Άρθρο της Χαλτσοτάκη Ολυμπίας, Αντιπροέδρου της Ένωσης Γυναικών Αργυρούπολης (ΟΓΕ)
«Σε περιόδους κρίσης είναι πιθανόν να διογκωθούν τα περιστατικά έμφυλης βίας. Η ενδοοικογενειακή βία βρίσκει πρόσφορο έδαφος, όταν οι γυναίκες περιορίζονται στο σπίτι, σε μια κακοποιητική σχέση, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το μήνυμα για τις γυναίκες αυτές είναι ένα: Ακόμα κι αν είσαι περιορισμένη, δεν απαγορεύεται να ζητήσεις βοήθεια. Η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 παραμένει ανοιχτή, 7 μέρες την εβδομάδα,24 ώρες την ημέρα.»
ΓΡΑΦΕΙΟ ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ (ΓΓΙΦ)
Μέσα σ’ όλη τη δραματική κατάσταση που βιώνουμε, η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτική και Ισότητας των φύλων, ένας ακόμη κυβερνητικός θεσμός, αποφάσισε ότι… το αποκλειστικό θέμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθεί και να παρέμβει είναι η καταδικαστέα ενδοοικογενειακή βία. Περιμέναμε κάτι καλύτερο; Θα μου πείτε. Δεν γεννάται καμία έκπληξη, αλλά δε θα το αφήσουμε να περάσει κι ασχολίαστο.
Χρόνια τώρα, οι διάφορες Γενικές Γραμματείς Ισότητας των Φύλων (ασχέτως κόμματος που κυβέρνησε, μηδέ του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου), αντιμετώπιζαν με… δυσφορία τις διάφορες μορφές της γυναικείας ανισοτιμίας και κυρίως τις αιτίες της ανισότητας των φύλων. Λες και τα προβλήματα της γυναίκας είναι “άμοιρα” της ταξικής πολιτικής που εφαρμόζεται, λες και δεν έχουν βαθιές κοινωνικοπολιτικές ρίζες.
Με δυσφορία ψέλλιζαν κατά καιρούς κάτι για την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών, αλλά και στο δικαίωμα στην Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία. Γιατί λοιπόν να μας εκπλήσσει που και τέτοιες ώρες είναι τόσο αποστασιοποιημένη από το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας? Όχι ότι η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι πρόβλημα, όχι ότι δεν έπρεπε να ενημερώσει τις γυναίκες και για την συνεχή παρουσία της γραμμής βοήθειας, αλλά αυτό είναι όλο;
Πλήρης αφωνία από τη Γ.Γ.Ι.Φ. για το σύστημα Υγείας και τις χιλιάδες υγειονομικούς και ασθενείς που δίνουν μάχη μέσα στα νοσοκομεία, για τις χιλιάδες απολύσεις εργαζόμενων γυναικών εν μέσω της πανδημίας, για τις εργαζόμενες στα supermarket που δουλεύουν με ακανόνιστα ωράρια και χωρίς προστασία της υγείας τους, για τις χιλιάδες εργαζόμενες που εκβιάζονται να πάρουν άδειες άνευ αποδοχών ή να δουλεύουν 12ωρα με την “τηλε-εργασία”.
Να που έρχεται η ζωή να δικαιώσει, με σκληρό τρόπο δυστυχώς, την ανάγκη που υπάρχει για αγωνιστική διεκδίκηση με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες μας στην εργασία, στην κοινωνική προστασία της μητρότητας, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία, στην προσχολική και ειδική αγωγή.
Αυτό το εμπορευματοποιημένο και υποβαθμισμένο σύστημα Υγείας, από το οποίο η κάθε κυβέρνηση αφαιρούσε και κάτι, έφερε τις γυναίκες και πάλι σε δυσχερέστερη θέση. Οι παροτρύνσεις να μένουν οι ελαφρά ασθενείς στο σπίτι, οι φορείς σε κατ’ οίκον καραντίνα, έχει σκεφτεί η ΓΓΙΦ ποιόν αφορά? Τις γυναίκες και πάλι!
Αυτές θα σηκώσουν το βάρος, με το φόβο φωλιασμένο στην καρδιά τους, για το αν εκτελούν σωστά αυτά που πρέπει, αν είναι επικίνδυνο για τα παιδιά τους, για το τι θα γίνει αν νοσήσει και η ίδια. Για το που θα βάλει το άτομο που πρέπει να είναι σε καραντίνα όταν όλο κι όλο το σπίτι έχει δύο δωμάτια. Για τα χρήματα που τελειώνουν γιατί δεν υπάρχει πια δουλειά και τι θα βάλει μετά στο τραπέζι.
Αυτή θα γίνει δάσκαλος για τα παιδιά της και θα πρέπει να μάθει όλα αυτά τα περί «ασύγχρονης εκπαίδευσης». Αυτή θα πρέπει να βρει τρόπο να εκτονώσει όλην αυτή την αστείρευτη παιδική ενέργεια μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Θα πρέπει να γίνει διασκεδαστής, γυμναστής, νοσηλευτής και πάνω από όλα, να παραμείνει… ΣΩΣΤΗ ΜΑΝΑ. Και όλα αυτά , επειδή το Ε.Σ.Υ. μας δεν «σηκώνει» τέτοιο φόρτο. Μα και πριν, πάλι δεν σήκωνε το φόρτο της τρέχουσας ανάγκης; Ούτε η Παιδεία κάλυπτε τις ανάγκες. Ούτε η εργασία κάλυπτε τις ανάγκες. Και μιλάμε για τις ΔΙΚΕΣ μας ανάγκες.
Γιατί δεν μπορείς να νοσήσεις σήμερα με κάτι άλλο πέρα από τον κορωνοϊό και να νοσηλευτείς; Κι αυτό υπό συζήτηση είναι. Γιατί πρέπει να δεχτείς να δουλεύεις εκ περιτροπής και από το σπίτι; Για να παραμείνεις εργαζόμενος με μειωμένο μισθό βέβαια. Γιατί πρέπει να ζεις με επίδομα; Γιατί πρέπει να χειροκροτάς τον «φιλάνθρωπο» μεγαλοβιομήχανο που προσφέρει μάσκες και γάντια στο νοσηλευτικό προσωπικό; Επειδή -όπως αποκαλύπτεται- μια καπιταλιστική χώρα απέχει παρασάγγας από το να είναι “παράδεισος” για όλες και όλους.
Και η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των φύλων περί άλλα τυρβάζει. Τι άλλο, λοιπόν, αποκαλύπτεται μέσα από όλη αυτή την κατάσταση που βιώνουμε; Ότι το θέμα δεν είναι να βρίσκεται μία γυναίκα στο κέντρο λήψης αποφάσεων. Το θέμα είναι τι συμφέροντα και ποια πολιτική εκφράζει αυτή η γυναίκα. Και αν είναι να σιωπά, δεν τη χρειαζόμαστε!
Χαλτσοτάκη Ολυμπία,
Αντιπρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Αργυρούπολης (ΟΓΕ)
