίδονταν κατά τα 2/3 του συνολικού τιράζ στην ουκρανική γλώσσα.
Στη Σοβιετική Ουκρανία το 1975 υπήρχαν 4.122 νοσοκομεία με 578.300 κλίνες (το 1940 υπήρχαν 2.498 νοσοκομεία με 157.600 κλίνες). Επίσης υπήρχαν δεκάδες παραθεριστικά και θεραπευτικά κέντρα στη Νότια Κριμαία, στην Οδησσό και αλλού.
Στο «Ρ» έχουμε αναδείξει ιστορικές μορφές Ουκρανών επαναστατών, που συνέβαλαν σε όλα αυτά, όπως ήταν οι επαναστάτες Γκριγκόρι ΠΕΤΡΟΦΣΚΙ, Αλεξάντρ ΤΣΙΟΥΡΟΥΠΑ και Νικολάι ΣΟΡΣ, ο εργάτης Αλεξάντρ ΠΑΡΧΟΜΕΝΚΟ, η αγρότισσα Πρασκόβια ΑΝΓΚΕΛΙΝΑ, ο παρτιζάνος Σιντόρ ΚΟΦΠΑΚ, ο στρατάρχης Σεμιόν ΤΙΜΟΣΕΝΚΟ, ο σκηνοθέτης Αλεξάντρ ΝΤΟΒΖΕΝΚΟ, ο ποιητής και ακαδημαϊκός Πάβελ ΤΙΤΣΙΝΑ, οι παιδαγωγοί Βασίλι ΣΟΥΧΟΜΛΙΝΣΚΙ και Αντόν ΜΑΚΑΡΕΝΚΟ.
Το ΚΚΕ στέκεται σταθερά με την πλευρά των λαών
Αυτήν την Ουκρανία, τη Σοβιετική Ουκρανία θέλουν να ξεχάσουμε τόσο η σημερινή αστική τάξη της Ρωσίας και ο βασικός της εκπρόσωπος ο Β. Πούτιν, όσο και η αστική τάξη της Ουκρανίας και ο Β. Ζελένσκι.
Κι αν η πρώτη πλευρά, αναπτύσσει για τις ανάγκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία μια συκοφαντική επίθεση στο Λένιν, στους μπολσεβίκους και επιπλέον φτάνει μέσα σε εθνικιστικό «οίστρο» να αμφισβητεί την ύπαρξη του ουκρανικού έθνους, η άλλη (ευρωατλαντική) πλευρά του ιμπεριαλιστικού πολέμου μετατρέπει το αντικομμουνιστικό μίσος της σε αντιρωσισμό, φτάνει στο σημείο να στοχοποιεί τη ρωσική γλώσσα, απαγορεύει μέχρι και πολιτιστικές δραστηριότητες, δαιμονοποιεί το ρωσικό λαό.
Οι κομμουνιστές της Ελλάδας δεν θα τους κάνουμε το χατίρι να διαλέξουμε πλευρά της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης! Θα μείνουμε αταλάντευτα στο πλευρών των λαών της Ρωσίας και της Ουκρανίας, που μεγαλούργησαν επί ΕΣΣΔ, ζώντας ειρηνικά, όπως γράφει το σύνθημα του ΚΚΕ και τους κάνει να ανατριχιάζουν! Θα συγκρουστούμε με τα ψέματα, τις συκοφαντίες, το ξαναγράψιμο της Ιστορίας. Όχι γιατί δεν υπήρξαν και λάθη και αδυναμίες, λαθεμένες προσεγγίσεις, άτσαλοι χειρισμοί και προβλήματα στα 70 χρόνια του σοσιαλισμού, που σήμερα μελετάμε και εξάγουμε συμπεράσματα για το μέλλον. Αλλά γιατί δεν θα τους αφήσουμε να «πετάξουν μαζί με τα νερά και το παιδί», που γέννησε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.
ΝΑΙ! Οι λαοί μπορούν να ξηλώσουν τις αιτίες της εκμετάλλευσης, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, να φτιάξουν μια οικονομία και κοινωνία που θα στοχεύει στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών κι όχι στα κέρδη των λίγων!
Δεν αφήσουμε στο απυρόβλητο όσους πυροβολούν το παρελθόν, επιδιώκοντας να σκοτώσουν το μέλλον!
Άρθρο του Ελισαίου Βαγενά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, που αναδημοσιεύεται από τον ιστότοπο «Dnews».
