«Ποταμούς δακρύων» χύνουν μετά τις ευρωεκλογές τα διάφορα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. «Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε, στην Ελλάδα, απέναντι στη δεξιά να βρεθεί η ακροδεξιά», γράφουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, «ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων ενάντια στην ακροδεξιά και την αντιπολιτική», ζητάει ο Αλ. Τσίπρας και ο Στ. Κασσελάκης ετοιμάζει ακόμα ένα αμερικανικής κοπής «Ιδρυμα κατά της ακροδεξιάς».
Οι δυνάμεις όμως της σοσιαλδημοκρατίας όχι απλά δεν είναι «επαρκείς αντίπαλοι» της ακροδεξιάς αλλά συγκαταλέγονται ανάμεσα στους βασικούς ενόχους για την ενίσχυση αυτών των κομμάτων.
Είναι οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας σε Ελλάδα και Ευρώπη, μαζί με τα φιλελεύθερα κόμματα, που προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική των κατευθύνσεων της ΕΕ, των ματωμένων πλεονασμάτων και των προαπαιτούμενων του Ταμείου Ανάκαμψης που συνθλίβει τα δικαιώματα των εργαζομένων, στρώνοντας το έδαφος δημαγωγίας και εγκλωβισμού συνειδήσεων από τις λεγόμενες ακροδεξιές δυνάμεις.
Τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας που ηγούνται στην πολεμική προετοιμασία της ΕΕ, στην προώθηση των στρατιωτικών σχεδιασμών του ΝΑΤΟ και της εμπλοκής στον πόλεμο, δίνουν το άλλοθι στις δυνάμεις της ακροδεξιάς να παρουσιάζονται σήμερα ως δήθεν «φιλειρηνικές» δυνάμεις.
Η σοσιαλδημοκρατία ήταν και είναι ο κατεξοχήν φορέας του αντικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού και της αντιδραστικής θεωρίας της ΕΕ που εξισώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Είναι αυτές οι δυνάμεις που έχουν βρεθεί στα αστικά Κοινοβούλια να χειροκροτούν πρώην στελέχη των ναζί και μέλη των φασιστικών ταγμάτων Αζόφ.
Γι’ αυτό και πρόκειται για «κροκοδείλια δάκρυα» με σκοπό την εξαπάτηση των εργαζομένων και του λαού. Στόχευσή τους είναι να δημιουργηθούν τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα «ακροδεξιάς – προοδευτικών δυνάμεων», που θα κρύβουν ότι στον πυρήνα της πολιτικής και των δύο βρίσκεται η προώθηση των συμφερόντων αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός. Και την ίδια στιγμή, θα φτιάχνουν έναν βολικό αντίπαλο για το σύστημα ώστε να παρουσιάζεται ως «προοδευτική» η αντιδραστική πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας.
Οι εθνικιστικές θέσεις αυτών των δυνάμεων για τη Βόρεια Μακεδονία και την Τουρκία λειτουργούν ως ένα εύκολο σκιάχτρο για να ενισχύονται στις λαϊκές συνειδήσεις ως σωστές επιλογές τόσο η ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών (για την οποία είναι περήφανοι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά όσο και οι δυνάμεις φυσικά γύρω από τον Αλ. Τσίπρα), όσο και μια ενδεχόμενη μελλοντική ιμπεριαλιστική συμφωνία συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Στην αναχρονιστική τους ανάλυση για την οικογένεια, τις ανθρώπινες σχέσεις και τον σεξουαλικό προσανατολισμό δίνεται ως δήθεν απάντηση η ακόμα μεγαλύτερη προώθηση της επίσης βαθιά αντιδραστικής θεωρίας του «κοινωνικού φύλου» και των «πολλαπλών ταυτοτήτων».
