«Η πρόταση οδηγίας που ενσωματώνει στην νομοθεσία της ΕΕ τη “Συμφωνία για το Δίκαιο της Θάλασσας σχετικά με τη διατήρηση και τη βιώσιμη χρήση της θαλάσσιας βιοποικιλότητας σε περιοχές πέραν της εθνικής δικαιοδοσίας” του ΟΗΕ (“Συμφωνία BBNJ”) κι έχουν υπογράψει τα κράτη μέλη της ΕΕ, ανάμεσα τους κι η Ελλάδα με απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ, αποτελεί τεκμήριο των τεράστιων γεωστρατηγικών ανταγωνισμών και συμφερόντων που συνδέονται με τον έλεγχο των ανοικτών θαλασσών και του διεθνούς βυθού», σημειώνει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.
Συγκεκριμένα, επισημαίνει:
«Στο όνομα της “διατήρησης της βιοποικιλότητας” η Συμφωνία στο πλαίσιο του ΟΗΕ επιχειρεί να διευθετήσει και να προωθήσει προς όφελος των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων ενέργειας και βιοτεχνολογίας, ψηφιακών και εφοπλιστικών ομίλων, ζητήματα ελέγχου κι εκμετάλλευσης των θαλάσσιων περιοχών εκτός χωρικών υδάτων που φτάνουν ως τα 12 μίλια, εκτός ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Πρόκειται για μια τεράστια “δεξαμενή”, κυριολεκτικά “θησαυρό” αποθεμάτων γενετικού υλικού και ερευνητικών πληροφοριών από οργανισμούς της θάλασσας με πολύμορφη αξιοποίηση δεδομένων, dna, βιομηχανικών εφαρμογών στη φαρμακοβιομηχανία και τη βιομηχανική παραγωγή ενζύμων.
Λόγω του ότι τα διεθνή ύδατα είναι εκτός εθνικής κρατικής δικαιοδοσίας και με δεδομένη την ανάπτυξη τεχνολογικών μεθόδων αλίευσης από μεγάλα βάθη ο διεθνής ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια κλιμακώνεται κι εξελίσσεται σε μια σχετικά νέα και χρυσοφόρα αγορά. Με την Συμφωνία BBNJ επιχειρείται να κατοχυρωθεί εκτός των άλλων και νομικά η ανισόμετρη καπιταλιστική εκμετάλλευση αυτών των θαλάσσιων αποθεμάτων από τους ομίλους των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών όπως ΗΠΑ, Κίνας, και ΕΕ, σε βάρος παράκτιων αστικών κρατών με υποδεέστερη θέση στο διεθνή ανταγωνισμό. Με την οδηγία αυτή η ΕΕ επιδιώκει να επωφεληθεί επιχειρώντας να θέσει τους δικούς της όρους στους ανταγωνιστές της, αστικά κράτη και ομίλους, προκειμένου να ενισχυθεί η ίδια στον ανταγωνισμό με ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία (πχ. για τον έλεγχο των θαλάσσιων περιοχών στην Αρκτική).
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στην οδηγία αποτυπώνεται η ελευθερία στη χρήση των ανοικτών θαλασσών για πολεμικούς-στρατιωτικούς σκοπούς κι η ανεμπόδιστη δραστηριότητα πολεμικών πλοίων και μαχητικών αεροσκαφών.
Είναι δε εξαιρετικά επικίνδυνο το γεγονός ότι η συμφωνία βασίζεται σε υπολογισμούς χωρικών υδάτων, AΟΖ και υφαλοκρηπίδας που δεν έχουν ακόμα, οριοθετηθεί, ενώ ορισμένες θαλάσσιες ζώνες είναι αντικείμενο απαράδεκτων αξιώσεων κι αμφισβητήσεων από την αστική τάξη της Τουρκίας.
Οι ισχυρισμοί από τα αστικά κόμματα όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν την οδηγία ότι με αυτή τάχα θα διασφαλιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι αβάσιμοι και καλλιεργούν τον εφησυχασμό. Αποτελούν πειστήριο της μεταξύ τους στρατηγικής σύμπλευσης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας. Παρότι το Τουρκικό κράτος δεν αποδέχεται τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και μόνο το γεγονός ότι η αστική τάξη της Τουρκίας έχει σπεύσει εδώ και καιρό να δηλώσει ότι θα προσχωρήσει κι αυτή στη Συμφωνία για την υπεράσπιση των δικών της συμφερόντων εκθέτει όσους ισχυρίζονται ότι αυτή αποτελεί (…ένα ακόμα) “χαστούκι” στην επιθετικότητά της.
Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι το Διεθνές Δίκαιο και η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας κόβονται και ράβονται στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Επομένως, αποτελεί αυταπάτη ότι οι αναφορές στο Διεθνές Δίκαιο και τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, αρκούν για να λυθούν οι διαφορές στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η κλιμάκωση των ανταγωνισμών και των πολεμικών συγκρούσεων αυτήν την περίοδο, η κούρσα των πολεμικών εξοπλισμών καταρρίπτουν τους αστικούς ισχυρισμούς και την προσπάθεια καλλιέργειας επικίνδυνου εφησυχασμού.
Επιπρόσθετα, το ίδιο το περιεχόμενο της συμφωνίας όχι μόνο δεν συνιστά κάποια προστασία του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας αλλά το αντίθετο. Στην πράξη διαιωνίζει και κατοχυρώνει την ασυλία εφοπλιστικών, ενεργειακών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων προκειμένου να ρυπαίνουν τους ωκεανούς και το βυθό τους. Με βάση άλλωστε την αντιδραστική αρχή της ΕΕ ο “ρυπαίνων πληρώνει” γεμίζουν με απόβλητα τις θάλασσες κι ενώ είναι γνωστές οι συνέπειες από τη διαρροή πετρελαίου σε “ναυτικά ατυχήματα” δεξαμενοπλοίων.
Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η Συμφωνία και η σχετική οδηγία της ΕΕ υπηρετούν την αντιλαϊκή “πράσινη” στρατηγική, κι αναπαράγουν το υποκριτικό ενδιαφέρον περί προστασίας της βιοποικιλότητας ενώ αυτήν την αντιλαμβάνονται ως εμπορικό προϊόν προς καταπάτηση, εκμετάλλευση και καταλήστευση από τους επιχειρηματικούς ομίλους».
