Προσπάθησα να βρω λέξεις να χαρακτηρίσω και να περιγράψω τον αποκλεισμό της Συρίας από την ανθρωπιστική βοήθεια και δεν βρήκα. Ακούμπησα μόνο σε κάτι στίχους του Λειβαδίτη γιατί εγώ ονειρεύτηκα ένα καλύτερο κόσμο, φτωχή ανθρωπότητα! Σκληρός, άκαρδος κόσμος, που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται, πάνω από έναν άνθρωπο που θαμμένος στα ερείπια περιμένει βοήθεια.
Δεν υπάρχει ανθρώπινος εγκέφαλος που μπορεί να συλλάβει τον βάρβαρο αποκλεισμό των ΗΠΑ ΝΑΤΟ και ΕΕ σε βάρος της Συρίας ακόμα και μετά τον καταστροφικό σεισμό. Δεν υπάρχει. Λες και αυτούς εννοούσε ο Καζαντζάκης όταν έγραφε πως ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός… Αλλά όταν νιώθει τον πόνο του άλλου τότε είναι Άνθρωπος.
Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του Συλλόγου μας, ζήτησα από τους μαθητές μου να ζωγραφίσουν για τα παιδιά που επλήγησαν από τον σεισμό, να στείλουμε μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Ταυτόχρονα τους εξήγησα πως τα μηνύματα θα φτάσουν μόνο στα παιδιά της Τουρκίας. Ως αντίδραση στο απάνθρωπο εμπάργκο κι ενάντια στο άδικο ένας μικρός μαθητής ζωγράφισε τον εαυτό του ως διασώστη να απεγκλωβίζει παιδιά μέσα από τα ερείπια της Συρίας. Εκείνα τα παιδιά που εγκατέλειψαν οι μεγάλοι και δυνατοί με την επιλεκτική ευαισθησία, με την επιλεκτική θανατηφόρα αδιαφορία τους.
Οι λαοί θα τους ξεπεράσουν! Οι λαοί με οδηγό την αλληλεγγύη.
Ρούλα Καραγιάννη
