Στον δρόμο του αγώνα σπάνε στην πράξη οι αναχρονιστικές αντιλήψεις για τη συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική ζωή και δράση, τόνισε η Βιβή Δάγκα, βουλευτής του ΚΚΕ, μιλώντας στο πλαίσιο της συνεδρίασης της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής για το νομοσχέδιο του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας που ενσωματώνει άλλη μία αντιδραστική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης «για την ισόρροπη εκπροσώπηση των φύλων σε θέσεις διευθυντικών στελεχών» σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ενώ εμπεριέχει και ρυθμίσεις για τη δήθεν «ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής».
«Ό,τι και να κάνετε, όσους νόμους και να φέρετε, αυτό στην πράξη δεν μπορείτε να το ξεριζώσετε, γιατί ακριβώς στα πλαίσια αυτού του βάρβαρου σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που ζει και αναπνέει με τις διακρίσεις, την ταξική, κοινωνική ανισότητα δεν πρόκειται να ξεριζώσετε και τέτοιες αντιλήψεις», ανέφερε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως οι διατάξεις του νομοσχεδίου σχετικά με τις γυναίκες, δεν αφορά τις γυναίκες της εργατικής-λαϊκής πλειοψηφίας, δηλαδή εκείνες που ζουν σε συνθήκες εργασιακής ζούγκλας και ανασφάλειας. Η Β. Δάγκα αναφέρθηκε και στη «βολική» αντιπαράθεση που κάνουν τα άλλα αστικά κόμματα στην ευρωπαϊκή οδηγία και αποκρύπτουν ουσιαστικά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «δεν είναι μέρος της λύσης, αλλά μέρος του προβλήματος της γυναικείας ανισοτιμίας».
Μιλώντας για το κομμάτι του νομοσχεδίου, στο οποίο η κυβέρνηση κάνει λόγο για… «συμπερίληψη», η βουλευτής του ΚΚΕ ανέδειξε ότι Άτομα με Αναπηρία και χρόνια πάσχοντες περιθωριοποιούνται από το αστικό κράτος που γεννά κοινωνικές διακρίσεις και ταξική ανισότητα, αντιμετωπίζοντας ως κόστος την ανάγκη των ΑμεΑ σε Υγεία, Ειδική Αγωγή και αποκατάσταση και ως οφέλος για τον ιδιωτικό τομέα την ανάπτυξη της επιχειρηματικής δράσης σε αυτούς τους ευαίσθητους τομείς, και από τη διαχρονική πολιτική όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων που οδηγεί σε συρρίκνωση και υποβάθμιση δημόσιων δομών, μείωση κρατικών δαπανών για ολόπλευρη προστασία ΑμεΑ.
Ειδικότερα, αναφορικά με το άρθρο 20 και τις τροποποιήσεις στο πιλοτικό πρόγραμμα παρεμβάσεων προσβασιμότητας, υπενθύμισε ότι πρόκειται για ένα πρόγραμμα με ημερομηνία λήξης και κριτήρια επιλεξιμότητας και επομένως, δεν καλύπτει το σύνολο των αναγκών όλων των ΑμεΑ. Πρόσθεσε ότι οι παρεμβάσεις αφήνονται στην ατομική ευθύνη κάθε ΑμεΑ ή της οικογένειάς του, εφόσον έχουν τη δυνατότητα ή κατοικία, κάτι που, όπως είπε, «κρύβει μεγάλο βαθμό υποκρισίας» σε μια περίοδο που οι πλειστηριασμοί σπιτιών ΑμεΑ είναι καθημερινό φαινόμενο, η στέγη έχει μετατραπεί σε πανάκριβο εμπόρευμα και κτίρια ειδικών σχολείων κρίνονται ακατάλληλα με ευθύνη του κράτους και διαχρονικά των κυβερνήσεων. Σημείωσε ότι από το συγκεκριμένο πρόγραμμα ωφελημένοι θα είναι μόνο οι κατασκευαστικοί όμιλοι που θα αναλάβουν τις αναγκαίες ανακατασκευές, «παίρνοντας και το ανάλογο μερίδιο επιδοτήσεων».
Σχετικά με το άρθρο 21 και την τροποποίηση του πιλοτικού προγράμματος υποστηριζόμενης απασχόλησης ατόμων με διαταραχές αυτιστικού φάσματος, η Β. Δάγκα εξήγησε πως δεν πρόκειται για ολοκληρωμένο σχέδιο εργασιακής αποκατάστασης όλων των ικανών προς εργασία ΑμεΑ με βάση τις δυνατότητές τους και ευθύνη του κράτους. «Η συγκεκριμένη τροποποίηση είναι προς το χειρότερο», επισήμανε, καθώς εξυπηρετεί τις ανάγκες των εργοδοτών για τζάμπα εργατικό δυναμικό, με το κράτος να καλύπτει το μισθολογικό και μη κόστος για την πρόσληψη, συμπληρώνοντας πως η κυβέρνηση αφήνει στην ευγενική ευχέρεια της εργοδοσίας αν θα το εφαρμόσει και αναλόγως τι την εξυπηρετεί.
Αναφορικά με το άρθρο 22 και την τροποποίηση του νόμου του 2021 για τον Προσωπικό Βοηθό για ΑμεΑ, η βουλευτής του ΚΚΕ στάθηκε στον αρχικό νόμο, στον οποίο, υπενθύμισε, πως το μόνο που ορίζεται με σαφήνεια είναι η χρηματοδότησή του από το Ταμείο Ανάκαμψης, η οποία αφορά μόνο το πιλοτικό πρόγραμμα και έχει «ημερομηνία λήξης». Μάλιστα, για τις αναφορές περί «τρίτου παρόχου», η Β. Δάγκα σημείωσε ότι αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο το πρόγραμμα να ανατεθεί σε ΣΔΙΤ και ΜΚΟ, ενώ στηλίτευσε το γεγονός πως παραμένουν «τα απαράδεκτα κριτήρια της λεγόμενης λειτουργικότητας που και στο παρελθόν έχουν αξιοποιηθεί ως όχημα για περικοπή στις παροχές αναπήρων και μείωση δικαιούχων» και θεσπίζονται με τη λογική ότι οι ανάγκες του αναπήρου και της οικογένειάς του αποτελούν κόστος για το κράτος. Όπως εξήγησε, για το ΚΚΕ η συγκεκριμένη παροχή θα πρέπει να είναι δωρεάν για όλους όσους την έχουν ανάγκη, χωρίς όρους και προϋποθέσεις και ηλικιακά όρια, μαζί με την αντίστοιχη κρατική χρηματοδότηση για τη λειτουργία και ανάπτυξη αντίστοιχων δημόσιων δομών των ΑμεΑ και με μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης την κάλυψη κοινωνικών αναγκών.
Για τα άρθρα για τις προπληρωμένες κάρτες, η βουλευτής του ΚΚΕ ανέδειξε πως δεν αλλάζουν τους κόφτες στα επιδόματα, ούτε τις συνέπειες από τα κύματα ακρίβειας σε Ενέργεια, είδη λαϊκής κατανάλωσης, ακόμα και τις θεραπείες που βαραίνουν τις οικογένειες των ΑμεΑ.
Ειδική αναφορά έκανε, τέλος, και στις διατάξεις για τη φροντίδα και αγωγή παιδιών μέχρι 4 ετών, επισημαίνοντας τη διαχρονική ανυπαρξία με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων ενός ενιαίου αναβαθμισμένου επιστημονικού προγράμματος για αναβαθμισμένη παιδαγωγική παρέμβαση με στόχο την ολόπλευρη ανάπτυξη παιδιών προσχολικής ηλικίας. Τόνισε πως το πρόγραμμα «ΑΘΗΝΑ», πρώην «ΚΥΨΕΛΗ» ουσιαστικά δεν αποτελεί ολοκληρωμένο σχέδιο, δεδομένου ότι δεν λύνει στοιχειώδη προβλήματα, όπως ο πολυκερματισμός των παιδικών σταθμών σε τρία διαφορετικά υπουργεία, οι τραγικές ελλείψεις σε δομές και προσωπικό κλπ, ενώ επιπλέον δεν γίνεται ούτε και μία εκτίμηση για το «ΚΥΨΕΛΗ».
Τέλος, η βουλευτής του ΚΚΕ αναφέρθηκε στην αρχή της ομιλίας της και στη μεγαλειώδη πορεία από φοιτητές, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς για το έγκλημα στα Τέμπη που πραγματοποιείτο εκείνη την ώρα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας: «Μια συγκέντρωση που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό ένοχο, τις πραγματικές αιτίες, το κράτος που λογαριάζει τις ανάγκες προστασίας της ζωής με τη λογική του κόστους οφέλους, τις αιτίες που βρίσκονται στην πολιτική απελευθέρωσης και ιδιωτικοποίησης, όλα αυτά που βαραίνουν την καθημερινή ζωή και τέτοιοι αγώνες είναι το πραγματικό οξυγόνο σε μια βάρβαρη κανονικότητα που αντιμετωπίζουν εργαζόμενοι, λαός, νεολαία».
