Αυτή θα μπορούσε να είναι η απάντηση στο ερώτημα: «Εσείς που θα πάτε φέτος διακοπές;»
Όπως δείχνουν τα στοιχεία (Eurostat) για το 2018, οι μισοί Έλληνες άνω των 16 ετών (51%) δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν διακοπές ούτε για μία βδομάδα. Πρόσφατη έρευνα από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας επιβεβαιώνει και φέτος τα στοιχεία, αυτά στα οποία, πέρα από τους οικονομικούς λόγους έρχονται να προστεθούν και περιοριστικοί λόγοι, πάσης φύσεως, λόγω covid.
Οι καλοκαιρινές διακοπές αποτελούν αναγκαιότητα και όχι πολυτέλεια.
Οι μέρες των διακοπών είναι η «αποσυμπίεση», η διακοπή της ρουτίνας και το «άδειασμα» από καταναγκασμούς και υποχρεώσεις. Οι διακοπές μπορούν και πρέπει να σπάνε τον κύκλο του στρες, γι’ αυτό είναι σημαντικές.
Αποτελούν το απαραίτητο συστατικό στην αναδόμηση των σχέσεων μεταξύ γονέων και παιδιών στο χτίσιμο της ψυχοκινητικής ανάπτυξης των παιδιών. Ιδιαίτερα στα παιδιά των αστικών κέντρων οι διακοπές συνεισφέρουν στην σωματική και ψυχική τους υγεία.
Συνυπολογίζοντας τον εγκλωβισμό των παιδιών σχεδόν όλη την περίοδο της άνοιξης, συναθροίζοντας πως ένα μεγάλο ποσοστό εφήβων δεν επέστρεψε στο σχολείο κι απείχε ακόμα και από τις αθλητικές τους δραστηριότητες, συνεκτιμώντας πως ακόμα και όσα επέστρεψαν στο σχολείο η κατάσταση ήταν σαφώς με περιοριστικούς όρους, τότε αυτομάτως προσδιορίζουμε περισσότερο από ποτέ την αναγκαιότητα των διακοπών.
Τα παιδιά που δε θα κάνουν φέτος διακοπές, είναι δικά μας παιδιά. Περισσότερο από ποτέ καθορίζεται η ανάγκη να εκτονώσουν τη συσσωρευμένη τους ενέργεια, να καλλιεργήσουν τις ικανότητες τους, να ελευθερώσουν το πνεύμα τους και να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους έξω από την πιεστική ζωή του διαμερίσματος και της μεγαλούπολης γενικότερα.
Η νέα καπιταλιστική κρίση όπως ήταν αναμενόμενο ανέδειξε ακόμη πιο έντονα την εικόνα της ταξικότητας στο δικαίωμα των διακοπών. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες προωθούν μια άλλη πραγματικότητα που δεν αφορά τις λαϊκές οικογένειες, αλλά τους λίγους κι εκλεκτούς, τις μεγαλοεπιχειρήσεις και τους μεγαλοξενοδόχους.
Από την άλλη πλευρά η πραγματικότητα αναδύεται σκληρή. Τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και η διαμονή σε νησιά συνηγορούν ένα κόστος απλησίαστο για τη μέση ελληνική οικογένεια. Ως εκ τούτου η ζήτηση στρέφεται προς την ηπειρωτική Ελλάδα και κυρίως στις κοντινές περιοχές στην Αττική, όπου ακριβώς γι΄ αυτό, οι ενοικιάσεις δωματίων έχουν παράλογα αυξηθεί. Επιπλέον, ένα μεγάλο τμήμα των παραλιών εντός Αττικής είναι στην εκμετάλλευση ιδιωτικών επιχειρήσεων, με το κόστος για την είσοδο και τις ξαπλώστρες για μια τετραμελή οικογένεια να φτάνει τα 80 ευρώ, ενώ στις οργανωμένες παραλίες που είναι δωρεάν να φτάνει το κόστος για την ομπρέλα τα 20 ευρώ.
Το καλοκαίρι θέλει τα παιδιά να ξεφαντώνουν και τα παιδιά που δε θα πάνε και φέτος διακοπές είναι και δικά μας παιδιά.
Είναι τα παιδιά των ανέργων (Με βάση τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, τον Απρίλη υπήρχαν 1.185.012 άνεργοι, αριθμός που θα αυξηθεί τους μήνες Ιούνιο – Ιούλιο, λόγω της κατάστασης στον Τουρισμό.)
Τα παιδιά των εργαζομένων που βρίσκονται σε εκ περιτροπής σύμβαση ή σε αναστολή σύμβασης εργασίας.
Τα παιδιά εκατοντάδων χιλιάδων αμειβόμενων με 400 έως 534 ευρώ.
Τα παιδιά των εργαζομένων που οι ιδιώτες ανάγκασαν να κάνουν χρήση της κανονικής τους άδειας μέσα στην καραντίνα.
Τα παιδιά των εργαζομένων που θα ξεπληρώσουν τις άδειες ειδικού σκοπού δουλεύοντας ακόμα και τον Αύγουστο.
Οι καλοκαιρινές νύχτες τις διακοπές μακριά από τα φώτα των πόλεων είναι γεμάτες άστρα και όνειρα. Όλα τα παιδιά έπρεπε να είναι εκεί για να τα μετρήσουν.
Ρούλα Καραγιάννη
