Σε μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ που έγινε σήμερα το απόγευμα στο Μενίδι, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα, απεύθυνε χαιρετισμό ο Βασίλης Γιαννάκος, υπαρχιπυροσβέστης, μέλος του ΔΣ της Ένωσης Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος Αττικής.
Είπε συγκεκριμένα:
«Πολύ πρόσφατα ξεκίνησε η φετινή αντιπυρική περίοδος, την οποία προκαταβολικά όλοι χαρακτηρίζουν ως πολύ δύσκολη. Κι όταν η συζήτηση στρέφεται στις δυσκολίες των αντιπυρικών περιόδων, αναπόφευκτα εμείς οι πυροσβέστες ερχόμαστε στο προσκήνιο της σκέψης του λαού. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια τις καταστροφές από μεγάλες δασικές πυρκαγιές ακολούθησαν μεγάλου μεγέθους καταστροφές από πλημμύρες!
Η περιοχή μας δυστυχώς έχει δοκιμαστεί επανειλημμένα τόσο από μεγάλα πλημμυρικά φαινόμενα που στοίχισαν τη ζωή και σε συνανθρώπους μας, όσο και από μεγάλες δασικές πυρκαγιές που έχουν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος του σημαντικότερου πνεύμονα πρασίνου της Αττικής. Έτσι, θα περίμενε κανείς μία πιο ολοκληρωμένη αντιμετώπιση στην προστασία από μεγάλες φυσικές καταστροφές όσο και του δάσους που έχει απομείνει, με ενίσχυση των αρμόδιων υπηρεσιών και σημαίνοντα ρόλο ειδικών επιστημόνων. Αντίθετα όμως, αυτό που διαχρονικά παρατηρούμε είναι οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες να συρρικνώνονται όλο και περισσότερο και ταυτόχρονα πληθώρα ιδιωτικών εταιρειών να εμπλέκονται όλο και βαθύτερα στο δάσος: ξύλευση και παραγωγή βιομάζας, διαχείριση του πάρκου που δημιουργείται στα πρώην ανάκτορα Τατοΐου, δασικές αποψιλώσεις κ.ά. Ταυτόχρονα, το Δασαρχείο Πάρνηθας και ο αρμόδιος φορέας διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού είναι δραματικά υποστελεχωμένοι, ενώ ο πυροσβεστικός σταθμός της περιοχής μας διαχρονικά επανδρώνεται όλο και λιγότερο, με δύναμη που σήμερα είναι σχεδόν 40% μειωμένη σε σχέση με πριν 20 χρόνια!
Γιατί συμβαίνουν όμως τέτοιες καταστροφές; Φταίει μόνο το κλίμα ή ο καιρός; Για χρόνια τώρα είναι γνωστό στους πυροσβέστες, και οι συνδικαλιστικές μας ενώσεις προειδοποιούν διαχρονικά, ότι δύο ταυτόχρονες “μεγαπυρκαγιές” ανά την επικράτεια είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αντιμετωπιστούν. Και τελικά, μετά από κάθε αντιπυρική περίοδο ο λαός μετρά τις καταστροφές του κι οι πυροσβέστες προσπαθούμε να συνέλθουμε από την τεράστια υπέρβαση των ορίων του «ανθρωπίνως δυνατού» που αναγκαζόμαστε να κάνουμε. Όλες οι κυβερνήσεις συστηματικά δείχνουν ως κύριο υπαίτιο την κλιματική αλλαγή. Και με το σκεπτικό ότι η γενεσιουργός αιτία ξεπερνά τις δυνατότητές μας, η λύση αναζητείται στην “ευρωπαϊκή αλληλεγγύη”: χρηματοδοτικά προγράμματα, απόκτηση εξοπλισμού και, τελευταία, συνδρομή σε προσωπικό. Στην πράξη όμως τι ακριβώς συμβαίνει; Για τι είδους αλληλεγγύη πρόκειται;
Από την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση η συντριπτική πλειοψηφία των προμηθειών νέου εξοπλισμού στο Πυροσβεστικό Σώμα γίνεται κυρίως με ευρωπαϊκούς πόρους. Με αλλεπάλληλα προγράμματα έχουμε προμηθευτεί (ή έχει δρομολογηθεί η προμήθεια) οχημάτων, μέσων, ατομικού εξοπλισμού, κινητών κέντρων επιχειρήσεων, συστημάτων προειδοποίησης, drones κάθε είδους κ.λπ Αγοράζουμε πανάκριβο εξοπλισμό και μέσα, όμως την ίδια στιγμή όλες οι συνδικαλιστικές ενώσεις των πυροσβεστών αναδεικνύουν με έντονο τρόπο την τεράστια έλλειψη σε προσωπικό στο Πυροσβεστικό Σώμα.
Μάλιστα, για να αντιμετωπιστούν οι τεράστιες ανάγκες του Σώματος και να φέρει σε πέρας την αποστολή του, οι πυροσβέστες εξαναγκάζονται σε συστηματική και τεράστια σε όγκο υπερεργασία. Και στο επάγγελμά μας, η υπερεργασία δεν σημαίνει απλώς μεγαλύτερη απουσία από τα σπίτια και τις οικογένειές μας, αλλά οδηγεί με βεβαιότητα σε σημαντικά προβλήματα υγείας αφού ο πυροσβέστης δεν προλαβαίνει να αποβάλει από τον οργανισμό του τις βλαβερές ουσίες στις οποίες εκτίθεται κι επιπλέον δεν προλαβαίνει να αναπαυτεί ποιοτικά. Δημιουργείται έτσι το οξύμωρο, την ώρα που διατίθενται δισεκατομμύρια για αγορά εργαλείων, να μην υπάρχουν οι αναγκαίοι σε αριθμό εργαζόμενοι για να λειτουργήσουν αποδοτικά τα εργαλεία αυτά! Αντίστοιχα είναι τα κενά σε δασικούς υπαλλήλους, δασεργάτες κλπ., με βάση όσα καταγγέλλουν και διεκδικούν τα συνδικαλιστικά τους όργανα. Η εικόνα των δασών επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω.
Κάθε διεκδίκηση των πυροσβεστών για μαζικές προσλήψεις ώστε να καλυφθούν τα κενά, σκοντάφτει στον μόνιμο ύφαλο του συμφώνου «δημοσιονομικής σταθερότητας» και των συμφωνηθέντων μεταξύ κυβερνήσεων και ευρωπαϊκών οργάνων κανόνων αναλογίας προσλήψεων προς συνταξιοδοτήσεις – κάτι που εξάλλου συμβαίνει και στην υγεία, την παιδεία και αλλού! Χρήματα δηλαδή μπορούν να διατεθούν για οτιδήποτε άλλο, πλην της πρόσληψης προσωπικού! Γιατί; Διότι οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί προβλέπουν πως για να διατεθούν χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για οποιαδήποτε δράση, θα πρέπει η δράση αυτή πρωτίστως να ενισχύει την επιχειρηματικότητα και να δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για επενδύσεις. Στόχευση δηλαδή είναι κυρίως η υλοποίηση επενδυτικών δραστηριοτήτων κι όχι η κάλυψη των αναγκών των λαών της Ευρώπης. Ίσως τελικά αν κάποια εταιρεία αποφάσιζε να νοικιάσει πυροσβέστες στα κράτη, τότε να βρισκόταν το απαραίτητο προσωπικό για την πυροπροστασία που έχουμε ανάγκη. Αντίστοιχα, αυτή είναι και η βασική αιτία που δεν ιεραρχούνται μέτρα και έργα για την ολοκληρωμένη διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων, για την πρόληψη και προστασία τους από τις πυρκαγιές.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως η λύση στην έλλειψη προσωπικού θα έρθει κι αυτή από την ιδιότυπη “ευρωπαϊκή αλληλεγγύη”, μέσω της “μετεγκατάστασης πυροσβεστών” από άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην Ελλάδα κατά τις αντιπυρικές περιόδους. Όμως ο Μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δημιουργήθηκε το 2001 για τέτοιου είδους δράσεις, είναι εθελοντικός και τα μέλη της επιλέγουν αν θα βοηθήσουν άλλα κράτη που έχουν ανάγκη, δίχως όμως να υποχρεούνται να το πράξουν. Δεν έχει εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις για την αντιμετώπιση των καταστροφών και χρειάζεται τη συναίνεση των κρατών – μελών για την αγορά των απαραίτητων μέσων. Οι δασικές πυρκαγιές όμως είναι συμβάντα που εξελίσσονται ραγδαία και απαιτούν σημαντική προετοιμασία, πρόληψη και εξοικείωση των ανθρώπων με τον τόπο. Ο τρόπος λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού περισσότερο μοιάζει με παρηγοριά στον άρρωστο, παρά ως η βοήθεια που θα κάνει την διαφορά.
Ακόμα ωστόσο και μετά από μια μεγάλη καταστροφή, οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί είναι πολύ επιλεκτικοί στην βοήθεια στους πληγέντες. Τα διάφορα ευρωπαϊκά Ταμεία (Αλληλεγγύης, Περιφερειακής Ανάπτυξης και Συνοχής) δεν καλύπτουν αποζημιώσεις σε νοικοκυριά, επιχειρήσεις ή γεωργούς σε περίπτωση πυρκαγιών ή πλημμυρών, αφού δεν θεωρούνται “επιλέξιμες δαπάνες”. Αντίθετα, χρηματοδοτούνται αφειδώς οι “πράσινες” επενδύσεις και έργα που επιλέγονται με βάση τον υπολογισμό του κόστους σε σχέση με το οικονομικό όφελος! Πόσο αξίζει λοιπόν μια ανθρώπινη ζωή; Πόσο κοστολογούμε τον άνθρωπο; Τι όφελος για την επιχειρηματικότητα έχει η αγάπη του ανθρώπου για τον τόπο του, τους γνωστούς του, η ανάγκη του να νιώσει δημιουργικός;
Στον εργασιακό μου χώρο έχουμε μεγάλη εμπειρία από τον “εκσυγχρονισμό” που έφερε η έντονη πρόσδεση στο “ευρωπαϊκό” όραμα: χειροτέρευση εργασιακών συνθηκών, μεγάλες προμήθειες υλικού αλλά καθόλου προσωπικού. Μετά από 25 έτη προσανατολισμού στον ευρωπαϊκό τρόπο, έχουμε καταλήξει να εργαζόμαστε πολύ περισσότερο και να αμοιβόμαστε πολύ λιγότερο. Όσο κι αν είμαστε όλοι μας πιεσμένοι μέσα στις ανάγκες που τρέχουν γρηγορότερα απ’ότι εμείς προλαβαίνουμε να τις καλύψουμε, όσο κι αν νιώθουμε ότι ο κόσμος παραείναι μεγάλος και περίπλοκος για να τον κατανοήσουμε ή να τον επηρεάσουμε με τη στάση και τις επιλογές μας, όλοι μας έχουμε πια μαζέψει μεγάλη εμπειρία από την καθημερινότητά μας για το ποιές είναι οι προτεραιότητες αυτής της Ευρώπης και πώς επηρεάζουν τις ζωές μας. Αυτός ο “ευρωπαϊκός τρόπος” είναι μέρος τους προβλήματος κι όχι της λύσης του!
Ειδικά εμείς οι πυροσβέστες που έχουμε ορκιστεί να συντρέχουμε τον άνθρωπο στις πιο δύσκολες στιγμές του και που, μέσα από τη δουλειά μας έχουμε πολλές φορές νιώσει τι σημαίνει να είσαι “η τελευταία ελπίδα ενός ανθρώπου” κι ωστόσο με μια μικρή σου δράση να κάνεις μια σημαντική διαφορά στη ζωή ενός άλλου. Γι’ αυτό όλα τα παραπάνω ζητήματα θα πρέπει να διαμορφώσουν τα κριτήρια ψήφου στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου».
