Η ιστοσελίδα ALT.GR δημοσιεύει σήμερα Τρίτη 4 Αυγούστου 2020 το Ά Μέρος της συνέντευξη της ποιήτριας, συγγραφέως, τραγουδοποιού και αρθρογράφου σε έντυπες και ηλεκτρονικές σελίδες Στέλλας Πετρίδου, Ανθυποπλοιάρχου του Λιμενικού Σώματος. Έχει προηγηθεί, ως μέρος του αφιερώματος του ALT.GR, το Βιογραφικό της, την 1η Αυγούστου 2020.
Ακολουθεί η συνέντευξη:
Ανθυποπλοίαρχος Λιμενικού Σώματος – Απόφοιτη Φιλοσοφικής Σχολής – ποιήτρια – στιχουργός (αλλά και τραγουδοποιός) – συγγραφέας – αρθρογράφος – μητέρα τριών παιδιών – κάτοικος Χίου. Πως συνδυάζονται όλες αυτές οι ιδιότητες;
Δύσκολα, θα έλεγα, αλλά συνδυάζονται. Γιατί όταν αγαπάς αυτό που κάνεις κι όταν το πάθος υπερτερεί της οποιαδήποτε σωματικής ή πνευματικής κούρασης, όλα μπορούν να γίνουν και όλα να γίνουν καλά.
Η δουλειά μου είναι η πηγή των εσόδων μου, αυτή που συντηρεί εμένα και την οικογένειά μου, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι μας αξιοπρεπώς. Δεκαεννιά χρόνια τώρα που υπηρετώ στο Λιμενικό Σώμα, προσπάθησα και, νομίζω, το έχω καταφέρει να ξεχωρίσω τα επαγγελματικά από τα καλλιτεχνικά μου, άλλοτε, βέβαια, με προσωπικό κόστος, αλλά πάντοτε με απόλυτη υπευθυνότητα και αφοσίωση σε αυτό που κάνω.
Στο καλλιτεχνικό κομμάτι της ζωής μου αφοσιώνομαι τις ώρες που μπορώ, αδέσμευτη από επαγγελματικές, αλλά και οικογενειακές υποχρεώσεις (δεν είναι πολλές, ωστόσο είναι ουσιαστικές) και δίνομαι ολοκληρωτικά, καθώς εκεί συναντώ κάθε φορά τον πραγματικό μου εαυτό, ελεύθερο και ξεγυμνωμένο από καλούπια και τυπικότητες, αδέσμευτο από κανόνες και θανατηφόρα πρέπει, ζωντανό και ενεργητικό.
Η δημιουργία είναι το αποτέλεσμα της απόλυτης συνύπαρξής των δυο μας, της ξεδίπλωσης της αλήθειας μας, της διάθεσής μας για εξωτερίκευση των συναισθημάτων μας, η οποία φυσικά προϋποθέτει καταπολέμηση του φόβου μας και της οποιασδήποτε διστακτικότητά μας να εκτεθούμε στο κοινό. Η επαρχία βοηθάει σε όλη αυτή την εσωτερική, κατά βάση, διαδικασία και νομίζω οι λόγοι είναι ολοφάνεροι.
Οικονομική κρίση, προσφυγικό, πανδημία, ελληνοτουρκικά. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Τα βάσανα του λαού πάντα έβρισκαν οξυγόνο στους στιχουργούς, στους ποιητές. Εσείς πως βρίσκετε τόσο ήλιο, θάλασσα, ελπίδα, νοσταλγία, έρωτα και εμπνέεστε;
Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε πίσω στο χρόνο και να αναλογιστούμε πόσα δεινά έχει υποφέρει ο λαός μας, πόση φτώχεια, πόση κακουχία, πόσα βάσανα από πολέμους, αρρώστιες, στερήσεις, απώλειες, ξενιτιά. Κι όμως, μέσα σ’ αυτόν τον καταιγισμό των δυσκολιών, άνθρωποι του πνεύματος φορούσαν πάντα τις πανοπλίες τους και έβαζαν τον εαυτό τους μπροστά. Ζωγράφιζαν έναν νέο κόσμο με τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους, ώστε να ομορφαίνουν τις ψυχές εκείνων που υπέφεραν, που έψαχναν στήριγμα για να πιαστούν και να νιώσουν καλύτερα.
Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει τα πάντα, μπορεί να νικήσει τα πάντα, μπορεί να ελπίσει στα πάντα. Αυτό που χρειάζεται είναι μια κινητήρια δύναμη που θα προκαλέσει τη διάθεση για ζωή, για ευτυχία, για ευημερία, ακόμα κι αν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της δυστυχίας, η ευτυχία μοιάζει να ’ναι απλώς μια ουτοπία.
Έργο του κάθε δημιουργού είναι αυτό ακριβώς, να βλέπει τον ήλιο στη θάλασσα, ακόμα κι όταν εκείνη είναι φουρτουνιασμένη, να βρίσκει μπόλικο οξυγόνο μέσα στην ασφυκτική ατμόσφαιρα του θανάτου που μαστίζει τα πάντα, να ονειρεύεται ανθισμένους κήπους μέσα στα συντρίμμια που προκαλεί ο ανελέητος πόλεμος των συμφερόντων, να τολμά να ερωτεύεται κόντρα στο παθιασμένο μίσος που προκαλεί η μοναξιά του εγωισμού και της απέχθειας. Γιατί μόνο έτσι ανακαλύπτεται το πολυπόθητο φως, εκείνο που μπορεί να δώσει το κουράγιο και στους άλλους να παλέψουν για να βγουν από το τούνελ του σκοταδισμού και της μιζέριας, εκείνο που θα τους δώσει τη λύση να καλυτερέψουν τον κόσμο τους, έστω να πολεμήσουν γι’ αυτόν τον πολυπόθητο κόσμο που όλοι μας προσδοκούμε.
Πριν φτάσουμε στις τελευταίες μελοποιήσεις και διακρίσεις, θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για το πώς ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με την ποίηση. Τι σας έσπρωξε προς τα εκεί;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα νησί (τη Λέσβο), όπου η ποίηση ρέει στο αίμα του. Από πολύ μικρή έμαθα να ταξιδεύω μέσα από τις λέξεις, να δημιουργώ εικόνες για να ακουμπώ τα αμέτρητα παιδικά μου όνειρα κι έπειτα να σκαλίζω τις νότες στο πεντάγραμμο για να τραγουδώ τα συναισθήματά μου. Η συνέχεια ήταν εμφανώς αναμενόμενη. Τίποτα δε θα μπορούσε να σταματήσει το πάθος μου. Γιατί ήταν ακατανίκητη η έλξη που ένιωθα για τη δημιουργία.
Το αφιέρωμα του ALT.GR ολοκληρώνεται την Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020 με το ΄Β και τελευταίο μέρος της συνέντευξης που έδωσε η Στέλλα Πετρίδου στην Ιστοσελίδα μας.
