Το ALT.GR συνεχίζει τη δημοσίευση του έκτου μέρους του άρθρου του Ελισαίου Βαγενά: «Για το διεθνές πολιτικό – στρατιωτικό πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου», με τίτλο: «ΤΡΕΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ».
ΤΡΕΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ
α) Η «αποχώρηση των ΗΠΑ» και το «κενό εξουσίας» στον κόσμο.
Διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις ερμηνεύουν την αποχώρηση των ΗΠΑ από μια σειρά διεθνών συμφωνιών ή τη μείωση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ σε κάποιες χώρες, όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ως «αποχώρηση των ΗΠΑ» και ως «κενό εξουσίας» στον κόσμο, που καλύπτεται από άλλες δυνάμεις. Μάλιστα, από τους «θαυμαστές» της ΡΑΧΑΜΕRICΑΝΑ εκδηλώθηκαν διθυραμβικές κραυγές για την εκλογή του «δημοκρατικού» Τζο Μπάιντεν στην αμερικανική Προεδρία, εκτιμώντας πως «επιτέλους οι ΗΠΑ επιστρέφουν».
Πρόκειται για μια εντελώς λαθεμένη «ανάγνωση» της πραγματικότητας, αφού οι ΗΠΑ δε χρειάζεται «να επιστρέφουν» κάπου, μια και ποτέ δεν είχαν φύγει! Οι ΗΠΑ, π.χ., την τελευταία περίοδο ενίσχυσαν τη στρατιωτική παρουσία τους στην Ελλάδα, στην Πολωνία, στη Βαλτική, στη Νοτιοανατολική Ασία, στα Βαλκάνια κ.α., ενώ κάπου αλλού την μείωσαν. Λαθεμένα, λοιπόν, οι ανασχεδιασμοί των στόχων των ΗΠΑ ή της επιλογής των «κρίκων», στους οποίους δίνουν το βάρος οι ΗΠΑ, «μεταφράζονται» ως γενικότερη «αποχώρηση».
Πολύ περισσότερο αυτό δεν ισχύει για την πολιτική επιρροή των ΗΠΑ. Στην περιοχή μας πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι πως με αμερικανική παρέμβαση έκλεισε η «Συμφωνία των Πρεσπών», για να μπει μία ακόμη χώρα στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, οι ΗΠΑ ήταν αυτές που προχώρησαν στο νέο σχέδιο για την Παλαιστίνη, που επιδιώκει να βάλει «ταφόπλακα» στη λύση των δύο κρατών.
Την ίδια ώρα, η τάση αλλαγής του συσχετισμού δύναμης, που σχετίζεται με την άνοδο και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σαφώς και μειώνει ή δυσκολεύει ως ένα βαθμό τους αμερικανικούς σχεδιασμούς, όπως φάνηκε στο παράδειγμα της Συρίας. Ωστόσο, αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά στις ΗΠΑ, αλλά στην ενίσχυση και άλλων δυνάμεων, που προωθούν τα δικά τους συμφέροντα.
Η αποχώρηση των ΗΠΑ από μια σειρά διεθνών συμφωνιών, που προαναφέραμε, έχει σαφή στόχο την αναδιάταξη των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών προς όφελος τους, σ’ ένα περιβάλλον όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δημιουργούν μια «κινούμενη άμμο».
β) Η επίκληση στον ΟΗΕ και στο Διεθνές Δίκαιο.
Το Διεθνές Δίκαιο, όπως το γνωρίζαμε όταν υπήρχαν η ΕΣΣΔ και άλλες σοσιαλιστικές χώρες και ήταν αποτέλεσμα του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων αυτών των χωρών με τις καπιταλιστικές χώρες, δεν υπάρχει πλέον. Πλέον διαμορφώνεται στη βάση του σημερινού συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Δυστυχώς, διάφορα ΚΚ συνεχίζουν να επικαλούνται, π.χ., τον ΟΗΕ και τον Καταστατικό Χάρτη του, λες και ζούμε πριν 50 χρόνια. Λες και δεν υπάρχει, π.χ., η συμφωνία του ΟΗΕ με το ΝΑΤΟ με την οποία το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει να εξαπολύσει με «ανάθεση» του ΟΗΕ ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις, όπως αυτή που έγινε το 2011 στη Λιβύη. Λες και ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ δεν ερμηνεύεται κατά το δοκούν.
Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα η ερμηνεία του άρθρου 51 (που αφορά το δικαίωμα μιας χώρας στην αυτοάμυνα έναντι ένοπλης επίθεσης) και το οποίο επικαλέστηκε η Τουρκία για να εισβάλει στη Συρία και να κατέχει σήμερα το 10% των συριακών εδαφών. Φτάνουμε στα όρια του παραλόγου, όταν βλέπουμε στην περίπτωση της σύγκρουσης Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν την Τουρκία να στέκεται στο πλευρό του Αζερμπαϊτζάν και να επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο και την ανάγκη αποκατάστασης της «εδαφικής ακεραιότητάς» του, όταν η ίδια σε τρεις περιπτώσεις (Κύπρος, Συρία, Ιράκ) παραβιάζει αυτήν την αρχή, εισβάλλοντας, κατέχοντας ξένα εδάφη, τεμαχίζοντας άλλες χώρες.
Σήμερα, λοιπόν, το Διεθνές Δίκαιο αντιδραστικοποιείται παραπέρα και χρησιμοποιείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατά το δοκούν[1], στο πλαίσιο των ανταγωνισμών τους και σε βάρος των λαών. Οι κομμουνιστές οφείλουμε να παλέψουμε με απόψεις που συσκοτίζουν αυτό το γεγονός.
γ) Η ανακύκλωση της συζήτησης για τη «δημοκρατική αρχιτεκτονική» των διεθνών οργανισμών.
Ενώ οι εξελίξεις καταρρίπτουν τις αυταπάτες που έτρεφαν και καλλιεργούσαν διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, ότι η «παγκοσμιοποίηση των οικονομιών» οδηγεί σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα όπου όλα τα προβλήματα θα επιλύονται «ειρηνικά» από το Διεθνές Δίκαιο και τους διεθνείς οργανισμούς, την ίδια ώρα δεν κοπάζουν οι αναζητήσεις προς τις λύσεις μιας «δημοκρατικής αναμόρφωσης» των διεθνών οργανισμών, ξεκινώντας από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενσωματώνοντας, π.χ., την Ινδία και άλλες μεγάλες χώρες, που σήμερα δεν είναι μέλη του. Τέτοιες προτάσεις παρουσιάζονται ως φραγμός στις ενέργειες των «πιο επιθετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων» και ως βήμα για την επικράτηση ενός «πολυπολικού κόσμου».
Τέτοιες αντιλήψεις, άσχετα από προθέσεις, εξωραΐζουν ιδεολογικά την παγκόσμια ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, αφού θεωρούν πως αυτή μπορεί ν’ αλλάξει χωρίς την αναγκαία ανατροπή του καπιταλισμού. Αρνούνται τη λενινιστική αντίληψη του ιμπεριαλισμού, αποσπώντας την οικονομία από την πολιτική. Γι’ αυτές τις δυνάμεις ο ιμπεριαλισμός είναι οι πολιτικές και στρατιωτικές ενέργειες των πιο «επιθετικών» δυνάμεων κατά της «εθνικής κυριαρχίας» των άλλων χωρών.
Αγνοούν έτσι το γεγονός πως είναι ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός αυτός που οδηγεί σε στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους και όχι κάποιες «πιο επιθετικές δυνάμεις». Αυτός ο ανταγωνισμός διεξάγεται με όλα τα μέσα που διαθέτει η κάθε καπιταλιστική εξουσία σε κάθε χώρα και βέβαια αποτυπώνεται στις διακρατικές συμφωνίες και με τις διάφορες συμμαχίες.
Μέσα σε αυτές τις συμμαχίες οι αστικές τάξεις παραχωρούν μέρος της εθνικής κυριαρχίας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων των χωρών τους, ώστε να διασφαλίσουν την εξουσία τους και πάντα προσδοκώντας νέα κέρδη. Την ίδια ώρα, κινούνται και με πολεμικά μέσα, αφού «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα».
Αύριο Τρίτη 16 Μάρτη θα δημοσιευθεί το
έβδομο μέρος του άρθρου του Ελισαίου Βαγενά: «Για το διεθνές πολιτικό –
στρατιωτικό πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου», με τίτλο: «Η στρατιωτική ισχύς στον
κόσμο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων».