Βρισκόμαστε στα 1929 στην αρχή της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης 1929 – 1933.
Οι κοινωνίες μαστίζονται από την φτώχεια, την ανεργία κ την εξαθλίωση. Η χειροτέρευση της ζωής προκαλεί την απότομη όξυνση της ταξικής πάλης σε ολόκληρο τον κόσμο με οδηγό το πρόσφατο παράδειγμα της Οκτωβριανής επανάστασης και τις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν εκεί.
Ίδια είναι και η κατάσταση στην Ελλάδα.
Ο “κίνδυνος” να ξεσπάσει μια επαναστατική κρίση σ’ ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο που δε θα άφηνε ανέγγιχτη την Ελλάδα είναι ορατός. Στις μεγάλες απεργίες αυτής της χρονιάς συμμετέχουν περισσότεροι από 100.000 εργάτες με το ΚΚΕ στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
Η Ελληνική αστική τάξη και ο ξένος παράγοντας προβλέποντας τις εξελίξεις από το 1928 έχουν επαναφέρει στην ενεργό πολιτική δράση και στην πολιτική ηγεσία της χώρας τον Βενιζέλο.
Στις 22 Δεκέμβρη του 1928, μόλις τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση Βενιζέλου κατέθεσε στη Βουλή το νομοσχέδιο με τίτλο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». Το νομοσχέδιο αυτό έγινε νόμος του κράτους ο 4229/25-7-1929 που έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Ιδιώνυμο» εξαιτίας του γεγονότος ότι αντιμετώπιζε τον κομμουνισμό ως «ειδικό αδίκημα» προβλέποντας μια σειρά μέτρα για την καταστολή του με προφανή τελικό στόχο τη συντριβή κάθε κομμουνιστικής δράσης.
Στην τελική του διατύπωση το «Ιδιώνυμο» προέβλεπε πως «Οστις επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν τη διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον έξι μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται διά της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον. Μετά τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ – άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις».
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Βενιζέλος επιδίωκε να ενώσει όλες τις υπόλοιπες ομάδες του αστικού κράτους με σκοπό την αντιμετώπιση του κομμουνισμού. Έχοντας αντιληφθεί πολύ καλά πως ο φασισμός ήταν σάρκα από τη σάρκα του ίδιου καπιταλισμού και δεν τον απειλούσε αρνήθηκε κατηγορηματικά την πρόταση του Αλ. Παπαναστασίου να διώκονται με το «Ιδιώνυμο» και οι ενέργειες των φασιστών.
Επίσης να σημειωθούν εδώ ότι και τότε όπως και σήμερα η επίσημη γραμμή της αστικής τάξης μίλαγε για νόμο που θα “προάσπιζε” την τάξη και τις “ελευθερίες” των πολιτών, αλλά και το γεγονός ότι ήρθε για ψήφιση αμέσως μετά την καταγραφή της προηγούμενης μεγάλης επιδημίας στην Ελλάδα του επονομαζόμενου και Δάγκειου πυρετού 1927-1928.
Μετά την ψήφιση του «ιδιώνυμου» ακολούθησε ένα όργιο συλλήψεων, φυλακίσεων, εξοριών, τραυματισμών και δολοφονιών αγωνιστών.
Ο νόμος που χαρακτήριζε την κομμουνιστική δράση και ιδεολογία «ιδιώνυμο αδίκημα» μπορεί να στρεφόταν κατά κύριο λόγο ενάντια στο ΚΚΕ και τη δράση του, αλλά στην πραγματικότητα είχε στόχο τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού.
Εκτός από τις διώξεις των κομμουνιστών, τέθηκε εκτός νόμου με η Ενωτική ΓΣΕΕ και κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζομένων χαρακτηριζόταν ως «ιδιώνυμο» αδίκημα και τύγχανε ιδιαίτερα σκληρής αντιμετώπισης.
Από την ψήφιση του “ιδιώνυμου” μέχρι το τέλος του 1932 η ιστορία κατέγραψε 32 δολοφονίες κυρίως εργατών κ αγροτών, 1.335 τραυματισμούς και 1.200 συλλήψεις. Εκατοντάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και του συνδικαλιστικού κινήματος στάλθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες. Στους «Πειθαρχικούς Ουλαμούς» του Καλπακίου και της Μαρμάρως στάλθηκαν 150 στρατιώτες και ναύτες, όπου υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια, καταδικάστηκαν από στρατοδικεία σε θάνατο, σε ισόβια δεσμά και σε πολύχρονη φυλάκιση.
Κλείνοντας την ιστορική αναδρομή να σημειώσουμε ότι το “ιδιώνυμο” υπονόμευσε την ίδια την αστική δημοκρατία ανοίγοντας τελικά τον δρόμο για την δικτατορία κ τον φασισμό του μεταξικού καθεστώτος. (Πηγή: Ριζοσπάστης).
Σήμερα επιχειρείται για πρώτη φορά μετά την αντιπολίτευση ένα νέο ιδιώνυμο πατώντας βέβαια στο νόμο του Σύριζα για τα «πάγωμα» των απεργιών και των συλλήψεων σε όποιον προσπαθούσε να παρεμποδίσει τους πλειστηριασμούς. Η κυβέρνηση της Νέα Δημοκρατίας θέλοντας να διασφαλίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου σχεδιάζει νέα αντιλαϊκά μέτρα και θέλει να τα διασφαλίσει ποινικοποιώντας τις λαϊκές αντιδράσεις. Το λαϊκό κίνημα υπήρξε πάντα ο μεγάλος τους αντίπαλος στα απεχθή σχέδια τους και αυτό θέλουν να φιμώσουν.
Διαβάζοντας τα παραπάνω που διαδραματίστηκαν στη χώρα μας το 1929 μπορούμε να αντιληφθούμε τις ομοιότητες και να τις αναγάγουμε προβλέποντας τι θα αντιμετωπίσει ο λαός στο μέλλον αν δεν αντιδράσει στο κατάπτυστο νομοσχέδιο με την ξεκάθαρα φασιστική έκφανσή του!
Οι αντιδράσεις του λαού είναι ξεκάθαρες και είναι αποφασισμένος να μη χαρίσει οποιοδήποτε δικαίωμα κέρδισε με αγώνες! Θα μας βρουν απέναντι στα σχέδιά τους και το νομοσχέδιο θα καταργηθεί στην πράξη!
Μισώντας τη σιωπή κι έχοντας σήμερα στο νου μου ένα απόσπασμα από το ποίημα «Σώπα μη μιλάς» του Τούρκου λογοτέχνη Αζιζ Νεσίμ ( 20 Δεκεμβρίου 1925 – 6 Ιουλίου 1995), δεν μπορώ παρά να τους φωνάξω:
Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου έλεγαν: «Σώπα».
(…)
Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«Τι σε νοιάζει, μου έλεγαν,
θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα».
(…)
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα έρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω
και δε θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω
μ’ έναν φθόγγο
μ’ ένα τραύλισμα
με μια κραυγή
που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!
Ρούλα Καραγιάννη
