Τα δύο χρόνια αναμονής λόγω καραντίνας -δυστυχώς αναπόφευκτα- θα γίνουν τρία για όσους υπηρετούμε μακρυά από την Αθήνα, μέχρι να ξαναζήσουμε από κοντά τον παλμό και την έκταση του Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή στο Πάρκο Αντωνης-Τριτσης.
Κι είναι που φέτος μεγάλωσε η ανάγκη τόσο των δημιουργών να μοιραστούν, να επικοινωνήσουν και να συγκινήσουν με το έργο τους το κοινό, όσο και της νεολαίας και του λαού να γίνουν μέρος συλλογικών γεγονότων που δίνουν ελπίδα για το αύριο και πείσμα για το τώρα.
Ως τώρα τα φεστιβάλ της ΚΝΕ που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες περιοχές της χώρας πέτυχαν, γιατί έγιναν βήμα για να εκφραστεί η οργή προς ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο βάζει στο ζύγι την προστασία της ανθρώπινης ζωής, τη λογαριάζει σύμφωνα με το κόστος της πρόληψης τόσο στο σύστημα υγείας και όσο και στην πυροπροστασία, και το οποίο πνίγει τα όνειρα μας για μια ζωή με αξιοπρέπεια στον βούρκο των σχέσεων εργασίας-λάστιχο και των μειωμένων μισθών, στο βωμό της πρωτιάς σε επενδύσεις κεφαλαίων στην ΕΕ. Το φεστιβάλ κρατά στο χρόνο γιατί είναι φάρος της γνώσης ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει!
Φέτος, λοιπόν, για ακόμη μια φορά, η συμμετοχή θα είναι μαζική, τηρώντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας, ώστε πάνω από δογματικά ρεπορτάζ και απόψεις, να κυριαρχήσει το σύνθημα του φεστιβάλ “Να ζεις, να προχωράς, να τολμάς για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, το Σοσιαλισμό”!
Στο Κεντρικό Φεστιβάλ φιλοξενείται έκθεση αφιερωμένη στην επέτειο 150 χρόνων από την Παρισινή Κομμούνα, που κράτησε 72 μέρες. Έπειτα από αυτή την πρώτη προσπάθεια του εργατικού κινήματος να ανατρέψει την αστική εξουσία και να ανοίξει το δρόμο προς την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, ακολούθησαν με μπροστάρηδες τα Κομμουνιστικά Κόμματα κι άλλες επαναστάσεις, με κάθε μία “ηττημένη επανάσταση να αποτελεί σχολείο για την επόμενη” (Λένιν). Αυτό που θα μου λείψει περισσότερο από το φεστιβάλ είναι εκείνη η στιγμή του τραγουδιού με τις υψωμένες γροθιές των εργατών όλου του κόσμου. Που ακούς να σιγοτραγουδιέται στη μητρική γλώσσα κάθε επισκέπτη, κάθε ξένης αντιπροσωπείας, πατώντας πάνω στον ίδιο ρυθμό. Η Internationale (Διεθνής) βρήκε τους στίχους της στους δρόμους του επαναστατημένου Παρισιού το 1871, και εμείς σήμερα μπορούμε να τη τραγουδάμε με μεγαλύτερη σιγουριά.
Χαιρετίζω το 47ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή και όλους τους συντρόφους, φίλους, καλλιτέχνες, αθλητικά σωματεία και συλλόγους που συντελούν στην πραγματοποίηση του. Καλή επιτυχία!
Ντόντος Στάθης, Στρατεύσιμος Δίοπος (Β/Νοσ)
