Ο χρόνος τρέχει με μια ταχύτητα ασύλληπτη. Κι αν τα λεπτά ή οι ώρες μας φαίνονται ατέλειωτες, τα χρόνια τρέχουν σα νερό.
Φέτος, σήμερα, συμπληρώνονται 10 χρόνια από την ημέρα που ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Μήτσος για τους δικούς του ανθρώπους, έκλεισε τους λογαριασμούς του κι έφυγε.
Διαβάστε ξανά τα αφιερώματα στο alt.gr. Στου αιώνα την παράγκα… (Μέρος 1ο) , Στου αιώνα την παράγκα… (Μέρος 2ο), Δημήτρης Μητροπάνος – «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία…».
Ξεκινώντας το ταξίδι του, μας κοίταξε και με τη σιγουριά του πραγματικού μάγκα, χόρεψε ένα ζεϊμπέκικο, όπως μόνο αυτός ήξερε να χορεύει. Αυτός και η ψυχή του, όπως και σε κάθε ερμηνεία του, που πρώτα κατέθετε την ψυχή του και μετά ερμήνευε με τον μοναδικό του τρόπο, οτιδήποτε.
Μετρημένος, σεμνός, αξιοπρεπής, ανεπιτήδευτος, δεν το «έπαιξε» κάποιος. Μιλούσε για ελάχιστα πράγματα και πάντα με σεβασμό απέναντι στους άλλους. Ακόμη και για τις λατρείες του. Λίγα λόγια, μεστά, αντρίκεια.
Βαμμένος κόκκινος σε όλα, ποδοσφαιρικά και κομματικά. Αφού μια από τις μεγάλες λατρείες του, ήταν ο Ολυμπιακός.
Η άλλη μεγάλη του λατρεία ήταν η καταγωγή του, που τίμησε μέχρι την τελευταία στιγμή. “Είμαι από τη «Μικρή Μόσχα»” έλεγε, “από την Αγία Μονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα, όπου ήμασταν όλοι ίδιοι, οι αριστεροί, οι αποκομμένοι από την κοινωνία”.
Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής και συμμετείχε στον εμφύλιο. Έφυγε από το σπίτι κυνηγημένος και ο Μητροπάνος δεν τον γνώρισε. Μέχρι τα 16 του πίστευε πως είχε σκοτωθεί στον εμφύλιο. Τότε έλαβε ένα γράμμα που τους ενημέρωνε ότι ζούσε στη Ρουμανία Τον συνάντησε για πρώτη φορά στα 29 του χρόνια. Μεγάλωσε με τη μάνα του μέσα στη φτώχεια, την πείνα και τις στερήσεις.
Αναγκαστικά από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια. Αρχικά ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του κι ύστερα οικοδομή και ξυλουργείο. Πάντα έβρισκε χρόνο για τραγούδι, καθώς τα βράδια με τα γειτονόπουλα είχαν φτιάξει χορωδία και τραγουδούσαν καντάδες.
Κάποτε βρέθηκε σε μια κατασκήνωση κι εκεί τον άκουσε ο Απόστολος Καλδάρας. «Έχεις καλή φωνή, είσαι μικρός όμως και πρέπει να τη δουλέψεις».
Η συνέχεια είναι γνωστή. Έφτασε να ερμηνεύει οποιοδήποτε τραγούδι και ο κόσμος να λέει «το τραγούδι του Μητροπάνου».
Για τα δέκα χρόνια απουσίας του, δέκα λατρεμένα τραγούδια.
«Χαμένη Πασχαλιά» σε μουσική του Βασίλη Κουμπή και στίχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου
«Θάλασσες», σε μουσική Μάριου Τόκα και στίχους Σαράντη Αλιβιζάτου
«Αν είσαι πλάι μου», μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου σε στίχους Γιώργου Κορδέλλα
«Όταν έχω εσένα», μουσική Σταμάτης Κραουνάκης σε στίχους του ίδιου και του Λάκη Λαζόπουλου
«Για να σ εκδικηθώ», μουσική Λάκης Παπαδόπουλος σε στίχους Κυριάκου Ντούμου
«Θες», μουσική Στέφανος Κορκολής σε στίχους Ρεβέκκας Ρούσση
«Σα ναυαγός», μουσική Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου
«Το χατήρι», μουσική Μίκης Θεοδωράκης σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου
«Φιλί φιλί σ ανάστησα», μουσική Σπύρος Παπαβασιλείου και στίχοι Βασίλης Μαρινάτος.
«Ρόζα», μουσική Θάνος Μικρούτσικος σε στίχους Άλκη Αλκαίου
Δέκα χρόνια χωρίς τον Δημήτρη Μητροπάνο, δέκα χρόνια χωρίς τη φωνή που κάθε φορά μας συντρόφευε στον έρωτα, στο χωρισμό, στη χαρά, στη λύπη, στον αγώνα, στα Φεστιβάλ, σε κάθε μας στιγμή.
Και φέτος ακόμη μια Χαμένη Πασχαλιά, η δέκατη στη σειρά. Κι ας τον ακούμε, παντού και πάντα…
Ας μου επιτραπεί να προσθέσω ένα ακόμη τραγούδι.
«Μια εκδρομή», σε μουσική και στίχους Γιάννη Μηλιώκα
Εμένα και ο θάνατος
Μου φαίνεται γιορτή
Ένα λαχείο ειν’ η ζωή
Ας είναι κι αμορτί
Λουλούδια για το χάροντα
Μπουζούκι και κιθάρα
Κι ένα ανοιχτό περίπτερο
Να πάρουμε τσιγάρα
Ο Μητροπάνος ήταν είναι και θα είναι ΕΔΩ. Γιατί ζει μέσα μας και τον καλούμε κάθε φορά κοντά μας όταν τραγουδάμε.
Γιάννης Αγγέλου
