Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Κ. Γιαννάκου, προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Απόστρατων Πυροσβεστικού Σώματος, από την τριμηνιαία εφημερίδα της Ένωσης:
«Οι απόστρατοι του Πυροσβεστικού Σώματος δεν αποτελούν μία ξεχωριστή κοινωνική ομάδα, όπως έντεχνα προσπαθούσαν, επί σειρά (προγενέστερων κυρίως) ετών, να μας γαλουχήσουν και να μας εμφυσήσουν οι πολιτικοί μας ταγοί.
Το ‘αφήγημα τους’ περί συνταξιούχων-πατρικίων κατέπεσε μαζί με την οικονομική κρίση!
Αποτελούμε κι εμείς μέρος της μεγάλης (φτωχής) συνταξιουχικής οικογένειας που εδώ και δώδεκα χρόνια ζούμε με την αβεβαιότητα της αυριανής μέρας. Όπως συμβαίνει με την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, εργαζόμενης ή απόμαχης και σ’ εμάς:
- Τα δάνεια και οι πάγιες υποχρεώσεις, μας σφίγγουν τη θηλειά στο λαιμό, μέχρι να μας πνίξουν.
- Η ανεργία και η απλήρωτη εργασία των παιδιών και των εγγονών μας, μαστίζουν τις οικογένειές μας.
- Η απαξίωση του Ε.Σ.Υ., ιδιαίτερα τα χρόνια της πανδημίας, διπλασίασε τους θανάτους μας!
- Η δραματική μείωση του εισοδήματος μας ανάγκασε να περικόψουμε βασικές βιοτικές ανάγκες.
- Η ζοφερή μας καθημερινότητα και αβεβαιότητα, αύξησε τα ψυχοσωματικά μας προβλήματα.
Παρ’ όλ’ αυτά όμως τα προβλήματα και όποια ακόμα μας επιφυλάσσουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, εμείς οι απόμαχοι πυροσβέστες, δεν το βάζουμε κάτω ούτε σκύβουμε το κεφάλι!
Αγωνιζόμαστε, μέσα από τις τάξεις του ιστορικού μας συλλόγου, της Πανελλήνιας Ένωσης Απόστρατων Πυροσβεστικού Σώματος (ΠΕΑΠΣ) και διεκδικούμε τα αυτονόητα, τόσο για εμάς και τις οικογένειές μας, όσο και για τους εργαζόμενους συναδέλφους μας, δηλαδή:
- Τη δραστική μείωση του κόστους στα βασικά είδη κατανάλωσης, στα καύσιμα και την ενέργεια.
- Την ανακούφιση των νοικοκυριών, που για διάφορους λόγους κατέστησαν ανήμποροι να εκπληρώσουν τις δανειακές υποχρεώσεις τους, με την κατάργηση του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας.
- Την απόδοση αναδρομικών για όλους τους συνταξιούχους και όχι μόνον για όσους προσέφυγαν δικαστικά.
- Την επιστροφή, με ανακεφαλαιοποίηση, όλων των κλεμμένων-κουρεμένων με το psi και το χρηματιστήριο, αποθεματικών των Ταμείων μας.
- Την επαναφορά των συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδα. Να δοθούν άμεσα πραγματικές αυξήσεις σε όλες τις συντάξεις παρακάμπτωντας το τέχνασμα της προσωπικής διαφοράς.
- Να καταργηθούν οι κρατήσεις για την υγεία, στις κύριες και επικουρικές συντάξεις.
- Να ενισχυθεί το ΕΣΥ με προσωπικό και μέσα.
- Να δημιουργηθούν νέες υποδομές με δημόσιους οίκους ευγηρίας και κέντρα αποκατάστασης και να παρέχεται, στους ανήμπορους, ανέξοδη βοήθεια στο σπίτι.
- Να μειωθεί η φορολογία στα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα και να αυξηθεί στους έχοντες και κατέχοντες.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000, τότε που η έκρηξη της οικονομικής κρίσης έκανε την εμφάνισή της στην ελληνική πολιτική σκηνή κι άρχισε να την αισθάνεται στο πετσί του ο ελληνικός λαός, εμείς οι απόμαχοι της εργασίας, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα, διαισθανθήκαμε πως ο συνταξιοδοτικός μας ορίζοντας άρχιζε να σκοτεινιάζει επικίνδυνα και πως το οικονομικό μας μέλλον φάνταζε δυσοίωνο!
Δεν φανταζόμασταν όμως ποτέ πως θα χρεωνόμασταν την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας. Ούτε βέβαια περνούσε από το μυαλό μας πως η πενιχρή, μετά από τις απανωτές μειώσεις, σύνταξή μας, στερεί από την Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, την ανάπτυξη και την ασφάλειά της και από τους νέους της χώρας, ένα εύρωστο και ασφαλές οικονομικό μέλλον, όπως διατείνονται κάποια ‘φωτεινά μυαλά’!
Μέχρι την προ κρίσης περίοδο γνωρίζαμε πως ως συνταξιούχοι, κάθε μήνα παίρναμε πίσω ένα πολύ μικρό μέρος από το αποθεματικό που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε στον ασφαλιστικό μας φορέα, με τις πολύχρονες εισφορές μας, ως εργαζόμενοι. Πολλοί δε από εμάς τους πρώην πυροσβέστες, λόγω και της επιβαρυμένης ένεκα των ιδιαίτερων εργασιακών συνθηκών, υγείας μας, ουδέποτε εξαντλούσαμε αυτόν τον (ατομικό) ‘κουμπαρά’, γιατί αποδημούμε πριν την ώρα μας! Κάποιοι δε ακόμα πιο ‘φωτεινοί φωστήρες της οικονομίας’ έχουν ‘γνωμοδοτήσει’ πως το ασφαλιστικό σύστημα δεν αντέχει πλέον γιατί ανέβηκε το ευδόκιμο όριο ζωής αφού οι συνταξιούχοι δεν …πεθαίνουν νέοι!
Επειδή η ίδια η ζωή μας έχει κάνει ιδιαίτερα καχύποπτους με τα πολιτικά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί η εκάστοτε κυβέρνηση, για να καλλιεργήσει στο λαό τον κοινωνικό αυτοματισμό ή να επιβάλλει το δόγμα του σοκ, είμαστε σίγουροι πως τα χειρότερα, για τις συντάξεις μας, είναι μπροστά μας.
Η ‘εφεύρεση’ του τρίπτυχου εθνική-ανταποδοτική σύνταξη και προσωπική διαφορά αφενός και η συμπαιγνία κυβέρνησης και δικαιοσύνης στο θέμα των δικαστικών προσφύγων για τις παράνομες περικοπές συντάξεων και αναδρομικών από την άλλη, είναι μόνο η αρχή του νέου γολγοθά που περιμένει τους συνταξιούχους, μήδε ημών του Πυροσβεστικού Σώματος, εξαιρουμένων.
Για τους μελλοντικούς δε απόμαχους της εργασίας και κυρίως εκείνους που είναι σήμερα στην ηλικία των παιδιών μας, καλύτερα να μη μιλάνε καθόλου για σύνταξη. Με ανεργία που συνεχώς μεγαλώνει, με ελαστικά και ανασφάλιστα ωράρια, με νόμους που δίνουν το δικαίωμα στους εργοδότες να καταβάλουν μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές και με το “τζογάρισμα” των ασφαλιστικών εισφορών, δεν συντηρείται ούτε βέβαια ανατροφοδοτείται το ασφαλιστικό σύστημα, οπότε ούτε επίδομα δεν πρόκειται να λάβουν.
Αν συνυπολογιστεί και η διαχρονική αφαίμαξη των αποθεματικών των ταμείων, στην αρχή με άτοκα και αγύριστα δάνεια σε μεγαλοβιομήχανους και μετέπειτα, την εποχή των μνημονίων, με τα περιβόητα κουρέματά τους, είναι πολύ εύκολο να καταλάβει ο καθένας που οδεύει το συνταξιοδοτικό μέλλον της χώρας,
Αν σ’ όλα τα παραπάνω προστεθούν και οι συμφωνίες που υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις της Ελλάδας της τελευταίας δεκαετίας, με την ευρωπαϊκή ένωση και τους ‘δανειστές’ που καθορίζουν οι συντάξεις να είναι αυτοχρηματοδοτούμενες (από ποιο όμως αποθεματικό, αφού το καταλήστεψαν με τα κουρέματά τους) και περιορισμένες στο 16% του ΑΕΠ της χώρας, τότε ο κυκλώνας που θα σαρώσει τις συντάξεις θα παρασύρει και τους σημερινούς συνταξιούχους.
Εμείς προσωπικά πιστεύουμε πως ακόμα και η περιβόητη εθνική σύνταξη των 384 ευρώ, κινδυνεύει!
Συνοψίζοντας τη σύντομη αναφορά μας στα προβλήματα των απόστρατων του Πυροσβεστικού Σώματος, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα που για μας τους διοικούντες την ιστορική ΠΕΑΠΣ, λειτουργεί σαν μονόδρομος: Διαρκής και μαζικός αγώνας για τη δικαίωση και την αξιοπρεπή επιβίωσή μας!
Η συμπόρευση μας τόσο με την Πρωτοβουλία Απόστρατων όσο και με τις Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις, θεωρούμε πως στοχεύει προς αυτή (τη σωστή) κατεύθυνση.
Ως συνταξιούχοι πυροσβέστες που γαλουχηθήκαμε να προσφέρουμε κοινωνικό έργο προάγοντας παράλληλα την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνεισφορά, δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι και στα προβλήματα των συναδέλφων μας, των παιδιών μας και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας.
Όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας θα βρισκόμαστε στο πλευρό τους, αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο, σε πείσμα όσων μας θέλουν κοινωνικά υποταγμένους και αγωνιστικά αδρανείς!
Εμείς πάντα πιστεύουμε πως, ‘όταν φτάσει κανείς στο σημείο που θέλει να τα παρατήσει, είναι η στιγμή που πρέπει να προχωρήσει’! »