Το σχήμα είναι παλιό και δοκιμασμένο: Οποιος δεν είναι με τους «απελευθερωτές» ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, είναι με τους τρομοκράτες, τους τζιχαντιστές, τους μουλάδες, τους σκοταδιστές και πάει λέγοντας.
Το έχουν δουλέψει στην προπαγάνδα τους όλες οι δυνάμεις του ευρωατλαντισμού και ειδικά τα σοσιαλδημοκρατικά εξαπτέρυγα του ιμπεριαλισμού. Το ίδιο είδαμε στην Ουκρανία («ή με τους ναζί Αζόφ και το καθεστώς Ζελένσκι, ή με τη Ρωσία και τον Πούτιν»), αλλά και στη Γάζα («ή με το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ και το “δικαίωμα στην αυτοάμυνα”, ή με την “τρομοκρατία”»).
Αυτό το σχήμα επαναλαμβάνει σε άρθρο του και ο Δανίκας του «Πρώτου Θέματος», γράφοντας ότι το ΚΚΕ αφήνει στο απυρόβλητο τα θεοκρατικά καθεστώτα τύπου Ιράν, επειδή ορμάται από τυφλό αντιαμερικανισμό. Είναι αλήθεια η αντι-ΚΚΕ τύφλωση που βλάπτει, ή η αγωνιώδης προσπάθεια να δοθεί άλλοθι στην επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης για ενεργό εμπλοκή στα πολεμικά μέτωπα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της συμμαχίας της με το κράτος – δολοφόνος Ισραήλ;
Επιλογή που υπηρετεί η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζοντας το «έργο» μετατροπής της Ελλάδας σε προκεχωρημένο ΝΑΤΟικό ορμητήριο. Επιλογή στην οποία συναινούν σχεδόν όλα τα αστικά κόμματα, παρά τις όποιες επιφυλάξεις ή αντιρρήσεις τους. Μπορεί βέβαια να είναι και τα δύο, αφού η πολεμική προπαρασκευή δεν χωρά «διαφωνίες».
Επιστρατεύονται λοιπόν οι πάντες, για να στηρίξουν το βασικό αστικό αφήγημα και να συκοφαντήσουν όσους το αντιστρατεύονται, και πρώτα απ’ όλα το ΚΚΕ.
