«Φίλες και φίλοι,
Συνάδελφοι, εν ενεργεία και εν αποστρατεία,
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ γιατί συμβαίνει κάτι εξαιρετικά σοβαρό.Βιώνουμε μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε πια να προσπερνάμε, που δεν επιτρέπεται να μείνει χωρίς αντίδραση.Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Χώρας αποδυναμώνονται με ρυθμούς που ούτε ο πιο απαισιόδοξος αναλυτής δεν θα προέβλεπε.
Οι παραιτήσεις αυξάνονται. Στελέχη πολύτιμα, που οι οικογένειές τους κι η Πατρίδα μάτωσαν για να αναστήσουν και να μορφώσουν, έμπειρα, εκπαιδευμένα, άνθρωποι που στηρίζουν καθημερινά το στράτευμα, αποχωρούν. Και κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτό συμβαίνει επειδή τους λείπει το φιλότιμο ή γιατί δεν έχουν “αίσθημα εθνικής αποστολής”. Το αντίθετο: αυτά τα στελέχη έχουν δώσει την ψυχή τους στην υπηρεσία της Πατρίδας. Αποχωρούν γιατί έχουν εξουθενωθεί, εξοντωθεί και–το χειρότερο– προσβληθεί.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι σχολές μας αδειάζουν, ότι οι θέσεις μένουν κενές, ότι οι νέοι δεν δείχνουν πλέον το ενδιαφέρον που έδειχναν κάποτε. Ποιος νέος θα επιλέξει μια πορεία που η ίδια η Πολιτεία δείχνει να απαξιώνει; Ποιος θα μπει σε Σχολές όπου απαιτούνται υποδομές, επενδύσεις, πραγματική στήριξη — όταν οι επενδύσεις γίνονται επιλεκτικά και μόνο για τους λίγους; Όταν το ίδιο το σύστημα στέλνει μήνυμα υποτίμησης και αστάθειας, πώς να επιλέξει ένας νέος μια τόσο απαιτητική πορεία ζωής;
Και τι κάνει η κυβέρνηση, τι κάνει το Υπουργείο; Αντί να αναγνωρίσει τις αστοχίες δεκαετιών, αντί να στηρίξει τους ανθρώπους που κρατούν τις Ένοπλες Δυνάμεις όρθιες, παρουσιάζει “πειραγμένους” πίνακες για να δικαιολογήσει τις επιλογές του. Κρύβει την πραγματική εικόνα, επιχειρεί επικοινωνιακή διαχείριση, αντί για την αντιμετώπιση της κρίσης. Φέρνει ένα πολυνομοσχέδιο που ισοπεδώνει όσα έχουν χτιστεί με κόπο.
Το πολυνομοσχέδιο που φέρνει το ΥΠΕΘΑ δεν μπορεί να ιδωθεί ως μια απλή μεταρρύθμιση. Έχει συνέπειες βαθιές, συνέπειες που αγγίζουν την ίδια τη δομή και τη λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων.Στην ουσία πρόκειται για μια αντιμεταρρύθμιση.
Γιατί;
Γιατί καθηλώνει σταδιοδρομίες με αναδρομικό τρόπο.
Γιατί ακυρώνει νόμους και προκηρύξεις που οι ίδιοι οι στρατιωτικοί εμπιστεύτηκαν για να φτιάξουν τη ζωή τους.
Γιατί ανοίγει τον δρόμο για μαζικές παραιτήσεις που θα αφήσουν το στράτευμα κυριολεκτικά ασπόνδυλο και αδύναμο.
Γιατί διαμορφώνει μια πυραμίδα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ούτε στις επιχειρησιακές ανάγκες.
Ταυτόχρονα, οι Ανώτερες Στρατιωτικές Σχολές Υπαξιωματικών, αντιμετωπίζονται σαν να μην έχουν ρόλο στο μέλλον. Κι όμως, όλοι γνωρίζουν ότι χωρίς τεχνικούς, χωρίς ειδικούς, χωρίς στελέχη με πραγματική εμπειρία 2ου και 3ου βαθμού συντήρησης, τα οπλικά συστήματα θα μείνουν γρήγορα εκτός λειτουργίας. Αυτό δεν είναι απλώς διοικητικό λάθος — είναι θέμα εθνικής ασφάλειας. Μας αναγκάζει να εξαρτηθούμε από τον ιδιωτικό τομέα, με αμφίβολη ποιότητα και πολλαπλάσιο κόστος. Είναι αυτό σύγχρονη άμυνα; Είναι αυτό στρατηγική; Είναι αυτό πατριωτισμός;
Αλλά το χειρότερο δεν είναι η λανθασμένη πολιτική· είναι η προσβολή. Αντί το Υπουργείο να ακούσει τους χιλιάδες υπαξιωματικούς που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του στρατεύματος, τους χαρακτηρίζει περίπου… ως ιδιοτελείς. Αντί να σεβαστεί τις θυσίες τους, τους ειρωνεύεται ότι ζητούν “βαθμούς χωρίς νόημα”. Αντί να κατανοήσει τις παραιτήσεις, κατηγορεί τα στελέχη ότι “δεν έχουν αίσθημα εθνικής αποστολής”.
Ας πάει λοιπόν ο κ. Υπουργός να εξηγήσει τι σημαίνει “εθνική αποστολή” στον νέο του Ναυτικού που ταξιδεύει 250 μέρες τον χρόνο, εκτελεί καθήκοντα για τρεις γιατί δεν επαρκεί το προσωπικό, κοιμάται σε κουκέτες αντί για το σπίτι του και βλέπει την οικογένειά του κάθε τέσσερις εποχές. Ας το εξηγήσει στον τεχνικό της Πολεμικής Αεροπορίας που τον διεκδικεί η Ρουμανία με 4.500 ευρώ, και που δεν φεύγει μόνο για τα χρήματα, αλλά γιατί εδώ εργάζεται με αφόρητη πίεση, τεράστια ευθύνη και μηδενική αναγνώριση.
Για να μας γλυκάνουν το χάπι μας υπόσχονται αυξήσεις. Μας δίνουν κάποια ψίχουλα που τα δανείζονται από το μέλλον μας. Την ίδια ώρα θεσπίζουν για πρώτη φορά προσωπική διαφορά για τα εν ενεργεία στελέχη.Ας είμαστε ξεκάθαροι: Δεν χρειάζεται το νομοσχέδιο να πει «μείωση μισθών» για να μειωθούν τα εισοδήματα. Αρκεί να καθηλώσει τον βαθμό. Αρκεί να επιμηκύνει τον χρόνο παραμονής. Αρκεί να στενέψει τις προαγωγές. Πρότεινε μάλιστα ο κ. Δένδιας να εφαρμοστεί σαν ενάρετο πρότυπο και πολύ καλό παράδειγμα για τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Συμφωνείτε. Αλλοίμονο μας.
Ακούμε επίσης πολλά για «αναβάθμιση». Ακούμε για τετραετή φοίτηση, για ισοτιμία με τα ΑΕΙ και για πτυχία. Αυτά —αν εφαρμοστούν στην πράξη— είναι θετικά. Πόσο εύκολα όμως μπορεί κανείς να μιλά για αναβάθμιση όταν τίποτα δεν αναβαθμίζεται; Πώς ονομάζεται «αλλαγή εποχής» μια ρύθμιση που αφήνει τις σχολές στην ίδια ακαδημαϊκή θέση, στα ίδια επαγγελματικά όρια, στην ίδια έλλειψη αναγνώρισης; Η αλήθεια είναι απλή: Οι ΑΣΣΥ δεν αναβαθμίζονται. Βαφτίζονται. Και μέσα σε αυτό το παιχνίδι ονομάτων,τα στελέχη γίνονται τα θύματα μιας νομοθετικής ψευδαίσθησης.Δεν μπορεί η φράση «αναβάθμιση» να χρησιμεύει ως άλλοθι για βαθμολογική υποβάθμιση, για απώλεια δικαιωμάτων, για περιορισμό εξέλιξης. Να σημαίνει στην πράξη «περικοπή προοπτικών».
Τα Μετοχικά Ταμεία δεν ενισχύονται. Δεν εξυγιαίνονται. Δεν αποκτούν νέο μοντέλο βιωσιμότητας. Και με το προσωπικό καθηλωμένο σε χαμηλούς βαθμούς, οι εισφορές μειώνονται, τα αποθεματικά πιέζονται και ο κίνδυνος για τα μερίσματα μεγαλώνει. Το νομοσχέδιο απλώς… προσπερνά. Λες και το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του. Θα δοθεί άραγε επιπλέον μέρισμα φέτος;
Και, φίλες και φίλοι, δεν μπορεί να μιλά κανείς απαξιωτικά για τα στελέχη που διαμαρτύρονται. Είναι λάθος. Είναι άδικο. Είναι αντιδημοκρατικό. Και κυρίως: δεν βοηθά. Δεν θα λυθεί το πρόβλημα με δηλώσεις που πληγώνουν ανθρώπους που υπηρέτησαν 20, 25, 30 χρόνια.
Μιλάμε για ανθρώπους που επί δεκαετίες υπηρέτησαν με φιλότιμο, με θυσία, με εντιμότητα. Που κρατούσαν και κρατούν τις ΕΔ ζωντανές όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Και τώρα; Τώρα τους ζητάμε να μετατραπούν σε “υπαξιωματικούς χωρίς εξέλιξη”, σε στελέχη 45 και 50 ετών που θα κάνουν σκοπιές, υπηρεσίες, λάντζες, ενώ παράλληλα θα καλύπτουν και τα καθήκοντα των αξιωματικών, χωρίς να λαμβάνουν τις αποδοχές τους — γιατί πολύ απλά οι αξιωματικοί δεν θα επαρκούν.
Εμείς δεν είμαστε εδώ για να φωνάξουμε εναντίον κανενός.
Είμαστε εδώ για να ακουστούμε.
Για να υπενθυμίσουμε στην Πολιτεία ότι οι Απόφοιτοι ΑΣΣΥ, οι Υπαξιωματικοί, οι οικογένειές τους, οι εν ενεργεία και οι εν αποστρατεία, δεν είναι απρόσωποι αριθμοί· είναι άνθρωποι, οικογένειες, καριέρες, ολόκληρη ζωή.Είναι πολλές χιλιάδες άνθρωποι. Είναι μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι. Είναι η ίδια η καρδιά των Ενόπλων Δυνάμεων.
Είμαστε εδώ για να πούμε καθαρά ότι το πολυνομοσχέδιο αυτό, όπως έρχεται, δεν διορθώνει. Απορρυθμίζει. Δεν ενισχύει. Αποδυναμώνει. Δεν τιμά το προσωπικό. Το φθείρει.
Αυτό δεν είναι “όραμα για το 2030”. Είναι ασύλληπτο λάθος που απειλεί να καταστρέψει μέσα σε λίγους μήνες ό,τι χτίστηκε σε έναν αιώνα.
Και δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να διαλυθεί η συνοχή του
στρατεύματος.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε κενά σε θέσεις ευθύνης, σε ειδικότητες κρίσιμες, σε
τομείς όπου η γνώση δεν αποκτάται σε ένα σεμινάριο αλλά σε δεκαετίες υπηρεσίας.
Γι’ αυτό λέμε:
Ναι στη μεταρρύθμιση, αλλά με σεβασμό, όχι όμως στην κατεδάφιση.
Ναι στην εξέλιξη, αλλά με δικαιοσύνη.
Ναι στον εκσυγχρονισμό, αλλά όχι σε βάρος αυτών που κρατούν όρθιες τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Δεν ζητάμε προνόμια. Ζητάμε ισονομία.
Δεν ζητάμε χάρη. Ζητάμε να τηρηθούν αυτά που υποσχέθηκε η ίδια η Πολιτεία.
Δεν ζητάμε αντιπαράθεση. Ζητάμε διάλογο – πραγματικό,ουσιαστικό, και κυρίως έντιμο.
Ο αγώνας μας δεν είναι προσωπικός, είναι θεσμικός, είναι πατριωτικός. Η οργή μας δεν είναι κομματική. Είναι υπαρξιακή. Είναι ζήτημα τιμής, ταυτότητας, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης.
Φίλες και φίλοι,
Με το νομοσχέδιο προσπαθούν να μας φιμώσουν. Μας επιστρέφουν στις δίσεκτες εποχές των απαγορεύσεων. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να μιλάμε, να προτείνουμε, να πιέζουμε, μέχρι να υπάρξουν πραγματικές λύσεις. Για τις Σχολές μας, για τους ανθρώπους μας, για το μέλλον των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το πολυνομοσχέδιο αυτό δεν πρέπει απλώς να διορθωθεί. Πρέπει να αποσυρθεί. Η ζημία που προκαλεί δεν είναι συγκυριακή – είναι βαθιά, διαλυτική και μη αναστρέψιμη. Αν εφαρμοστεί, θα χρειαστούν δεκαετίες για να επουλωθούν οι πληγές.
Είναι ώρα η Πολιτεία να σταματήσει να παίζει με τους ανθρώπους που κρατούν στα χέρια τους την άμυνα της χώρας. Είναι ώρα να δείξει σεβασμό, σοβαρότητα και κατανόηση. Είναι ώρα να ακούσει αυτούς που ξέρουν, αυτούς που υπηρετούν, αυτούς που πραγματικά στηρίζουν το στράτευμα.
Γιατί αυτό που κινδυνεύει δεν είναι οι βαθμοί μας. Είναι η ίδια η σταθερότητα και η αποτελεσματικότητα της άμυνας της Πατρίδας. Αν χαθεί το ανθρώπινο δυναμικό των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν θα χαθεί μόνο ένα σύστημα· Θα χαθεί η ασφάλεια, θα χαθεί η ισχύς, θα χαθεί η αποτρεπτική δυνατότητα, θα κινδυνεύσει η εθνική ανεξαρτησία.
Και αυτό, κύριε Υπουργέ, δεν θα το επιτρέψουμε.
Σας ευχαριστώ»
