Ο ισχυρότατος σεισμός που χτύπησε τις περιοχές της νότιας Τουρκίας και της Συρίας τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας σκόρπισε πραγματικά τον όλεθρο. Οι συγκλονιστικές εικόνες που κατέκλυσαν τα κοινωνικά δίκτυα και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία παρουσίασαν μια βιβλική καταστροφή που συντελέστηκε σε τόπους βιβλικούς.
Χιλιάδες κτίρια κατέρρευσαν σε μια γεωγραφική ζώνη με διάμετρο περίπου 350 χιλιομέτρων που εκτείνεται από τα νότια της Τουρκίας ως τα βόρεια της Συρίας. Μια ιδιαίτερα σεισμογενής περιοχή όπου οι σεισμοί έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην διάρκεια της ιστορίας της καθώς την έχουν πληγώσει πολλές φορές.
Κατά συνέπεια, σα να μην πέρασε μια μέρα από το 115 μ.Χ., όταν ένας σεισμός της κλίμακας 7,5 ρίχτερ, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ισοπέδωσε την Αντιόχεια. Οι εκτιμήσεις της εποχής έκαναν λόγο για 260.000 νεκρούς. Σα να μην πέρασε μια μέρα από τον 12ο αιώνα όπου του Χαλέπι κλυδωνίζεται από ένα σεισμικό παροξυσμό κατά τον οποίο μόνο ο αρχικός σεισμός εξόντωσε περισσότερους από 300.000 ανθρώπους. Το ίδιο και το 1822 όταν η πόλη καταστρέφεται ολοσχερώς από σεισμό που σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους και αφήνει πίσω τους σωρούς ερειπίων. Οι επιζήσαντες εγκατέλειψαν την πόλη καθώς τους θέριζαν οι επιδημίες.
Στην σύγχρονη ιστορία της περιοχής οι το τρομερό σκηνικό επαναλαμβάνεται. Λογικά λοιπόν θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί δε δίδαξε τίποτα ο σεισμός του 1999, στο Ιζμίτ της Τουρκίας, με μέγεθος 7,6 ρίχτερ που ο πραγματικός αριθμός των νεκρών μπορεί να ξεπέρασε τους 35.000.
Τι συμβαίνει κι ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία μας αφήνει άφωνους με τα νέα επιτεύγματά της εμείς συνεχίζουμε να είμαστε έρμαια του Εγκέλαδου και τα σπίτια μας αθωράκιστα; Η απάντηση βρίσκεται στο ότι στο αστικό κράτος το ζήτημα της αντισεισμικής θωράκισης, όπως και το καθετί που αφορά την πρόληψη, από μία φυσική καταστροφή έως μία ασθένεια, μπαίνουν στη ζυγαριά του «κόστους – οφέλους».
Πράγματι όπως αποκάλυψε ο Μιχαήλ Φαρδής ομότιμος καθηγητής στο τμήμα πολιτικών μηχανικών του Πανεπιστήμιου Πατρών επίτιμος πρόεδρος της διεθνούς Ομοσπονδίας Σκυροδέματος,στην Τουρκία γινόταν συστηματική καταπάτηση δημόσιας γης για την ανέγερση πολυκατοικιών που στέγαζαν κόσμο χαμηλών εισοδημάτων. Μετά από κάθε εκλογικό κύκλο η κυβέρνηση νομιμοποιούσε τις πολυκατοικίες αυτές. Κτίρια λοιπόν για φτωχούς χτίζονταν λαθραία τη νύχτα για να δώσουν φτηνή στέγη με την κάθε εξουσία να κάνει τα στραβά μάτια , βέβαια με το αζημίωτο. Εργολάβοι, κατασκευαστές κρατικοί υπάλληλοι σε πολεοδομίες και λοιποί αξιωματούχοι πλούτισαν μέσα από αυτή τη διαδικασία. Στεγάζει ο φτωχός λαός τις ελπίδες του σε κακοφτιαγμένα σπίτια και τελικά το πληρώνει με την ίδια του τη ζωή. Πάνω από τα ρήγματα υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα που σκοτώνουν και θα σκοτώσουν δυστυχώς ξανά.
Αυτός ο σεισμός δεν συντάραξε μόνο τα έγκατα της τουρκοσυριακής γης και δεν γέμισε με σκόνη τον ουρανό της. Πέρασε τη Μεσόγειο θάλασσα και στο διηπειρωτικό και υπερατλαντικό του ταξίδι διαλαλούσε τον όλεθρο τον πόνο των ανθρώπων και την καταστροφή.
Συγκλονιστικές οι εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου μέσω διαδικτύου. Η ψυχή μας πανηγύριζε σε κάθε διάσωση που γινόταν γνωστή, λες και χρειαζόμασταν ένα χαμόγελο για να νιώσουμε ότι υπάρχουμε μέσα σ αυτό τον όλεθρο.
Η 8χρονη Νίσα μόλις που σώθηκε από τα συντρίμμια και ρωτά: « Μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου; Ένα μικρό αγόρι απεγκλωβίζεται μετά από 55 ώρες και γελάει καθώς επανέρχεται στο φως στην αγκαλιά των διασωστών του. Ένα μωρό 20 ημερών σώζεται κρατώντας στη χούφτα του μια τούφα από τα μαλλιά της μητέρας του. Έλληνας και Τούρκος διασώστης αγκαλιασμένοι πανηγυρίζουν τον απεγκλωβισμό ενός εξάχρονου κοριτσιού. Ένα 13χρονο κορίτσι βγαίνει από τα χαλάσματα και για 55 ώρες κρατούσε ανάμεσα στις παλάμες του ένα πουλάκι. Η ύπαρξη του ενός έσωσε τον άλλον. Ο μικρός Μοχάμεντ δέχεται το νερό από τους διασώστες του με το καπάκι από ένα πλαστικό μπουκάλι. Οι πρώτες σταγόνες της ζωής.
Λύγισα στη φωτογραφία με τον πατέρα που ολομόναχος πάνω στα χαλάσματα κρατάει το χέρι της νεκρής κόρης του που προβάλλει μέσα από τα ερείπια.
Σπάραξα με το νεογέννητο στο χωριό Genderes της Συρίας που το πρώτο γενέθλιο κλάμα του ακούστηκε μέσα στον κουρνιαχτό του ολέθρου. Η εξώθηση της μητέρας του να το γεννήσει ήταν και η τελευταία της αναπνοή πριν πεθάνει κάτω από τα ερείπια. Εκεί στην πολύπαθη Συρία με τα κατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς κτίρια το κατεστραμμένο οδικό δίκτυο με τα 4.000.000 εκατομμύρια εσωτερικούς μετανάστες που είχαν φύγει από τις εστίες τους και ζούσαν ως εσωτερικοί πρόσφυγες.
Στην πολύπαθη Συρία των πέτρινων χρόνων που δεν συνταράζεται μόνο από τις τεκτονικές αναμετρήσεις στα έγκατα της γης αλλά και στην επιφάνειά της, εκεί που συνεχίζεται το εμπάργκο των Ε.Ε, Η.Π.Α, ΝΑΤΟ παρά τον καταστροφικό σεισμό.
Η ευρωβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ με επιστολή που έστειλε προς την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα Φον Ντερ Λαιεν, απευθύνει έκκληση με ευθύνη της Ε.Ε να αρθεί αμέσως το απαράδεκτο εμπάργκο και οι κυρώσεις σε βάρος της Συρίας ώστε να εξασφαλιστεί ανεμπόδιστη αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στο λαό της Συρίας και της Τουρκίας. Από την άλλη πλευρά ο Κ. Μητσοτάκης προσερχόμενος στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις Βρυξέλλες, εξέφραζε την οδύνη του «για τις τραγικές απώλειες» σε Τουρκία και Συρία, αποσιωπώντας το γεγονός ότι δεν έχουν στείλει τίποτα στη Συρία. Μονόφθαλμη και υποκριτική η συμπαράστασή τους, υποδουλωμένη στις εντολές των αφεντικών τους!
Αναμφίβολα, από την πρώτη στιγμή, ως υψηλότερος συντελεστής δόμησης και θωράκισης του αδύναμου, αναδύεται η δύναμη της αλληλεγγύης. Ανυπέρβλητη είναι η ανταπόκριση στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ από όλα τα συνδικάτα, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και των συλλόγων από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, επιβεβαιώνοντας πως ο λαός μόνο σώζει τον λαό! Συγκινούν οι μετανάστες, εργάτες γης της Μανωλάδας που μάζεψαν χρηματικό ποσό για τους πληγέντες διδάσκοντας μας πως η αλληλεγγύη είναι η δύναμη της εργατικής τάξης.
Η αλήθεια για ακόμα μια φορά αναδυόμενη κι αναμφισβήτητη κραυγάζει πως στις τραγωδίες δεν υπάρχουν «άλλες» φυλές «άλλοι» λαοί «άλλες» θρησκείες. Υπάρχουν γονείς χωρίς τα παιδιά τους και παιδιά χωρίς τους γονείς στους. Υπάρχουν μόνο άδειες αγκαλιές και ανείπωτος πόνος. Υπάρχουν ερείπια και άνθρωποι-ερείπια.
Εγώ, μένω με το βλέμμα καρφωμένο σε μια ασπρόμαυρη ζωγραφιά ενός μαθητή μου που ως αντίδραση στο εμπάργκο στην Συρία ζωγραφίζει τον εαυτό του να σώζει Σύρους εγκλωβισμένους στα χαλάσματα και σε εκείνο το μήνυμα που γράφτηκε πάνω σε ένα ζευγάρι γάντια στο Εργατικό Κέντρο Λέσβου που έγραφε:
Γίνε γρήγορα καλά, γείτονα!
Ρούλα Καραγιάννη
