Με 5 συνεντεύξεις ανθρώπων που αποτελούν παράδειγμα αγώνα το δισέλιδο του «Ριζοσπάστη» για τις Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας τιμά τα 50 χρόνια Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, τη χρονιά μάλιστα, που συμπληρώνονται και 50 χρόνια από την πτώση της χούντας και την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο .
Σήμερα αναδημοσιεύουμε την συνέντευξη με τον Ανέστη Τσουκαράκη, συνταγματάρχη ε.α., πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αποστράτων Στρατιωτικών (ΠΟΜΑΣ).
— Ως πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αποστράτων Στρατιωτικών (ΠΟΜΑΣ) ποια είναι τα κύρια προβλήματα των αποστράτων και των οικογενειών τους;
Ανέστης Τσουκαράκης: Οι απόστρατοι στρατιωτικοί, όπως και όλοι οι συνταξιούχοι, βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Οι συντάξεις, ιδίως με τον νόμο – λαιμητόμο, του Κατρούγκαλου, αλλά και τον νόμο Βρούτση – Αχτσιόγλου, έχουν μειωθεί σε τέτοιο βαθμό που εξανεμίζονται στο πρώτο δεκαήμερο. Η «προσωπική διαφορά» εξαφανίζει την οποιαδήποτε μηδαμινή αύξηση στη σύνταξη. Απόστρατοι καλούνται να δίνουν χέρι βοηθείας στις οικογένειες ακόμα και των παιδιών τους. Η ακρίβεια στα αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπου προϊόντα (ψωμί, κρέας, ψάρι, φρούτα, όσπρια, γάλα, λάδι κ.λπ.) αγγίζει όλους τους συνταξιούχους – απόστρατους, όλο τον λαό. Πηγαίνεις σε σούπερ μάρκετ, σε κρεοπωλείο, σε ψαράδικο, και το μόνο που μπορείς να πάθεις από τις τιμές είναι «εγκεφαλικό». Η Ενέργεια, τα καύσιμα, τα μέσα μεταφοράς έχουν γίνει απλησίαστα και έξω από τα βαλάντια των αποστράτων. Διακοπές; Ούτε για αστείο. Τα Δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα (13η και 14η σύνταξη) καταργήθηκαν χρόνια τώρα. Νέες εισφορές «τρούπωσαν» στις τσέπες τους. Πληρώνουν εισφορά αλληλεγγύης συνταξιούχων, αλλά «αλληλεγγύη» δεν βλέπουν. Υγεία, περίθαλψη, φάρμακα τείνουν να γίνουν απαγορευτικά. Μέρα με τη μέρα γίνονται ακριβό εμπόρευμα, αντί για δωρεάν, υποχρεωτική κρατική παροχή. Τυχαία όλα αυτά; Απλά και κατηγορηματικά απαντάμε: ΟΧΙ, δεν είναι τυχαία. Στην καπιταλιστική κοινωνία, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν τα συμφέροντά της (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με λοιπά δεκανίκια – συγκυβερνήτες) ένα μέλημα έχουν και αυτό είναι η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, σε βάρος του λαού και των συνταξιούχων – αποστράτων. Οι αστικές κυβερνήσεις δαπανούν δισεκατομμύρια για εξοπλιστικά προγράμματα κομμένα και ραμμένα για τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και πολέμους, ρίχνουν «ζεστό» χρήμα σε επιχειρηματικούς ομίλους για την «πράσινη ανάπτυξη» από το Ταμείο Ανάκαμψης, ενώ για τις πραγματικές ανάγκες του λαού, των συνταξιούχων και των αποστράτων δαπανούν ψίχουλα.
— Γιατί ζητάτε να δυναμώσει η Ομοσπονδία σας μέσω της μαζικοποίησης των Ενώσεων αποστράτων που είναι μέλη της ΠΟΜΑΣ;
Αν. Τσ.: Οι απόστρατοι, όπως όλοι οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι άλλωστε, δεν μπορούμε να αποδεχόμαστε όλα τα αφηγήματα που μας σερβίρουν οι κυβερνήσεις. Δεν μπορούμε να αποδεχόμαστε ότι τα σφιχτά δημοσιονομικά όρια δεν επιτρέπουν αυξήσεις στις συντάξεις μας. ‘Η ότι λεφτά δεν υπάρχουν για καταργήσεις – μειώσεις φόρων στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, στην Ενέργεια, στα καύσιμα κ.λπ. Οτι πρέπει να βάζουμε βαθιά το χέρι στις τσέπες για την υγεία μας, τα φάρμακα, την περίθαλψη, την Παιδεία των παιδιών και των εγγονιών μας. Για τη ζωή τους. Για τη ζωή μας. Δεν μπορούμε να αποδεχόμαστε ότι πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μέχρι να σβήσει ο ήλιος από τα μάτια μας. Από την εμπειρία μας, από την ενεργό υπηρεσία ακόμα, ένα συμπέρασμα βγάλαμε: Υπάρχει και άλλος δρόμος. Η συλλογικότητα και όχι η «ατομική ευθύνη». Η μαζικοποίηση των σωματείων. Σωματείων όμως που πρέπει να επιδείξουν δυναμικότητα. Που θα συγκρουστούν με την αντιλαϊκή πολιτική την οποία διαχρονικά εφαρμόζουν οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα που τις υπηρετούν. Οι απόστρατοι, μαζί με όλους τους συνταξιούχους, πρέπει να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους μαζικά και αγωνιστικά. Να οργανωθούν σε σωματεία που πραγματικά αγωνίζονται και διεκδικούν, και όχι σε σωματεία – «συνομιλητές» με τις κυβερνήσεις. Τέτοια σωματεία είναι η Ομοσπονδία μας και οι πρωτοβάθμιες Ενώσεις – μέλη της. Δυναμώνουμε τον αγώνα, όλοι μαζί οι συνταξιούχοι, απέναντι στη βάρβαρη πολιτική που μας απαξιώνει και μας εξαθλιώνει. Διεκδικούμε τη ζωή που οφείλουμε να έχουμε. Ενα καλύτερο μέλλον, με ελπίδα.